Gecenin Ayazında.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Rol Oyuncuları : Ilmari Eljas Rosberg & Rosalie Ruffalo.
Yer : Yasak Bölgelerden Göl Kenarı.
Zaman : Herkesin yatakhanelerinde olmaları gereken zaman diliminde bir gece.
Hava : Hafif soğuk.

~~

Yalnızlık onu körkütük sarhoş etmişti sanki. Başına vuran ufak ağrısından tutun, gözlerininin hafif hafif kararmasına kadar .. Ve o bu kadarş şeyin içinde bir de gecenin bir vakti yatakhaneden kaçmış ve Göl’e gelmişti. Hangi akla hizmetle yapmıştı bunu ? Deli miydi ? Kesinlikle, evet. Yarı ayık bir biçimde bir eli saçlarındaki buklelerle oynar vaziyette yürüyordu. Hava hafif soğuktu. Teninde hissederken soğuğu hafifçe ürperiyordu gecenin ayazında. Ama umurunda değildi. Tek isteği yalnızlığını gidermek ve biraz huzur bulmaktı. Soğuğa aldırmaksınızın üstündeki sabahlığı yere attı. Vücudunun sağ tarafını kaplayan mükemmel dövmeyi ortaya bıraktı adeta.

Gecenin ayazında yalnızlığıyla sarhoştu ..
Umurunda değildi ..
Gecenin ayazında yarı çıplak üşüyordu,
Umurunda değildi ..

Bu gece hiç kimse hiç bir şey umurunda değildi.

Aylak aylak yürürken dengesini kaybetti ve tam yere kapaklanırken kendini kaslı bir bedenin içinde buldu.
İki çift yeşil gözle buluştu gözleri ..

Ve işte o an yalnızlığından sarhoşken, aşktan sarhoş olacağına inandı gecenin ayazında ..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sessizlik... Okul dönemi başladığından beri zor bulunan bir şey olmuştu. Özellikle Ilmarı gibi kalabalığı sevmeyen biri için gerekliliği fazla ama bulunması daha zordu. Günün büyük bir bölümü kalabalık içinde geçiyordu. Dersten derse koşuşturmalara, herkesle birlikte yenen yemekler... Sanki her şey biirlik halinde yapılıyor gibiydi. Bu ise yorucu ve zamanla sıkıcı olmaya başlayan bir durumdu.

Ilmarı belki yalnızlığı özlediği için akşam yemeğinden sonra kendini yatağa atmıştı. Şöminenin karşısında başlamış olan keyifli bir muhabbetten usulca kurtulmuştu. Tek istediği kendini gecenin karanlığına bırakmak ve biraz olsun kendi düşüncelerini dinleyebilmekti. Böylece aradığı sessizliğe yaklaşabilecekti. Başlangıçta boş olan yatakhane bu umutlarını yerine getirecek gibi görünüyordu. Tüm yataklar boştu, ortak salonun kargaşası kapalı kapıdan içeri süzemiyordu. Ancak yatakhanede bile bu ortamı uzun süre koruyamadı. Belli bir saatten sonra uykusu gelenleri Ilmarı gibi yatakhaneye süzülmüş ama uyumak yerine yeni bir sohbete başlamışlarıdı. Aslında bir iki kişinin mırıldanmasına tahammül edilebilirdi. Ancak önce bir, sonra iki derken, neredeyse tüm Ravenclaw erkekleri yatakhane doluşmuştu.

"Sanırım dışarıya çıkmak en iyisi." diye mırıldanarak yatağından kalktı. Sakin adımlarla kapıya ilerlerken, sadece bir iki göz üzerine takılmıştı. Onlarda çok üzün süre bu olayı düşünmeden, eğlenceli sohbetlerine geri dönmüşlerdi. İlmarı bunun verdiği rahatlıkla ortak salona indi. Oradan kurtulmak ise sandığından daha kolay olmuştu. Şöminenin cılız ışığında toplanmış bir grup üçüncü sınıf öğrencisi onu fark etmemişti bile. Sonunda kendini koridora attığında sessizlik dikkatini çeken ilk farklılık olmuştu. Sonrasında ise yüzüne temas eden soğukluğu hissetmişti. *Sanırım buna sabredebilirim* düşüncesiyle ilerlemeye başladı. Adımları sakin ve sessizdi. Sanki hiç yokmuş gibiydi. Varlığını hissettirmemek için kullandığı bir yetenekti. Böylece hem kalabalıktan kolayca sıyrılıyor hem de gecenin karanlığına saklanabiliyordu.

Ilmari ne kadar yürüdüğünü bilmeden ilerledi. Sonunda kendini araziye açılan kapının önünde bulduğunda duraksamadan dışarı süzüldü. Serin hava onu ilk karşılayan olmuştu. Sanki uykusundan yeni uyanır gibi hissetti kendini. Uzun süreden beri ilk kez kendini huzurlu hissetmişti. Yüzüne bir gülümseme yayıldı. "Selam gece." diye fısıldadı. Sesis esintinin etkisiyle dans eden ağaçlara karışmıştı. Attığı her adımda ayakları nemli toprağı eziyor ve bu Ilmari2nin rahatlamasını sağlıyordu. Sanki hataları, taşıdığı yükler üzerinden düşüyor gibiydi. Bu hissiyatın verdiği mutlulukla kendini göle yakın ağaçların arasında buldu. Aslında yasağı çiğnediğini farkındaydı ama şu an bu umrunda değildi. Aklında olan tek şey huzur ve rahatlamaydı. Kendini tamamen yalnız geceye adamıştı. Ancak bu umduğundan daha kısa sürmüştü.

Sessizce bir ağaca yaslanırken, doğal olmayan bir çatırdı duymuştu. Aklına ilk gelen vahşi bir hayvandı. Bu yüzden olsa gerek gözleri kısılmış ve karanlığın içinde bir hareket görmeye çabalamıştı. Çok geçmeden umduğu hareketide görmüştü. Sadece beklediği gibi bir hayvan değil; genç bir kızdı hareket eden. Daha önce görmüş olduğu Slytherinli bir kız. Başta ondan kurtulmayı düşündü genç büyücü. Ancak aklından geçen bu fikre rağmen yerinden kıpırdamıyor, sessizce kızı izliyordu. O ise Ilmari'nin varlığından tamamen habersiz bir şekilde yakınlaşıyordu. Belkide sessizliğin verdiği bir huzurla ilerliyordu. Umursamazca ve mutlulukla. Sanki bir sarhoş gibi. Bu şekilde Ilmari'nin önüne kadar gelmiş ama tam önündeyken dengesini kaybetmişti.

İşte tam o zaman bedeninin kontrolüne tekrar kavuşmuştu genç büyücü. Hızlıca ileri atılmış ve yere düşmekte olan kızı son anda kollarıyla kavramıştı. Hafif ve narin bedeni tüm hakimiyetiyler kolları arasındaydı şimdi. "Selam." Yüzünde belli belirsiz bir gülümseme varken, dudakları arasından sadece bu söz çıkmıştı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kendini genç büyücünün kollarında buldu bir an. Çocuğun yüzündeki kusursuz gülümseme nefesini kesmeye yetecek kadar güzeldi. Ve sonra kulaklarında ilk defa sesi çınladı. ‘‘ Selam. ’’ Yüzündeki o kusursuz gülümsemeyi hiç eksiltmeden söylemişti bunu. Rosalie ise ne diyeceğinden emin olmayan bir vaziyetteydi. Vücudu hiçbir tepki veremiyordu sanki. Burada, bu gecede sadece onun kollarında bu vaziyette kalabilirmiş gibi hissediyordu oysa. Çocuğun yemyeşil gözlerine bakmaya devam ederek yavaşça doğrulmaya çalıştı. Çocuk ellerini Rosalie’nin belinden narince çekip ellerini kavrayarak onu yukarı doğru kaldırdı. Bir şey söylemesini bekler gibiydi ve hala yüzünde o gülümsemesi vardı. Yavaş ve bir o kadar da utangaç bir şekilde ‘‘ Selam. ’’ kelimesi döküldü dudaklarından. Ne, Rosalie utanmışmıydı? Hayır, hayır. Bu da ne demekti şimdi? Hala elleri ellerinde olan çocuğa bakmaktaydı.
‘‘ Bu arada teşekkür ederim. ’’ diye geveledi yavaşça. Gecenin karanlığında ayıra bildiği tek şey genç çocuğun gözleriydi. Sadece sessizce yanında dikilebiliyordu. Kafasının içinde ‘‘ Napıyorum ben böyle, neler oluyor bana? Sen ne zaman bu kadar yenik oldun Rosalie Ruffalo? ’’ diye geçiriyordu sadece. Ne kadar süredir bu kadar yenikti aşka? Ne kadar süredir yıldırım aşklarına inanıyordu? Kafasında dönen tonlarca cevapsız sorular birikmişti yine. İçinden lanet ediyordu oysa bunlara ama yenileri akın akın geliyordu. Ve üstelik hiçbirinin de cevabını bulamıyordu. Bu onu her defasında kahrederken yenileri de geliyordu. Tanrım kafası yeniden kazan gibi olmuştu. Derin bir nefes aldı ve kafasındaki kahrolasıca düşüncelerden, sorulardan uzaklaşmayı düşleyerek kafasını kaldırdı yeniden.

Havanın soğukluğu gittikçe artıyordu. İstemsizce titredi. Gözlerini çoçuğun gözlerinden alabildikten sonra Ay’a doğru döndü. Kusursuz gecenin ayazında parlayan en güzel manzara oydu. Ama Rosalie için ikinci plandaydı şuan. İlk planda olan daha ismini bile bilmediği ama hala elleri elinde olan bu çocuktu. Soluduğu hava hiç olmadığı kadar yoğun hiç olmadığı kadar hoştu. Ürperircesine hissederken soğuğu teninde tek düşündüğü buydu. Hiç beklenmedik bir anda dudaklarından döküldü kelimeler.
‘‘ Sence ne kadar güzel bu manzara? ’’ diyerek buz kesmiş dudaklarını oynatmış oldu. Ve yeniden içinde kaybolduğu o yeşil gözlere döndü.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yalnız kalmaktı asıl amacı. Yatakhaneden bir ruh gibi süzülüp bu sessizliğe gelirken, amacı sadece bu olmuştu. Ancak karşısına çıkan bu kız, ormanın bu sessizliğinde bile tek başına kalamayacağının bir kanıtıydı aslında. Ne yapacağını bilemiyordu. Kolları arasında duran kıza bakarken, kafası biraz karışmıştı. Biliyordu ki isteseydi ona görünmeden kaçabilir, biraz daha ormanın içine girerek aradığı huzuru bulabilirdi. Ancak hayır bedeni ve aklı bu düşünceye uyum sağlamamış, tam tersine ağacın dibinde sabit kalmasına neden olmuştu. Böylece bu bilinmez oyunu oluşturarak, bu geceki kaderini belirlemişti. *Ama neden?* İşte İlmari'nin aklında dönüp duran soruydu bu. Neden tüm planı yalnızlığı aramakken bu kızın kendisini görmesine izin vermişti. Onun güzelliği miydi? Sanmıyordu bunu. Aklından bile geçmemişti. Çevresinde çok fazla güzel kız vardı ama hiç biri onu böyle yavaşlatmamış, fikirlerinden caydırmamıştı.

Tam kafası bu soruların ikarmaşasıyla uğraşırken, ince bir ses işitti. Başından beri kolları arasında duran kızın sesiydi bu. En az güzelliği kadar tatlı ve narin bir sesti. "Önemli değil." Sözler dudakları arasından zar zor çıkarken, kızın doğrulmasına yardımcı oldu, utanarak. O ana kadar hala onu kolları arasında sıkıca tuttuğunu fark etmemişti. Gözleri kızın gözlerine takıldı usulca. Orada gördüğü samimiyet ve sevgi ilgisini çekmişti belki de. Bilmiyordu ama nedensizce bile olsa ayıramıyordu gözlerini ondan.

"Güzel bir manzara." duraksadı. Kızın titremesiyle hala ellerini tuttuğunu algılamıştı. İyice saçmalıdığını düşünmeye başlamıştı. Bu yüzden olsa gerek tekrardan konuşmaya başladı hızlıca. "Çoğu zaman bulunamayacak bir güzel." Dudakları hafifçe kıvrıdı. Kendisine ne olduğunu bilmiyordu ama her şeyi oluruna bırakmaya karar verdi. Bu gece kaderi neyse uyacaktı. Kendisi için çizilmiş senaryoyu en iyi şekilde gerçekleştirecekti belki de. İşte bu düşüncenin etkisiyle kolunu hafifçe kıza dolayıp, üşümesine engel olmaya çalıştı. "Güzeliğiyle etkileyici bir akşam. Aynı zamanda insanın ürpermesine neden olabilecek bir akşam ve sanırım seninde ürpermene neden oluyor. Bu arada adım Ilmari."

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gecenin soğuğunu gittikçe teninde hissediyordu. Buda daha da ürpermesine sebep oluyordu. Ama şikayetçi değildi. Bunu zaten kendi istemişti. Ve burada onunla, adını bilmediği bu çocukla mutluydu. Kendini ona hiç hissetmediği kadar yakın hissediyor ve içindeki hislerle ona çekildiğini hissediyordu. Sanki güvenli bir limana sığınmış gibi huzurluydu. Kafasının içinde bunları düşlerken çocuğun kusursuz sesi yeniden kulağında çınladı. Sanki şuan bu çocuğun sesinden başka kusursuz ve güzel bir ses yoktu. Tüm vücudu hem onun hem de havanın soğukluğuyla bir anda titredi. Elleri hala ellerinde olan çocuğa kafasını kaldırıp mahçup bir şekilde gülümsedi. Tanrı aşkına, içinde deli gibi kötülük barındıran bu kıza ne olmuştu böyle ? Bir anda yüzünde yıllardır hissetmediği bir tebessüm hissediyordu. Hem de bu çocuk yüzünden. İnanılmayacak kadar garip ve bir o kadar da hoştu. Hala kendi düşünceleriyle boğulurken çocuk ellerini Ross’un ellerinden çelti ve kolunu hafifçe Ross’a dolayarak onun ürpermesine enge olmaya çalıştı adeta. Bunun verdiği hoş hisle tatlı bir iç çekti. Şu anın yaşadığı diğer anlarla inanın eşi benzeri yoktu hiç. Elinde olmadan o da kollarını çocuğun kaslı bedenine doladı ve gözlerini yumdu. Adını bilmediği bu çocuğun kollarında huzur bulmak adına .. Çocuğun kusursuz sesi yeniden Ross’un kulağında çınlamış ve en sonunda adını öğrenir olmuştu. Ilmari …

Aslına bakarsanız bu ismi çok duymuştu. Ravenclaw ve Slytherin kızlarının genellikle ağzından düşmediği, etkilemek için yanıp tutuşduğu kusursuz çocuk .. Tanrım, şimdi ise hiç beklemediği an ve zamanda bu çocuğun kollarında ve ona aşık oluyordu. Yumduğu gözlerini yavaşça açtı ama pozisyonunu hiç bozmadan konuştu.

‘‘ Kesinlikle öyle. Bunu ben istedim sanırım, yani soğuğu. Ama şuan ki halimden çokta memnunum. Bende Rosalie. Belki adımı duymussundur, ben seninkini çok duydum çünkü. ’’

» Gecenin Gizi
» Sessiz gecenin esintisi ~

Gecenin Ayazında.

Gecenin Ayazında.

Similar topics

Similar topics