'' Her zamanki sesler yükseliyor bedenimden. Tik tak, tik tak… Ritimle birbirini kovalıyor akreple yelkovanım. Bir araya geldikleri nadir anlarda mutlu oluyor, her saat bitiminde ayrılıkla hüzünleniyorlar. Etraf sakin ve sıradan… Yanı başımda duran fotoğrafa gözlerim ilişiyor yine. Mutlu aile diyorum. Baba, anne ve çocuklar… Nadia’nın hüzünlü sesi kulaklarımda çınlıyor. Erasmo’nun tokadının güzel kadının yanağında patlayışını, koskoca bir ailenin nasıl bir anda darmadağın olduğunu, güzel Dione’un hıçkırıklarını hatırlıyorum. Şimdilik herkes yeni durumu kabullenmiş görünüyor. Erasmo’nun dışında…
Dione’un eve geliş saati yaklaşıyor. Bugün diğer günlerden farklı… Nadia hazırlık yapıyor. Kızının doğum gününü kutlayacak olmanın sevinci ve ilk kez böyle bir durumda olmanın burukluğunu yaşıyor. Tatlı sesiyle bir şeyler mırıldanıyor kadın. Hazırlıklar bitmedi ama Dione gelmek üzere. Elimden bir şey gelsin istiyorum. Akrep ve yelkovana sesleniyorum. ‘Yavaş biraz yavaş olun.’ Yine beni dinlemiyorlar. Üzerimden su gibi akan zaman ruhumu aşındırıyor. Kapının çaldığını duyuyorum. Nadia sevinçle kızının doğum gününü kutluyor. Dione mutlu görünmeye, öyle hissetmeye zorluyor kendini. Beraberce yemek masasına geçiyorlar. İki kişilik küçük ama sıcak bir sofra… Yüzlerindeki tatlı gülümsemelerle birbirlerini ısıtmaya çalışıyorlar. Doğum günü pastası masanın ortasında duruyor. Üzerinde bir tane mum var Nadia mumu yakıyor kızının doğum günü şarkısını mırıldanıyor o büyülü sesiyle. Mumlar sönüyor. Kapı çalıyor. Aslında gece yeni yeni başlıyor…’’

Dione ılık nefesiyle mumları söndürdü. Duvardaki saat sekizi gösteriyordu. Güzel kızın aklından eski günler geçiyordu. Her yıl aynı olan kutlama bu yıl bambaşkaydı. Kapının çalışıyla ikisi birden irkildiler. Gelenin kim olduğunu tahmin etmek zor değildi. Aynı şeyi düşünüyorlardı. ‘ahh tanrım o olmasın sana yalvarırım lütfen, lütfen o olmasın’.

Adamın boğuk sesi duyuldu.
-Nadia, benim tatlı kadınım. Kapıyı açmayacak mısın Erasmona? Bak minik bebeğimizin doğum gününü kutlamaya geldim.

Sözlerindeki alay onu iğrençleştiriyordu. Kadının sesi sertti.
-Açmayacağım Erasmo! Defol buradan! Git artık rahat bırak bizi!

Boğuk ses bir kez daha duyuldu.
-Sana aç diyorum! Açacaksın! İflas etmeden önce sevgili kocandım ve seninde sevgili baban Dione. Parasız olunca mı değişti her şey! Açın diyorum evime gireceğim!

Dione’un elleri titriyordu. İki kadın birbirine yaklaşmıştı.
-Git buradan baba. Sen iyi değilsin. Korkuyorum.

-Seni fahişe! Annen beni aldatırken sende çanak mı tuttun ona!

Ben seni aldatmadım! Manyaksın sen manyak!

Nadia’nın hıçkırıkları sessizliği deliyordu. Kızı da eşlik etmişti ona, beraber ağlıyorlardı.

Erasmo'nun sözleri git gide daha acıtıcı bir hal alıyordu.
-Bunu size ödeteceğim. Ne pahasına olursa olsun.

Erasmo’nun giderken gürültüyle çıkardığı sesler sona erdi. Eve sessizlik hakimdi. Hıçkırmıyorlardı artık. Damlalar akmaya alışmıştı anne kızın gözlerinden. Kendilerine bir yol yapmış ve arka arkaya dizilmişlerdi.

‘’İzlediğim sahnelerin en korkunçlarındandı beklide bu. Ah lanet olası adam neden değiştin sanki.
Akreple yelkovanın 9 civarlarında olduğu zaman. Kadınların ruh hali karışık…. Kadınlar korkuyor ve kadınlar üzgün. Çıtırtı sesleri kulağıma geliyor. Yanıyor ev yanıyor. Ne Nadia ne de Dione farkına varmıyor. Asıl parti şimdi başlıyor…’’

Dione’un burnuna yanık kokusu geliyordu. Ne olduğunu anlayamadan telefon çaldı. Ahizeyi kaldırıp kulağına yasladı. Bir ses, babasının sesi...

‘iyi ki doğdun bebeğim ve iyi ki seni öldürüyorum… Mutlu yıllar! Cehennemden bana kart atın! ‘

Yangın!

Annesinin odasına doğru koşuyordu. Alevler bir anda her yeri sarmıştı. Nefes almak, önünü görmek çok güçtü.

‘Nadia! Ses ver lütfen konuş benimle. Konuş… Kon..’



‘’Tik tak tik tak… Her şey yanıyorken zaman durmadı. Lanetler yağdırdım kaderime. Duvar yandı, yanı başımda duran fotoğraf yandı, yemek yenen masa yandı… Ev, hatıralar yandı. Hayat geçmişle gelecek arasında sıkışıp kaldı. Alevlerin yansıması yüzüme vuruyor. Kendimi halsiz hissediyorum. Küçük bir kıvılcım beni benden alıyor düşüyorum…’’

Bulaştıkça arındığım cehennem
Yaratmaz oldu cenneti
Çürüyen ipekler gibi
Kendimi severek büyüdüm ben…

:Ateş:

Öfke taşıyorum bedenimde. Gittiğim her yere götürüyorum ve yayılıyorum git gide. Güzelliklerin üzerini bir sisle kapatıyorum. Anıları, geçmişi, geleceği siliyorum. Tüm yazgıları ben yazıyorum.

Evin içine süzülüyorum usulca. Kendimi göstermiyorum önce. Önüme geçemeyeceklerini anlayınca, tüm ihtişamımla dikiliyorum karşılarına. Korkmuş iki kadın var burada. ‘Ah buna alışkınsın’ diyorum kendime. Bir kahkaha patlatıyorum çıtırtıların arasından. Kadınlar çığlık çığlığa. Daha yaşlı olanın üzerine gidiyorum önce. Ellerine uzanıyorum, kaçıyor benden. Kapana kıstırdım onu üzerine gidiyorum. Dokunuyorum, dokunuyorum, dokunuyorum… Çığlıklar atıyor. Attığı her çığlık daha da şahlandırıyor beni. Kendimden geçiyorum. Onu içime alıp yok ediyorum.

Bir parçam genç kadının yanında hâlâ, pusuda bekliyor. Ona yöneliyorum. Teni taze, güzel kokuyor. Geçtiğim yerlerdeki her şeyi beraberimde götürüyorum. Dışarıdan sesler geliyor. Bir kadın, çok güzel bir kadın, üzerime üzerime geliyor. ‘Sen benimle yarışabileceğini mi sanıyorsun?’ Daha cezp edici kokuyor ve hâlâ dipdiri. Savaşabilecek durumda ve böylesi çok daha eğlenceli. Kendimi gösteriyorum ona ve bütün hünerlerimi sergiliyorum bir çırpıda. Kadın güçlü. Bir hamlede püskürtüyor saldırımı. Dövmeli ellerine bakıyorum, uzanıyorum. Yanması gereken oyken ben yanıyorum. Yanarak kayboluyorum.

:Dione:

Uçsuz bucaksız bir karanlık… Yürüdükçe içine çekiyor beni. Nereye bastığımı, neyin üzerine bastığımı bilmeden ilerliyorum. Kendi sonuma yürüyorum. İçime sinen huzuru kucaklıyorum hep orda kalsın diye. Ya bu yol çok uzun sürerse? Buna ne kadar dayanabilirim bilemiyorum. Korkuyorum. Bedenim yanarken soğuyor, buz tutarken alev alıyor sanki. Titriyorum. Bu karanlık değil de titreyişim korkutuyor beni… İçimde ki huzur nerede? Az önce buradaydı. Sonuma yaklaştıkça terk mi ediyor beni daha çok bende olması gerekirken. Birkaç ışık yanıyor ve sönüyor sanki önümde. O kadar çok parlıyorlar ki seçemiyorum renklerini. Görebilmeyi isterdim oysa tekrar tüm renkleri: Maviyi, yeşili, moru ama en çok beyazı; kovmak isterdim onunla içimdeki karanlığı, onda kaybolmak, onunla yok olmak isterdim. Belki bu yolculuğu da onunla yapıyor olurdum o zaman. Daha az korkardım kendimden ve daha az suçlardım.

Göğsüme bir ağrı çöküyor. Konuşamıyorum. Bir serçe çırpınıyor ağır nefesimde. Yorulmuş ve kanadı kırılmış. Bıraksam yinede gidecek uzaklara hissediyorum. Hem o özgür olacak hem ben. Nadia’nın güzel sesini duymak istiyorum. Doğum günü şarkımı tekrar mırıldanmasını istiyorum.

Tanrının hani melekleri vardı. Hani korurdu insanları o. Taptığınız, onun için her şeyi yaptığınız tanrınız nerede? Niye görmüyor beni? Neden terk etti gitti?
Canım yanıyor, evet yolun sonu burası. Acının boyutu tarifsizleşiyor kendimi kaybediyor gibi oluyorum.Bir şey gitmeme izin vermiyor. Karanlıktan bir el elimi buluyor. Gözlerimi zorluyorum açılsınlar diye. Kirpiklerimin arasından bir kadın silueti görüyorum. Af diliyorum tanrıdan ve şükrediyorum. ‘Meleğini göndermiş bana!’

Tanrı ona lütufta bulunmuştu. Ölümün soğuk yüzünü göstermiş ve sonra çekip almıştı onu oradan. Meleğini göndermişti ona. Gözlerini açmaya çalışıyordu, başaramıyordu. Birkaç kelime dökülsün istedi dudaklarından, sözcükler iniltiye dönüştü. Güzel kadın iyileşeceğini söylüyordu. Ah Dione bir daha hiçbir ses duyamayacağını ummuştu. Kim olduğunu sordu mavi gözlü melek. Söylemeye çalıştı tekrar ve ‘Dione’ diyebildi sadece. Kadın ‘Tamam. Yorma kendini şimdi, seni buradan götürmemi ister misin?’ Evet der gibi başını salladı Dione.

Öyle mucizevîydi ki her şey. Karanlıkta elini biri tutup onu kurtarmıştı. Ölümün kıyısından dönmüştü genç kadın. Kurtarıcısı da ölüme atlamıştı korkusuzca ve yenmişti ölümü.

İki kadın birbirlerine tutunarak oradan uzaklaştılar. Hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı o günden sonra ikisi içinde. Kader denen şey onların bir arada olma sebebiydi.


Rp Son...