Zaman geçtikçe saçma sapan sesler beynimin içinde dönmeye başlamıştı. Deniz kızlarının garip çığlıkları artık tatmin dolu haykırışlara dönüşmüştü. Beni bir düşman gibi gördüklerini seziyordum, ancak buna her nedense anlam veremiyordum. Alt tarafı bir dalış yapmış ve ardından çıkmıştım sudan. Her gün göle atılan yüzlerce taşın sahiplerini de bulup böyle eziyet etmek isteyip istemediklerini düşündüm. Öyle kısa süre içerisinde allak bullak olmuştum ki. Suyun içerisinde kumların kalkıp ortalığı bulandırmasına yetecek kadar itilip kakılıyordum. Hele ki asamı da hala alamamış olmak, beni büsbütün deliye döndürüyordu. Bu yüzden Matt’in çabuk olmasını ummaktan başka çarem yoktu. Sadece biraz cesaret edecek ve yanıma yüzecekti. Deniz kızlarının çevikliğinden yırtabilirse, ikimiz de kazasız belasız buradan kurtulabilir ve yeniden örtülerin üzerinde lezzetli keklerden yemeye devam ediyor olabilirdik. Ancak, hiçbir şey beklediğim gibi gitmemek konusunda ısrarcıydı. Bu yüzden saçma sapan bir refleksle tuttuğum son nefesi de burnumdan verdim. ‘’ Ah müthiş.’’ Anında paniklemiştim. Suyun kaç metre altında olduğumu bilmiyordum ama burun kemiğim sızlıyordu. Üç metreden fazlası olmalıydı. Karanlık gökyüzüne hakim olduğunda neler yapacaktım bilmiyordum ama o kadar dayanamayacağım kesindi. Su yüzüne çıkmak zorundaydım.
Ellerimi kollarımı çekiştiren yaratıklardan uzaklaşmaya çabalarken bir anlığına Matt’i görebildim. Deli gibi sevinmiş, hatta ağzıma su dolmasına rağmen ona seslenmiştim. Ardından ağzımdaki suyu boşaltıp ona doğru yüzmeye çalıştıkça, deniz kızları aramıza giriyorlar ve onun bana ulaşmasını engelliyorlardı. Gittikçe sinirleniyordum. Adrenalin damarlarımda yayıldıkça nefes alma ihtiyacım artıyordu. Asama ulaşmak için elimi uzattıkça da başarısız oluyordum. Bilincim kaybolmaya başlayacaktı, biliyordum. Bu yüzden mümkün olabildiğinde mantıklı bir plan yapmaya odaklandım. Zaten suyun altında bu kadar bile kalmam mucizeydi. Bir an sonra suretini suda kaybettiğim dostumun ardından, sarı saçları yüzünün etrafında danseden Pen’i görür gibi oldum. Herkes ardımdan suya mı atlamıştı? Beni bu kadar düşündüklerini bilmediğimden saçma sapan bir gülümseme yayıldı yüzüme. Ağzımdan çıkan iki üç kabarcık gözlerimin önünden yukarı yükselirken, Pen’in etrafında dağılan baloncuğu görebildim. Bana dokunan eli güçsüz düşüyordu, bakışlarımın siyaha dönüşü gibi…
Dakikalar sonra hatırladıklarım sadece karmaşadan ibaretti. Karnımdaki su ciğerlerimden öksürüklerimle birlikte boşalıyorken olduğum yerde inip kalkıyordu sırtım. Suyun üzerine hızla yükseldiğimizi, bir süreliğine yeniden düştüğümüzü ve ardından birkaç kez yeniden yükselip çıktığımızı hayal meyal hatırlıyordum. İlk seferindeki güçlü kolun tutuşundan sonra, daha hafif ve daha narin bir kuvvetle yukarı çekilişimiz sırasında, Pen’in saçları elime dolanıyordu. Sırtüstü yattığım yerde hafifçe yana döndüm. Öksürmeye başladığımda üzerimdeki karaltı sıcak ve yumuşak dudaklarını benimkilerden çekerek dönmeme izin verdi. Gözlerim yeniden görüşünü kazanırken, suyun etkisiyle yanan genzim yüzümü buruşturmama sebep olmuştu. Dizleri üzerinde duran Arwen’in bizi kurtardığını anlamıştım. Yanımda yatan Pen’i gördüğümde endişemin henüz bitmemiş olduğuna karar verdim. Daha kurtarıcımıza teşekkür bile etme fırsatı bulamadan sordum. ‘’ Pen iyi mi? Matt nerde? ‘’ Sadece baygın yatan kıza bakıyordum. Doğrulmaya çalıştım; ama sadece dirseklerimin üzerinde durabilmiştim. Elimi gözleri kapalı duran kızın eline doladım. Parmaklarımla onun elini sıktım. Kuvvetsizdim, ama beni hissedeceğine dair en ufak bir şüphem yoktu. Arwen’e baktım. Çaresiz Pen’in göğsüne bastırmaya devam ediyordu. Kirpiklerinde görmeyi beklediğimiz ufak bir hareket için hepimiz bekliyorduk. ‘’ Hadi Pen! Yapabilirsin güzelim.’’ Elimden bir şey gelmiyordu. Çaresiz Arwen’i izliyordum. Başaracağına emin olmaya çalışarak…
Anasayfa 
