Tatil.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mekan : Café des Deux Magots adlı bir mekan. Ferah ve açık tonlarda döşenmiş bu café, sıcağın etkisini az da olsa hafifletiyor.
Kişiler : Arnaldo R. de Luca, Rémi F. Louvard
Zaman : Ağustos. Sıcak bir gün, öğle saatleri.
Olay : Yaz tatili boyunca görüşemeyen arkadaşların buluşması. İkisininde birbirlerine anlatacak çok şeyleri vardır.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Özlem... Bütün yaz hissettiğim tek şey buydu. Özlem. Özlemiştim. Okuldaki belkide en yakın dostumu, arkadaşımı, kardeşimi görecektim. Tatilde birbirimize hiç mektup yollamama kararı almıştık. Böylece birbirimizi görmek daha heyecan verici olurdu. Anlatacak birçok şeyimiz olurdu. Birbirimizi daha fazla özleyebilirdik.Evet, öylede olmuştu onu özlemiştim.

Heyecan doruğa ulaşmıştı. Kafe'yi görebiliyordu. Elindeki sımsıkı tutmaya devam etti. Gömleğinin bir tane daha iliğini açtı. "Ne kadar sıcak. Yada ben heyecanımdan öyle hissediyorum. Bir su alsam iyi olur. Yada bir yerde elimi yüzümü yıkamalıyım. Böyle gidemem. Şu halime bak resmen kafamdan aşağı su dökülmüş gibiyim." dedi ve gömleğinin son iliğinide açtı. Hemen bir dükkana koştu ve bir su ile peçete aldı. Etraftaki ağaçlardan birinin arkasına geçip gömleğini çıkardı ve çantasından bir tişört çıkartıp üstüne geçirdi. Ortalık yerde yarı çıplak dolaşamazdı. Ama nerdeyse o hariç herkes yarı çıplak gibiydi. Ama bu bir özel bir buluşmaydı. Ne kadar arkadaş arasında olsada Arnaldo bunu ciddiye alıyordu. Yeşil gömleğini üstüne geçirdi ve peçeteyle suratını silip su şişesini kafasına dikti. "Tanrım. Ne kadar susamışım." dedi boşalmış olan şişeye bakarak. Hemen gömleği üstüne geçirdi ve önünü ilikleme ihtiyacı duymadan yoluna devam etti.

"...Ona bahsetmeli miyim? Umarım konu oraya gelmez. Delirdiğimi düşünmesini istemiyorum." diye düşündü ve derin bir soluk olarak kafe'nin kapısını itti. Etraf sakindi. Ayrıca çok şık bir Kafe'ydi. Renk uyumu olsun mobilyaların yarattığı ahenk olsun. Harika bir yerdi. Aslında buluşma için boş bir bank bile ona yeterdi. Bu kadarına gerek yoktu. Onun tek istediği Rémi'yi görebilmekti. Yavaş adımlarla Kafe'nin içerisine doğru yürüdü. Gözleriyle etrafını kolaşan ediyordu. "İşte... İşte orada." dedi ve derin bir soluk alıp verdikten sonra adımlarını Rémi'ye doğru çevirdi. "Tanrım. Ne kadar değişmiş. Ama genede o benim Rémi'mdi." dedi ve yürümeye devam etti. Burnuna o enfes kahve kokuları geliyordu. Ama tabiki italyadaki kahvelerle yarışamaz ama olsun. Peki ya o masalardaki çiçeklerin kokusu. İlkbahar ve yaz karışımı. O çimenlik alanlar. Evet, burası muhteşemdi. Ama buradan daha müthiş olan birşey daha vardı. Karşısında durmuş camı izleyen Rémi. Arnaldo ayakta durmuş onu izliyordu. İnceliyordu. Gözleri yollarda kalmıştı. Özlemişti o da. Arnaldo elini ağzına götürüp öksürüp dikkat çekmeye çalıştı ve bunu başardı. Rémi bakışlarını Arnaldo'ya çevirmişti. İşte o an kalbinin atış şiddetini heryerinde hissediyordu. Öyle bir şiddettiki kalbi vücudundan fırlayacaktı resmen. Göğüs kafesini zorluyordu. "Çıkarın beni!" diye çığlıklar atıyordu. "Sakin ol kalbim. O sadece Rémi... Tamam şimdi olabildiğince neşeli görünmeye çalış. Bırak gönlün sana yol göstersin." dedi ve anında çığlık attı. "Rémi!!". Ses resmen Kafe'de yankılandı. Hatta dışarıdaki birkaç kişi birine birşey mi oldu diye Kafe'ye gözlerini çevirdiler. "Rémi! Tanrım seni çok özledim." dedi ve hemen boynuna atladı. "İşte böyle olacaksın. Doğal." dedi ve gözlerini kapatıp özlemini gidermeye çalıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Paris'in sanat kokan sokaklarında ilerlerken Rémi, aklında sadece Arnaldo vardı. Yaklaşık iki aydır görüşemiyorlardı ve anlatacak o kadar çok şey vardı ki. Sadece o değildi Rémi'yi bu denli düşündüren, özlemişti de en iyi arkadaşını. Tatil boyunca sabit bir yerde kalamadığı için, Arnaldo'ya mektup yazma fırsatı olmamıştı. Sadece bir hafta önce eline ulaşan mektup vardı. Onda da Arnaldo, Paris'e bir hafta için geleceğinden bahsediyordu. Bunu kaçırmak istemeyen Rémi de, en sevdiği café'de buluşma ayarlamıştı. Günün bu en yakıcı saatlerinde de dışarıda olmasının nedeni buydu. İşlek caddeden sağa sapan yoldan devam ettikten bir süre sonra buluşma noktasına gelmişti Rémi. Çocukluğundan beri burası onun için özel bir anlam taşıyordu. Nedenini kendisi de bilmiyordu. Belki dekorasyonun çekiciliğiydi, belki de Güney Amerika'dan gelen kahvenin kokusuydu onu cezbeden. Café'nin ahşap kapısını açıp içeriye adım attığında yine büyülenmişti Rémi. Bu eşsiz kokuyu ciğerlerinde hissedebilmek için derin bir nefeste almıştı. Kendisine geldiğinde ise girişteki aynada gördüğü yansıması ile gülümsedi. Yüzünde ki aptal ifade komik gelmişti birden. Siyah tişörtü ona yakışmıştı. Normalde renkli kişiliğine uygun olarak, böyle karanlık giyinmezdi ama bugün içinden yeni aldığı tişörtü giymek gelmişti.

Yaklaşık on dakika sonra, ki o sırada Rémi cam kenarındaki masada oturmuş kahve içiyordu ve gözleri Arnaldo'yu aranıyordu, Arnaldo içeri girdi ve heyecanla yaklaştı Rémi'nin yanına. Verdiği büyük tepki ile Rémi bir anda yerinden zıplamıştı. Ancak karşısında beklediği insanı görünce heyecan ile atıldı ona doğru. "Merlin'in sakalı. Boyun uzamış." Rémi boyunu çok takardı ancak şu an bunun yeri olmadığını biliyordu, çok geçmeden devam etti. "Otur. Ya da bir daha sarılmalıyım sana." İki çocuk gülerek tekrar kucaklaştılar. Neydi onları bu kadar samimi yapan? Rémi onun saf kalbini seviyordu. Tüm sırlarını açabileceği temiz kalbine güveniyordu da. İkisi de karşılıklı oturduktan sonra derin bir sohbete başladılar. "Önce sen başla. Neler yaptın iki ay boyunca? Bensiz çok sıkıcı olduğuna bahse girerim." Cümlesini yine gülümseme ile sonlandıran Rémi, Arnaldo'nun anlattıklarını heyecanla dinledi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Arnaldo Rémi'nin bir daha sarılma isteğine karşı koymadan kabul etti ve ona sarıldı. Özlem duyduğu her dakika için ona sarılsaydı bugün sarılmakla geçerdi belkide. Hemen karşısına oturdu ve çantasını yanındaki boş sandalyeye bıraktı. Kendisi kadar Rémi'de heyecanlıydı. O da özlemişti belliydi. Bunu o yemyeşil gözlerinden okuyabiliyordu. "Tamam anlatacağım ama nereden başlayacağımı bilemiyorum. O kadar çok şey olduki. Neyseki pek kötü şeyler olmadı. Sadece... Ne bileyim bu yaz farklıydı. Bana göre. Böyle yazlar pek yaşamazdım. Çoğunlukla Yunanistan'a gidip kuzenlerimin yanında kalırdım. Beraber eğlenirdik. Ama bu sene öyle olmadı. Bu sene çok farklıydı. Hemde çok." dedi ve iç çekti. Susup Rémi'nin birşey demesini bekleyecektiki garson yanlarına geldi. "Evet hoşgeldiniz. İstediğiniz birşey varmı?" dedi bir elinde not defteri diğer elinde de kalem tutan güler yüzlü bayan garson. Arnaldo hemen menüyü kapıp içecek birşeyler baktı. Rémi'de kahve içiyordu. Farklı birşey istemek ters olurdu. "Şey bende kahve istiyorum." dedi menüyü garsona uzatarak. Garson büyük bir hızla hemen mutfağa gitti ve anında kahveyi getirdi. "Buyrun afiyet olsun." dedi ve o yüzündeki gülümseme eksik olmadan başka bir masaya geçti. "Teşekkür. Huh ne kadar hızlı. İtalya'da bu kadar hızlı garsona rastlamak güç. Pizzacılar hariç." dedi ve kahvesinden bir yudum alıp gülümsedi.

"Peki... Demekki benim konuşmam bitmeden sen konuşmayacaksın. O halde başlayayımda seninkine geçelim. Bende senin yazını merak ediyorum." dedi ve kahvesinden bir yudum daha aldı ve sırtını geriye yaslayarak anlatmaya başladı. "Bu yaz tek kelimeyle tutku doluydu." Arnaldo Rémi'nin bakışlarını görünce dişlerini gösterecek şekilde gülümsedi ve devam etti. "Evet, okuldan ayrıldığımızda sana anlatmadım ve halen anlatmayı pek düşünmüyorum. Sona saklamak en uygunu bence." dedi ve kahvesinden bir yudum daha aldı. "İtalya'yı özlemişim. O fırınlardan gelen pizza kokularıyla dolu sokakları. O Venedik kanallarındaki kayıklardan gelen aşk sesleri. Tanrım gerçekten muhteşemdi. İtalya'ya gittiğimde ilk yaptığım şey büyük boy bir pizza yemekti ve yanındada annemin özel sosu olan Sapore Polveri adlı makarna'yı yedim. Karnım şişene kadar. Hatta pantolonumun düğmesi fırlayana kadar. Gerçekten muhteşemdi." dedi ve kahvesinden bir yudum daha aldı. Kahvesi soğumaya başlamıştı. Oysaki daha yarısını içmişti. Bardağını alıp başka bir yere kaydırdı ve önünü açtı. "Sana İtalya'da çektirdiğim fotoğrafları göstermek istiyorum." dedi ve çantasından koca bir albüm çıkardı. "Biliyorum biraz fazla abarttım. Bilirsin beni fotoğraf çekmeye bayılırım. Ha bu arada bu sadece İtalya." dedi ve koca albümü masaya koyup açtı. Albümün çıkardığı ses bir kaç kişinin ufak çığlık atmasını sağladı. "Tamam. Hazırsak başlayalım." dedi ve ilk sayfayı açtı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözleri Arnaldo’nun üzerinde geziniyordu ancak, Rémi başak şeyler düşünüyordu. En iyi arkadaşının anlattıklarını dinlemek yerine onun ne kadar değiştiğine şaşıyordu. Teni biraz bronlaşmıştı, saçları normalden daha uzundu ve en ilgini boyu uzamıştı. Bu yaz daha farklı şeyler yaşadığından bahseden Arnaldo, garsonun gelmesi ile konuşmasına ara vermek zorunda kaldı. Garson Fransızca olarak bir şey alıp almayacağını sormuştu Arnaldo’ya. Rémi ise o sırada çeviri yapmak için hazırlıyordu kendisini. Oysa Arnaldo basit bir kelime ile kendini ifade edebilmişti. Kahve. Çok geçmeden elinde bir fincan kahve ile geri dönen garsona yine herkesin bildiği diğer kelimeyi söyledi. “Merci.” Rémi Arnaldo’nun Fransızca konuşmasına alışkın değildi. “Fransızca dersi almıyorsun değil mi?” Gerçi Rémi’nin ana dilini konuşmuş sayılmazdı bu iki kelime ile. Zaten Arnaldo’nun cevabı da düşündüğü gibiydi Rémi’nin. Arnaldo’nun hiçbir zaman Fransızca’ya ilgisi olmamıştı ki.

Bu yaz neden Arnaldo için tutku doluydu? Birisiyle tanışmış olmalıydı, ancak sona sakladığını söylerek Rémi'ye işkence çektiriyordu. Daha sonra İtalya'dan bahsetmeye başlamıştı Arnaldo. İtalya'ya daha önce gitmeyen sarışın çocuk hemen ardından önüne konulan büyük albümün üzerine bir şok geçirdi. "Ah hayır, bunun hepsini incelemeyeceğiz değil mi?" Gülerek söylemişti bunu, zaten Arnaldo'da yanlış anlamamıştı. Kapağı hemen açan Rémi karşındaki resimi görünce gülmeye başladı. İlk sayfada Arnaldo havaya zıplayıp el sallıyordu, ardından yine başa sarıyordu fotoğraf. "Bu fotoğrafı çekerken eğlenmiş olmalısın." Sayfaları çevirdikçe hareketli fotoğraflar Rémi'nin gözünü yormuştu. Yarısına geldiklerinde ise hızlıca kapattı kapağı Rémi. "Tamam genel olarak güzel bir tatil olmuş sanırım. Her ne kadar o sona sakladığın şeyi merak etsem de sormuyorum. Biliyorum ki, inadın tuttu söylemezsin şimdi." İkisi de gülmeye başladı ve Arnaldo da doğruladı bu sözü. "O halde sıra bende. Aslında şöyle bir bakıyorum da çok değişik şeyler yaşamadım ben. Birkaç haftalığına Zürih'e gittik. Oradan artık uzaklaşmışım galiba. Sana göstermiştim, orada bir göl vardı. Hatırlarsın, işte orada takıldım hep ve bir şeyler yazmaya başladım. Aslında oraya giderken çocukluk arkadaşlarımı görmek gibi bir hayalim vardı ama hepsi bana ucube gibi davrandı." Bütün bunları anlatırken Rémi'nin alnı kırışmıştı, çok hoş şeyler değildi. Yine çocukluğunda yaşadıkları gibi bir şeyle karşılaşmamıştı aslında ama tam bir hayal kırıklığıydı İsviçre. Devam etti anlatmaya. "Neyse, oradan Paris'e geldik ve tüm zamanımı burada geçirdim. Öyle boş değildi ama, sosyalleşmenin dibini vurdum sanırım. Her gün birileriyle takıldım ve açıkça söylüyorum birisi ile ilişkim bile oldu." Gayet anlaşılır bir biçimde kızarmıştı Rémi. Konuşmaya devam edecekti ama Arnaldo sorularıyla bunu engelledi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Arnaldo Rémi'nin fotoğraflara bakmaktan bıktığını farkedip hemen albümü
çantasına koydu ve sıranın Rémi'de olduğunu düşündü. Rémi'de aynı
fikirde olup anlatmaya başladı. "...Hergün birileriyle takıldım ve açıkça söylüyorum biriyle ilişkim oldu." dedi ve sustu. Arnaldo bütün konuşmaları kesintisiz dinledikten sonra bağırarak tepki verdi."Ne! Kim? İnanmıyorum. Nasıl anlatmazsın bana? Aslında şaşırmamak gerek ama olsun. Her detayı istiyorum. Tanrım şoktayım. Tamam benimde oldu ama inanmıyorum ya. Anlatsana hadi! dedi Arnaldo.O kadar hızlı konuştu ki Rémi'nin onu anladığından emin değildi ama bunu kendiside farketmedi ve gözlerini faltaşı gibi açıp pür dikkat Rémi'yi dinledi. Rémi anlattıkça Arnaldo şekilden şekile giriyordu. "İnanmıyorum" "Ciddi misin?" "Hoş" "Peki ya sonra?" gibi cümlelerle merakını gidermeye çalıştı. "Tanrım benimkiler bunların yanında hiçbirşey." dedi içinden onu dinlerken.

Sohbet ederlerken garson hanım yanlarına geldi ve "Birşey ister misiniz?"diye sordu. Arnaldo hemen cebinden sözlüğü çıkardı ve anlamına baktı. "Şey senden haber aldığımda buluşmamız hakkında hemen o an fransızca öğrenmeye başladım. Rezil olmak istemem." dedi ve gülümsedi. "Şimdi bana bırak bak nasıl spariş veriyorum." dedi ve birkaç öksürükten sonra sırtını dikleştirdi ve sözlüğe bakarak cümle kurmaya çalıştı. "Şey... Em bir tane 'Crooisant'." dedi ve garson elindeki kalemle yazı yazarken gülmeye başladı. "Sanırım yanlış söyledim değil mi?" dedi ve sıkıntılı bir şekilde sözlüğü kapattı. Garson bunu farkedip "Pas de probléme." dedi gülüşünü yok edip ciddi bir tavır alarak. Arnaldo hemen kafasını kaldırdı ve sözlüğü tekrar açtı. Heyecanla sayfaları çevirdi. "Tamam. Bunu biliyorum. Pas... Pass... Buldum 'sorun değil' demek değil mi?" dedi Rémi'ye dönüp. Cevabını aldıktan sonra menüyü tekrar garsona çevirdi ve garson Rémi ile konuşurken Arnaldo çantasında hediyesini arıyordu. "Nerede bu hediye. Tanrım umarım bir yerde unutmamışımdır." derken çantasından yere birşey düştü ve hemen eğilip almak istedi. "Tamam işte buldum." dedi ve garsonun ayaklarına baktı. Garsonun ayakkabasında bulunan gümüşten takı dikkatini çekmişti. Bir yerden tanıyor gibiydi ama çıkaramadı. Masanın altından çıktıktan sonra etrafına bakındı. Garson ve Rémi'de ona bakıyordu. "Tanrım bir kaç dakikada ne kadar çok rezillik yapılır rekorunu kırıyorum sanırım." dedi ve elini alnına koyup yüzünü kapatmaya çalıştı. "Tamam herneyse sanırım sen verdin siparişini. E hadi devam. Daha sonra ne oldu? Tanrım bütün gün dinleyebilirim." dedi ve tekrar Rémi'yi pür dikkat dinlemeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Heyecanla sorular soran Arnaldo, Rémi'nin anlatmasına izin vermiyordu. Bunu fark etmiş olacaktı ki susup dinlemeye başladı. Rémi ise elinde tuttuğu fincanın kenarları ile oynayarak anlatmaya başladı. Anlattıkça yüzündeki ifade şehvetten kabarıyordu. "Bir haftalığına Nice'a gitmiştik. Festival dönemine denk geliyordu işte, ve doğal olarak bir sürü yabancı vardı. Neyse, orada deniz kenarında küçük bir ev kiralamıştık. Ah kim ile gittiğimi söylemedim ki. Clément ve Français'den bahsetmiştim sana daha önce. Hatırlıyor musun?" Arnaldo bariz bir şekilde sadede gelmesini bekliyordu Rémi'nin. Bu yüzden de geçiştirerek kafasını sallamıştı. Geçen yaz tanıştığı çocuklardan bahsediyordu Rémi. "İşte her gece sahile gidiyorduk. Ah anlatamam çok farklı hissediyordum o dönem kendimi. Yine öyle bir gece sahil partisi gibi bir şey vardı. Öyle ateşin başında oturup şarkılar söylendi, kaç şişe şarap içildiğini hatırlamıyorum gerçi. Aslında o gece yaşadıklarımı ayrıntıları ile de hatırlamıyorum. Her neyse, orada bir kızla tanıştım. Belçika'dan geliyormuş, adı da Annabel. Anlatsam da gözünde canlandıramazsın. Öylesine güzeldi ki, sarı saçları güneş gibi parlıyordu. Gözleri de..." Daha asıl olaya gelmemişti ki Rémi tutku ile kendinden geçmişti. Arnaldo ise dikkatle dinliyordu. Garip gelmiş olmalıydı. Çünkü Rémi'yi bir kızdan böylesine bahsederken dinlememişti hiç. "Gece boyunca birlikteydik. Bir süre sonra etrafı görmez oldum zaten, şarabın etkisinden de olabilir bu, dudaklarımız birbirinden ayrılmadığı için de olabilir." İki arkadaşta kıkırdadı. Bu konuşma tam 15 yaşında ki ergen çocuklara yönelikti. Rémi, ortamın havasını bozmadan devam etti. Sesini de biraz kısmıştı bu sırada. "Gecenin ilerleyen saatlerinde de Annabel elimden tuttu ve kulübeye götürdü beni. Bizim hemen arkamızdakinde kalıyormuş zaten, hatta beni önceden de gözlüyormuş. Ne kadar utanç verici! Bak şimdi inanamayacaksın, oradan kalkmadan önce arkama baktım. Ne gördüm dersin?" Rémi bu saçma sapan soru ile Arnaldo'yu konuşmanın büyüsünden çıkardı. Elbette daha sonra neler olduğunu duymak istiyordu. "Tamam söylüyorum. Clément ile François öpüşüyordu. Kumlara uzanmışlardı. O manzarayı gördükten sonra zaten hiç düşünmeden kızın beni götürmesine izin verdim. Çok fazla içmiştim, o yüzden kendim gidemedim sanırım." Çocukların eşcinsel olduğunu duymasıyla gözleri kocaman açılmıştı Arnaldo'nun. Rémi ise çok önemli bir şey söylediğini bildiğinden gülümsedi. "Sonra o yolu nasıl gittik bilmiyorum ama beni yatağa attıktan sonra ki kısım, ah tam bir, mükemmeldi yani." Gözlerini yukarıya dikerek şehvetin akıp gitmesini sağlıyordu kendince. Arnaldo ise sadece bakıyordu. "Tamam ayrıntılara girmemi beklemiyorsun herhalde." Arnaldo cevap veremeden garson aralarına girdi ve Arnaldo'nun yabancı olduğunu bildiğinden yavaş yavaş bir şey alıp almayacaklarını sordu. Bunun üzerine Arnaldo, Rémi'yi şaşırttı. Dediğine göre biraz Fransızca öğrenmeye başlamıştı. Bu sırada da olabildiğince amatör şekilde siparişini veriyordu Arnaldo. "Ah, merci. Donc, je voudrais encore une tasse de café sans lait." Rémi de ikinci fincanını sipariş ettikten sonra garson gülümseyerek ayrıldı yanlarından. Bu sırada Arnaldo masanın aşağısında bir şeyler yapıyordu ama buna anlam veremeyen Rémi konuşmaya devam etti. "Şimdi bakıyorumda, benim anlatacağım çokta önemli başka bir şey yok. Sen mektubunda birisinden bahsediyordun bana. James miydi adı?" Konuşmaktan yorulmuş olan Rémi garsonun getirdiği kahvesinden bir yudum aldı. Ve ardından arkasına yaslanıp Arnaldo'yu dinlemeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Bir dakika ama şoku atlatmak istiyorum. Ne bu ya? Bende kendiminkini birşey sanardım. Ah tanrım! Neler yaşamışsın sen ya. Ayrıntıları gözümün önüne getirince... Tamam sustum." dedi ve kafasını salladı. Kendini toplamaya çalışmak için tuvalete gitmek istedi. "Bir dakika bekler misin lütfen gitmem gerekiyor." dedi ve hemen masadan kalkıp tuvalete giderken garsonun ayakkabısındaki takıyı gördü. "Hatırla lanet olası. Nerede gördün bunu?" dedi ve tuvalete girdi. Suyu açıp elini yüzünü yıkadıktan sonra aynaya bakıp üstünü düzeltti ve yüzünü kontrol etti. "Tanrım. Hangisini düşüneceğim? Takı mı? yoksa Rémi'nin yaşadığı şeyleri mi?..." diye aynada kendisine soruyordu. "Tamam. Takıdan başlasam iyi olur ama bunun için fotoğraflara bakmam gerekli. Bir ara bakmalıyım. O zaman sırada Rémi var. Arkadaşını o halde hayal etmek nasıl bir duygu ya? Kötü değil mi?..." diye kendi kendine sorular sorarken içeri iri yarı bir adam girdi ve aynaya bakıp üstünü düzelttikten sonra tuvalete girdi. "Tanrım. Bu adamıda gözüm bir yerden ısırıyor ama nereden? Ne tuhaf birgün bu." derken lavobada duran cüzdanı gördü. Daha önce görmemiş olmalıki yeni dikkatini çekmişti. Cüzdan resmen gel beni aç diyordu. Bir anda tuvaletteki adam şarkılar mırıldanmaya başladı. "...Sanırım o adama ait. Yada alıp garsona mı versem..." diye düşünürken adam tuvaletten çıktı ve gitti. "Cüzdanı almadı. Tamam o zaman garsona vermeliyim." dedi ve yavaşça cüzdana uzandı. Kapıp hemen cebine attı ve büyük bir hızla tuvaletten çıktı. Kasiyerin olduğu yere giderken kasiyerin o adamla konuştuğunu görüp hemen saklandı. "Ne yapıyorsun lanet olası? Niye saklanıyorsun?" dedi kendi kendine ve gizlice Rémi'ye baktı. Kahvesini yudumluyordu. "Tamam herşey yolunda. Gidip vereyim ve yerime oturup güzel anılarımızı paylaşmaya devam edelim." dedi ve hemen gizlendiği yerden çıktı ve bir anda birşeye çarpıp yere yığıldı.

"İyi misin çocuk?" dedi bir adam. Arnaldo gözlerini açıp etrafına baktı. Yere yığılmıştı. Üstü başı ıslanmıştı ve etrafı kırık cam, tabak doluydu. "Ah. İyim." dedi ve elini uzatmış olan adamın elini tutup kalkmaya çalıştı. Hemen arkasında Rémi vardı. Gözlerindeki endişeyi görebiliyordu. "Merak etme. Sadece üstüm pislendi." dedi ve üstündeki pislikleri atmaya çalıştı. "Gelin tuvalette temizleyelim." dedi adam ve Arnaldo'yu kolundan tutup tuvalete getirdi. "Rémi! Sen bekle gelirim birazdan." diye bağırdı ve adamla tuvalete girdi.

"İşte bitti." dedi adam ve elindeki peçeteleri çöpe atıp ellerini yıkadı. "Teşekkürler. Gerçekten üstümde leke kalmadı. Nereden biliyorsunuz bunları?" diye sordu aynadaki üstüne şaşkınlıkla bakarak. "Aile sırrı." dedi ve kocaman ağzıyla gülümsedi. "Aile sırrı. İşte bu! Bu leke çıkarma işini sadece teyzem bilmiyordu. Bu adamı tanıyorum. Sakin ol Arnaldo. Dayından korkacak değilsin." dedi ve gülmeye çalıştı. "Peki tekrar teşekkürler. Gitsem iyi olur. Arkadaşım bekliyor." dedi ve hemen tuvaletten çıkıp Rémi'nin karşısına oturdu. Titriyordu. Bu korku muydu? Evet. İnsan dayısından korkar mı?

Garsonun getirdiği suyu içtikten sonra kafasını dağıtmaya çalıştı. "Sanırım sıra bende. Farkettim ki sana anlatacağım çok şey var." dedi ve cebinden yavaşça cüzdanı çıkardı. "Bunu tuvalette buldum ve sanırım dayıma ait." dedi ve masanın üstüne eğilerek fısıldadı. Rémi'nin birşey anlamadığını biliyordu. "O iri yarı adam benim dayım. Biliyorum. Ben bile yeni farkettim. Buradan gidemez miyiz? Dayımın beni hatırlamasını istemiyorum." dedi ve kafasını kaldırıp cüzdanı çantasına attı. Rémi halen hiçbirşey anlamamış gibi bakıyordu ve kalkmaya o kadarda niyetli değildi. "Sanırım ben anlatmadan gitmeyeceğiz." dedi ve anlatmaya başladı.

"... Babam annemi kaçırdığından beri dayım onları arıyor. Bütün herkes bize düşman kesildi. Teyzem hariç. Onlar sayesinde Yunanistana gidebildik. Bizi takip ediyorlar. Bulsalar çok kötü şeyler yapabilirler. Geçen ay teyzemden duydum. Bizim Macaristan'da bir evimiz vardı. Ortak ev diyelim. Anne tarafının ortak evi gibi birşey. Her yıl toplanıp eğlence falan yapılıyor. İşte bu sene eğlence yerine suikast planlamışlar resmen." dedi ve Rémi'nin bakışları karşısında devam etmesi gerektiğini farketti. "Herkes bir ülkeye ayrıldı. Bu dayım beni pek tanımıyorum. Aslında çoğu beni tanımıyor. Çünkü o zamanlar ben yoktum ve beni gören pek olmadı. Ailem bile zor yolladı beni buraya. Hatta şu sıralar kılık değiştirmiş bizi izliyor bile olabilir ailem. Beni korumak için herşeyi yaparlar. Babamın tarafıda bizim yanımızda. Çünkü sonuçta babamı öldürmek istiyorlar ve onuda korumalıyız. Buradan James'e geçmek istiyorum. Bu olayı bilen az kişilerden biri. Baba tarafından uzak bir akraba diyelim. Yunanistan'da çok yardımı dokundu bana, bize." dedi ve susup garsonun getirdiği kruvasanı yemeye başladı. "Ee yorum yapmanı bekliyorum. Benden bu kadar sayılır dostum. Aşk olmadı bende pek. O okulda oldu." dedi ve hemen susup hızlıca yeni kahvesini yudumladı. Son cümlesini son ana saklıyordu ama erkenden çıkı vermişti.