Rp Oyuncuları : Desdemona S. Kælgrad & Xealoth Stormrage.
Yer : Rollifhen Bar.
Zaman & Hava : Yağmurlu bir gece.
Kurgu : Eski aşıkların buluşması.

~

Bardaktan boşalırcasına yağan yağmur barın tozlu camlarından gözükmekteydi. Bir yandan müşterilerinin istekleriyle ilgilenmekte bir yandan da kendi halinde takılmaya devam ediyordu. Hiç olmadığı kadar huzursuzdu bugün içi. İçtiği içkiler bile onu rahatlatmaya yetmemişti. İçtiği votkaların sayısını bile hatırlamıyordu. Ama bir türlü içindeki huzursuzluk dinmiyor, sarhoşta olmayı beceremiyordu bu gece. Bar yavaş yavaş derin uykusuna dalıyor gibiydi. Müşteriler teker teker dağılmış, ortama eşsiz sükunet hakim olmuştu. O ise yerinde kıpırdamadan dışarıda yağan yağmuru izliyordu. Bir nevi odak noktası olmuş ve onu esir almıştı. Birkaç dakika boyunca sadece izledi. Tek başına kaldığı koca bir mekanda yağmuru izliyordu. Garipti, hemde çok. Ama Desdemona için garip kelimesi zaten adı gibi birşeydi. Herkesin aslında biraz korktuğu tiplerdendi. Hani küçük çocukların annelerinin tembihlediği, takılmasını istemediği tipler olurdu ya Desdemona’da o tipleri somutlaşmış ve yaşını almış hallerindendi. Hadi ama, içkisi sigarası ve uyuşturucusu var diyemiydi bunlar peki ? Tamam bir kötü anısı daha vardı ve bu hepsinden beterdi ama onu da adaletli bir biçimde yapmıştı. Ah her neyse, eski anılar kafasını esir alamazdı bu gece. Yeterince huzursuzdu zaten bir de kafasındaki tonlarca cevapsız sorularımı düşünecekti. Hiç sanmıyordu. Neden sarhoş olamadım bir türlü? Diye düşünmeye başladı kendi kendine. Bünyesi bu kadar mı alışmıştı? Ah olamaz, esrar bağımlılığı yetiyordu bu kadar da alkolik olmamalıydı ama. Yapacak tek birşeyi kalmıştı. Madem sarhoş olamıyordu, içindeki huzursuzluğu dindiremiyordu. En iyisi biraz uçmaktı. Askılıklara doğru ilerledi ve siyah deri çantasının içindeki beyaz hapları avucunun içine aldı. Yavaşça oturduğu tabureye doğru dönerken ağır tahta kapı gıcırdayarak açıldı ve karşısında Xealoth’u gördü. Hiç beklemediği bir anda tam karşısındaydı. Üç senedir nadiren gördüğü bu adamı bu gece onu buraya atan rüzgarda nereden esmişti? Kafasında beliren ilk soru buydu. Saçları hafifçe ıslanmış ve yüzünden birkaç damla su akıyordu. Ellerini saçlarının arasında geçirdikten sonra yavaşça kafasını kaldırdı ve gözlerinin içine doğru baktı. Desdemona ise elinde tuttuğu hapları masanın üstüne bıraktı ve yavaşça ona doğru yürüdü.

‘‘ Sizi buraya atan rüzgarın sebebi öğrenebilirmiyim Bay Stormrage? ’’

Gözleri bir an masaya doğru kaydı. Beyaz hapları görür görmez çarpık gülümsemesi bir an belirdi. Tanıdık gülümsemesi. Bundan nefret ederdi. Desdemona’nın esrar kullanmasından. Onu öyle kabul etmişti, bırakması için uğraşmıştıda. Ama bu Desdemona’nın seçimiydi ve bırakamamıştı. Bir kere bağlandıysan geri dönüşü bir çıkmazdı işte. Kim bilir belkide bırakmış olduğunu düşünmüştü. Bu umutlu gelmişti. Gözlerini masadan çektikten sonra yavaşça Dess’e doğru döndü. ‘‘ Burası bir bar öyle değil mi? Bende günün yorgunluğunu atmak için geldim. ’’ dedi çarpık gülümsemesi yerini ciddi bir tavıra bırakırken. Ardından hemen ekledi. ‘‘ Demek hala kullanıyorsun ha? ’’ diyerek paltosunu çıkarıp asklığı astı. Cam kenarındaki masalardan birine doğru çöktü ve Desdemona’nın gözlerinin içine bakmaya devam etti. Belli ki yanına gelmesini istiyordu? Bu doğaldı. Başta söylediği gibi burası bir bardı ve o da müşterileriyle ilgilenecekti değil mi? Yavaş adımlarla masaya doğru yürüdü. İçeriye sadece ikisinin nefes alıp verişleri, yağan yağmurusun ve bir de Desdemona’nın ayakkabı topuklarının sesi hakimdi. Ne yapmalıydı? Burada onunla ne tür bir sohbet edebilirdi ki? Aradan üç yıl geçmesine rağmen hangi akla hizmetle gelmişti buraya. Başka bir sebep yok muydu yani? Tam üç yıl olmuştu geçen hafta Salı günü hemde. Ona büyük bir tutkuyla bağlıydı ve imkansız gibi görünen ilişkileri de sonlanmıştı zaten. İkiside başka aşklara tutunmuş, kendilerini işlerine adamışlardı. Elbette ara ara birbirlerini gördükleri zaman oldu ama hiçbir zaman şuan oldukları kadar yakın olmamışlardı. Ne yapacağından emin değildi ama en sonunda pes etti. İki tane bardağa buzlu birer ateş viskisini doldurdu ve tam karşısındaki koltuğa geçti. Ateş viskisi hem onun hemde Dess’in favorilerindendi. Sol elinde ki bardağı ona uzattı ve narince oturdu. Onun gözlerine hükmetmeyi deneyerek konuştu.

‘‘ Hayır, hala uçmak için tam gaz devam. Anlat bakalım bunca yolu benim uyuşturucu davam yüzünden gelmedin ya? ’’

Hala ne yapacağından ne konuşacağından emin değildi? Nasıl konuşacaklardı veya ne konuşacaklardı? Hadi ama, ağzından kelimeleri bıçak zoruyla alacak değillerdi ya. Ama hala o karşısında ve ona o gözleriyle bakarken ne konuşacağını bile bilmiyordu. Eli ayağına dolanıyordu sanki. Yıllar öncesinde olduğu gibi. Lanet olsun! Dedi içinden. Gerçektende lanet olsun. Hala nasıl onu böyle düşünebiliyordu ki?

Loth’un sorusunu cevaplamasını bekliyordu. Viskisinden bir yudum aldı ve alaycı havasıyla konuşmaya başladı. ‘‘ Hıh .. ’’ Kusursuz dudaklarından ilk dökülen basit ve bir o kadar da alaycı kelimeler buydu. Aynı ses tonuyla gelen ama yerini sonunda ciddiliğe veren diğer cevap ise Dess’in ağzını bir karış açmaya yetecekti. ‘‘ Belkide sandığından çok umursuyorumdur seni ha? ’’ Sözler kulağında çınladığı andan itibaren ona karşı bomboş bakan gözleri nedense artık daha canlı bakıyordu. Viskisinden büyük bir yudum aldı. Gözünün önüne düşen buklesini kulağının arkasına aldı ve yavaşça konuşmaya başladı. ‘‘ Ne dedin sen? Bunda ciddi olamassın herhalde. ’’ dedi ve bunun koca bir yalan olduğundan başka bir şey düşünemez oldu. Boğazında kocaman bir düğüm hissetti sanki ..

Loth’un söyleyeceklerini merakla ve inanın sabırsızlıkla bekliyordu sanki. İçinden kendine defalarca lanet okuyoru, defalarca .. Neden hala onu bu kadar önemsiyordu ? Sonuçta bir geçmişleri olabilirdi ama içindeki bu merakta neyin nesiydi böyle ? Lanet olsun! Lanet lanet! Dedi tekrar tekrar içinden. Merak içine kemiriyordu resmen .. İçinde bunlarla savaş verirken Loth yavaşça yerinden kalktı. Bir an içi öyle bir ürpertiyle kaplandı ki bir an onun gideceği korkusuyla sarsıldı. Ama yanılmıştı ve iyi ki de yanılmıştı. Elbette gidecekti ama kafasında tonlarca soru bıraktıntan sonra gidemezdi, gitmemeliydi. Biten içkisini tazeleyip masaya geri döndüğünde haplara tiksinerek baktı. Dess biliyordu hemde sonuna kadar emindi bundan. İlişkilerinin her gününde en azından Loth Dess’in hayatından o bembeyaz hapları atmak için uğraşmıştı. Gereğinden fazla savaş vermiş ve yıpranmışlardı. Aslında istemiyordu. Bırakacaktı ama Loth gittikten sonra tutunduğu tek dal yine esrar olmuştu ne yazık ki. Viskisinden bir yudum daha aldı ve Loth’un gözlerine doğru baktı. Gözlerindeki her duygu Dess’in içine zerresine kadar işliyordu oysa. İçkisini masaya koyup oturduktan sonra cebindeki sigarasını çıkardı ve paketi bana uzatarak konuştu. ‘‘ Niye Dess niye ciddi olmayayım ki ? Bir yılımızı vermedik mi birbirimize. Bir kalemde silip atmak olur mu ? ’’ sözler kulağında yeniden yankılandı. O ise cama dönmüş ve bir anlık sessizliğe dalmıştı. Ne diyecekti. Haklıydı, Dess onu hiçbir zaman silip atamamıştı ki. Kafasında ne diyeceğini ölçüp biçerken yine konuştu. ‘‘ En azından bence olmaz. ’’ dedi. İma ettiği apaçık ortadaydı. Uzattığı paketten bir sigara çekti. Dudaklarına götürdü. Yanına doğru yaklaştı ve sigarasını yaktı, hala Dess'in yanında bekliyordu. Ne kendi sandalyesine geçmiş ne de olduğu yerden hareket etmişti. Bu işleri daha da zorlaştırıyor, Dess’in kafasını allak bullak ediyordu. Sigarayı yavaşça içine çekti ve ardından cevap verdi.

‘‘ Sana verdiğim değeri en az benim kadar iyi biliyorsun Loth. Ve öğrenmek istesende istemesende şunu bil zamanı geri alabilseydim o haplardan kurtulup seninle olmayı isterdim. Bu da seni silmediğimin en büyük gösterges öyle değil mi? ’’