Yanlız Zaman

Gezgin

“ Alicia, Hey Alicia!”

Alicia sesin geldiği yöne yavaşça döndü. Annesi elinde poşetler ile hızlı adımlarla ona doğru ilerliyordu. Ondan nefret ediyordu ve sanki onun gerçek annesiymiş gibi davranmasından bunalıyordu. Ardından babasının geldiğini fark etti. Babası bu kadında ne bulmuştu ki…

“ Ne var? Kulağımın dibinde bağırmak zorunda mısın?”

Kadın bir anda durmuştu. Adımları yavaşlamış gözleri boşluğa bakar gibi olmuştu. Alicia ona aldırmadan babasına yöneldi ama onun kızgın yüzü ile karşılaştığına ona selam vermekten vazgeçti. Babası keskin çekik gözleri ile ona baktı ve konuşmaya başladı. Üvey annesinin duymayacağı bir şekilde kısık sesle fısıldadı.

“ Sen ne yapmaya çalışıyorsun? Ona iyi davran.”

Alicia’nın onu kabullenmesini isteyemezdi. O annesini özlüyordu. Ne kadar olmuştu ki onu kaybedeli. Babası sözlerini söylerken kolundan sıkıca kavramıştı. Sıktığı yer acımaya başladığında yüzünü acı ile buruşturdu. Acı verdiğini anlayan babası kolunu bırakıp yürümeye başladı. Babasının ve üvey annesinin duymayacağı kısıklıkta arkasından seslendi.

“ Ona hiçbir zaman ihtiyacım olmayacak ve iyi davranmayacağım.”

Babasına söylemek isterdi ama huysuz kadının büyüsüne kapılmıştı. Kadına nefretle baktı. İkisi birlikte mutlu mutlu konuşmaya başladığında Ivy arkalarından onların gittiği yere doğru sanki kukla gibi devam ediyordu. Rollifhen Bar’a girdiklerinde dahi masaya kadar onları takip etti. Etrafında olup biten tüm olaydan kendini soyutlamış. Sadece onların gevrek gülüşleri kulaklarına çınlıyordu. Babası ne istediğini sorduğunda omzunu silkti. Babası onun üzerinde durmaktan vazgeçmiş gibiydi. Onu üvey annesi ile paylaşmak çok korkunç geliyordu. En sonunda babasının ayağa kalktığını fark etti. Sorgulayıcı bakışlarla ona baktığında eski havaya bürünmüş mutlu gibi konuşmaya başladı.

“ Sen biraz burada eğlen. Biz bir yere daha uğrayacağız dönüşte alırız.”

“ Tamam.”

Zaten gelmeyi dilemiyordu. Babası evleneli beri onlardan ister istemez uzaklaşıyordu. Alicia onların masadan kalkarak kapıdan dışarı çıkmalarını seyretti. Artık yalnız kaldığına göre bir şeyler arzu edebilirdi. Garsona ısırgan suyu istediğini söyledi ve çok geçmeden önüne gelmişti. Yavaşça parmaklarını bardağın kenarında gezdirdi. Yalnız kalmaya alışıktı ama şu anki durumda konuşmaya ihtiyacı vardı.

Biri bekleniyor ama yinede gelmek isteyen gelsin...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yine öfkesini kontrol edemediği için evden atılmıştı. "Hakkın olanı alamıyorsun; bu bir Slytherin'e yakışmıyor, şimdi bu ev dışında istediğin yerde kalabilirsin." demişti babası. Bunları söylerken sesi sakindi; zaten babası kolay sinirlenmez, ama sinirlendiği anda da kıyamet kopardı. Miroslav; ikiletmeyip hemen dışarı çıkmıştı. Ama babasının kendisini evden atarak cezalandırmasından da bıkmıştı. Gerçekten büyük saygı duyduğu ve örnek aldığı ender büyücülerdendi babası; fakat Miroslav kesinlikle "Kendi çocuğuma asla bunu yapmayacağım." diye düşünüyordu.

Hala evin önünde sıkkın bir halde volta atıyordu. Nereye gideceğini bilmiyordu. Geçen sefer Bağıran Baraka'ya gitmişti, fakat bu kez yanında birilerinin olacağı şüpheliydi. Kurtadamlar, vampirler ve daha bir çok tehlikeli yaratık barınıyordu burada; normalde bunlar Miroslav'ı korkutacak şeyler değildi, fakat uykusunda bu yaratıklar yüzünden zarar görmek istemiyordu. İnsana en koyan yumruk; sert olandan ziyade, geldiğini görmediği yumruktu.

Çökkün bir halde çevresine baktı, kalbinde müthiş bir acı kıpırdanıyordu. Her defasında nereye gideceğinin belirsiz olmasından sıkılmıştı. "Bazıları da tam tersini söyler." diye düşündü Miroslav; insanlar, her şeyin belirli olduğu yaşamlarından sıkılmıştı. "Kastettiğim bu değil" diye devam ettirdi düşüncesini; birileri tarafından dışlanıp sokağa atılmak, kesinlikle kimsenin istemeyeceği bir şeydi. Özellikle bu kişi babasıysa; insan ufak bir meltemle yerinden kopabilecek bir ot parçası gibi hissediyordu kendini. Babasına bu duygularını da açmaya kararlıydı, onu biraz empati yapmaya çağıracaktı. Ve mutlaka bu erdemli adam, kendisini anlayacaktı. Gözünden akacak bir damla yaşa ramak kalan Miroslav, kendini ancak bu şekilde kurtarabilmişti.

Aniden aklına gelen bir düşünce, kendisi gibi ani bir sevinç aşılamıştı kendisine. Neden Knockturn Yolu'na gitmiyordu? Artık yeteri kadar büyümüştü, son sınıf öğrencisiydi. Karanlığın keyfini biraz da orada çıkarabilirdi. "Rollifhen Bar..." diye düşündü Miroslav ve bunu düşünmesiyle yüzünün, gözlerinin içine kadar yansıyan bir gülümsemeyle aydınlanması bir olmuştu. Zihnini yolculuğa iyice vererek, barın önüne cisimlendi.

Bar ıssız görünüyordu, çekik gözlü bir kız dışında ortada kimse yoktu. Miroslav; yalnızlıktan biraz olsun kendini kurtarabilmek için, kızın yanına yavaşça yaklaştı. Göz göze geldikleri anda yüzü hafifçe pembeleşmişti, ama olsun. Utanarak hiç bir yere varılmazdı, değil mi? Sonunda dilini çözmeyi başardı ve alçak sesle "Merhaba. Burası biraz ıssız görünüyor ama..." dedi. Bunu belli belirsiz bir çekinmeyle söylemişti.

Gezgin

Alicia yanına yaklaşan biri olduğunu fark etmemişti. Sokaktaki yürüyen bir kaç kişiye gözleri takılsa da aslında onları izlemiyordu. Düşünceleri onu boğmuştu çünkü. Sesi duyduğuna şaşırmış bir şekilde geldiği yöne doğru döndü. Keskin bakışlı çocuğu söyledikleri kulaklarında çınladı. "Issız bir yer." diye geçti bir kaç kez aklından... Onun için fark edermiydi ki bu ıssız ortam. Etmezdi elbette. Gözlerini bir an odan kaçırdı ve dışarı baktı ve sonra içerde bulunanlara. Bakışlarını ona döndürmeden.

" Sanırım benim için hiç fark etmiyor. Issız veya kalabalık."

Başını çevirdiğinde çocuğunda bakışlarının onunla beraber dışarı kaydığını fark etti. Onu okulda görmüştü. Üst sınıfta olduğu için pek tanımadığı ve konuşmadığı biriydi. Ona doğru tekrar dönerken yüzüne sahte bir gülümseme verdi. Bu ona karşı bir şey değildi. Sadece ona üzgün olduğunu göstermek istemiyordu. Güçlü karaktere sahip ve soğuk kanlı biri olmayı diliyordu şimdi. Belkide öyleydi ama bazı durumlar bunu engelliyordu. Çocuk başını döndürüpğ ona tekrar baktığında konuşmaya devam etti.

" Oturmak ister misin?"

Oturmasının onun için hayırlı olmayacağını düşündü bir an. Kafasını şişirmek istemiyordu. Şuan için ağzına ne gelirse söyleyecek gibi hissediyordu. Kendi iç dünyasını biri ile paylaşmak her zaman zordu .Hele tanımadığı birine kendini anlatmak daha zor. Ama belki de tam tersiydi. Tanımadığın biri senin hakkında ne düşünürse düşünsün umrunda olmazdı işte.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Miroslav, kızın dalgınlığını anlamıştı. Kendisinin de böyle zamanları olduğunu biliyordu. Bu zamanlarda kendini biraz sıkılmış hissetse de, en iyi fikirlerin hatları da o zaman çiziliyordu zihninde. "Bazen insanları kendileriyle baş başa bırakmak en doğrusudur." derdi annesi, fakat bu sözün kendisine pek uyduğu söylenemezdi. Özellikle bu anda... Kendine güveninin küstahlığa vardığı bir anına denk gelmişti bu. Kızla göz göze gelir gelmez yüzündeki yapmacık gülümsemeyi fark etti. İşte en dayanamadığı şey buydu. "Kimse karşımda süper kahraman rolü yapmak zorunda değil." Aklından geçen şey işte buydu.

Bu sırada kızın sesini duydu:
" Oturmak ister misin?"
Miroslav soğukkanlı bir şekilde gülümsedi ve "Bir sakıncası yoksa, şeref vermiş olursunuz." dedi kibarca. Bu yeteneğini istediği zaman çok iyi kullanabiliyordu. "Herhalde ileride Sihir Bakanı olurum." diye düşündü memnuniyetle. Kız için burası ıssız veya kalabalık olmuş; önemi yoktu. Miroslav da böyle düşünüyordu. "Hatta böylesi daha iyi." diye geçirdi aklından ve kızın yanındaki sandalyeye yerleşti.

Gezgin

Alicia kendine cevap veren çocuğa gerçekten gülümsedi bu sefer. 'Şeref vermiş olursunuz.' değişi çok hoşuna gitmişti. Onu tanımıyordu ama sanki onun böyle kibar konuşma yapamayacağını düşünmesine sebep olmuştu. Önyargılardan nefret ederdi Ivy ama elinde değildi. Isırgan suyuna elini tekrar götürdüğü sırada ona da birşeyler ısmarlamayı akıl edebildi. Bir de çocuğun kibarlığına şaşırmıştı ama sanırım etrafındakilerin kendisi gibi kaba biri olduğunu düşündüğü içindi tüm bunlar.

" Ya sen ne içersin? "

Çok sıradan bir cümle kurmuştu. Siniri ve öfkesi yavaş yavaş azalsa da kendine hala gelememişti. Alicia topladığı saçlarını omzuna değen kısmına utangaç bir tavırla dokundu. Sanki kurduğu sade cümleden utanır gibiydi. bir an önce ne diyeceğini merakla ona baktı. Düşünceli bir hali vardı. Ivy fazala beklememiş olsa da çok uzun zaman geçmiş gibiydi.
Bekleyiş dudaklarını hafifçe ısırmasına neden olmuştu. Dudakları bu durumdan kurtulduğu zaman olduklarından fazla kızarırdı. Beyaz teninde ise canlı bir havaya bürünürdü.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Miroslav'ın ilk düşüncesi, kızın yalnız kalmak istediği olmuştu. Ancak, her iki tarafın da sıkıntısını atması iyi olabilirdi. İnsanların bazı anlık isteklerinin olmaması, mutluluğun bir parçasıydı. Gözlerini etrafa çevirdi, etraf hala boş görünüyordu. Barın ışıklandırmasını fazla romantik bularak, kıza odakladı kendini:
" Ya sen ne içersin? "
Cümle pek gösterişli olmasa da, Miroslav'ın hoşuna gitmişti. Bazen sade bir hareket, şatafatlı kibarlık gösterilerinden daha etkileyici olabiliyordu. İnandırıcılığını kolay kaybetmiyordu çünkü... Miroslav'ın biraz Galleon'u vardı, hesabı kendisi ödeyebilirdi:
"Merak etme, hesabı ben öderim." diyerek bir Ateşviskisi sipariş etti. Yeni tanıştığı birinin hesabını ödemek çılgınca olabilirdi, ama bazen çılgınlıkları da denemeye değerdi ve zaman, olabildiği kadar serbestlik zamanıydı.

Gezgin

Alicia için hesabı ödemek sorun değildi. Onun ödemesini istemiyordu. Sadece küçük bir meblağ olsa da babası ödemeliydi. Bu şekilde babasına küçük bir ceza vermek istiyordu. Çocuğu da bu yüzden kırmak istemezdi. Erkeklerin bazıları ödemeleri kendileri yapmayı tercih ederdi. Tabi bunu genellemek olmazdı. Başını hafifçe yana yatırarak sakin ses tonuyla konuştu.

" Bence ikimizde ödemeyelim. Ben ödeyecek güzel bir kişi buldum. Dilediğini dilediğin kadar içebilirsin."

Yüzüe sinsi bir gülümseyişin yayıldığını sezinliyordu. Bu babasını sinirlendirmeyecekti. Sinirlenecek olan kişi cimri üvey annesi olacaktı. Babası olduğu zaman ona iyi davrandığını göstermeye çalışan sahte yüzü sinir edecekti. Ona bu adı koymuştu; sahte yüz.

Isırgan suyundan bir yudum aldı ve çocuğunda viskisi gelmişti. Adını bir an hatırlamadığını fark etti. Unutması yarı yarıya doğaldı. Aynı binada oılabilirlerdi ama sınıfta değillerdi. Emindi ki oda onun adını bilmiyordu. Bardağı masaya koyup elini ona doğru uzattı.

" Bu arada Ben Ivy. Ivy Alicia!"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Ara sıra neden jest yapmayayım?" Miroslav'ın aklından ilk geçen düşünce buydu. Hesabı ödemeyi teklif etmesi de bu yüzdendi. Profesörler tarafından seviliyorsa, bunu büyük ölçüde bu kibarlığına borçluydu. Ancak, kızın söyledikleri hiç beklemediği bir gelişmeyi yansıtıyordu:

" Bence ikimizde ödemeyelim. Ben ödeyecek güzel bir kişi buldum. Dilediğini dilediğin kadar içebilirsin."
Bunları söylerken de yüzüne sinsi bir sırıtış yayılmıştı. "Kim acaba bu gizemli kişi?" diye düşündü Miroslav, kızın sevmediği biri olduğunu tahmin ediyordu. Ama bakalım hesabı ödemeye yanaşacak mıydı?Bu düşünceyle kendisi de sinsice sırıttı. Kızın da Slytherin'li olduğunu biliyordu ve az önce tam bir Slytherin'li gibi davranmıştı.

Nitekim nihayet kızın ismini öğrendiği an da bu olmuştu:
" Bu arada Ben Ivy. Ivy Alicia!"
Miroslav, rahat bir nefes aldıktan sonra uzatılan ele ve tanıtmaya cevap verdi:
"Miroslav. Miroslav Sergei."
Bu sırada yüzü çarpıcı bir gülümsemeyle aydınlanmıştı.

» Sonraki Zaman

Yanlız Zaman

Yanlız Zaman

Similar topics

Similar topics