Sen İmkansız nedir, bilmez misin?

V. Sınıf

Yer: İksir Profesörünün iksirlerinin bulunduğu yasaklı oda

Zaman: Maçtan 2 gün önceki gece
Oyuncular : Caprice Anna Flower - Stewie Amadeus
Konu: İki öğrenci iksir odasının altını üstüne getirirken hiç de beklenmedik olaylar meydana gelir.

V. Sınıf

“Lanet şey! Neden asamı aldı ki? Aşk ve aşk ben ne yapıyorum böyle? Kime kızıyorum?” Caprice maça günler kala başını belaya sokmaya gene başarmıştı. İksir dersinde profesörün koynuna o fareyi atması ki, bu tamamen kazaydı, profesörün ona kızmasına neden olmuştu. Zamanla Caprice, aralarını düzeltmeye çalışsa da olaylar ve aksilikler bir türlü yakasını bırakmıyordu. Sonuncu olay ise hepsinden beterdi. O yılan kız asasını çekmeseydi oda çekmeyecekti ama yapmıştı ve ceza olarak profesör asasını almıştı. Özel bir baykuşla asasını iksir odasına bıraktığını ve gizlice oradan almasını söyleyen Profesör Caprice için kapının kilidini de kaldırmıştı. O yılan kız rövanş için onu avluda bekliyordu ve asası ile onun arasında sadece bir kapı vardı. Caprice narin adımlarını sıklaştırarak boş zindanlardaki iksir odasının kapısına birkaç dakika içinde ulaştı. O kadar çok korkuyordu ki, etrafına bakmaya akıl edemeden tokmağı çevirip içeri girdi. Sırtını kapıya doğru dönerek dolabın yanına doğru yanaştı. “Bu iş bu kadar işte” Elini dolabın kapısına uzattı ve… Kapının yağlanmamış kirşlerinin gıcırtısıyla dondu kaldı. İşte şimdi başı gerçekten beladaydı. Gelen kimdi?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gece, karanlık ve sessizlik.. İşte benim asıl aşık olduğum şey bunlardı; kimse olmadan, sana karışmadan kafayı dinlemek gibiis var mıydı ki dünyada? Hayır, sanmıyorum. Hiçbir şey daha huzurlu yapamazdı beni ve daha uslu, gece kadar kimse dizginleyemezdi bu hiperaktif beyni ve ona sonsuz itaat eden vücudu. Henüz yeni ayrılmıştım ortak salondan ve kendimi o karanlık ruha teslim etmiştim. Gece, eşsiz güzellikteki bayan; ne kadar çok aldatsa da beni her zaman kollarına geri döndüğüm sevgilim. Kısık bir sesle ıslık çalarak o eşsiz kadını baştan çıkarmaya çalışıyorum ama pek umurunda değilim, ama yine de devam ediyorum. Ta ki ilerde duyduğum ayak sesleriyle adımlarımı durdurana kadar. Ardından gelen bir gıcırtı ve kapının kapanma sesi. Kimdi bu saatte bu katta dolanan. Zindanlara gelen pek olmazdı. İki ihtimal vardı; ya iksir profesörüydü bu sese nedne olan ya da başka bir yılan yine pis işler başındaydı. Hemen sesin geldiği yöne doğru ilerledim ve karşıma çıkan birçok kapıya baktım boş boş. Dört kapıdan ikisi devamlı kitliydi ve kullanılmıyordu. Biri iksir profesörüne ait bir odaydı ve diğeri de bir geçitti. İlk olarak bu katı kontrol etme gereksinimi duyduğum için yavaşça ilerleyip iksir profesörünün odasının kapısının deliğinden içeri baktım. İçerdekinin iksir profesörü olmadığını anlayınca hemen kapının koluna asılıp kapıyı yavaşça açtım. İçerdeki her kimse çok yanlış bir şey yapmıştı; yanlış yerde çok yanlış bir kişiye rastlamıştı. "Umarım başının büyük bir derde girdiğinin farkındasındır..."

V. Sınıf

Dan! Dan! Dan! Caprice’nin kalbi durma noktasındaydı. Eli dolabın tokmağında öylece kaldı. Arkasından gelen ses profesöre ait değildi, bu da daha fazla ürkmesine neden oldu. Yılanın deliğinde neyle karşılaşmayı bekliyordu ki? Gözlerini kapadı ve derinden bir nefes aldı. Dolabı var gücüyle açıp asasını eline aldı. Arkasını dolaba döndüğünde asasını karşısında ukalaca gülen yaratığa doğrultmuştu bile. “Bela nedir bilirim küçük velet, ve sen o belanın tam karşısında duruyorsun.” Titriyordu. Nefeslerini düzenleyerek hareketlerini kontrol altına aldı. “Çekil yolumdan, ben de senin canını yakmayacağıma söz vereyim” Ayaklarını hafifçe yana açarak dengesini kontrol etti. Onun burada olduğunu kaç kişi biliyordu, başına bir şey gelse kim onu arardı? Saniyelik düşünselinden umutsuzlukla çıktı. Umut yoksa kaybedecek bir şeyi de olmazdı. Sol elini dolabın çaprazındaki masanın üzerine yerleştirdi. Asa hala havadaydı ve heyecanını yendiği an büyüyü ona gönderecekti. Tek bir sorun vardı; büyü sözlerini hatırlamıyordu. “Ne bekliyorsun, öpücük mü?”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dolabın içinden asasını alan kız arkasını dönüp tehdit edici bir şekilde bana yöneltmişti asasının ucunu. Sinsi bir şekilde ona bakıyordum gülümseyerek. O ise telaşlı bir şekilde bana bir sürü tehdit yolluyordu, ayaküstü bir sürü zırvalık. Telaşa kapıldığı kesindi. Tehdit ederken bile titriyordu hafiften. Son sınıf öğrencisi olan birinin benden bu denli ürkmesi o an beni ne kadar da mutlu ediyordu. Elinde asası olan oydu; her ne kadar müşkül durumda olsam da rahattım. Bana zarar verecek kadar aptal olmadığını düşünüyordum, daha doğrusu gözlerindeki parıltıdan görüyordum bunu. O rahatsız bir şekilde kıpırsanırken ben sadece bekliyordum. Beynimden türlü şeyler geçiyordu; her ne olursa olsun elinde asası vardı. Bir yolunu bulup durumu biraz daha eşit duruma getirmeliydim. O yine değişik sözlerinden bazılarını sarfederken ben ellerimi cebime attım ve hiçbir şey yokmuş gibi usulca "Belki başka bir zaman." diye cevap verdim alaycı bir ses tonuyla. Sonra ağır hareketlerle cebimden asamı çıkarıp elimde çevirmeye başladım hiçbir tehdit etme belirtisi göstermeden. "Canımı yakamazsın merak etme." deyip en pis gülüşümü yolladım ona.

V. Sınıf

Merak! Buradan nasıl çıkacağını düşünüyordu ama bu velete de bir ders vermeden gitmek onun şanına yakışmazdı ki? Asasını hafifçe aşağıya doğru kaydırdı. Dişlerini ikiseksen uzatsa ona yakışmaz mıydı? Ukala veletin gülümsemesi ona birini hatırlatıyordu onu hüzünlendiren ve içine tanımsız korkulan salan birinin yüzüydü ama kim? Gözlerini kıstı ve karşısındaki çocuğa daha dikkatli baktı. “Seni tanımıyorum!” Sol ayağını öne doğru attı. Yalan söylüyordu, onu tanımıştı. Masanın nesnelliğinden güç alan bedeni yere paralel durmuş sağ ayağına dur emri verirken Caprice, odanın tepesinde yanan lambanın sönmesiyle karanlığa gömüldü. “AH!” Ayağı beyninden gelen sinyali dur, diye algılamaması attığı adımla yere kapaklanmasına sebep oldu. Koca beden karşısında duran veletin üzerine paldır küldür düştü. “Çek sene elini, o benim, ya dur! Ah!”

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bir anda ışıklar sönmüştü. Lambanın aniden sönmesiyle kafamı yukarı kaldırmıştım ki kız çığlık atarak üstüme kapaklanmıştı. Dengemi kaybetmiş, arkamdaki masaya çarpmıştım bacağımı. Acıyla inlerken düşürmüştüm asamı, elim istemsiz olarak bacağıma gitmişti. Hala sağlayamadığımız dengemizin bize oynadığı oyun sonucu asası karnıma batmıştı birden ve ucundan çıkan küçük kıvılcımlar canımı yakmıştı. "Ahh! Ne yaptığını sanıyorsun sen, ahh, ayağım." diye inliyordum acıyla. İyice sinirlenmiştim, kızgın ve yüksek bir ses tonuyla konuşmaya başladım.
"Dur! Hey, ahh, çekil üstümden." diye bağırıyordum hala karnıma dayalı bir şekilde duran asasını çekiştiriyordum bir yandan da. Gerekli olan bir ışıktı ve asamı düşürdüğüm için bunu yaratamıyordum. Sinirle asasını elinden çekip onu da karşıya doğru savurmuştum bir anda. Ona ne olduğuna aldırmadan Elimde tuttuğum asasını ışıklandırıp kendi asamı aradım ve bulup yerden aldım. Asasını da ona doğru fırlatarak "Ne yaptığını sanıyorsun sen?" diye söyleniyordum kibirli ve sinirli bir ses tonuyla. Asam tehdirkar bir şekilde ona doğru yönelmişti, gözlerimdeki acımasızlık iyiye alamet değildi.

V. Sınıf

Karanlıkta elleri, olmaması gereken yerlerde dolaşırken yaramaz küçük veletin çırpınışları Caprice'yi çok eğlendirdi. Gereksiz korkusu uçup gitmiş, geriye bir tek atılacak kahkahalar kalmıştı. "Ben sanki sana çok meraklıydım, çek sene elini, yahu gıdıklanıyorum!" Demesiyle veletin Caprice'yi üstünden atması bir olmuş. Asası elinden fırladığı gibi oda tepe üstü duvara sinek gibi yapışmıştı. Ağzından çıkan tek kelime "Ups!" oldu. Ayağındaki kısa pantolonun paçası yırtılmış, kolunun sol tarafından ince kırmızı bir şerit oluştu. Henüz kendisine gelmemişti ki, asanın ucundan çıkan ışıkla oda bir anda aydınlandı, gözleri önünde uçuşan kıvılcımlar aklını bulandırken karşısındaki çoçuk habire bir şeyler söylüyordu. Caprice üstüne doğru atılan nesleyi son anda fark ettiysede kafasının tam ortasına şiddetle çarpmasına engel olamadı. Bu kadarı da fazlaydı. Caprice kafatasınna çarpıp yana savrulan asasına yan bir bakış attı. Başı dönüyordu, kolu acımış gururu incinmişti. Elleriyle yerden destek alarak hafifçe yerden kalktı tek kelime etmiyordu. Bakışlarını odanın kapı tokmağına sabitlemiş, tek bir mimiğini dahi oynaymıyordu. Asası ayağının ucunda ayakkabısının çözülmüş bağcıklarnın altında kalıyordu. Ayakabısının ucuyla assını hafifçe dürttü. Bakışlarını kapının tokmağından çocuğun çiğ düşmüş bakışlarına yönlendirdi. Parmak uçlarınına doğru hafifçe doğrularak asasına var gücüyle vurarak zıplattı. Havaya sıçrayan asasını sol eliyle yakalayarak çocuğa doğru döndürüp haykırdı. "Accio, Stewie'nin ayakkabıları" dedi ve parmak uçlarında daha da yükselerek asasını yukarıya doğru tuttu. Şimdi olacaklar gerçektende eğlenceliydi. Ayakkabılar asanın emriyle Caprice'ye doğru gelirse Stewie, baş aşağı dönmüş şekilde ne de hoş olurdu.

Sen İmkansız nedir, bilmez misin?

Sen İmkansız nedir, bilmez misin?

Similar topics

Similar topics