Mikser.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Olay : Sihir Tarihi dersi için "Hogwarts'taki Sihirli Yaratıklar" konulu ödevini yapmakta olan Rémi'nin Agatha Farranmy'den yardım alması.
Kişiler : Rémi F. Louvard, Agatha Farranmy, Kumarbaz Mai
Zaman : İlkbaharın tadını çıkarmak için dışarı çıkan öğrencilerin boşalttığı okulun boş saatleri.

Elinde bir tomar parşomen ile koridorlarda gezinen Rémi'nin aklında herhangi bir hayaleti görebilmek vardı. Ortak salonda Şişman Keşiş'i aramıştı ancak Sir Nicholas Brighton, kendisi 1. kattaki tablolardan birinin içinde yaşardı, Hufflepuff hayaletinin ortalıkta olmadığını söylemişti. Bir başkası ise koridorlarda bir hayaleti bulabileceğini söylemişti. Bunun üzerine orada bulunyordu Rémi'de. Sihir Tarihi dersinde uyuduğu için ceza almıştı iki gün önce. Ve profesörü ondan bir ödev hazırlamasını istemişti. Hogwarts'ta bulunan hayaletler veya onun gibi insan dışı varlıklardı konusu ise. Ne yapacağını kendisi de bilmiyordu Rémi. Kütüphanede bulunan kitapları kullanmasını yasaklamıştu çünkü profesörü. En iyi arkadaşı Arnaldo Yasak Orman'a gitmesini ve orada ki atadamlarla konuşmasını önermişti. Ne kadar komikti değil mi? Zaten ceza olarak ödev yapıyordu bir kez daha cezalanmanın ne anlamı olacaktı ki? Ana koridordan sağa sapınca görmek istediği şeyi görmüştü Rémi. Bir o kadar güzel, bir o kadar da solmuş Agatha Farranmy karşısında duruyordu. Bu sanatsal hayaleti her gördüğünde, onu tablolara bakarken buluyordu. Çok şeker bir kişiliği vardı. Ya da çok öncelerden vardı. Onunla daha önce de konuşmuştu ve Gryffindor'un hayaleti gibi mide bulandırıcı ya da Kanlı Baron gibi tersleyen bir yapısı da yoktu. Ona yaklaşan Rémi, tüm kibarlığı ile seslendi. "Leydim, Agatha ?" Hafif bir reverans yapmayı da unutmamıştı Rémi. Ona bu şekilde davranmak hoşuna gidiyordu. Agatha'nın da hoşuna gidiyor olmalıydı.

Gezgin

Agatha gümüşi bedenini –ruhunu demek daha doğru olur- en sevdiği tablonun yanına doğru sürükledi. Küçücük bir erkek çocuğun kocaman bir taburede oynadığı hareketli tabloydu. ‘ Nasılsın Jack? ’ küçük çocuk adını duyar duymaz o minik kafasını kaldırdı. Siyah saçları alnına düşmüştü. Yeşil gözleri parlayarak bakıyordu. ‘ Agat! ’ dedi yayık bir Fransız aksanıyla. Hayaletin dudaklarına düşen tebessüm, son bahardaki bir güneş kadar solgundu. Ardından duyduğu sesle hemen yan tarafında referans yapmakta olan öğrenciye döndü. ‘ Teşekkürler, teşekkürler… Eee Rémi? Burada ne işin var bakalım? ’ Bu kibar çocuğun kendi binasında olmasına içten içe seviniyordu doğrusu.

Rémi’nin derdini dinledikten sonra yüzünde ki gülümseme yayıldı. Aklına güzel planlar gelmeye başlamıştı. ‘ Sana yardım ederim tabii. Hem de uygulamalı olarak. ’ dudaklarındaki solgun tebessüm yerini bir kahkahaya bırakırken Agatha Rémi’nin koluna girerek onu koridorun sonuna doğru ilerletti. Aradığı kişiyi bulabilirse Rémi’nin ödevini çok güzel yapacaklarına emindi. Koridorda bir kahkaha yankılanırken aradığı kişinin, aslında çok yakın olduğunu ve hatta bu kahkahayı atan kişi olduğunu hissetti.

Koridordan biraz sağa saparak aradığı kişiyi buldu hemen. ‘ Mai! Seni arıyordum bende! Burada yardım etmemizi bekleyen bir öğrencicik var. ’ Diyerek sırıttı. Mai’nin bir kendine birde yanındaki öğrenciye baktığını hissediyordu. Bu süzme işini kısa kesmek için hemen konuşmaya girişti. ‘ Rémi’nin Sihir Tarihi dersi için "Hogwarts'taki Sihirli Yaratıklar" konulu bir ödev hazırlaması gerekiyor. Bizden âlâ sihirli yaratık mı olur yahu? Ben Rémi’ciğe uygulamalı anlatacağım. Yardımına ihtiyacımız var. ’ Diyerek sırıttı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Nasıl oluyordu da bu yaratık ondan kaçabiliyordu? Ama Mai onu çok seviyordu. Beklide sevgi adıyla onunla oyun oynuyordu. Tablolara tek tek sormuş o karanlık leş kokan zindanlara bile bakmıştı. Ona baronum diyordu, aşkım diyordu ama o kendini bilmez hergele ondan kaçıyordu. Aynı tabloda yıllarca yaşamış nice anlar paylaşmıştı. Ah ah, diye geçirdi içinden. Canı sıkılmış oynayacak bir öğrenci bile bulamamıştı. Hufflepuff binasının yakışıklıları da ortalarda yoktu. Oysa Mai onları ne kadar çok seviyordu. Onun düşmanı kırmızılardı. Kırmızı veletlere neler etmezdi ki, ah bir fırsat yakalasa.. “Ağat!” Mai, şaşkın ve neşeli bir kahkaha attı. Binasının yakışıklı bir ferdini tutmuş kolundan ona doğru getiriyordu. “Selam yakışıklı, hey aşkısı mu gördün mü?” diyerek suratını buruşturdu. Yardım mı istiyorlardı? Yüzüne hınzır bir tavır takınarak kızıl saçlarını geriye doğru savurdu. “Uygulamalı mı? Olabilir” Biraz olsun eğlenebilecekti. Diğer hayaletlere yakalanmadan bu yakışıklı ile azıcık eğlencenin neresi kötüydü ki? Üstelik ona yardım edeceklerdi. Mai, elindeki tüm kartları elbette onlara göstermeyecekti, kim bir kumarbaza güvenir ki? Kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Eğlence başlıyordu, sonunda…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Rémi'nin kafasında daha çok sıkıcı bir konuşma planı vardı. Çünkü böylesi onun için daha kolay olacaktı. Oysa Agatha ona uygulamalı bir şekilde anlatmaktan bahsediyordu. Hem de bir başka hayalet ile birlikte. "Agat, zamanım fazla. En iyi şekilde anlat o zaman." Agatha'nın gözlerinde farklı anlamlar vardı. Aralarında kısa süreli bir sessizlik olmuştu, ardından gözlerinde bir ışıltı belirmişti Agatha'nın. Sesini yükselterek diğer hayaleti, Kumarbaz Mai'yi çağırmıştı. Mai ile Rémi çok fazla konuşurlardı. Konuşmaya bayılan Mai her karşılaştıklarında Salazar'dan bahseder ve dedikoduya başlarlardı. Soluk bedenini süsleyen kızıl saçları Rémi'yi büyülüyordu zaten.

İki hayalet arasında garip bir diyalog vardı. Sanki sözlerle değilde bakışlarıyla konuşuyorlardı. Rémi bu yaratıkları anlamaya çalışmayı bırakarak aralarına girdi. "Peki, ne yapıyoruz?" İki güzel hayalete baktı. Ne yapacaklardı ki şimdi?

Gezgin

Mai’nin geldikleri anda hemen aşkısını sormasına alışmıştı zaten. Ona sadece gülerek baktı. Ardından yardım edebileceğini duyduğuna sevindi. Bakışlarıyla ‘şu odaya götürelim yakışıklıyı’ dedi. Karşı tarafın da bakışlarından kaptığı kadarıyla buna da onay çıkmıştı. İçinden Tanrım! Mai’nin kafasına saksı düşmüş! Diye geçirdi. Mai öyle kolay kolay izin vermezdi, önce kendi çıkarları. Ne çok tanırdı ama arkadaşını! Rémi’nin şu bakışlarla-anlaşıyoruz-aman-ne-hoş olayından sıkıldığı belliydi. Agatha bunu anladığında tam planını söyleyecekken Réminin sabırsız sorusu çalındı kulaklarına. ‘ Sabırlı ol! Tamam, işte gidiyoruz. ’ Rémi’nin tekrar koluna girdi ve onu koridora doğru ilerletti. Mai ise hâlâ aşkını aramak için biraz arkadan geliyordu.

Koridorun sonlarına geldiklerinde Agat durdu. Mai’ye dönerek, ‘ Duvarın içlerinde de kapılar varmış Mai.’ dedi. Ardından duvarın içinde bir kıpırdanma oldu ve orta büyüklükteki bir oda açıldı. Rémi’nin şaşkın bakışlarını gören Agat kıkırdadı. ‘ Haydi, gir içeri. ’ dedi. Rémi’nin kolunda Agat’da içeriye girdi. Mai ise dışarıya son bir kez göz attıktan sonra –bu göz atışta aşkını aradığına bahse girebilirdi Agat- içeriye girdi.

‘ Ne duruyorsun, içerisi çok karanlık. Bir büyü yap! ’ diye çıkıştı Agatha Rémiye. Remi itaatkâr bir tavırla hemen büyülü sözleri fısıldadı ve etraf aydınlandı. Aydınlanmayla beraber tozlu raflar, çeşitli kitaplar belirdi. ‘ Birçok yasa dışı ve kullanılmayan büyü kitapları. İçinde ki çoğu kitap yaratıklarla ilgili. Önce biraz bilgi toplayalım, sonra yasak ormana gideceğiz. ’ O anda Reminin yüzünde oluşan şok ifadesi, Agatha’nın yüzüne gülücük olarak yansıdı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Agatha'dan gelen cevap ile daha da sabırsızlanmıştı Rémi. Gerçekten nereye gittikleri hakkında bir fikri yoktu. Onun istediği tek şey biraz bilgiydi sadece. Agatha soluk bedeni ile Rémi'nin koluna girip onu ilerlemeye zorladı. Rémi kolunda şeffaf bir görüntünün varlığı ile garip hissetmişti kendisini. Arkasına baktığında ise sürekli haraket ettirdiği kızıl saçları ile Mai'nin ilerlediğini gördü. Mai'ye seslendi. "Salazar'ı mı arıyorsun Mai?" Mai ise sadece evet anlamında ses çıkarmak ile yetindi. Anlaşılan aklı başka yerlerdeydi. Yavaş yavaş ilerledikleri koridorun sonuna geldiklerinde ise Agatha, Rémi'nin kolundan çıktı ve Mai ile konuşmaya başladı. Duvarların içinde bir çok kapının olduğunu söylerken bile Mai çoktan halletmişti. Ve karşılarında duran geniş ancak karanlık odayı görünce Rémi'nin ağzı açık kaldı. İçeride neler olduğunu görmek mümkün değildi. Agatha'nın emri ile içeriye girdi Rémi. Mai ise hala etrafa bakınıyordu. O da içeri girdikten sonra kapıyı kapattılar. Zaten karanlık odada bulunmanın verdiği gerilme ile ayakta dikilen Rémi, Agatha'nın aniden konuşması ile daha çok gerildi. "Lumos." Asasından çıkan ışığın daha fazla yayılabilmesi için yukarı kaldırdı. Duvarlarda dev raflar vardı. Ve tozlu kitaplar, parşomenler. Agatha kitapların yasa dışı olduğunu söyledikten sonra Rémi heyecanlandı. Beklediği şey bu değildi çünkü. Ve buradan çıktıktan sonra Yasak Orman'a gidecek olmaları ise daha çok heyecanlandırdı Rémi'yi. İki hayalet kendi aralarında fısıldaşıp kıkırdarken, kendini büyülü ortamın etkisine kaptırmış Rémi raflar arasında ilerledi. Gözüne çarpan kıpkırmızı bir kitabı indirdi. Fazla tozlu değildi, sanki yeni koyulmuştu oraya. Kitabın kapağına doğru tuttu asasını. Bilinmeyen Yaratıklar Altın harflerle yazılmış bu başlık bile oldukça çekici gelmişti Rémi'ye. Kitabın ortasından bir yer belirledi ve açtı. Büyük harflerle yazılı olan kelimeler ona çok anlamsız geliyordu. Arkasındaki hayaletlere döndü. "Ramby Kaly'de neyin nesi böyle?" İsmi çok komik gelmişti Rémi'ye. Duyduğu cevap ise daha çok merak etmesine neden olmuştu bu yaratığı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Agatha’nın bakışına gülümseyerek karşılık verdi ve yolu onlara açtı. Salazar’ın oralarda olduğunu biliyordu ama bir türlü bulamıyordu. Yakışıklı öğrenci ile arkadaışının süzülüşünü izlerken bakışları ister istemez geriye doğru kaydı. Umut her zaman vardı... Rémi’nin masum bir o kadar da bilinçli sorusuna "evet" diyerek geçiştirdi. Aşkısını onunla tartışacak değildi. O sadece ona aitti. Aşk onundu, canlıların değil. Koridorun sonuna gelip durdular. Agatha’nın zeki ve kurnaz oluşunun meyvalarını az sonra yiyeceklerdi. Tabi bu Rémi için geçerli değildi, onun için her şey bir gizemden ibaretti, canını kurtarabilirse dua etmek için bol bol vakti olacaktı. Mai hiç bir şeyi çaktırmamaya karar vererek arkadaşlarına gizli kapıyı açtı. “Hadi, içeri” usulca canlılara yasal olan odaya yakışıklı öğrenciyi sokuverdiler. Okul Müdiresi bunu duysa bırak bu dünyada ruhlar aleminde olsa onları bulur, sonra lime lime bağırttıra bağırttıra doğrardı. Mai etrafı kolaçan ederek kapının yeniden üstlerine kapanmasını sağladı. Büyülü sözle aydınlığa kavuşan geniş oda Mai’nin hatırladığından daha tozluydu. Alacak bir nefesi olsa öksürmekten ölürdü. Rémi ne kadar dayanıklıydı. Mai, yavaşça çocuğa yanaştı, göz hizasına gelip masumca ona baktı. “Rémi, sen de mezun olup buradan gitmeyeceksin değil mi?” Sorusuna verecek cevabın hayır olmasından korktu ve bakışlarına tehditkar bir hava katarak konuşmaya devam etti; “Gitmezsin di mi? Hep bizimle olacaksın.” Çocuğun kendiseine belli belirsiz gülümsemesiyle içi rahatladı. O gitmek istede bile hufflepuff binasının aşina hayaletleri onlara asla izin vermezdi. İçi rahatladı ve o da kalın kitaplara bakmak için havaya süzüldü. Aşağıdan tıkırtılar geliyordu, döndü ve Rémi’ye baktı. Tozlu koca raflardan kırmızı bir kitabı aldığını fark etti, o an ölü olmasaydı korkudan yeniden ölebilirdi. Mai daha dur, demeye kalmadan sabırsız velet kitabı açıp ilk kelimeleri telaffuz etmişti bile. Mai çocuğun elindeki kitaba doğru savurdu kendini, lakin ona yetişemedi, kitap aniden canlanıp Rémi’nin elinden yere düştü. Kitabın içinden önce bir inleme geldi, ardından bir uluma yükseldi. Bizim haylazlar daha ne olduunu anlayamadan kitabın açık olan sayfalarında bir kurt kafası oluşmaya başlamıştı bile. Bu kurt kırmızıydı ve gözleri yeşildi. Mai korkudan ne yapacağını bilemedi “Rémi bir şeyler yap, asanı kullan." Bu sefer kesin yakalanacaklardı, tabi Rémi bir büyü yapmazsa...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Duyduğu şey o kadar anlamsızdı ki, Rémi ne söylediğini tekrar etmesini isteyecekken Mai'den elinde ki kırmızı kitapta bir hareketlenme oldu. Elindeki ani sıcaklık ile korkan Rémi kitabı bıraktı ve acınası bir şekilde yere düştü kitap. Bu sırada Mai Rémi'ye doğru hızla yaklaşıyordu. Agatha ise sadece donuk bakışlarıyla, ölü olmasından dolayı donuk olması çokta normaldi zaten, izliyordu olanları. Kitabın yere düşmesi ile oluşması gereken ses yerine çok farklı bir şey işitmişti Rémi. Bir uluma... veya inleme mi? Dolunaylı gecelerde duyduğu ses gibiydi. Evet, kurt uluması. Rémi kitaba hayretle bakıyordu. "Neler oluy..." Kitabın açık sayfalarından dışarıya doğru bir şeyler fışkırıyordu. Rémi asasını daha iyi görebilmek için aşağı indirmişti ki gördüğü manzara hiç iç açıcı değildi. Kırmızı tüylü bir kafa belirmişti kitapta. Ve gittikçe büyüyordu. Rémi korku dolu bakışlarla hayaletlere döndüğünde Mai'nin dehşete girmiş olduğunu görürken, Agatha'nın içinden güldüğünü hissedebiliyordu. Ne işler döndüğünü merak eden Rémi tekrar kurta döndüğünde, kurtun kendi formuna geri döndüğünü gördü. Yemyeşil gözlerinde bir ateş vardı. Hareketsiz izleyen Rémi, Mai'nin sözleri ile kendisine geldi ve asasını kurta doğrulttu. "Sansviecorps!" Biçim Değiştirme dersinde öğrendiği kadarı ile bu büyünün kurtu yeniden bir kitaba dönüştürmesi gerekliydi. Peki Rémi bunu becerebilmiş miydi? Asasından çıkan beyaz ışık huzmesi yavaşça kurta çarptı. Ve sonra?