Hayat.

Gezgin

Oyuncular; İsteyen gelebilir.
Mekân; Donatello Meydanı
Tarih; 26 Mayıs 1962
Saat; 15.25

Kapalı bir hava vardı dışarıda. Ama çok nemliydi hava. Sıkıcı bir haftadan sonra haftasonunu büyük bir hevesle beklemiştim. Ve sonunda kapıya dayanmıştı haftasonu. Hogwarts'tan çıktım ve rastgele yürümeye başladım. Ayaklarım beni nereye sürüklüyorsa oraya gittim. Bir süre sonra yürümekten sıkıldım ve aklıma ilke geleren yere yani Roma'ya ışınlandım. Burada hava açıktı. Güneşin keskin ışıkları gözümü alıyordu. Fazla insan yoktu meydanda ama kalabalık sayılabilirdi. Güzün sıcak rüzgârı esiyordu yumuşakça. Saçlarımı usulca savuruyordu. Güneş gözlüğüm fazla ışık gelmemesini sağlıyordu gözüme ama yine de sızıyordu. Mugglelar sanki hiç sıcak görmemişler gibi, şortlarla geziniyorlardı. Evet, hava sıcak sayılabilirdi ama şortla dolaşılacak kadar da sıcak değildi bana göre. Ayaklarım beni nereye sürüklüyor? diye düşünmüyordum bile. Yakınlarda biryerde bir cafe vardı hatırladığım kadarıyla. Bulabilirsem orada biraz oturup kahve içmek istiyordum. Biraz sonra hatırladığım cafeyi buldum. Kalabalıktı. Dışarıda boş bir yere oturdum ve kendime bir nescafe söyledim. Yanımda duran gazeteyi aldım ve açıp okumaya başladım. Bu Muggle gazeteleri de bir garipti. Hiçbir resim hareket etmiyordu. İlgi çekici bulmadım ve yine yerine bıraktım. Kahvem gelmişti. Garsona teşekkürle tebessüm ettim. İlk yudumumu içtim. Bir değişiklik bekliyordum hayatımda. Ama tekdüzeydi benim için bu hayat. Hiçbir heyecan yoktu. Kendi kendime, özgür bir şekilde yaşıyordum öylesine.

Gezgin

Mavi mi? Pembe mi? Bir elinde mavi, bir elinde pembe batiklerle gülümsedi. Bebeğinin cinsiyetini bilmemesine hem üzülüyor hem de seviniyordu. Henüz daha yedi aylık olan bebeğine yeni yeni bir şeyler almaya başlamıştı. Elerindeki batikleri rafa geri koydu ve kırmızılı grili bir patiğe elini uzattı. İşte bu ikisinin ortası olan bir şeydi. Patiği aldığı rafın yanında patiğin beresi ve atkısı da duruyordu. Onları da eline aldı ve kasaya doğru yürümeye başladı. Tam o sırada karnının içerisinden kocaman bir tekme atıldı. Acıyla gülümsedi. “Rahat dur bir tanem, annen tüm gün sana uygun bir şeyler bulabilmek için Roma’yı altüst etti.” dedi karnına bakarak. Anında bir tekmeye daha maruz kalan kız, küçük bir acı kahkaha attı. “Tamam, anladım annene teşekkür ediyorsun.” dedi kocaman bir kahkaha atmamak için kendisine engel olmaya çalışarak. Kasaya gidip aldıklarının fiyatını ödedikten sonra dışarıya çıktı. Meydan her zamanki gibi ana baba günüydü. Birkaç mağazanın vitrinine bakarak meydanda ilerlemeye başladı. Bir kafenin önüne geldiğinde birden sancılanmaya başladı. Ellerini karnına götürdü ve sıkı sıkı sarmaya başladı ağrısını bastırmak istercesine. Kendini bu kadar yormaması gerekiyordu. Tüm gün o mağaza senin bu mağaza benim geze geze yorulmuştu. Etrafına bakındı. Yardım edebilecek birilerine ihtiyacı vardı. Birden gözleri kafede oturmakta olan Essence’ye çarptı. Kendisini sancılar içinde kafenin içine atarak kızın yanına gitti.

“Ess, yardım et.” diyerek kızın yanındaki boş sandalyeye yavaşça oturdu. Poşetlerini yere bıraktı ve ellerini tekrar karnına götürdü. Sancıları daha da şiddetlenmeye başlamıştı.

Gezgin

Hayat öylesine boşu boşuna akarken bende kahvemi yudumlamaya devam ediyordum. Birden yanımdaki boş sandalyeye Parisienne oturdu. Ellerini karnına baştırmıştı ve fazlasıyla acı çekiyor gibiydi. “Ess, yardım et.” dedi ve elindeki poşetleri yere bırktı. Tanrım, umarım bu kız düşündüğüm şeyi yapmamıştır. diye geçirdim. “Paris, iyi misin? Ne oldu, sancın mı tuttu yoksa?” dedim ve bu seferde gözlerimi poşetlerine diktim. “Yoksa, alışverişe mi gittin? Hemde bu haldeyken!” dedim ve telaşla kızın yüzüne baktım. Acı çok fazla olmalıydı. Kendimi sıkıyordu âdeta. Ne yapabilirdim ki? Bu kadar Muggule'ın önünde ışınlanacak değildim herhalde. Yanımdan geçen bir garsondan bir bardak soğuk su ve bir bardak ılık su istedim. Koşarak getirdi. Soğuk suyla biraz olsun kendine gelebilmesi, serinlemesi için Paris'e uzattım. Ilık suyu da onun önüne koydum ve kendini iyi hissetmesini bekledim. Kendine geldikten sonra ona soracaklarım vardı. Mesela hamileyken -hemde 7 aylık- alışverişe neden çıkıyordu? Hemde bir ST. Mungo Şifacısıydı. Kendine gelebilecek zararları biliyordu. Biraz daha düşünmeyi bırakıp telaşla iyi olmasını beklemeye başladım.

Gezgin

“Paris, iyi misin? Ne oldu, sancın mı tuttu yoksa?” diye sordu Essence. “Yoksa alışverişe mi gittin? Hemde bu haldeyken?” diye azarlamaya başladı sonra.

Acı içinde kıvranarak ona baktım ve onaylarcasına kafamı salladım. Dudaklarımı ısırarak gülümsedim. Bir hekim olarak hastalarım, yaptığım hatayı yaptıklarında benden baya bir azar işitirlerdi. Şimdi aynısını ben yapmıştım. Ama ne yapabilirdim ki? Sabırsızım işte. Aklıma bir şey geliyorsa erteleyemiyorum. Üstelik bebeğim için hiç alışveriş yapmadığım için suçluluk duyuyordum. Essence garsondan ılık ve soğuk su rica etmişti. Bundan daha iyi bir şeyi isteyemezdi, tamda bunlara ihtiyacım vardı. Essence suları bana uzattı. Suratı hala beni azarlar bir şekildeydi. Haklıydı. Bir şey diyemedim. İlk önce soğuk suyu aldım, bardaktaki suyu elime akıttım daha sonra yüzüme ve boynuma serptim. Bu beni kendime getirmişti. Rahatlamıştım ve ağrılarım biraz hafiflemeye başlıyordu. Sonra soğuk bardağı bıraktım ve ılık suyu kaptığım gibi ağzıma diktim. Kana kana içtikten sonra Essence’ye mahcup bir şekilde döndüm:[/size]

“Ess,” gülümsedim mahcupça “Haklısın, ama dayanamadım. Çok heyecanlıyım. Üstelik tarih hızlıca yaklaşıyor.” Diyerek ellerini karnına götürdü: “Üstelik annesi gibi o da çok sabırsız.” diyerek küçük bir kahkaha attı.

Gezgin

Acı içinde kıvranır bir halde bana bakıyordu. Kafasını onaylarcasına usul usul salladı ve dudağını ısırarak gülümsedi. Sabırsızlığın bedelini ödüyordu ama insan bu konuda sabırsızlanırdı herhalde. Ben yaşamadığım için bilmiyordum. Uzun bir süre de öğrenmek istemiyordum. Öylece Ess'in yüzüne bakıyordum. Daha sonra genç kız bana bakarak konuşmaya başladı.
“Ess,”
“Haklısın, ama dayanamadım. Çok heyecanlıyım. Üstelik tarih hızlıca yaklaşıyor.”
“Üstelik annesi gibi o da çok sabırsız.”Bunları söyledikten sonra küçük bir kahkaha patlattı güzel kız. Bende küçük bir kahkaha attım. Yorulmuş görünüyordu. Bitkin bir görünüm vardı. Omuzları çökmüştü hafiften. -Eh, sonuçta içinde koca bir bebek taşımak kolay değildir- diye geçirdim içimden. Adrından konuşmaya başladım.
“Kendine biraz daha dikkat etmeye çalış. Az kaldı, biliyorsun.”Bunları söyledikten sonra gülümsedim. Daha sonra bir yanıt alabilme umuduyla Ess'in yüzüne baktım. Ama bu bitkinlikte fazla bir şey söyleyeceğini sanmıyordum.

*Out; Çok geç kaldım biliyorum, üzgünüm. ^^