Yıllar Sonra..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Oyuncular: Francois Padgett Lois, Anne Natalie Howard
Kurgu: Anne mezun olduktan sonra bir daha göremediği, onun için çok değerli olan Francois'in bar açtığını öğrenmiş ve onu ziyarete gelmiştir.

Karlı bir Aralık günüydü.Bütün gece lapa lapa yağan kar hızını kaybetmemiş sabahın ilk ışıklarına kadar yağmaya devam etmişti.Anne günü kar kaplayan camından karşılamıştı.Uyuyamamıştı gece.Bugün onun için önemli bir gündü çünkü yıllardır görmediği ve onun için önemli olan birisini görecekti.Francois Padgett Lois.. İsmini tekrar duymak bile heyecanlandırmıştı Anne'i.Okuldayken yedikleri içtikleri ayrı gitmezdi.Fakat mezun olduktan sonra kopmuştu bağları.Anne ikiz kardeşi Elizabeth'le Fransaya gitmiş, Francois'ten de bir daha haber alamamıştı.Ama yıllar sonra Anne yine Londra'daydı.No Names Bar'ı devraldıklarında Francois'in de bar işletmecisi olduğunu öğrenmişti.Onu ziyaret etmek, tekrar görmek için barına gitmeliydi.
Sabahın ışıkları odasına sızınca Anne heyecanla üzerini değiştirdi ve sadece bir-iki lokma birşeyler yiyip kendini dışarı attı.Canı kahvaltı yapmak bile istememişti bu sabah.Halbuki kahvaltı yapmadan asla dışarı çıkmazdı Anne.Hava buz gibiydi.Kar taneleri geceki kadar lapa lapa ve hızlı yağmasada yağmaya devam ediyordu.Anne sıcacık kürküne biraz daha sarıldı ve Île-de-France Bar'ın yolunu tuttu.Yollar kar kaplıydı.Anne zaman zaman yürümekte zorlansada karlar ona engel değildi.Barın sokağına girdiğinde durup etrafına göz gezdirdi.Île-de-France Bar tabelası arıyordu mavi gözleri.Tabelalar buz tutmuş, bazılarında buz sarkıtları sarkıyordu.Île-de-France Bar tam karşısındaydı.Anne gülümseyerek barın kapısına doğru yürüdü ve kapıya gelince durup derin bir nefes aldı.Tekrar en tatlı gülümsemesini yüzüne yerleştirdi ve kapıyı iterek açıp içeri girdi.Henüz sabah olduğundan masalar boştu.Garsonlardan biri oturduğu sandalye de uyukluyordu.Kapının açıldığını duyunca zıplayarak yerinden kalktı.Bu Anne'in kendini tutamayıp gülmesine sebep olmuştu fakat hemen kendini toparlayıp garson çocuğa baktı.

"Francois Padgett Lois burada mı acaba?"

Gezgin

Sessiz bir sabaha merhaba diyordu. Yanında kimse olmadan, herhangi bir uygunsuzluğa yer vermeden usulca uyanıyordu. Güneşin pencereden içeriye sızan selamı, sinir bozucu derecede güzeldi. Bu sahneyi bozan çılgın bir öksürük kitlesi boğazını araladı ve bir bardak suya ulaşıncaya kadar bitmek bilmedi. Bardağı ahşap komidine bıraktı. Belkide bazen annesine kulak vermeliydi. Ilık bir duşla kendini biraz daha iyi hissettiğini sanıyordu. Kıyafet seçimindeyse o her zamanki kaliteli şıklığının yerini gayet spor bir tişört ve pantalona bıraktı. Mavi camdan şişeye vuran ışık yansıması sayesinde ağır koku artık üzerindeydi. Apar topar evden çıktı. Kim bilir bu gece kaçtı buluşacaktı konforlu yatağıyla?

Bar gayet sıradan bir şekilde şef tarafından açılmıştı. Lavantalı deterjanın hoş kokusu, sanki şekerleme dükkanlarını andırıyordu. Burnunu kırıştırdı. Lavantayı oldu olası sevmezdi. Elindeki telefonuyla uğraşırken Elliott' un şen sesiyle irkildi. “Günaydın patron!” kızıl saçları her zamanki gibi dikensi kısalıktaydı. Çilleriyse onu yaşsız gösteriyordu. Uzun süpürgeye dayanmış, ufak bir çocuk gibi sırıtıyordu. Francois bir şey söylemek için ağzını açmıştı ki boğazını ele geçiren ikinci bir öksürük dalgası sözlerini yerle bir etti. Kendine geldiğinde eliyle af dileyerek “Günaydın Elliot.” hızlıca odasına girdi. Kapıyı arkasından kapadı ve içerisiyle tek bağlantısı olan pencerenin panjurunu araladı. Artık bir gelenek haline gelmişti bu durum. İşi olmadığı zamanlar panjur aralanır, olduğu zamansa panjurlar kusursuz bir şekilde odayı kamufle ederdi. Ağır deri kokusunun arasında panjura yaklaştı bir sorun olup olmadığını kontrol etti. Mater bardakları kuruluyor ve asma bardaklığa dikkatlice yerleştiriyordu. Ağzında çikletin rengini seçebilmişti. Pembe. Yerleri temizleyen, mini garson elbisesiyle Gabriella yine göz alıcı görünüyordu. Eğer burada çalışıyo olmasaydı Francois ona mutlaka çıkma teklifi edebilirdi. Ama diğer bir prensibi işin ve aşkın birbirine karışmamasıydı. Elliott koltukların altında kalan tozları görünür bir yere toparlarken Lily, Marian ve Emily masalardaki aksesuar düzenlemelerini yapıyorlardı. Tekrar Elliott' a döndüğünde, görüntü olarak ona balerini çağrıştıran bir kadınla konuşuyordu. Kadının sesini duymuştu ancak ne dediğini çözememişti. Gözlerini kıstı. Bu yüzü bir yerden tanıyordu. Aklı Fransa' ya gitti. Hayır oradakilerle bir alakası yok. Ardından mezuniyet ve Hogwarts maceraları geldi. Ah evet! İşte bulmuştu. Anne Nathalie Howard. Ne kadar da güzelleşmişti. Biraz kilo vermişti. Ama üzerindeki elbise kusursuz fiziğini ortaya çıkarmıştı. Yüzüne yerleşen uygunsuz sırıtışı sildi ve üzerini düzeltti. Ah, bu kadar dengesiz giyinmek için tam günüydü. Apar topar içeri gitti. Anne kafasını kaldırdığında Elliott parmağıyla odasını işaret ediyordu. Elliott Francois' i görünce tekrar sırıttı ve resmi bir içtenlikle “İşte geldi efendim.” dedi. Cümlesini tamamladıktan sonra ayrıldı. Anne gülümseyince ilerledi. Aklından geçen ilk şeyi söyledi. “Kimleri görüyorum?”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Anne garsonla konuşurken burnuna yerleri silen kızın kovasından buram buram lavanta kokusu geliyordu.Lavanta kokusunu pek sevdiği söylenemezdi Anne'in.Çalışanlar barı yeni güne hazırlıyorlardı.Adının Elliott olduğunu öğrendiği garson sevecen bir tavırla karşılamıştı Anne'i.Parmağıyla birodayı işaret ediyordu.Francois'in odası olmalıydı burası.Başıyla hafifçe selam verdi Elliott's ve odaya yöneldi.Tam bir adım atacaktı ki Francois karşısında duruyordu.Anne sadece bakakalmıştı bir an.Hiç değişmemişti Francois.Hatta çok daha çekici bir adam olmuştu.Olgunluk gelmişti yüzüne, ayrıldıkları, mezun oldukları günkü Francois'in yerine. “Kimleri görüyorum?” Francois'in sesiyle yüzündeki şaşkın ve heyecan ifadesini silmek istercesine en tatlı gülümsemesini takındı yine.Kalbi hızlı hızlı çarpıyordu.Bu günü hatta bu anı yaşamak, Francois'i tekrar görebilmek için bütün bir geceyi uykusuz geçirmiş, her sabah kahvaltı yapmadan çıkmadığı evden sadece bir-iki lokma birşeyler yiyerek çıkmıştı ve işte Francois tam karşısındaydı şimdi. "Francois! Merhaba.Seni yıllar sonra tekrar görmek ne kadar da güzel!" Üzerindeki kürk kalın gelmeye başlamıştı.Terliyor muydu yoksa? Yoksa ortam mı çok sıcaktı.Kafasında bunu çözmeye çalışırken samimiyetle elini uzattı eski dostuna.

Gezgin

Yüzüne yerleştirdiği tatlı gülümsemenin eşliğinde “Francois! Merhaba.Seni yıllar sonra tekrar görmek ne kadar da güzel!” dedi. Evet yıllar olmuştu. Okuldan mezun olduğu zaman on yedi yaşındaydı. Şimdiyse yirmi üç yaşındaydı. Birkaç sene sonra yaşlanmaya başlayacaktı. Mezuniyetiyle birlikte Anne ile aralarına güçlü mesafeler girdi. Her ikiside bir telefon açıp konuşmaktan acizlermiş gibi, ilk adımı atmakta tereddütlüydüler. O sene Fransa' ya döndüğü zaman o bir iki aylık tatil yerini kalıcı bir yerleşime bırakmıştı. Paris' teki arkadaş çevresi geldiği gibi onu kucaklamıştı. Kızlar her zamanki gibi podyumdan fırlama tipleriyle etrafını nasıl da doldurmuşlardı? Diğer arkadaşlarıysa samimi sırıtışlarıyla iki tekilayı ağzına boca etmişlerdi ağızlarına. O gece eve gittiği zaman bir gram uyku uyuyamamıştı. Diğer geceleriyse pekte farklı değildi. Bir iki sene boyunca gündüzlerini randevular ve kurslar, geceleriniyse çılgın partiler çalmıştı. Biraz yorulup duraklama dönemine geldiğindeyse gerçek bir ilişkiye başlamıştı. Her ne kadar sadık bir birliktelik olmasada Birkaç senesini ayırmıştı. Ardından Londra' da İle-de-France' ın açılmasıyla Londra' ya olabildiğince erken dönüp, hayatını kurmuştu. Henüz tam anlamıyla burayada hakim değildi. Yolda tanımadığı insanların selam verişine hala alışamamıştı. Geleli zaten en fazla iki buçuk ay olmuştu. Ama bu kendiliğinden ortaya çıkan popüleritenin tadını çıkarmaya devam ediyordu. Şimdiyse eski tanıdıkları birer birer ortaya çıkıyordu. Boğazını temizledi ve Anne' yi temkinlice kucakladı. “Seni de öyle.” ardından bir dizi iltifatı Anne' ye sundu. “Hiç değişmemişsin. Hala bir balerini andırıyorsun” gülümsedikten sonra hala ayakta dikildiklerini farketti ve bu kabalığını apar topar onu odasına davet ederek örselemeye çalıştı. Mini bardan soğuk bardaklara jelimsi alkolü doldururması çok zaman almamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Anne hala kalbinin gümbürtüsünü hissedebiliyordu.Francois'i tekrar gördüğü için çok mutlu olmuştu.O zaten okuldan beri popüler biriydi.Her zaman arkadaş çevresi genişti Francois'in.Kızların çoğu, yani en azından bildiği kadarıyla kendi binalarındaki kızların yarısı, Francois'e deli olurlardı.Anne o zamanlar kızların yoğun ilgisinden dolayı kıskanmıyor değildi de Francois'i.Araya giren mesefe, zaman değiştirmemişti Anne'in duygularını.Aynı sevecenliği ve samimiyeti hissediyordu hala Francois'e karşı.Bar'ı da aynı onun gibi samimi bir havadaydı, gezdiği gördüğü bir çok barın tam aksine.Çalışanları çok güler yüzlüydü.Göz ucuyla etrafını incelerken Francois'in sesiyle bakışlarını tekrar ona çevirdi. “Seni de öyle.” En çok korktuğu şey başına gelmemişti.Francois'te mutlu olmuştu onu gördüğüne.Ardından bir dizi iltifat sıralanıvermişti. “Hiç değişmemişsin. Hala bir balerini andırıyorsun” Balerin.. Evet Francois ona hep balerin derdi.Hatta mutlaka bale ile ilgilenmesi gerektiğini söyler dururdu.Bi kelime Anne'i mutlu etmiş, yüzünde tekrar bir gülümseme oluşmasına neden olmuştu.
Francois'in odası geniş ve ferahtı.Anne kürkünü çıkarıp karşısındaki koltuğa itinayla koydu ve kendini koltuğa bıraktı.Francois soğuk bardaklara jelimsi alkolü doldururken Anne bakışlarını odanın içinde gezdiriyordu. "Sende hiç değişmemişsin.Hatta çok daha yakışıklı olmuşsun diyebilirim" Bakışlarını Francois'e çevirdi.

Yıllar Sonra..

Yıllar Sonra..

Similar topics

Similar topics