Bahar Eğlencesi

VII. Sınıf

Penolope’nin sarı saçlarından ve kıyafetlerinden süzülen su çimleri ıslatıyordu. Kate ve Shelley’e döndü.

" Ah, teşekkürler kızlar, iyiyim. "

Diyerek gülümsedi. O sırada Gryffindor’dan bir kız daha gelmişti. Shell bu kızı tanıyordu aynı sınıftalardı. Sarı saçları omuzlarına dökülüyordu. Masmavi gözleri Penelop’yi ıslak görünce şaşırdı. Ama bu durum biraz komik gelmişti galiba. Aslında gerçekten komikti. Ama bugün daha kimin başına neler gelecek diye düşündü. Bunlardan biri de o olabilirdi. Shell bunları düşünürken Jan’ın kıyafetlerini çıkarmaya başladığını fark etti. Pardon? Giysilerini çıkarıp koşa koşa göle atladı. İleride sarı saçları suyun yüzeyine çıktı ve çocuk kıyıya doğru yüzmeye başladı. Kıyıya geldiğinde

'' Bak, artık ben de en az senin kadar ıslağım ve bu o kadar da kötü bir şey değil.''

Dedi Penolope’ye bakarak. Vay be bu çocuk gerçekten de deliydi.

"Merlin aşkına, sen delisin. En azından saçların benimkiler gibi berbat halde değil. Islak olmalarını tercih ederim. Eh, bu gün için rezil olma kotamızı ben ve Jan doldurduk, diğerlerine ne olacağını merak ediyorum. " diyerek kızlara döndü Penelope.

"Evet sanırım rezil olma sırası bizde ve biraz daha dikkat etsek iyi olur." diyerek kabul etti Shell.

Gezgin

Havada esen tatlı bahar rüzgarı akşamüstüne seyreden havayla yavaş yavaş soğumuştu. Sarı ve belli belirsiz görünen tüylerim kollarımda diken diken olduğunda daha fazla sabredemeden ıslak tenimin üzerine geçiriverdim gömleğimi yeniden. Bir kısmı suyun etkisiyle üzerime yapışsa da, biliyordum ki akşam rüzgarıyla kuruyacaktı. Ve yine biliyordum hasta olacaktım. Buna değmez miydi? Ah, elbette değerdi. Yavaş yavaş saçlarımdaki suyu akıttım. Ardından rezillikle ilgili birkaç ikna edici cümle sıralayan Pen’e yaklaştım yeniden. ‘’ Hey, rezil falan olmadık. Eğleniyoruz sadece. Merak etme, eğer buralarda seni böyle görmek istemeyeceğin birileri varsa, geldiğinde söyle yeter. Seni hemen küçültür cebime atarım Pen.’’

Akşam güneşi hepsinin yüzünü kızıl turuncu bir renkle aydınlatmaya başladığında ve tepenin arkasında kaybolmanın ilk sinyallerini verdiğinde duramadım. ‘’ Eğer rezillik hakkında biri daha bir şey diyecek olursa, emin olun bu asadan su da çıkabiliyor. Yani illa göle atlamanıza gerek yok.’’ Ufak bir büyü savaşı eğlenceli olabilirdi. Ancak bu aralar dengesiz ruh halim gibi kıvılcımlar saçacaksam, bunu teşvik etmemem daha iyi olabilirdi. ‘’ Hava kararmadan şu sofranın tadını çıkarsak diyorum? ‘’ Kızıl düz saçları akşam güneşinin bir saat öncesinden verdiği –gidiyorum- sinyallerinde daha da parlak görünen ve Gryffindor’lu olmayı görüntüsüyle bile yaşayan Shelley’ye döndüm. ‘’ Hem senin de karnın aç değil mi? Geldiğinden beri bir şey yemedin? ‘’ Ne kadar da ilgiliydim ben böyle.

VII. Sınıf

Güneş yavaş yavaş batıyor, ışık yerini karanlığa bırakıyordu. Rüzgar biraz daha şiddetlenmiş, hava biraz daha serinlemişti. Güneşin batışını izlemeyi hep sevmişti. Bir de böyle bir günde ve arkadaşlarıyla birlikte. Doğanın uyanışının ilk günü sona ermek üzereydi. Belki de biraz bir şeyler atıştırması gerekiyordu, karnı acıkmıştı. Sabahtan beri bir şeyler yememişti. Bir şeyler yedikten sonra biraz daha eğlenebilirlerdi, belki su savaşı yaparlardı. Aslına bakılırsa biraz eğlenmek istiyordu. Dersler çok sıktı ve yorulmuştu. O bunları düşünürken Jan ona döndü.
“Hem senin de karnın aç değil mi? Geldiğinden beri bir şey yemedin?”
Batan güneşin turuncu ışıkları Jan’ın yüzünü aydınlatıyordu. Sarı saçları biraz turunculaşmıştı.
“İlgilerin için teşekkürler Jan. Sanırım acıktım.Sabahtan beri bir şey yemiyorum.”

Gezgin

İşte güzel bir gün. İnsan ölü ama hâlâ yaşıyorsa, şanslı demektir. Hele de bir tablodan zor kurtulmuşsa! Güneşi yarı yarıya görüyorum. Mai’nin koluna girmiş göl kenarına doğru ruhlarımızı sürüklüyoruz. Sürüklemek tabiri daha iyi olur çünkü yürüdüğümüz pek söylenemezdi. Lâkin akşama doğru gölgelenmekte olan gökyüzünün altında ki ruhlarımız, olağan dışı bir tablo yaratıyordu. Mai’nin gözleri etrafta dolanıyordu. Birini arıyormuşçasına ikide bir boynunu daha yükseklere kaldırarak gözlerini kısıp etrafa bakıyor, bir şey bulamayınca da yüzünü buruşturuyordu. Tabii ki kimi aradığını biliyordum. Ama bu konuda bir şey söylemeye niyetim yoktu. Zaten söylesem de hemen lafı yiyordum. Göl kenarına doğru ilerledikçe bazı sohbet sesleri geliyordu. Mai’ye kaçamak bir bakış attım. O ise hemen bakışımı yakalamıştı. Yüzünde o tanıdık muzip ifade vardı. Yine neyin peşindeydi, yine neyin peşindeydik acaba?

Birden Mai’nin çekiştirmesiyle göl kenarında ki bir grubu izlerken buldum kendimi. Grup bir eğlence düzenlemiş, bir şeyler yiyip içiyor ve arıları korkutuyordu. İşte o anda aklıma bu muzip hayaletin ne yapmak istediği hakkında bir fikir doğdu. Mai’den ne beklenir ki? Tabii ki bu eğlenceyi talan edecektik!

İşe ilk önce göldeki denizkızlarından başlama kararı aldık. Bunun için göle girmemiz gerekecekti ama, alo, biz ölüyüz. Suyun içinde bir nefes problemi yaşayacağımızı hiç mi hiç sanmıyordum. Deni kızlarından bu eğlence düşkünü yaramazları birazcık ıslatmalarını isteyecektik o kadar. Göle girince, zaten pek bir derin olmadığını fark ettim. Birkaç saniye sonra bir grup denizkızına rastladık bile! ‘ Kızlar, bakar mısınız? ’ dedim. Grubun dikkatini kendimize çektikten sonra Mai anlatmaya koyuldu. Dikkatle dinledikten sonra hepsinin gözlerinde heyecan kıpırtıları sezmiştim.

Kararımızı verdikten sonra hışımla gölden fırladık. Ne olduğunu anlamayan grubun şaşkın bakışlarının eşliğinde denizkızlarının sularını tattılar.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Daha sorusuna cevap alamamıştı ki gölün üstünde deniz kızlarının kuyruklarının suyla buluşmasının sesiyle irkildi. Sırılsıklam olmuştu. Elinin tersiyle yüzünü sıyırdı ve soğuk sudan diken diken olmuş zavallı tüylerini yatıştırmak için kollarını okşamaya başladı. Az çok ısınsalarda hala tirtir titriyordu. Bir an utançtan kızarıp yüzünün yanacağını hissetti... Ama herkesin nasibini aldığını farkettiğinde utanmaktan çok, eğlenceli gelmişti ona. Etrafındakiler kızgın gözlerle suya baksa da takmamıştı Arwen...Aşırı yüksek bir kahkaha koyvermişti. Üşüdüğü için biraz histerik kaçsada gerçekten eğlenmiş bir sesin kahkahasıydı. Jan ve Pen için pek bir şey farketmemişti. Arwen geldiğinde onlar da zaten fazlasıyla 'ıslak' görünüyordu. Yüzündeki hakiki gülümsemesini silmek için hiç çaba sarfetmedi. Normalde 32 diş gülümseyenler ona çok komik gelirdi ama insanların ne düşündüğü umrunda bile değildi... Sonra Jan'ın ortadan kaybolduğunu farketmişti. Diğerleriyse hiç bir şeyin farkında değilmiş gibi görünüyorlardı... Nereye gitmiş olabilrdiki? Sonra suyun yüzünden aşağı doğru çekilen altın sarısı saçlarını farketmişti. Denizkızı! Onu mu kovalamaya gitti acaba? diye düşündü Arwen. Y-yoksa -bunu hiç böyle düşünmek istemiyordu ama- deniz kızları mı onu aşağı çekiyordu. 1-2 saniye bunları düşündükten sonra aceleyle: 'Pen! Shell, çabuk olun! Jan! Denizkızı Jan'ı suyun içine çekiyor!' diyebilmişti ancak herkes ona soran bakışlarla bakarken...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Aşkın kusursuz şuuru tüm beliğini sarmış yeşil yapraklar bile ona kızılı anımsatırken Mai’nin aklında sadece Salazar vardı. Agahta, kolundan tutup onu Hogwart’s ın yeşil köşelerinde dolaşırken gülümsedi. “Ne dersin kuzum aşkısını bulabilecek miyiz? Geçen Karanlık sanatlar dersinin profesörünün odasında onu sıkıştırdım yani şey onu yakaladım, ama canım sende yani gördüm. Tam öpecektim bir baktım puf olu vermiş.” Söylenmiş mi fısıldamış mıydı? Mai kederli bakışlarıyla etrafı süzerken açık arazide epey yol almışlardı. Hayalet olmanın en güzel yanıydı beklide bir cadı size asasıyla dürtüklemediği sürece ne yorgunluk ne de açlık hissediyorlardı. Ah bir de olmayan bedenin izi kalp duygularla birlikte toprakta çürüseydi ne olurdu sanki? Düşüncelerinden sıyrılması için açıklıktan gelen sesler neşesini tamamıyla yerine getirmişti. Salazar’ı nasıl olsa bulacaktı. “Şişşt bekle biraz onlar da ne?” Macera ve intikam… Usulca ağaçların arasından süzüldüler. Hareketsiz sessiz ve kin dolu gözlerle uzaktan izlediler. Bunlar Gryffindorlu veletlerdi. Hala nefes alıp Hufflepuff binasının en güzel kızlarıyken onlara oyunlar etmekten zevk alan veletlerdi. Belki bunlar onlar değildi ama torunlarının torunları olabilirdi. Cesaret meraklısı şakacı veletler şimdi şakanın ne demek olduğunu öğrenecekti. Birinin üstünü çıkararak göle girdiğini gördüler. Mai’nin saydam yüzünde gülücükler filizlendi. Kızlar cilveleşirken saçlarına gelen suyu mu bahane ediyorlardı? O zaman Mai onlara yardım için hazırdı. Agahta’ya dönerek bakışlarıyla göle, dedi. Bakışlarıyla anlaştılar işi denizkızları halledecekti. İki haylaz hayalet suyun içine süzüldüler. Denizkızlarını bulmak hiç de zor değildi. Agahta, kızlara selam vermesiyle oyun başladı. Suyun içinde konuşmak ne kadar zorsa hayalet olarak o kadar kolaydı. “Sizin gölünüze izinsiz girdiler. Hayır, onlara dedik ki yapmayın kızlar güzellik uykusunda, ama ne gezer kendini beğenmiş kıza benzeyen bir oğlan kızlara hava atmak için göle daldı.” Konuşmasının etkisini görmek için bir iki saniye bekledi. Bakışlarıyla masumu oynamak ne kadar da zordu, üstelik hiç de masum değilken. “Suyun içinde kızlara sönük kaslarını gösterirken “denizkızları da kim”, demez mi?” İşte bu son hamle epey etkili olmuştu. İşi daha da ileri götürmeye niyetliydi. Denizkızının elini tutarak: “O kara kuru kzılar çok çirkin boş ver sen sönük cadalozları. Üstelik ıslanmaktan nefret ediyorlar. Ne salakça değil mi? Su insanı güzelleştir.” İşte istediği gazı vermiş denizkızlarının öfkesini biliyordu, zamanında kendisi de onların kurbanlarından biriydi. Suyun içinde kıkırdadı. “Canlarını çok yakmayın canım onlar ne de olsa canlı şey yani küçük” Bu kadarı yeterliydi. Denizkızlarına konuşmalarına fırsat vermeden suyun içinden çıktılar. Şimdi olanları izlemek için kendilerine bir köşe bulmaları gerekiyordu.

Bir iki derken denizkızları ok gibi sudan dışarı fırladılar. Saydam bedenlerin gülücükleri acaba o veletlere ulaşmış mıydı? Ne önemi vardı ki? Denizkızları aniden suyun içinde kenara doğru hızla gelip hiç beklenmedik bir şey yaptı; Jan diye seslendikleri çocuğu ayağından tuttukları gibi çekmeye başladılar. Mai olduğu yerde koca ağacın gövdesinin içine girdi. Hafifçe başını gövdeden çıkararak onları izlemeye başladı. Şimdi ne olacaktı? Agahta’nın hiç sesi çıkmıyordu. Acaba kötü bir şey mi yapmışlardı? Beklemeye başladı…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Penelope Arwen'in teşekkürüne yanlızca başını hafifçe sallayarak cevap verdi, Jan'ın alaycı cümlelerini ise umursamadı. Piknik örtülerinden birine serilmişti. Gökyüzünü turuncu, kırmızı ve pembelere boyayan gün batımı hala büyük bir miktar ısıtıyordu. Yaklaşık yarım saattir midesinden yükselen açlık sinyallerini dikkate almaya karar verdi. Sol kolunu yere dayayıp biraz daha geriye yaslanırken, sağ eliyle bal kabağı suyunu yudumluyor, arada bardağını örtüye bırakıp ağzına çörek ve meyanköklerini tıkıyordu. Gözleri müthiş manzarada gezinirken, iki bulanık figürün gölün sularına daldığını gördü. Yoksa bir yanılsama mıydı? Etrafına bakınca kimsenin farkında olmadığını gördü. Umursamayarak yemeğine deva etti. Bir kaç dakika içinde büyük miktarda göl suyunu yiyene kadar... Hemde tüm diğer arkadaşları gibi.

Bir an ne olduğunu anlayamamıştı fakat balkabağı suyu dolu bardağını devirerek ayağa fırlamıştı. Saçlarından ve kıyafetlerinden sular akarken içinden küfrederek ileriye doğru bir iki adım attı ve şaşkınca etrafına baktı. İlk gördüğü göl suyunun üzerinde yükselen büyüleyici yaratıklardı... Deniz kızları mı? Ağzı ve gözleri kocaman açılmış bir şekilde tekrar suya dalan bir tanesinden, göl yüzeyinde az önce farkedip yanılsama sandığı iki bulanık karaltıya kaydı gözleri. İki hayalet. En azından öyle tahmin ediyordu çünkü ne yüzleri nede şekilleri tam olarak seçilebiliyordu. Karışan kafası, kahkaha sesiyle Arwen'a döndü. Ve hareketlenme yüzünden tekrar göle. Ah! Küçük bir çığlık atmıştı. Bir kaç denizkızı, insanların bir kısmının çirkin olarak yorumladığı fakat Penelope'un çok etkilendiği yaratıklardan, Jan'ın ayaklarına yapışmış, yüzeyinde turuncu parıltılar olsada gitgide kararan göl sularına doğru çekiştiriyordu. Arwenın bağırdığını duydu fakat ne söylediğini bile kavrayamamıştı. Panik halinde sulara doğru koşmaya başlasada aniden durdu. Ya onu da çekerlerse? Jan için kendini tehlikeye atmaktan çekinmezdi fakat etkisiz hale gelmeside hiçbir işe yaramazdı. Adeta patlayacakmış gibi bir hızla çalışan beyninde dönen çarkları görür gibi oldu; sanki bir film karesindelerdi. Fakat korku yeterince gerçekti. Ah, o iki bulanıklık sorumluydu bundan! İçindeki öfke patlamasını, enerjiye çevirdi; her daim yanında bulundurduğu asasını çekti pantolunun cebinden. *Sakinleş.* diyordu kendi kendine. *Böyle bir şey düşünemezsin.* Derin bir nefes aldı ve asasını Jan'ın bacaklarına yapışırken eğleniyor gibi görünen denizkızlarından birine doğrulttu.
"İncarcerous!"
diye haykırdı tüm gücüyle. Zihninde halatlarla sarılıp etkisiz kalan bir denizkızı görüntüsü vardı, tüm benliğiyle işe yaramasını diliyordu. Bir nefes alıp tekrar haykırdı.
"İncarcerous!!"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Penelope kendini kaybetmiş bir halde göle doğru hamle etmişti. Yanından geçerken kendisini bile farkettiğine emin değildi belkide. O da kendini tutmaya çalışmadan Pen'in arkasından gitmişti. İçinde gümbür gümbür çarpan kalbinin en fazla iki gün önce tanıştığı bir arkadaş için bu kadar korkmasına gerçekten şaşırmadan edemiyordu... Gerçekten çok iyi bir arkadaş... Jan denizkızına ne yapmış olabilir ki? diye düşündü Arwen. Peki Jan ne kadar nefesini tutabilirdi? Bütün bunları bir kaç saniyede düşünmüştü.

Pen elini cebine attığı gibi asasını çıkartmıştı. Arwen de onu taklit etmiş, pantolonunun arkasına sıkıştırdığı asasını çıkartmıştı. Pen titreyen elini dimdik suya uzatıp bağırdı:
"İncarcerous!" dedi Pen. Gerçekten konsantre olmak için fazlasıyla çaba sarfediyormuş gibi görünüyordu... Olmayınca alnında zaten atan damarı dahada şişmişti. Tekrar:
"İncarcerous!" dedi. Herkes de Arwen gibi gözlerini Penelope'nin asasının ucundan suya doğru çevirmişti...