Paris'te Bir Mola

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aylardan sonbahar, yine içimde bir burukluk var. Hayatımdan bir parça kopup da gidiyormuş gibi bir his veriyor bana, o yapraklar yere düşerken. Süzülerek yere düşen yapraklarda kendimi görüyorum, sararmış ve gücünü kaybetmiş onlar da. Kırılmış, çatlamış ve buruşmuşlar yağmur altında. Yaşadıklarım da bir yağmur ve beni buruşturuyor bu bir gerçek. Peki ne olacak şimdi bana, yoksa çamurlu ayakkabı tabanları altında ezilecek miyim? Ya da yavru bir köpek beni dişleri kaşımak için mi kullanacak? Belki de toprağa karışır yok olurum...
Bunları unutmanın zamanı gelmemiş miydi, diyerek kendini toparladı, Anais. Dağılmış uzun saçlarını bir lastik ile topladı ve kaldığı pansiyondan, pansiyon sahibesine selam vererek fırladı. Tek başınaydı. Modanın kalbi Paris'te sokağın ortasında tek başına duruyordu. Ne kadar acı vericiydi. Kahkahalarla yanından geçen genç kızlara imrenerek baktı. Ne kadar da güzel bir tabloydu. Paris sokaklarında gülüşen bir grup genç kız, evet. Bunu çizmeliydi, bir gün. Vitrinlere bakarak yaklaşık bir saat boyunca kaldığı arondismanı turladı. Lakin amaçsızca sokaklarda gezmek canını sıkmaya başlamıştı ve yeni birileriyle tanışma isteği onu Charmeur Café’ye soktu. Fazlasıyla ilginç bir mekândı, girişte antika eşyalar ve fantastik objeler, tablolar vardı. Gerçekten etkileyiciydi. İri gözleriyle tabloları incelemeye başladı, Anais. Bu sırada yanında duran bayan gözüne çarptı, irkilmişti. Bu, bu Whitney Blomleigh idi. Anais’in müptelası olduğu şu ünlü ressam.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

‘Hiçbir şey yaratma, yanlış anlaşır.’

‘ Günün en berbat zamanını seçmişsiniz küçük hanım. Bu saatte burada pek kimse olmaz.’

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Anais, Whitney'ye bir tabloya bakarmış gibi bakıyordu. Sanki o da bir çizimdi. Biçimli burnu, beyaz teni, yeşil gözleri. Gerçekten de etkileyiciydi. Bir şeye körü körüne bağlanmak deyimini yaşıyordu, Anais. Gözlerini ondan alamıyordu, âşık mıydı ki? Sanmıyorum. Tek yaptığı onun gibi olmak için çabalamaktı. O sessiz görünümünün altında fırtınalar koptuğunu düşünüyordu, Anais. Yoksa nasıl bu kadar etkileyici tablolar yaratabilirdi ki! Anais birden kilisede tanıştığı Bayan Elisabeth'i hatırladı. Papaz eşi olan bayan, ona bir şeyler yaratmanın günah olduğunu çünkü sadece Tanrı'nın bir şeyler yaratabileceğini söylemişti. Peki, bu doğru muydu? Whitney günah mı işliyordu?Anais bir süre düşündü ve sonra saçmalık, deyip geçti. Ardından kendine gelmek için gözlerini kırpıştırdı. Bu olağanüstü ressamın yanında olmak onun kendini kaybetmesine neden olmuştu. Üzerine baktı, lacivert çizgili kazağı ve kırmızı şortuyla Whitney'in yanında fazla basit göründüğünü düşündü. Ve montunun fermuarını basitliğini kapamak için çekti, utanmıştı. Kendini ezilmiş hissediyordu. Ve anlık da olsa Whitney'ye, onu ezilmiş hissettirdiği için kin beslemişti. Bir süre daha girişte Whitney'in içeri girmesini bekledi. Ve dayanamayıp "Siz Whitney Blomleigh olmalısınız." dedi, heyecan dolu gözlerle.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

‘Evet, bundan şüphen olmasın. Peki, ben seni tanıyor muyum? ‘

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Etrafına hayranlıkla bakıyordu. Aslında bulunduğu mekân, dünya, fazlasıyla ilginçti. Herkes birbirinden ne kadar da farklıydı! Kalkık burunlar, çekik gözler, kalın dudaklar, uzun kirpikler… Herkesin apayrı özellikleri vardı. Peki ya onun ne özelliği vardı? Büyük ayakları, küçük kulakları, yay gibi kaşları… Hayır. Onun bir doğum lekesi vardı. Bileğinin için kısmında yaklaşık 7 cm çapında bir elma figürü. Kimileri için hoştu lakin bu leke Anais’in canını her zaman sıkmıştı.
Ah, bileğindeki de öyle, sorusuna cevap vermekten gerçekten de usanmıştı. Ancak bu lekesi ona ailesinden mirastı. Hiç tanımadığı şu anne ve babasından… Bazen anne ve baba diye bir kavramın olmamasını dilerdi; acı çekmemek için. Bazen de onların yanında olmak isterdi; kendini güvende hissetmek için. Ve bazı zamanlarda da onlardan nefret ederdi; Anais’i bırakıp gittikleri için.
Kıpkırmızı dudaklarının hareketiyle düşüncelerinin arasından su yüzüne çıkar gibi fırladı. Bayanın söyledikleri karşısında tereddütle "Hayır tanımıyorsunuz. Ben Anais. Anais Kleiber." diyerek elini uzattı, tanışalım dercesine.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerinde umursamazlık rüzgarının savurduğu tanecikler vardı. Ve biraz öfke. Bunu sezebiliyordu. Birçok insanda görmüş,tanımış ve bizzat neden olarak bırakmıştı. Sessizdi çocukluğu,sessizdi. Bu yüzden fırçalara vurulduğunu söyleyenler olmuştu ama en çok fırçaların ona vurulduğu yorumunu beğenirdi. Hiç kimse daim kudretli yahut naçar olamazdı. Kimse tamamen asil ve kimse tamamen aynı değildi. Farklıydı insanlar,olabildiğince. Karşısında duran genç cadı ise gözlerindeki derinlik ile bakıyordu ona. İnsan ilk defa gördüğü birine hakettiği gibi bakmalıydı. Daha önce gördüğü birine bakar gibi değil. Her yeni insanda bilinmeyen birşeyler gizli olur,görünen ya da görünmeyen. Anais Kleiber.. Şimdi daha önce gördüklerine bakıyormuş gibi bakıyordu. Uzatılan eli hafifçe sıkıp bıraktıptan sonra bakışlarını ondan alıp çevirdiği sağ koluna kaydırdı. İşte orada. Büyük,aptal ve gereksiz bir doğum lekesi. Bu kavanoz dipli dünya,binbir gölge oyunu oynanan parıltılı ve tantanalı sahne,tesadüfler.. Tesadüflere inanacak kadar yaşlı sayılır mıydı?

' Tanışmamız iyi oldu Anais. Anais,hımm ailen güzel bir isim seçtiği için minnet duymalısın.''

İstediği tek şey ailesi hakkında bilgi almaktı. Ya da kendi ailesi hakkında,kim bilir. Uzun süre önce bırakmıştı onları. Hayır,ailesi Whitney'i bırakmıştı. İnsanlar hata yapabilirdi ama terk edemezdi. Bunu kabul edemiyordu ve etmeyi düşünmüyordu bile. İnsan hatalarını bu denli açık sergilemişse buna tanık olanlar aynı yerde barınamazdı. Kendini unutmak istese bile olanları,Anais'in gözlerinde tazelenen anıları unutamazdı.

* Beklettiğim için affına sığınıyorum.

Paris'te Bir Mola

Paris'te Bir Mola

Similar topics

Similar topics