Geçmişten Yüzler

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Oyuncular: Desdemona S. Kælgrad & Laurent Lavoisier
Yer: Rollifhen Bar
Zaman & Hava: Fırtınalı bir pazar gecesi, saat 11 civarı.
Kurgu : Desdemona ile Fransa'dayken tanışan Laurent, yıllar sonra onu Knockturn Yolu'ndaki barında ziyaret eder.

Her zamanki gibi ıssız, karanlık ve ürkütücü olan Knockturn Yolu’na, en son ziyaretinden yaklaşık beş yıl sonra biçimlenen, turuncu saçları, bembeyaz teniyle fazla ‘karakteristik’ bir görünüme sahip Fransız, İngiltere’nin sert havasının etkisi ile pelerinine sıkıca sarılarak, temkinli adımlarla caddenin içine kıvrılan sokaklardan birine saptı. İki ya da tek katlı, kimilerinin pencerelerinden titrek bir mum ışığı sızmakta olan taş evlerin çevrelediği dar sokaklar o denli ıssızdı ki, ayak sesleri nedeniyle oluşan ekolarının yankıları dahi rahatlıkla seçilebiliyordu. Havaya bakılırsa, bir Fransız’ın burada bulunması için müsait bir zaman değildi ve Laurent, aniden verdiği karar nedeniyle attığı her adımda biraz daha pişman olmaktaydı. Soğuk havadan ötürü hissetmediği elleri nedeniyle sert poyraz yüzünden önünü kapalı tutmakta zorlandığı kadife pelerinine geçirdiği tırnakları kimi zaman gevşeyerek, pek de davetkâr olduğu söylenemeyecek fırtınaya karşı savunmasız bırakıyordu narin bedenini. Birkaç yıl önce kelimenin tam anlamıyla ‘tesadüfen’ tanıştığı kadının izini sürme kararını vermesine neden olan şeyin ne olduğunu kendine itiraf edemiyor da olsa, buraya kadar gelmişken eli boş dönmenin manasız olduğunu düşündüğünden aynı kararlılıkla adımlarını atmayı sürdürdü. Bir yandan, önünden geçtiği her dükkânın eski, yağan yağmur yüzünden ıslak, tahta tabelalarında yazmakta olan isimleri, yorgun gözlerinin izin verdiğince okumaya, bir yandan da Desdemona’ya ait olan barın ismini hatırına getirmeye çalışıyordu. Birlikte uzun bir geçmişleri olmasa da kadının zevkini ve dünya görüşünü az da olsun bildiğinden, ona ait mekânın nasıl görünebileceği konusunda aşağı yukarı bir fikre sahip olduğunu düşünerek, adı aklına gelmeyen barı bu kadar ıssız bir yerde nasıl bulacağı ile ilgili kuşkularını hafifletmekten başka çaresi olduğu söylenemezdi. Büyük bir güçlükle bedenine sıkıca sardığı pelerinden sol kolunu çıkararak saate baktı. Geç kalmaktan nefret etmesine karşın, şimdiden baykuş postasında orada olacağını belirttiği saatten beş dakika geride kalmıştı. Elinden daha iyisinin gelmeyeceğini düşünürken, gerilen sinirleri nedeniyle sertleşen kusursuz yüz hatları, sokağın kenarlarına birkaç metre aralıklarla asılmış meşalelerden çarpan ışıkla bulunduğu çerçevenin ürkünç havasına yaraşır bir görünüme bürünmüştü. Şiddetini iyiden iyiye artıran rüzgâr nedeniyle delicesine savrulan yağmur damlaları arasında, üzerindeki yazının seçilmesinin pek de mümkün olmadığı bir tabelanın önünde duraksadı. Asasını çıkarabilmek bıraktığı pelerin savrularak bir an için dengesini kaybetmesine neden olsa da, çabucak toparlanıp nerede ise hissizleşmiş ellerinin izin verdiği kadar hızla çıkardı asasını. Dudaklarından ruhsuz bir sesin öncülüğünde fırlayan umarsız bir sözcük, asanın ucundan güçlü bir ışık huzmesinin fırlayarak önünde durduğu tabelanın yıpranmış yüzeyini aydınlatmasını sağladı; Rollifhen Bar.

Tanıdık gelen bir isimle karşılaşmak yüreğinde git gide ağırlaşan kuşkunu az da olsun hafifletmiş olsa da, barın adını geçmişte burada bulunduğu için hatırlıyor olma olasılığının yüksekliği içindeki sıkıntıyı hâlâ belirgin bir biçimde hissetmesine sebep oluyordu. En azından kurulanabileceğini ve ateşviskisini yudumlayarak fırtınanın dinmesini bekleyebileceğini düşünerek, birkaç merdiven yukarıda bulunmakta olan ağır bar kapısına yöneltti halsiz adımlarını. Aslında, pek de aklına geleni yapan biri değildi. Genellikle herhangi bir işe kalkışmadan önce karşısına çıkabilecek tüm sorunları ve sonuçları gözden geçirdikten sonra hareket ederdi. Hayattan korkusundan değil de bencilliğinden ileri gelmekte olan bu tavrının sarsılabileceğini o ana dek tecrübe etmemiş olduğundan yaşadığı şok biraz daha belirgindi şimdi. Soğuktan kasılmış ve güçsüzleşmiş kollarıyla ağır kapıyı zorlanarak açıp adımını içeri attığında her ne kadar saçma düşünceler ve iç hesaplaşmalarla boğuşuyor da olsa, doğru yere geldiğini fark etmesi uzun sürmedi. İyiden iyiye rahatlamış olmanın etkisiyle dolgun dudaklarında beliriveren silik bir gülümseme, varlığını orada çok fazla koruyamadan kaybolup giderken bulabildiği en ıssız köşeye yerleşti. Beauxbatons’da öğrenim gördüğü sıralarda Fransa’da yeni yeni etkisini hissettirmeye başlamış olan black metali elbette o da dinlemişti. Hatta yazları ailesinin zoruyla aldığı piyano derslerine ek olarak çello çalışmalarına başlamasında, o zamanlar kariyerlerinin zirvesinde olan muggle grubu Peste Noire’nın büyük bir etkisi olduğu inkâr edilemezdi. Ancak yıllar sonra, izbe bir barda tekrar kulağına çalınan müzik, nostaljik kimi görüntüleri zihninde canlandırmaktansa, onca yorgunluğun üzerine sadece canını sıkmıştı. Bardaki çoğu müşterinin bir parçasında, bir zamanlar olduğu şeyden bir kesit görmek, ilk yarım saat sonrasında ister istemez kendini olduğundan çok daha yaşlı hissetmesini sağladığından, oradan oraya koşuşturmakta olan barmaidden bir bira isteğinde bulundu. Gözleriyle, barın her köşesini tararken hâlâ Desdemona’yı görememiş oluşu kafasını kurcalamasına karşın, önüne gelen soğuk birayı yudumlarken üzerinden an be an kalkmakta olan yorgunluğun da etkisiyle pişmanlıkları ve saçma sapan sıkıntılarını geride bırakabilecek kadar toparlanmıştı. Uzun bir bekleyişin ardından müşterilerin büyük bir çoğunluğunun bardan ayrılmasıyla, adeta saklanmış olduğu köşesinden çıkarak etrafına bakındı. Demin oturuyor olduğu yerden görmesinin mümkün olmadığı bir köşede aradığı kadının ince ve kusursuz siluetiyle bakışları buluştuğunda, üzerindeki gerginliğin biraz da alkolün etkisiyle tamamen geçtiğini söyleyebilirdi. Kusursuz yüz hatlarında eşine pek de rastlanmayan türde bir gülümseme belirirken biraz çekingen adımlarla yaklaştı kızıl saçlının yanına. .Onu tanıyıp tanımayacağını, ya da nasıl bir tepki vereceğini kestiremediğinden, omzuna dokunduğu cadının mavi gözlerindeki sorar bakışlarla karşılaştığında kırılan cesaretini toplaması biraz zaman aldı. Birkaç saniyelik suskunluğun ardından, heyecanını ve merakını maskeleyen soğuk bir sesle kurdu cümlelerini. Belki gereksiz ve samimiyetsiz bir resmiyetti takındığı, ancak Des'in onu hatırlamaması hâlinde gerekli olabilirdi. “Selam Bayan Kælgrad, beni hatırladığınızı umuyorum. Biraz konuşabilir miyiz, yani, müsaitseniz?”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

‘‘ Elbette Bay Lavoisier, sizinle konuşmak için daima müsaitim. Ve sizi asla unutmadığımı temin ederim. Bu arada ne alırdınız? ’’

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

“Bir ateş viskisi iyi olurdu, Des…”

“İlk baştaki soğuk tepkimi bağışlayacağını umuyorum. Beni hatırlamayacağından şüphe ettim sadece. Neyse, boş ver bunu, her zamanki ben işte. Hayat nasıl gidiyor görüşmeyeli? Anglo-Sakson’ların mütevazı adasındaki hayatından hoşnut musun bari?”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yıllar onu hiç eskitmemişti. Aksine daha da yakışıklı kılmıştı. Dalgalı uzun saçları onu bambaşka kılıyordu hala. Gözleri yine içine işliyordu. Fransadayken nasıl olduklarını hatırladı bir an. Birlikte sabahladıkları o hoş günleri hatırladı. Aralarındaki bağ o kadar kutsal ve ulaşılamazdı ki… Bu bağın ne olduğunu çözememişlerdi. Hiçbir zamanda çözemeyeceklerdi. Peki ya şimdi çözebilirler miydi? Aslında Desdemona bunu çözmek isterdi ama Laurent ister miydi cevapsız bir soruydu. Birbirlerine baktıkları o zamanlarda Desdemona’nın içi bir garip olurdu. Şimdi ise hafif keder hissediyordu içinde. Yavaşça arkasındaki içki stoklarından viskiyi kapar kapmaz iki buzlu bardağıda doldurdu. Birini Laurent’a uzattı. Hala o zamanlar ona karşı neler hissettiğini düşünüyordu. Arkadaşça mı? Hayır, pek sanmıyordu. Aşk? İşte bu belkide uygun bir kavramdı. Belki o zamanlar ona aşıktı. Ama bunu hiçbir zaman kendine itiraf edecek cesareti bulamamıştı. Desdemona erkekleri severdi. Ama aşık olmaktan korkardı. Tek korkusu, zayıflığı belki de buydu. Şuana kadar yaşadığı ilişkilerin çoğu tutku ediriydi. Ama James’la olan aşka dönüşmeye başlamıştı. Aşktan artık korkmuyordu, bu korkaklığı yenmişti. Keşke o zamanlarda korkmasaydım diye geçirdi içinden usulca. Korkmasaydı belki de duygularını özgürce ifadece edebilecekti. Ama ya istediği gibi gitmeseydi? Belki de Laurent onu hep dostu olarak görmüştü. Nereden gelmişti bu güven? Kafası bu düşüncelerle meşgulken Laurent’ın biçimli dudaklarından kelimeler usulca döküldü. Onunla konuşmayı o kadar çok özlemişti ki… Sırf konuşmayı değil, onuda özlemişti elbette. Gözlerine her bakışında içindeki burukluk artıyordu. İçkisinden büyük bir yudum aldı ve Laurent’in sorusunu yanıtladı.

‘‘ Hayır, bu çok doğaldı. Eğer hafızam bu kadar kuvvetli ve sende hala tüm asaletini korumasaydın inan unutabilirdim. Ama anılarımızdan da hatırlayabilirdim. ’’ Doğruları söylüyordu. İçkisinden bir yudum daha aldı ve tekrar konuştu. ‘‘ Burayı seviyorum. Buradaki hayatımıda. Dağınık hayatıma bir düzen sağladım sanırım ve bundan mutluyumda. Elbette Fransa’nın ve İtalya’nın etkisi hala üstümde. Tekrar turlarım sanırım. ’’ dedi yavaşça. Ama ne kadar çok konuştuğunun farkına varınca mahcupca tekrar konuştu. ‘‘ Ne kadar çok konuştum. Peki ya sen? Sen nasılsın? ’’ dedi cadı hafifçe gülümseyerek.

Yıllardır özlediği adamın neler yaptığını elbette merak ediyordu. Ve aslında yıllar sonra onu neden görmeye geldiğini de merak ediyordu. Ama densizlik etmek istemiyordu. Bu anı bozmakta.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

“Çok mu? Aksine, Madamoiselle. Onca yıldır konuşmuyoruz ki, ‘çok’ konuştuğunuzu söyleyebilmeniz için bir o kadar yıl susmamanız gerekebilir.”

“İyi olmam gerekirdi, lâkin değilim.”

“Hatırlıyor musun, tanıştığımız gün bana ne iş yaptığımı sormuştun. ‘Fiyakalı bir şeyler istiyorsan; serbest çalışan bir müzisyenim, gerçeği istiyorsan, işsizim.’ Benzeri bir cevap vermiştim sana. İki buçuk yıldır bir orkestra ile birlikte çalıyorum. İyi bir maaşım var, hep hayalini kurduğum Bordeaux’da, deniz kıyısında küçük bir müstakil evim bile var. Komik ki, o zamanlar tek eksiğimin bu olduğunu düşünmüştüm ancak, değilmiş. Nedenini bilmediğim bir boşluk bu, hayatımın tam ortasında hem de…”

“İç daraltıcı ayrıntıları geçmek en iyisi… Asıl konuya gelelim. Büyük ihtimalle, benim, tarihin hangi sayfasından ve niçin fırladığımı merak ediyorsundur, onca seneden sonra.”

“Bu kolyeyi hatırlayacak mısın bilmiyorum. Bir gece, Paris’teki bir sokak çalgıcısının boynunda buna benzer bir şey görmüştün. Olur da bir gün ilk maaşımı alırsam, sana buna benzer bir tane hediye etmemi istemiştin. Sarhoştun, hatırlamıyor olmanı doğal karşılarım. Bir de, hediyeni ilk maaşımla alamadığım için sana bir özür borçluyum sanırım. Ah, sen az önce çok konuştum demiştin, değil mi? ”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Hala aynı gibiydi sanki. Eskiden aşık olduğu ama dile getiremediği adamın aynısıydı cadının karşısındaki. Hiç değişmemişti. Evet hala onu inceliyordu. Cadının gözleri baştan aşağı onu süzüyordu. Tüm asaleti ve yakışıklılığıyla Desdemona’nın karşısındaydı. Sabahladıkları o günler, birlikte geçirdikleri her an o kadar özeldi ki… Gözlerinin önüne gelen her an buruk bir özlem misali tutuşuyordu kalbinde. Onca yılın özlemini tüm bedeninde hisseder olmuştu bir anda sanki. Bunca yıl sonra hiçbir kadın çıkmamış mıydı karşısına? Onun kalbini doldurmamış mıydı? Kim bilir, belki de vardı. O da kalbinin asıl sahibini bulmuş mutluydu belki de. Bardağında ki son içkiyi de midesine indirdikten sonra derin bir iç çekti. Yüzünde beliren hafif gülümsemesiyle berbaer hafifçe boğazını temizledi ve Desdemona’nın sorusunu yanıtladı. Aynı samimiyeti ve kibarlığıyla. Elindeki bardaktan büyük bir yudum aldıktan kısa bir an sonra dudaklarındaki tatlı gülümseme yerini acıya bıraktığında Desdemona’nında içi burkuldu. Acaba neydi onu mutsuz eden diye düşünmeden alamıyordu kendini Laurent’in cevabı iyi değilim olunca… İçindeki burukluk ve özlem daha da genişlemişti sanki. Neden ona duygularını açamamıştı ki? Belki şuan bunlar konuşulmayacak, aksine birlikte mutlu olacaklardı. Kısa bir duraksamanın ardından kulakları Laurent’in kahkasını işitince tekrar ona döndü. Yaşşadıkları o kısa anı anımsadıkları an ikisininde yüzü yeniden gülüyordu artık. Laurent’in kurduğu onca hayalin gerçek oluşu Desdemona’yı elbette mutlu etmişti. Hayal ettiğin şeyleri gerçekleştirmenin verdiği mutluluk paha biçilemezdi.

Lakin hayatında boşluklar olduğunu söyleyince Desdemona’da ara ara bu boşlukları hissetmiyor değildi. Ruhu ve aklı elbette bu boşlukları hisseder olmuştu. Ama anlamını hiçbir zaman çözememişti. Neydi bu boşluklar, işte çıkmaz nokta buydu. Kafasını meşgul eden anlamsız sorular yetmezken bir de boşluklar vardı. Ama bu gece bu boşluklar ve acılar yerine sarhoş olmayı yeğlerdi. Ve bunu yapacaktıda. Biten içkisini yeniden doldurup Laurent’in karşına geldiğinde cebinden çıkardığı sigara tablasından bir sigara çekti. Yakılan sigara ve içkinin kafasında yarattığı etkiyle kafasının iyi olacağını düşünen Desdemona sohbetin en merak ettiği kısmına ulaşmıştı. Laurent’in onca yıl sonra neden geldiği konusuna. Suratına yayılan sıcak gülümseme Desdemona’yı mutlu etmeye başlamıştı bile. Yavaş hareketlerle cebinden çıkardığı kadife kutuyu cadının önüne koydu. İçine yayılan hafif tereddürle birlikte kuşgulu bir biçimde kutuya bakıyordu. Laurent’in bu anlar hali olayı açıklamasıyla bir olmuştu bile. Evet, o yine sarhoştu. Ama bünyesi buna alışıktı. Ve o güzel geceyi hafızasının yok etme şansı yoktu. Derinlerde bir yerde saklı duruyordu. Buna yaptığına hala inanmıyordu. Gerçekten de bunca yolu sözünü tutmak için mi gelmişti? İnanın öyle çok etkilenmişti ki, şuanda hiç bir zamanı bu anla kıyaslayamazdı sanki. Dakikalardır cevap vermediğini ve Laurent’in onu gergin gözlerle süzdüğünü görünce yavaşça kutuyu eline aldı ve kapağını açtı.

Gümüş kolye tüm şıklığı ve zarifliğiyle parlıyordu adeta. Ne çok abartılı ne çok sadeydi. Tam Desdemona’nın zevkine uygundu. Yavaşça kafasını kaldırdı ve Laurent’in gözlerine bakarak konuştu. ‘‘ Özür mü? Şaka yapıyor olmalısın. Asıl onca yıldan sonra hala aklında bir yerlerde olup, bunu unutmaman beni o kadar derinden etkiledi ki… İnan hiçbir şeyin önemi yok şuanın dışında. ’’ dedi ağır ağır gülümsyerek. Koleyiy yavaşça avucunun içine aldı ve kısa bir duraksamanın ardından yeniden konuştu. ‘‘ Hadi ama, takmayacak mısın? ’’ dedi gülümseyerek. Bunları düşürüken ruhu o kadar huzurluydu ki, ne kadar içten gülümsediğini o zaman farkedebildi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

“Rahatsızlık verdiysem gerçekten özür dilerim. Öylece çıkıp gelmek… Hele de onca yıl hiç arayıp sormadıktan sonra... Hakkımda ne düşündün?”