Sararmış Sayfaların Arasından Bir Kare

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Zaman: Dokuz Sene Önce, Bir Yaz Sabahı

Bunaltıcı sıcaklar bastırmamıştı henüz, Güneş şeytani yüzünü göstermeden önce son bir kez dostça selamlıyordu şehri. Pırıl pırıl, taze bir hava vardı etrafta. Bahardan kalma, ama bahara ait olamayacak kadar samimi... Beyaz bulutlar ince çizgiler halinde masmavi gökyüzüne dağılmıştı, yağmur yağacak gibi görünmüyordu kesinlikle. Satine kafası yukarıda, önüne bakmadan yürürken kendi kendine gülümsedi. Bakıcısı Caroline ona hava durumuyla ilgili tahmin yapabilmek hakkında birkaç küçük şey öğretmişti. Yağmurun yağmayacağını kendi kendine anlayabildiği için gururlandı içinden ve kafasını yola çevirdi. Büyükannesinin elinden tutmuyordu, artık küçük bir çocuk değildi çünkü. Yerdeki taşların düzenini takip ederek, adımlarını çizgilere basmayacak şekilde ayarlıyordu. Beyaz rugan ayakkabıları yere değmiyordu adeta, yürümekten çok, dans eder ya da uçar gibiydi. Koşmayı hiç sevmese de sekerek yürümek eğlendiriyordu onu. Rüzgârın uzun sarı saçlarını dalgalandırıp kulaklarını gıdıklaması hoşuna gidiyordu. Durdu ve yavaş adımlarla gelen büyükannesinin ona yetişmesini bekledi. "Büyükanne! Daha hızlı!" Telaffuzundaki doğruluk gururlandırdı onu yine. Evde İngilizce konuşmasını yasaklamıştı, Fransızcasının olabildiğince mükemmelleşmesini istiyordu büyükannesi. Satine de onu üzmemek için elinden geleni yapıyor, kendisi de yeni bir şeyler öğrenmenin sevincini yaşıyordu her seferinde. Büyükanne Descoteaux yanına gelmişti bile, yaşına rağmen oldukça dinç sayılırdı. Durdu ve torununa doğru eğildi, hasır şapkasının beyaz kuşağını düzeltti, elbisesinin kıvrılmış olan eteğini aşağı indirdi. Dükkanın camındaki yansımasına memnun bir ifadeyle baktı Satine. Elbisesini ilk giyişiydi bu, doğum günü hediyesi... Babası iki ay önce kargoyla göndermişti. Yakasında fırfırları vardı, düğmeleri inciydi ve eteklerine yalnızca ışık vurduğunda fark edebileceğiniz küçük şeffaf kelebekler kondurulmuştu. Tamamen beyaz olan bu elbiseyi görür görmez çok beğenmişti Satine, ama babasına kızgındı işte. Annesine bağırmıştı çünkü, Satine ağladığı halde, durmasını söylediği halde duymamıştı onu. Gözleri dolmaya başlamıştı yine. Kendisi sevmediklerini düşünüyordu, onu bir tek büyükannesi seviyordu. "Ne kadar kaldı?" Yorulmuştu. Henüz kalabalıklaşmamış olan Paris sokaklarında yürümeye başlayalı yarım saat oluyordu neredeyse. "İşte şurası!" Mavi gözlerini, biçimli uzun parmağın işaret ettiği yere çevirdi. Küçük bir oyun parkıydı burası. Sürpriz. Büyük bir boşluk oluştu o an içinde, büyükannesi ona bir sürprizi olacağını söylediğinden beri yanıp tutuşuyordu heyecanla. Geldikleri yer ise sadece bir parktı. Satine nefret ederdi parklardan, her şey korkutucu gelirdi oradaki. Gökyüzüne doğru savrulan salıncaklar, sürtünmeden bacaklarınızı yara yapan kaydıraklar, düşmeniz için yapılmış gibi görünen tahtrevalliler, içinden böcek çıkabilecek kum havuzları... Devam etmek istemiyordu, göz pınarları yaşla dolarken büyükannesine baktı korkulu gözlerle, ama o çoktan ilerlemeye başlamıştı bile. Büyükannesi onu çok sık dışarı çıkarmazdı, en iyi eğitimin evde olacağını, dış dünyanın tehlikelerle dolu olduğunu ve küçüklerin bu tehlikelerden korunması gerektiğini söylerdi hep. Satine onun sürpriz olarak kitapçıya götüreceğini düşünmüştü, Fransa'da olduklarını unutmuştu elbette. Satine Fransızca okuyamıyordu. Parka gelmişlerdi. Her şey yeni gibiydi, bunu salıncakların kırılmamış, kaydırakların renklerinin fazla solmamış olmasından anlamıştı. "Arkadaşlarının arasına katıl, haydi." Arkadaş. Bu kelime fazlasıyla yabancıydı Satine'e. Sadece iki tane arkadaşı vardı onun; bakıcısı Caroline ve büyükannesi Adelynn. Ne yapacağını bilmiyordu, çaresiz salıncaklara doğru ilerledi. Çocuklardan oluşan uzun bir sıra vardı ve ona gelene kadar büyükannesinin sıkılacağını umuyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

“Üç dilek hakkın olsa neler dilerdin, Anais?” “İlk olarak aileme kavuşmayı dilerdim. İkinci olarak da gökyüzüne ulaşmayı.” emin bir şekilde cevapladı soruyu. “Peki ya üçüncü dilek hakkın ne olacak?” diye sordu kadın, merakla. “Başka bir şey dilemeye gerek yok ki!” dedi kaşlarını çatarak.
Anais hiçbir zaman her şeye sahip olmayı isteyen şımarık kızlar gibi olmamıştı. Çoğu zaman isteklerini kararında bırakır, fazlasını gereksiz görürdü. Yaşadığı trajediler onu böyle yapmıştı belki de. Yaşam oluşacak kişiliğin kamçısıydı ne de olsa. Şımarık, kendini beğenmiş karakterler ortaya koyabildiği gibi, çekingen, suskun karakterler de yaratabiliyordu. Yaşamın yarattıklarıysa Anais’i her zaman etkilemişti. Yurdun sevimli görevlisi Jocelyn, Anais’e seslendi. “Çilli şeker, az sonra Nicolas ile buluşmak üzere parka gideceğim. Benimle gelmek istersin değil mi?” Küçük kız düşünceler âleminden su yüzüne çıkar gibi fırlayıp, yaşama döndü. “Tabi ki de gelirim Joce, biliyorsun gökyüzünü seyretmeyi seviyorum.” dedi parlayan gözlerle. Üzerine bol gelen bluzu çıkartıp, kırmızı-beyaz puanlı elbisesini giydi. Ancak sırt kısmında bulunan fermuarını çekemediği için soluğu Jocelyn’in yanında aldı. Jocelyn küçük kızın fermuarını bir çırpıda kapatıp, Anais’e şefkatle baktı. “Güzel çillim benim!” dedi. Anais durumdan hoşnut bir şekilde Jocelyn’e kocaman bir gülücük attı. Kırmızı ayakkabılarını giydi ve genç kadın ile dışarı çıktılar. Güneş, ışınlarını sakınmayıp; insanları bronzlaştırmak için elinden geleni ardına koymuyordu, dışarıda. Henüz çok yakıcı değildi ama yaklaşık 2 hafta sonra bu böyle devam etmeyecekti. Güneş kremleri ortaya çıkacak, siperlikler kafalara takılacaktı. Arada bir esen rüzgâr ise insanları ferahlatmaya yetmeyecekti.
“Anais, önüne bak! Düşeceksin şimdi!” dedi pimpirikli Jocelyn. Küçük kız ise gökyüzünü izlemeye doyamıyordu. Mavinin o tonu başka nerede bulunabilirdi ki! Ya da o bembeyaz bulutların beyazlığı...
Çocuklarla dolup taşmış park göründü. Gökyüzüne ulaşmak için tasarlanmış salıncaklar da oradaydı. Anais, kadının elini bırakıp heyecanla salıncaklara koştu ve sıraya girdi. Sıranın en yakın zamanda ona gelmesini umuyordu. Çünkü gökyüzüne ulaşmak için daha fazla sabredemeyecekti...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Minik avuçlarını arkasında kavuşturdu ve ayaklarını sabit tutarak gövdesini sağa sola doğru oynatmaya başladı sıradayken. Sıkıldığında, bir şey yapmak istemediğinde farkında olmadan böyle yapardı. Yerdeki çekirdek kabuklarına hücum eden karıncaları izliyordu gözleriyle bir yandan. Karıncalar büyülüyordu onu, çünkü yuvalarını kendileri yapar ve hep birlikte yaşarlardı onlar. Eğer bir karınca olabilseydi büyükannesi, babası ve annesiyle yaşardı Satine, karıncalar işe gitmek zorunda değillerdi. Bu düşüncesini Caroline'a da söylemişti. Yüzü üzüntü ve acıyla kasılmıştı bakıcısının. Satine bunu görünce sarılıp onun da kendileriyle birlikte yaşayabileceğini söylemişti. Caroline'ı hatırlamak gülümsemesine neden oldu, büyükannesi istemediği için burada olmadığını biliyordu, işleri olduğu yalandı. Derin bir nefes aldı ve kafasını kaldırdı, sıra bir kişi ilerlemişti. Önündeki kızı incelemeye başladı. Üzerindeki elbise eski olmasına rağmen çok güzeldi, kırmızı üzerine beyaz puanları vardı. Satine kıskanmadı kızı, kendi elbisesini seviyordu çünkü. Kız kafasını gökyüzüne kaldırmıştı, kısa boyundan dolayı onun yüzünü tam göremiyor olsa da hiç kıpırdamadığı için bir şeyler anlamaya çalışıyor olduğunu düşündü Satine. Belki de hava durumunu tahmin etmeyi biliyordur o da, diye geçirdi içinden. Hayatında ilk kez yaşıtlarından birine karşı bir sıcaklık duydu, kendi kendine gülümsedi ve kafasını yukarı kaldırdı o da. "Senin bakıcın da mı sana gökyüzünün sırlarını öğretti?" Kaşları yukarı kalktı, yüzü merak içindeydi ve gözleri zeka dolu bakıyordu. Kafasını tekrar kıza çevirdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

İnsanlar görüntü itibariyle ne kadar da farklı, diye düşündü Anais. Salıncak sırasının ona gelmesini beklerken düşünceler içerisine dalmıştı yine. Kalın dudaklar, küçük burunlar, büyük kulaklar, çilli yanaklar... Ya kişiliklere ne demeli? Çekingenler, kendini beğenmişler, aptallar...
Düşünceler içerisindeyken önünde duran 6 kafaya bakıyordu. Her renkte ve türde saç vardı. Hayranlıkla izledi doğanın yarattıklarını.
Sıranın bir kişi ilerlediğini fark etti. Ve küçük bir adım attı. Önündeki çocuklar kahkahalar içerisinde birbirlerine bir şeyler anlatıyor gülüşüyorlardı. Etrafına şöyle bir bakındı, Anais. Konuşacak kimse bulamayınca yine yuvasına gökyüzüne döndü. Kafasını yavaşça kaldırdı. Pamuk bulutların arasında uçmayı diledi, küçük kız. Gerçekleşmeyecek hayallerin içine düşmüştü yine. "Senin bakıcın da mı sana gökyüzünün sırlarını öğretti?" dedi arkasındaki sarışın, aniden. "Benim bakıcım yok, ben her şeyi kendi kendime öğrenirim." dedi kaşlarını çatarak. Ardından derin bir nefes aldı. "Ben Anais ya sen kimsin?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Benim bakıcım yok, ben her şeyi kendi kendime öğrenirim." Kendisine bakan çatık kaşlara şaşırmış bir ifadeyle karşılık verdi. Onun geldiği yerde anneler ve babalar çalışırlardı ve çocuklar yalnız kalmamalıydı. Kendi kendine bir şeyler keşfetmek heyecan verici olmalıydı, evde kurcalayacak o kadar çok şey vardı ki... Hep televizyonun içine girip ünlülerle tanışmak istemişti mesela Satine, ama onu kırmaya cesaret edememişti hiç, Caroline mutlaka ceza verirdi. Televizyonun içine girmek birincil isteğiydi, annesinin makyaj malzemeleriyle resim yapmak ve yatak örtülerinden kendisine elbise dikmek sonra geliyordu. Caroline bunları hiçbir zaman öğretmeyecekti, Satine ilk denemede başaracağından emindi ama. Düşüncelerini tekrar kıza yöneltti. Eğer bir bakıcısı yoksa ona kimse ceza vermiyordur, diye düşündü. Bir yolunu bulup o kızın evine gitmeliydi mutlaka. "Ben Anais ya sen kimsin?" Pembe dudakları utangaçlıkla yukarı kıvrıldı Satine'in. "Ben de Satine. Tam beş yaşındayım." Eliyle beş parmağını gösterdi gururla. Tekrar gülümsedi ve konuşmaya devam etti. "Sen buralı mısın?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Hep bir aileye sahip olmayayı düşlemişti, Anais. Yurttaki ablalarını da seviyordu elbet, ama... Bir ailesi olsa ne kadar güzel olurdu.
Küçük, pejmürde bir oda. Tüylü bir halı. Kitaplar dört bir yana saçılmış. Annesi, babası ve o, hep beraber oturmuş kitap okuyorlar. Annesi ve babası birbirlerine delicesine aşıklar ve birbirlerine olan bakışlarıyla bunu ele veriyorlar. Aniden babası küçük kızı gıdıklamaya başlıyor. Anais kahkahalar atarak yerde yuvarlanıyor. Annesi de onların kahkahalarına katılıyor. Ne güzel bir tablo. Belki de tek istediği böyle bir yaşama sahip olmaktı.
"Ben de Satine. Tam beş yaşındayım." demişti sarışın kız övünerek. "Sen buralı mısın?" diye sordu ardından. "Sadece 5 yaşında mısın?!" dedi. Amacı hava atmaktı, Anais'in. "Ben tam tamına 6 yaşındayım. Ayrıca da burada oturuyorum." Sıska işaret parmağıyla parkın ardındaki evi gösterdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Sadece 5 yaşında mısın?! Ben tam tamına 6 yaşındayım. Ayrıca da burada oturuyorum." Anais'nin sesindeki kibir şaşırtmıştı Satine'i. İlgili gözlerle onun işaret ettiği yere baktı. Londra'daki evlerini hatırlattı ona; iki katlı, bahçeliydi. Balkonunun korkuluklarından sarkan eflatun çiçekler beyaz dış cepheyle çok hoş bir uyum içerisindeydi. Perdeleri çiçekler için özellikle mor seçmişlerdi sanki, kendi evinin bir benzerini görmek gülümsetti onu, mor en sevdiği renkti üstelik. Odasınının duvarlarını geçen yıl mora boyamışlardı annesiyle, kendi kendine gülümsedi. "Bizim evimiz Londra'da, buraya çok uzak." Kollarını açabildiği kadar açtı, mesafenin büyüklüğünün gerçekten fazla olduğunu göstermek istiyordu. Bir kişi daha ilerledi sıra, Anais'nin ilerlemesini beklemeden minik bir adım attı bu kez, şimdi yan yanalardı.