Eski Anılar ...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

James Brenda`ya bakıyordu,bazı huylarıyla beraber bazı hareketleride değişmemişti anlaşılan saçlarını okulda da böyle toplardı,çantasında herzaman toka bulundurmayı severdi.Sözlerini bitirdiğinde James düşünüyordu aslında,özlem! Evet şuanki duyguyu açıklayacak tek şeydi özlem uzun süre görüşmemek bir yana birbirlerinden hiçbir şekilde ayrılmayan insanların sonradan görüşmemesi hayatlarında bir parça kopmuş gibi hissettiriyordu insana ve böyle hiç olmadık bir yerde ve aniden karşınıza parçanız çıktığında işte ozaman tam oluyordunuz.

Gülümeyi unutmuş olan bu adama can verecek tek şeydi Brenda,James ona sarılmak istiyordu tıpkı eskiden olduğu gibi Brenda`nın sözleri ona söylemesi gereken birşey olduğunu hatırlattı evet söylecek,anlatacak birçok şey vardı ama şuanda dili tutulmuştu James`in sadece gülmek istiyordu. Acılarını ve başından geçen olayların etkisinden kurtulmayı başarabileceği tek yer vardı oda Brenda`nın yanıydı.Onun yanında kendini başka birisi gibi göstermesine gerek yoktu onun yanında sadece James olması yeterdi sadece Lyer,bunun vermiş olduğu rahatlığı binlerce sorunla bölmek istemiyordu.Ama anlaşılan Brenda`da aynı düşüncedeydi.James"Aslında sana anlatacağım o kadar çok şey var ki Brenda,ama şuanı bölmek istemiyorum"dedi ve içkisinden bir yudum daha aldı"Seni çok özlemişim gerçekten,tanıdığım yada tanıyacağım hiç kimse senin kadar değerli olamaz bunu biliyorsun değil mi?Seninle burada oturup gülmenin değeri dünyaları verseler değişmiyeceğim birşey,eşsiz benim için" dedi.Arkadaşının gözlerine bakarak içinden geçenleri söylüyordu,aslında bunları Brenda`da biliyordu,onun yanında herzaman yalandan uzak durmuştu James,birbirlerine yalan söylemek gibi bir alışkanlıkları yoktu,evet başkalarına yalan söyledikleri belki olmuştu ama birbirlerine hep doğruları söylerlerdi.Söylecek söz bulamamakta zorlanması gereksizdi,birbirlerine bakışmaları yeterdi ne anlatacaklarını veya ne düşündüklerini birbirlerinin hemen anlarlardı işte arkadaşlıkta bu olsa gerek diye düşündürürlerdi okuldaki profesörleri,görünüşe göre bu bozulmamıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Duyguları kenara sıkıştırmıştı Brenda'yı.Düşünceler aklından ışık hızıyla geçip gidiyordu.Üzerinde durmaya çalıştığı noktaları bile kaçırıyordu.Aklı da bu anın tadının çıkarması gerektiğini savunan taraftaydı.Başka şeyler değil de James ve onla olan olabilecek her şeyi düşünmesine izin veriyordu sadece.James'in aklı da bu yönde olmalıydı.

"Aslında sana anlatacağım o kadar çok şey var ki Brenda,ama şuanı bölmek istemiyorum"dedi içkisinden yudumlayarak.Brenda ise içkisini unutmuştu.Lyer aklını başından o kadar almıştı ki.O konuşurken dirsekleri masada onu dinliyordu.İçkisini içmek aklına bile gelmiyordu.

Varlığımın değerini bir kez daha hissettirdi Brenda'ya ona verdiği değeri kelimelerle süslerken.Bunları zaten biliyordu ama çok uzun zaman olmuştu duymayalı,hissetmeyeli...James'in aklıyla dilinin de bir olduğunu biliyordu Brenda.En azından ona karşı öyleydi.Yeni yeni huylar edindi mi bilmiyordu fakat değişmediğine emindi.Eski James'ti Brenda'nın gözlerinin içine bakarak gülen adam.Oydu.Bir çok düşünce aklına hucum etmişti.Güçsüz yanı ortaya çıkıyordu Brenda'nın.Gözlerinden süzülen yaşlar artık yanaklarını bulmuştu.İnci taneleri yanaklarına kadar süzülüyor daha sonra bacaklarına damlıyordu.Lyer ise dağılan ifadesini toplamakta zorluk çekiyordu.Böyle bir an da beklemiyor olsa gerekti.Alışkın değildi ağlamasına.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerinin dolmasıyla beraber yaşlar o güzel yanaklarından dizlerine düşmüştü,James bu kadar güzel gülerken onun neden ağladığını anlamamıştı kendisini toplarlaması zaman almıştı.Brenda herzaman ağlamaya hazır bir tip değildi,güçlüydü,ağlamaktan uzak bir yapısı vardı.James şimdi karşısında neden biranda ağladığını anlamadan ona bakıyordu.Kadın piskolojisinden genelde anlamayan bir yapısı vardı aslında James`in genelde ona bay ruhsuz derlerdi ama şimdi öyle değildi.Gözlerinden yanaklarına inen tek bir tane damla yaş bile James`in kalbine bir hançer saplanmış gibi hissettiriyordu.

Sandalyesini Brenda`nın sandaylesinin yanına getirdi ve kucakladı Brendayı sıkıca,umrunda değildi etrafındaki insanların onlara bakmasının şuanda tek düşündüğü Brenda`ydı.Yaşları James`in omuzlarına süzülüyordu sıkıca sarıldı James kaybetmemecesine"Ağlama Lütfen Brenda,bak artık birlikteyiz,sana söylediğim gibi bizi kimse ayıramaz" dedi gülümsemeye çalışarak.Ne yapacağını tam çözememiş ve eli ayağına karışan bir adam edasındaydı.Brenda`nın başını gögüsüne yasladı ve saçlarını okşamaya başladı.İçkisini kendine çekti Brenda`nın içkisinide ellerine koydu.İkiside içkilerinden yudumladılar.James Brenda`nın yanında oturuyor eliyle saçlarını okşuyordu.Ağlaması sarsmıştı James`i birçok insanı ağlarken görmekten sıkılmıştı ama bu başka bir olaydı.Ağlamasına dayanamadığı birini ağlıyor görmek onu üzmekten öte bir duruma sokmuştu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözyaşlarını bacaklarında hissedecek kadar ıslatmıştı pantolonunu.Bu kadar ağlamış olmasına kendi bile inanmıyor gibiydi.Ama nedense kendine hakim olmakta hayli zorluk çekiyordu.Bunca zaman geçen yalnızlığı tek bir gülüşüyle aydınlatan adam onun zayıf yanını ortaya çıkarmıştı..Her halini biliyordu ya Lyer'in... Brenda'nın ağlamasına izin vermezdi elbette.Onu bu halde sadece bir kaç kez görmüştü.Brenda'nın ağlaması Lyer'i üzerdi.Çok nadir olsa da hepsine şahit olmuştu.Kırılgan olsa da Bir şeylere alınsa da asla bunu belli etmezdi.Sorunlarıyla hep kendi başınayken mücadele ederdi.Tek başına altından kalkamadığı zaman ise James'e koşardı.Onun sayesinde bazı konularda hayatına yön verdi.İşte bu yüzden ondan kopmanın verdiği acı kalbinde ağlamasına gidecek kadar büyümüştü.Bir yerden sonra ağır gelmişti.
James'in sıcak kollarını hissetti bedenin de...Sıkı sıkı bir daha bırakmayacak gibi sarıldı Brenda'ya.Kolları destek olmuştu ona.Gözyaşları artık daha da çoğalmıştı.Ağlamak için, bir omuza bir güce ihtiyaç olur ya böyle anlarda James susmasını istemek amaçla sarılmış olsa da yaptığı hareketin soncunu daha sonra fark etmişti.Brenda'nın yüzüne bakmak için başını oynatmak istediğin de Brenda ona sarılmaktan vazgeçme korkusuyla kollarını sırtına sıkıca dolamıştı James'in.Ne yapacağını bilmez halde hareket etmeden sarılmaya devam ediyordu Lyer.İnsanların onlara bakmasını hiç bir zaman umursamazlardı.Bu an için de geçerliydi.Sadece ikisi varmış gibi hareket ederlerdi.Barmenin delici bakışları ise üzerilerinde bir saniye ayrılmamıştı.Tenine çarpan sıcak nefesini hissetti James'in.Onu rahatlatmaya çalışan sözcükleri özenle seçerek fısıldıyordu kulağına.Lyer'in de duyguları dağılmış gibiydi.Karşılaşmalarının verdiği heyecan artık acıya ve korkuya dönüşmüştü.Tekrardan kaybetme korkusuna.Düşüncelerine cevap verircesine kelimeler fısıldamaya devam ediyor destek olmak istercesine gülümsemeye çalışıyor az da olsa başarıyordu.İçkisinden büyük yudumlar alıyordu.Brenda'nın bardağını da eline tutuşturdu ve içmesini sağladı.İçkisinden aldığı yudum boğazını yakmıştı.Daha da içmek istemedi.Tiksinti dolu ifadeyle masaya bıraktı bardağı.Lyer Brenda'yı kendine çekti ve başını göğüsüne yasladı.Saçlarını okşamaya başladı.İşte bu Brenda'nın kendine gelmesine yeterdi.Elleri saçlarında nazikçe hareket ediyordu.Rüzgarın teninde dans etmesi gibiydi.Huzur dolu ve rahatlatıcı.Derin bir nefes aldı.Kendine geliyordu.Ağlaması da artık durmuştu.Yüzüne götürdü ellerini geriye kalan bir kaç damla gözyaşlarını silmek için.Daha sonra dudakları aralandı konuşmak istedi fakat ses tonunun zayıflığını hayal ederek vazgeçti ve kafasını James'in göğsüne iyice bastırdı.Hızla çarpan bir kalbin sesiydi kulağını dolduran...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Şuanda burada güçsüzdü James,evet güçsüzdü elini saçlarında gezdirdiği arkadaşının yanında belli etmemeye çalışıyordu ama onunda korkuları vardı.Kalbi hızlı atıyordu James`in gögüsünde yatan Brenda`nın duymaması imkansızdı aslında ama kafasını kaldırmıyordu.Düşünüyordu ayrılmanın vermiş olduğu o paylaşımsızlığı,bir ekmeği bölüşmek birileri için büyük bir dostluk olabilirdi ama James ve Brenda için aldıkları cezaları bile bölüşüyor olamalarının yanında hiç kalırdı.

Kimi zaman birisi yemeğe inmediğinde diğeride inmezdi,hasta olduklarında birbirlerinin başlarında hastane kanadında beklerdi profesörler karşı çıksalarda bir yolunu bulur oraya gelirdi.Sabah gözülerini açtıklarında birbirlerinden başkasını görmezlerdi.Seviyordu James Brenda`yı hiç kimseyi yada hiçbirşeyi daha önce sevmediği kadar,okul yıllarında birbirlerine birşey olmasın diye başkalarını görmezlikten gelirlerdi birbirlerinden ayrı kalmanın hasretine dayanamazlardı.Ama hayatın en acısı bu kadar zaman geçipte birbirlerini bu aptal barda bulmalarından suçluluk duyuyordu James.O bir kadındı çünkü evet güçlü belkide James`in görüp görebilieceği en güçlü kadındı ama onu aramak onun nerede olduğunu öğrenmek James`in işi olmalıydı.Üzerindeki baskı gittikçe derinleşiyordu James`in,omuzlarındaki yükse sanki dünyanı taşıyor hale gelmişti.Saçlarını okşadığı arkadaşının ağlamasını durdurmak için "Tamam,sakinleş artık sana söz veriyorum yaramaz ikili sözü"dedi.iki işaretini yaparak sonra aniden aklına birşey geldi ve iki işaretini yaptığı elini beyaz gömleğinin içine soktu ve bir zincir çıkardı.Zincir normal gözüküyordu ama ucunda yarım ay şeklinde ama uçları tırtıklı ve mavinin en güzel rengiyle süslenmiş bir taş parçası vardı."Bak bunu hala taşıyorum senin ki nerede bakalım" dedi.Gülüyordu James elindeki taşı görmesi için Brenda`ya göstererek.Aslında en başta taşın sırrı öğrenmek gerekmekteydi ve bir gün yasak orman kıyılarında herzamanki gezilerini yaparken bu ikili Brenda ciddi şekilde yaralanmıştı,bilmedikleri ve hala çözemedikleri birşekilde dizinden kanlar akıyordu,yürüyemez bir halde yere düşmüştü.James yanına oturmuştu ne olduğunu anlamamıştı ama Brenda`nın dizlerindeki kanı görünce bütün gücü tükenmişti "Ne oldu sana Brenda" diyordu.Bir eliyle Brenda`nın elini sıkıca tutarken Brenda dizlerindeki acıyı çığlık atarak dindirmek istiyordu ama olmuyordu.James yardım getirmek istediğini söylediğinde Brenda yanından gitmemesini istedi.James "Geri dönecem" dedi."Sana birşey olmasına nasıl izin veririm" ama Brenda dayanacak güçte değildi acının üzerine karabasan gibi çullanması James`in de aklını karıştırıyordu,her çığlıkla beraber James`in gözlerinden yaşlar inmeye başlamıştı ama ne yapacağını düşünüyordu.O sırada James diğer elinin altında mükkemmel bir taş gördü mavinin en güzel rengi asasını çıkardı ve taşı ikiye ayırdı.Brenda`ya döndü"Sana yaramaz İkili sözü veriyorum,seni hiçbir zaman yanlız bırakmıyacam,bu taşta bunun bir göstergesi olsun" dedi."Sende söyle Brenda" dedi James Brenda`da aynı şeyleri acısına rağmen bağırarak söyledi.Taşın bir parçasını Brenda`nın eline verdi diğerinide kendi eline alarak koşarak okuldan yardım almaya gitmişti.Şimdi bu barda durmuş o taşı elinde sıkıyordu tıpkı dişlerini sıktığı gibi James,verilmiş bir sözün tutulamaması onu daha beter etmişti ama Brenda`nın ağlamasının durması için güzel bir nedendi....

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yaramaz ikili sözü..Bunu daha önce de vermişlerdi.Hogwarts yılları yasak orman kenarında.Unutmuş değildi Brenda hem de hiç bir zaman.James'in ellerin de sarkan zincirin ucunda ki mükemmel şey Brenda'nın büyük bir parçasının yarısıydı.Diğer yarısı da kendisindeydi.Mavinin en güzel rengine sahipti taş.Asa yardımıyla ikiye ayırmıştı James.Verdiği sözü sembol etmesi için de bacağından oluk oluk akan kanlar içinde yerde acı çeken Brenda'ya.Eline tutuşturmuş ve bir an önce yardım çağırmak için acele ederek koşmaya başlamıştı.Çektiği acıları anlatmaya kelimelerinin yeteceğini sanmıyordu.Bu yüzden anlatmayı da birinin anlamasını sağlamayı da başaramamıştı.James orada olmasaydı ne olurdu düşünemiyordu.Çünkü ona güç veren onu acılar içinde de olsa güvende hissettirmeyi kimse başaramazdı.O günden beridir arkadaşlığın,dostluğun simgesi olarak gördükleri o taş Brenda'nın ayrılmaz parçası olarak kaldı.Hiç bir zaman yanından ayırmazdı.Tıpkı asası gibi.Asa onun silahıydı.Taş ise koruyucu tılsımı.
James kolyeyi elinde sallıyordu.Brenda gülümsemesini yerleştirdi yüzüne.Ağlamıyordu ama gözleri her an ağlamaya hazır halde doluydu.Tıpkı elmas gibi parlıyordu gözleri.Dudaklarına uyum sağlamak istercesine..Kafasını göğsünden çekip çantasından taşı çıkardı Brenda.Hayatında her an kolaylıkla kullanabilmek için taşı kolye yaptırmıştı James gibi.Uzakta olsalar da fikirleri eskisi gibi aynıydı.Aynı şeyi düşünüp uygulamışlardı.Kolyenin ucundan tutarak çantasından çıkardı ve James'e dönerek elinde sallamaya başladı.Işık taşın rengini harika gösteriyordu.Tıpkı dostlukları gibi taş da göz alıcı ve değerliydi.
Brenda kolyeyi Lyer'in elinde tuttuğu taşa yakınlaştırdı.İki kolyede ki taşta parlamaya başladı.Onlarda bu uzun ayrılığın son bulmasını anlamış gibi..
Brenda kolyeyi boynuna takmak istedi.Saçlarının toplu olması kolaylıkla takmasını sağlardı.Kimseden yardım almadan yapardı her işini.Zorlansa bile mutlaka başarırdı.Başaramadıklarını ise fazla kafasına takmazdı.Fakat şimdi bunu James'in yapmasını istedi.Arkasını döndü ve kolyeyi James'e uzattı.
"Ne demek istediğimi anlamış olmalısın değil mi? Boynuma takar mısın?" .

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Taşın bir önemi yoktu aslında o sadece sembolik birşeydi.Arkadaşlıklarının ne kadar derin olduğunu gösteren birşeydi sadece uzaklarda olsalar bile biran bile olsa birbirlerini düşüyor olamalarını simgeliyordu.Brenda kafasını James`in gögüsünden çekti çantasından kendisininki gibi kolye yapılmış taşı çıkardı.James şimdi daha güzel gülümsüyordu.Aslında biran için korkmuştu belkide onun kadar bu taşa değer vermemiştir demişti içinden ama hiçbir zaman onu yanıltmayan Brenda şimdi de yanıltmamıştı.İçindeki korkuları herzaman söküp almak gibi bir huyu vardı.Şimdide James`e aynısı yapmıştı içindeki korkuları söküp aldı.James taşa şöyle bir baktıktan sonra Brenda`nın ıslak gözlerine baktı ışıl,ışıldı.

Sevinmişti James onu böyle görmek istiyordu,mutlu,huzurlu onun yanında herzaman kederden uzak durması için elinden ne gelirse yapardı.Onu mutlu etmek hayatının en önemli şeyi olmuştu şimde de böyle olacaktı ve böyle devam edecekti.James`in kolyesi diğer eşini bulduğundan daha güzel parlıyordu şimdi rengi daha canlıydı.Brenda taşı yaklaştırdı ikisi bir araya geldiğinde görülmeye değer bir renk oluşturdular ikiside çok mutlu olan insanların yüzlerideki beliren o ışıltı gibi daha bir ışıltılı olmuştu daha muhteşem gözüküyorlardı.Brenda taşı James`e verdi güzel saçlarını topladı boynuna takmasını istedi.James kolyeyi Brenda`nın boynuna takarken "Hiç değişmedin değil mi?Herzaman her işini bana yaptırıyorsun" dedi ve gülümsedi.Kolye ait olduğu yerde olması James`in dahada hoşuna gitti güzelliği aşikar olan Brenda ile hiçbir tezatlık oluşturmuyordu aksine birbirini tamamlıyor gibi gözüküyorlardı ...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Teninde hissetti ellerini Lyer'in.Ilıktı.Söylenerek taktı kolyeyi boynuna.Giydiği kıyafetle uyumlu ya da uyumsuz takardı Brenda.Taşı teninde hissetmesi onu güvende kılardı.James yanın da gibi hissederdi.Güç verirdi.
Tekrar yüzünü James'e döndü.Eski gülümsemesi geri gelmişti.Yüzünde ki ifade ne kadar mutlu olduğunun kanıtıydı.Ağladığı için sandalyesini Brenda'nın yakına getirmişti ve ağlaması bitince uzaklaşma gereği duymadı James.Ona yakın olması hoşuna gidiyordu.
" Bir sevgilim var biliyor musun? Bir erkek arkadaşım.Uzun zamandır kimse girmedi hayatıma.Giren erkeklere de sana güvendiğim kadar güvenemedim.Hep korktum." dedi Brenda neden bilmiyordu.Çıkmıştı kelimeler ağzından.Kötü bir şey demedi fakat nedense bir endişe kapladı bedenini.Uzun süre bir sessizlik yaşandı.Ortam da hala sıcak hava hakimdi.Saatte ilerliyordu.Bir kaç masa doluydu.Brenda artık bir şeyler içmeyi bırakmıştı.Tiksindiği andan beri elini bardağa hiç uzatmadı.Havanın güzelliğinden çıkmıştı dışarı.Yalnızlığını biraz olsun atmak için.Ama bu akşam yaşadığı süpriz -tesadüf, karşılaşma- onu hissettiği bir çok kötü duygudan kurtarmıştı.Aynı yerde çalıyor olmaları da büyük bir avantajdı.Bakanlıkta iş arkadaşları da kötü değildi aslında.Ama eksiklik Brenda'daydı.O dost diye sadece James'e diyordu.Arkadaşlık kelimesini gerçek anlamıyla sadece ona yakıştırıyordu.James yıllarca ondan uzak kalmasaydı aslında bir çok arkadaş edinebilirdi.Yalnızlıkta hissetmezdi.
"Bakanlıkta benimle aynı meslekte az insan var.Benim de vakit geçirdiğim sadece bir kaç kişi var.Bunca zamandır ne kadar yalnızlık hissettiğimi biliyor musun James? Bu kolye,taş olmasa bana senin varlığını hissettirecek anılarımız dışında ne olacaktı?Her zaman boynumda taşıyorum boynum da olmasa bile çantamda.." dedi Brenda.İçini anlamsız bir sıkıntı kaplamıştı.Artık hep hissedecekti.Bir gün yine kaybetme korkusunu.Ne kadar zordu yalnız olmak.Muggle olsaydı daha iyi diye düşündüğü zamanlar da atlattı Brenda.Onların yaşamlarına çok derinden ilgi duymaya başlamıştı.Hatta bir kaç tane Muggle arkadaş edinmişti.Her zaman birlikte olmasa da onlarla nadiren görüşüyordu.Onlarla olduğu zaman hiç görmediği bilmediği nesnelerle oyalanarak vaktini ve sıkıntılarını, üzüntülerini unutuyordu.Mugglelar ona şaşıran gözlerle baksa da alışmışlardı.Aklını tekrar Shannon barına döndürmeyi başaran Brenda James'e olan bakışlarının artık farkındaydı.Acaba ne kadardır boş boş suratına baktığını düşündü ama elbette bir cevabı yoktu.Tekrar dudakları aralandı Brenda'nın "Yokluğunda muggle arkadaş bile edindim.Neden söyledim bilmiyorum ama onlarla vakit geçirmek sihir dünyasında ki bir çok çıkarcı insanla olmaktan çok daha iyi.Tek sorun garip nesnelere karşı tepkilerimi koruyamıyor olmam.Alıştılar da zaten artık bana sadece gülüyorlar ya da o nesnenin benim olabileceğini söylüyorlar.Eğer bende kalmaya gelirsen hepsini sana gösteririm.Sahi ev demişken nerede kalıyordun?" dedi Brenda.Ne kadar çok konuştuğunu fark edince devamını getirmeyerek konuşma sırasını Lyer'e verdi.James'te gülüyordu Brenda'nın yüz ifadesine.

» Eski Defterler

Eski Anılar ...

Eski Anılar ...

Similar topics

Similar topics