Hufflepuff Öğrencilerinin Başı Dertte!

Gezgin

Hava öyle kapalı ve bulutluydu ki insanın midesi bulanıyordu. Dolunay'ın ışıltısı yeryüzünü okşarken kurtadamlar bir bir ortaya çıkıyordu. Dolunay yine o kara kurt adamları peşinden getirmişti. Bulutlu gökyüzü arasıra dolunayı kapatsada kurtadamlar doğmuşlardı. Önüne çıkan herkesi imha etmek için görevlendirilmiştiler. Bakanlık beni işaret ediyordu. Bu görevi başkasının yapacağına kimse inanmazdı. Dolunayda kurt adam avını benden başkası asla yapamazdı. Aslına bakarsanız bu bir katil fakat dolunayda kurt adama dönüşeceğinden bulma işim dahada kolaylaşacaktı. Hogsmeade'den beri takip ettiğim hayalet. Kilometrelerce beni peşinden ilerletti ve karanlık ormana kadar bu izleme sürdü. Karanlık ormanda başka yırtıcı yaratıkların olduğunu biliyordum. Buraya daha önceden çok kötü bir nedenden dolayı gelmiştim. Annem ben henüz 10 yaşındayken bir gözü olmayan basilisk tarafından bu karanlık ormanda öldürülmüştü. Onu yollayan karanlık büyücüyü iyi tanıyorum. Bu bir vahşetti! Cinayetti! İçimde duyduğum anne şevkati ve özlemi birbirini okşuyordu. Her bu karanlık ormana girişimde 10 yaşında yaşadığım olaylar hafızamdan bant kaydı gibi geçiyordu. Annem eskiden Sihir Bakanlığında çalışıyordu. Görevini en iyi şekilde yerine getiriyordu üstelik! Fakat bir ayaklanma oldu ve herkes garip bir şekilde öldürüldü. Gerçekten hepsi vahşet gibiydi. Çocukluğumda,çocukluğumu yaşayamadığım için kendimi o hep ismini bilmediğim karanlık büyücüyü suçlar dururum. Her karanlık bölgeye girdiğimde ışık sönene kadar. "Lumos Maxima!" diye bağırıyordum.

Kurtadamı korkutan büyülerden birisi "Lumos"tur ve banada görüş açısı yüzünden yarar sağlar.Yasak ormanın karanlık göğü hala dolunayı geceden kalmış gibi yansıtması kurt adamın işini daha da kolaylaştırıyordu. Karanlık ormanın derinliklerine doğru ilerlerken bir kaç baykuşun ötüştüğünü duyuluyordu. Tek sesin baykuş olduğunu söylenilmez. Ayakkabılarımın çalılara basınca çıkardığı çıtırtılar ve baykuş çığlıkları kulaklarımızı şenlendiriyordu. Gökyüzündeki bulutlar köpeğe dönüşüyordu.Çirkin solgun ve yırtıcı bir köpeğe. Karanlık ormanda dolaşan birinin eceli mi gelmişti? Yoksa bu benmiydim?

Sesler dahada yakınlaştıkça artıyordu.Yürür adımlarım koşmaya başlamıştı.Kalbimin atışı gürültüye dönmeden önce dinlenmeliydim. Öyle yakınlaşmıştık ki çığlık atanların bir cadı olduğuna kanaat vardım. Işık söndü ve kurtadam ay ışığının göründüğü tepenin üzerine çıkıp ulumaya başlamıştı. "Ahh! Lanet yaratık. Iste seni buldum. Azkabana gideceksin!". Dün geceden beri onu arıyordum. Saat sabahın altısı ve onu daha ilk defa gördüm. Umarım ışığı görmeden onu yakalayabilirim..

VII. Sınıf

Sabah olmak bilmiyordu. Eleanora heyecandan ne yapacağını bilmiyordu. Bugün mezun olacaklardı ve bunu hiç kimse bozamayacaktı yani henüz. Saçlarını usulca tararken sızıp kalmıştı. Kulağına fısıltıyla gelen sesle uyandı. Gözlerini açtığında karşısında Mai'yi görünce korkudan yatağında sıçradı ve elinde tuttuğu tarağı da hemen fırlatmıştı. O anda tarağın kimin kafasına geldiğini anlamamıştı ama Caprice'nin heyecanla çınlayan sesini duyunca kime geldiğini anlamıştı. Caprice huysuzca mırıldanırken Mai onun konuşmaması için uyarıyordu. Neden sabah sabah gelmişti bu hayalet şimdi? '' Saatin kaç olduğundan haberin var mı Mai? Neden geldin hemen söyle de uykuma devam edeyim. '' dedi ve meraklı gözlerle onu izliyordu. Caprice'de yatağından kalkarak Eleanora'nın yanına geldi. Onu dikkatle dinliyorlardı ama uyku sersemi pek fazla şey anlamamıştı Eleanora. Sadece başlarının dertte olduğunu ve Bella'nın da tek başına yasak ormana yardım etmeye gittiğini anlamıştı. Bu kız kesinlikle deliydi? He bir de ruh emiciler vardı ve tek başına gitmişti kesin kafayı yemişti bu kız. Bella'nın başı dertteydi. Caprice hemen Eleanora'nın yatağından fırladığı gibi çizmelerini giydi. Bir yandan da lanetler okuyordu. Eleanora ayakkabılarını giyerken birden Caprice elinden tutarak onu çekiştirmeye başladı daha ayakkabılarını bile giymeden sendeleyerek koşuyordu. '' Dur Caprice bir ayakkabılarımı giyeyim. '' diyerek boş eliyle ayakkabılarını hızlıca ayağına geçirdi ve tekrardan koşmaya devam etti. Dostları tehlikedeydi ve bir an önce onu kurtarmalıydılar. Hem de hiç vakit kaybetmeden.

Gün yavaşça aydınlanıyordu. İki öğrenci başlarına geleceklerden habersiz bir şekilde arkadaşlarını kurtarmak için canla başla savaşma gidiyorlardı. Ormanın içine daldıklarında bir çığlık duymuşlardı. Bu Bella'nın çığlığı olmalıydı. Caprice, Eleanora'ya koşması için bağırıyordu. Zaten şimdi tek yapmaları gereken de buydu. Koşmak. Bella kötü bir durumda olabilirdi. Hatta bir ihtimal ölmüşte olabilirdi ama bu ihtimali düşünmek bile istemiyordu Eleanora. Çalıların arasında düşe kalka gidiyorlardı. İkisinin de dizleri çalılara sürtmekten ve düşmekten paramparça olmuştu. ama şimdi onun acısını düşünmesinin zamanı değildi şimdi Bella'yı kurtarmanın zamanıydı. Orman da gözyaşları içinde koşarken bir çığlık daha işittiler ama bu sefer Bella değildi. Daha kötüsü ve korkuncuydu. Caprice'nin '' DEV ÖRÜMCEKLER '' dediğini duyduğun da şimdi kendi canlarını kurtarmak için var güçleriyle kormaları gerekiyordu. Eleanora korkudan arkasına bile bakamıyordu. Peşlerinden gelen dev örümceklerin hiç acıması çok gibi görünüyordu. Kendini birden yerde, Caprice'yi de kendisinin üzerinde buldu. Neden düştüğünü anlamamıştı ama sanki bir duvara çarpmış gibiydiler. Düşmenin ardından köklerin hareket ettiğini görünce Eleanora daha da panik olmuştu ve korkmuştu. Ama bir terslik vardı kökler ikisini de kendine doğru çekiyordu. Caprice çığlıkla Eleanora'nın ismini bağırdığın da aniden sesi kesilmişti. Eleanora kafasını sesin geldiği yöne doğru çevirmek istiyordu ama olmuyordu sadece ismini haykırabiliyordu. '' CAPRİCE! '' İsmini haykırdığın da aniden çırpınırken kafasını ağacın köküne çarpmıştı ve bilincini kaybetmişti. Peki ya şimdi ne olacaktı? Çaresizce üç öğrenci de ağacın kökleri arasında sıkışıp kalmıştı. Hayaletler ise planlarının başarılı olduğu için seviniyorlardı. Caprice, Bella ve Lizz kurtarılabilecek miydi? Yasak ormandan yükselen çığlıklar Profesör Markenzié'nın sesiydi. Peki ya onları bulabilecek miydi? Koca orman da hiç sesleri de çıkmayacaktı. Şuan da tek yapmaları gereken beklemekti ve bunu da zaten hiç istemeseler bile yapacaklardı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mai boş koridorda dolandı durdu. Dostları yanından hiç ayrılmayacaktı. Onunla beraber bu okulda sonsuza kadar yaşayacaklardı. Gülümseyerek okulu terk etti. Tam yasak Ormana doğru dönecekti ki Salazar’ın suretini gördü. Nereye gidiyordu? Hogsmeade’e doğru gidiyordu. Hızlandı, yoksa aşkısı ona ihanet mi ediyordu? Bu kan kokan hayalet ondan gizli ne iş çevirebilirdi ki? Yoksa yoksa onları tabloya tıkan kişiden bir iz mi bulmuştu! Köşeyi döndü, kızlar aklından çıkıp gitmişti. Şimdi önemli olan tek şey Salazar’dı. Aşkısını gözden kaybetmeden izledi. Bağıran barakaya gelmişti ki Salazar ortadan kaybolmuştu. Mai sinirinden deli oldu. Sağa sola süzlüdü, duvarların içinden geçip gizli kapılardan içeri baktı. Salazar’dan yoktu. Sırayla, dedi içinden. Önce kızların işini halletmeliydi sonra nasıl olsa Salazar’ı bulurdu. Okuldan ayrılacak hali yoktu ya! Pis bir uluma sesi geldi kulaklarına. Dağdan gelen bir sürü mü vardı? Yükseklere çıkarak ortalığı kolaçan etti. Uzaktan bir asa ışıltısı vardı. Bir kurt adam ve bir Seherbaz mı? Başkaları da vardı belki de? Bir omuz silkme hareketi yaparak daha da yükseklere çıktı. Ve geldiği hızla yasak ormana doğru hızlandı. Fark etmediği şey ise takip edildiği idi...

Ormana sinsice girdi. Hayalet arkadaşları onu orada bekliyordu. Kızlar tuzağa çoktan düşmüş olmalıydı. İçinde biraz huzursuzluk varsa bile az sonra gidereceği kesindi. Kulağına çığlık sesleri geldi ve ardından da tiz örümcek sesleri. Kıkırdadı. Eğlence, diye mırıldanmaya başladı. Ağaçların içinden neşeyle kadim Çınar ağacına yönlenmişken onu gördü. Azkabandan mı bahsediyordu? Bu adam da nereden çıkmıştı? Mai olduğu yerde süzüldü. Havada sağa sola dolanarak düşündü. Bu adamın işlerini bozmasına izin veremezdi. Gülümsedi ve hızla doğuya doğru yöneldi. Birkaç saniye içinde Dev Örümceklerin arasındaydı. Bakışlarını kısarak bir çığlık atarak kollarını açtı. Örümceklerin üzerine salınırken tüm gücüyle haykırdı. Zavallı yaratıklar korkudan sürü halinde kaçmaya başladılar. Mai, arkalarından çoban gibi onları sürüyordu. Uzaktan adamı gördü. Hınzırca gülümsedi ve yukarıya süzüldü. Dev örümcekler seherbazın üzerine doğru gidiyordu. Mai kıkırdayarak arkadaşlarının yanıda doğru süzüldü. Seherbaz başının çaresine bakardı nasıl olsa…

Gezgin

Gizemli kadim ağacın cızıltılarını duymaya başlamıştım. Bir yandan gökyüzünü izliyor bir yandan önüme bakıp yola devam ediyordum. Bir an gökyüzünden geçen beyaz bir ışıktı gördüm ve beraberinde tanımadığım bir hayalet geçti. Hogwarts'daki hayaletlerden biri olsa gerek "Hey!" diye bağırdım fakat duymamış olmalı ki beni geçip gitti. Asamı gittiği yöne kaldırdım ve "Lumos Maxima!" bağırdım. Karanlık ormanın içinde gözgözü görmüyordu tek seçenek Lumostu. Gizemli hayaletin gittiği yere iyice baktım ve bir düzüne dev örümceği korkuttu. Örümceklerin yarısı bana doğru kaçmaya başladı. Bir anda kendimi yerde buluverdim.

~~

Üzerime bir ayağını koyan örümcek kıskaçlarını bana yöneltmeye çalışıyordu. Asam hemen kenarıma düşmüştü. Örümcek zehirli iğnesini tam çıkarıp bana saplayacakken elimle asamı yokladım ve kavradım "Arania Exumai!" dev örümcek afallayıp yere düştü. Fakat dahası vardı yalnızca bunlarla yetinmiyordu. Geriden gelen örümceklere haddini bildirmek için ayağa kalkmayı denedim. Bir dizimi destek yapıp kalktım ve tam karşımdan bana doğru hızlı koşturan örümceğe baktım ve üzerime çıkacak gibi koşturuyordu. Can havliyle sağa atladım ve örümcek tekrar bana sinsice yaklaşıyordu. Bu son örümcek olmalıydı. Diğerleri karşı taraftaki çığlık atan kızların peşinden gitmiş olmalıydılar. Asamı kaldırdım ve "Accio Sahabe!". Sahabe benim küçüklüğümden kalan kısa boylu bir hippogriffdir. Boyu kısadır fakat pençeleri ve gagası olağanüstü uzundur. Sahabe örümceği korkutmak için şaha kalkıp birkaç tekme attı ve örümcek hayalete doğru kaçmaya başladı.
Oracıkta koca örümceği öldürmem gerekliydi. Etrafta sık ve uzun ağaçlar vardı var gücümle Sahabe'ye bindim ve dolu dizgin örümceğin peşinden gittik. Yaklaşık 20 metre kala yere doğru atladım ve ağaçlara hedef alarak "Bombarda Maxima!" büyük bir patırtıyla ağaçlar örümceğin kafasına ve kesesine düştü. Örümcek yeşil kanlar içinde ezilmişti..
Hayalet havada beni izliyor ve gülüyordu. "Kimsin sen ve bunu neden yaptın?" asamı kaldırmış hayalete tutuyordum. Var gücümle "Stuperfy!" çekip fırlattım ve hayaletin içinden geçip gitti. Gerçekten sinir olmuştum ve ayrıca çok sinirliydim. Fakat örümceklerden birisi kurtadama zarar vermiş olabilirdi. Bu benim için çok iyi olurdu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mai, kendine seslenen adama bakıp bakmamakla karasızdı. Giderken durdu ve gerisingeriye döndü. Elinde asası ölü örümceklerin başında duran bir adam vardı. Adamın dibine kadar girip burun buruna geldi. “Sen kimsin ve benden ne istiyorsun? Burası yasak orman ölümlü ve buraya canlı girenler…” sözlerini yarıda kesip saydam eliyle örümcekleri gösterdi. “Sonları bu olur. Şimdi buradan vaktin varken git.” Dedi ve adamın etrafında dönmeye başladı. Yakışıklıydı ama fazla ukala gözüküyordu. Mai kıkırdadı “Okul Müdiresi seni burada görürse yaşadığın için pişmanlık duyabilirsin…” Ondan kurtulmalıydı, kızlar tuzağa düşmüş müydü? Hayalet dostları her şeyi halletmiş miydi? Bu bomba seslerini duyan olmuş muydu? Mai sinirlendi bu adamdan hemen kurtulmalıydı. Yukarıya doğru süzülüp adamın içinden geçti, arkasına geçerek kulağının dibine yanaştı. “Öleceksin ve bu örümceklerin ataları senin damla damla emecek, etlerini dilim dilim doğaraya çak!” dedi ve havaya süzülüp karşınına geçti yeniden. “Git buradan!” Karşısında durmuş kanlı canlı adamı izliyordu. Anıları beynine hucüm ederken Salazar nerede, diye düşündü. Acaba o da onun gibi önemli bir iş üzerinde miydi? Aşkıyla ilgilenmesi gerekirken yabancı bir ölümlü ile laflıyordu. Sıkılmaya başlamıştı ve ölümlü adam için hiç de iyi değildi. uzaktan bir uluma sesi geldi. Kurtlar, diye düşündü, geliyorlardı...

Gezgin

Hayalet telaşlanmışa benziyordu. Dediklerinden hiçbirşey anlamıyordum. Anlamış gibi yapıyordum. Tek anladığım cümle benim öleceğimdi tıpkı örümcekler gibi. Bir hayalet beni nasıl öldürebilirdi ki? Havadan süzülüp içimden geçti ve kulağıma birşeyler fısıldadı. Dediklerinden hala birşey anlamıyordum. Ona karşı döndüm ve "Yaşamayı bilmeyenler,ölüp gidenler. Öldürmeyide bilmez!" diye bağırıp korkutmaya çalışıyordum.

Hayaletin aklı başka bir yerdeydi. Durmadan arkasına,sağa,sola bakıp bakıp duruyordu. Bir an konuşmamı kesen kurtadamların uluyuş çığlıkları oldu. Yeri göğü inletecek bir şekilde uludular ve koşturuş sesleri kulağıma kadar geliyordu. Önümdeki ağaçlara asamı çevirdim ve "Bombarda Maxima!" bağırdım. Ağaçlar yerle bir olmuştu. Benim için kalkan görevi görürdüler.
Hayalete asa ile işaret edip "Gelen kurtları görüyormusun,onlar bile yaşamayı becerdi. Sen beceremedin!" diye bağırdım. Sanırım kurtadamlar benim burada olduğumu anlamışlardı. Işığa çıkmadan evvel bana saldıracaklarını düşünüyordum ki öylede yaptılar. Bir kurt adam ağaçların tepesinden üzerime zıplarken havada takla attı ve yere düştü. Yerde kalkmaya çalışan kurt adama "Reducto!" diye bağırdım ve kurtadam yerden ağaca çarptı ve hırlamaya başladı. Yeryüzü kanla bürünmüş gibiydi. Üzerime zıplamaya çalışan kurtları ağaca itiyor ve orada kıstırıp bayıltıryordum. Bir kadın kurtadamların bulunduğu yerin hemen kenarından bana doğru yaklaştı zayıf görünüyordu uzun boyluydu kafasında siyah bir şapka vardı. Elbisesi onu görmemi engel oluyordu. Ormanın derinliklerinden gelmesi bir aynı konuydu. Ona bağırdım "Buradan uzaklaş! Hemde hemen burası senin gibi zayıf cadılar için elverişli değil!" Cadının kim olduğunu görmeden böyle sözler söylemek yanlıştı fakat haklıydım..

Gezgin

İşte başlıyordu eğlence. Agatha Mai’nin isteği doğrultusunda yasak ormana gelmişti. Aralarında yasak ormanı en çok o tanıyordu çünkü. Büyük çınar ağacının yanında, Bella için, tam köklerine dokunabilecek şekilde kuru dalları çekiyordu. Bu plan sayesinde üç kişi daha mezun olamayacaktı! Agatha’yı yalnız bırakamazlardı! Bu büyük bir haksızlık olurdu! Agatha çok seviyordu Bella, Caprice ve Lizz’i. Onları bir daha görememe riskini alamazdı. En azından bir dönem daha kalmaları gerekiyordu. İşi bittiğinde Green ile genç cadının gelmesini beklemeye koyuldu.

İleride Green’ın şeffaf görüntüsünü gördü. Yanında mahmurca etrafa bakan, gecelikleriyle tam yataktan fırlamış gibi görüntü veren Bella vardı. Kafası karışık bir biçimde bakınıyordu. Bella kendini görmeden hemen ağacın arkasına geçiverdi. Ve daha inandırıcı olması için bir çığlık attı. Genç cadının gözlerinin fal taşı gibi olduğunu görebiliyordu. Gülmemek için kendini zor tutuyordu. Bella bir fişek gibi ağaca doğru yürümüştü. İşte plan tamamlanıyordu. Kız ağaca değer değmez bir çığlıkla çınar ağacına hapsolmuştu. Yazık… Çok yazık olmuştu bu gencecik bedene…

Green’in konuşmasıyla gizlendiği yerden çıktı Agatha. ‘ Çok eğlenceliydi! Caprice ve Lizz nerede acaba? ’ demesine kalmadan Lizz’in sesini duydu. Dev örümcekler diye bağırıyordu. Güzel… Planda çok eğlenceliydi. Lizz arkasına bakarak koşarken ağaca çarpmıştı. Agatha ve Green üç cadının ağaca hapsolmalarının ardından kıkırdaşarak izliyordu. Mai neredeydi?

VI. Sınıf

Gecenin huzurlu sessizliği… Güzel bir rüyanın içinde olmak… Bunlar Bella için alışılmadık durumlardı ve genelde gerçekleşmezlerdi. Kötü bir rüyanın içinde olduğunu seziyordu. Bir sınavdaydı. Önünde birçok parşömen vardı. Ne olduğunu anlayamadan görüntü bir cam misali kırıldı. Ve Mai’nin o ağlamaklı sesini duydu. Gözlerini açtı ve gümüşi suliete baktı. ‘ Neler oluyor? ’ diye fısıldadı. Mai’den olanları duyunca, gördüğü rüyayı unutarak hemen ayağa fırladı. Green ile beraber üzerinde geceliği, pofidik terlikleri ve saçının karmakarışık olduğunu unutmuştu. Tek isteği, en sevdiği hayaletlerden biri olan Agatha’yı kurtarmaktı. Ortak salondan çıktıklarında gecenin buğusunun kaybolmaya başladığını gördü. Gözleri, çok daha net görmeye başladığında yasak ormana gelmişlerdi bile.

Çınar ağacının yanında gümüşi bir suliet gördüğüne yemin edebilirdi, ancak şimdilik onu düşünmek istemiyordu. Kulaklarına Agatha’nın çığlığı çalındı. Gözleri birden fal taşı gibi açılmıştı. Hemen ağacın yanına geldi ve eliyle ağacın gövdesini yokladı. Ne olduğunu anlayamadan köklerin içinde kalmıştı. Kafasını çarpıp bilinçsiz bir biçimde yere yığılmadan önce bir ses duydu, dev örümcekler…

» Kutlama~Hufflepuff Stars

Hufflepuff Öğrencilerinin Başı Dertte!

Hufflepuff Öğrencilerinin Başı Dertte!

Similar topics

Similar topics