Yağmur ve Sessiz Gece

Gezgin

Gece saatleri 12:00’ı gösteriyordu. Yıldızlar ayın üstüne bir çarşaf gibi serilmiştiler. Aydan eser yoktu. Black Malikanesinde sessizlik hüküm sürüyordu. Melody film izliyor, annesi ise kitap okuyordu. Dışarıda hafif bir rüzgâr vardı. Ağaçların hışıltısı duyulabiliyordu.

Dışarıda sessizliği bozan şeyler olmadığı kesinlikle söylenemezdi. Evin köpeği Lord dışarı havlayabildiğinde havlıyordu. Melody’nin filmi bitmiş, gene sıkıntı dolu anlar ve isyanlar başlamıştı.”Anne! Bıktım Artık! Yapacak Hiçbir Şey Yok! Biraz Uçuş Antrenmanı Yapmalıyım…” Annesi ise hemen” Olmaz! Hava Rüzgârlı ve gece oldu. Yarın yaparsın.” Diyordu. Melody bir genç kızdı. Beyninde belki milyonlarca fikir vardı. Sürekli bu sözler yankılanıyordu kulaklarında. Gece olduysa çıkamaz mıydı? Bütün bahçe üstüne üstlük onlarındı ve korunuyordu. Hiçbir tehlike işareti yoktu.

Annesi şimdi kitabını kapayıp koymuştu. Bu yatmak üzere olduğuna işaret ediyordu. Acaba annesi yattığında evden çıkıp antrenman yapabilir miydi? Buna cesareti var mıydı bilmiyordu. Annesi şimdi yanağına kocaman bir öpücük kondurmuş yatağına doğru ilerliyordu. Dakikalar geçmek bilmiyor, sessizlik artıyordu. Melody bir yandan son hazırlıklarını yapıyor, bir yandan antrenman yerine Hogsmade sokaklarına mı gitsem diye düşünüyordu. Hogsmade sokakları son karardı. Dönüş asla ve asla yoktu.

Annesinin yatmasının ardından 15 dakika geçmiş, Melody ise yollara dökülmüştü. Hafif bir yağmur çiselemeye başlamıştı. Yerler yavaşça ıslanıyordu. Hogsmade’e varmak için az bir yol kalmıştı. Sokaklar kalabalık değildi fakat boşta değildi. Büyücüler ve cadıların çoğu büyücü dünyasının önde gelen bir ailesi olan Black ailesinin kızları olduğunu biliyorlardı. Hepsi gözlerini Melody’e dikmişti. Korkak fakat hızlı adımlarla Balyumruk Şekerci dükkanının önünden geçiyordu. Yağmur hızlanmış Melody iyice ıslanmıştı. Hızlı adımları bir anda koşmaya dönüştü ve tüm gücüyle Bağıran Barakaya gelmeyi başardı. Barakanın altında bir yere sığındı. Daha fazla ıslanmaya tahammülü yoktu. Büyük gelen ceketinin kollarıyla omuzlarını ısıtmaya çalışıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Miroslav, derslerin kabusa dönüşmeye başladığını düşünüyordu. Her gün başka bir derse girmek; dahası uzun ödevler yazmak onu iyiden iyiye bir boşluğa düşürmüştü. Son sınıftı ama... Hayatı hep böyle mi geçecekti? Mezun olduktan sonra da mı rapor gibi angaryaları yüklenmek zorunda kalacaktı? Hep Sihir Bakanlığı'nda çalışmasını istemişti babası... Miroslav ise parlak bir kariyer için buna değmeyeceğini hissediyordu. Knockturn Yolu'nda asistanlıkla başlayabilirdi iş hayatına... Daha da ilerleyecekti; biliyordu, çünkü liderlik kanında vardı ve liyakatliydi de... Lord bile olabilirdi! Ailesi de bunu isterdi zaten, değil mi? En iyi binanın Slytherin olduğunu babası kendini bildi bileli söylerdi.

Öğrencilerin buluşma mekanı olan Bağıran Baraka'ya doğru yağmur altında kalmak pahasına yürüyordu. Nem zaten iliklerine kadar işlemişti; yavaş yavaş üşümeye başlasa da sıkıntısını gidermekten daha önemli değildi bu. Soğuk iyice şiddetlenmeden kendini içeri atmak için elinden geleni yapıyordu; gerçi kendisi soğuğa alışıktı, ama Hogwarts'a geldi geleli farklı iklim, bunu ona unutturmuştu. Baraka'nın da dışarıdan aydınlık olduğu söylenemezdi pek; ama en azından öğrenciliğin uzun zamandır çıkaramadığı keyfini çıkaracaktı.
Planlar, insana bazen yaşadığı anı unutturur. Miroslav tam da bu anındaydı işte. Düşünceleri, zihnine güneşin cama odaklandığı gibi odaklanırken; dengesini kaybetmişti. Tam o noktada bir kız gözüne ilişti. Yeteri kadar utanmıştı, ama özür dilemeyi de erdemden sayan biri olarak; ağzından çıkacak sözcükleri programlamıştı bile:
"Özür dilerim, sizin gibi biriyle bu şekilde karşılaşmak istemezdim."

Gezgin

Melody yağmurdan ıslanmışken neredeyse donmak üzereydi. Gece bütün güçlerini Melody’nin aleyhine kullanıyordu sanki. Düşünceler denizinde boğulmuş, kendini hayallere kaptırmıştı. Fakat o anda denizine başka biri dalmışçasına panikledi. Çünkü tam önünde biri dengesini yitirip kendini yerde bulmuştu. Melody aslında böyle durumlarda gülerdi ama neşesi yoktu. Gülmeye de niyeti. Sonra çocuk konuşmaya başladı.”Özür dilerim, sizin gibi biriyle bu şekilde karşılaşmak istemezdim." Dedi. Melody ise gülümsedi ve; “ Önemli değil. Bir yerin acıyor mu?Dedi kibarca. Kibar olduğu pek söylenemese de ara sıra kafasına kibar olma düşüncesi geliyordu. Çocuğun kolundan tuttu ve kendi oturduğu taşın üzerine oturması için gösterdi. Biraz kaydı. Zaten Melody en fazla bir kedi kadar yer kaplıyordu. Çocuğa bakıp gülümsedi. Daha önce onu görüp görmediğini düşünüyordu. Siması tanıdıktı fakat ismini bir türlü hatırlayamadı. Sonra çocuğun biraz daha iyi olduğunu düşündüğü zaman “ Ben Melody. Ya sen? Senin adın ne?”diye sordu. Cevabını bekliyordu.

O sırada yağmurun şiddetini arttırdığını görünce neredeyse ağlayacaktı Melody. Bu yağmurda hayatta eve dönemezdi ve eve dönemezse de annesinden bir ton azar işitecekti. Bu gece burada kalmak zorunlu olacak gibi gözüküyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bir an kızla göz göze gelip gülmediğini görünce rahatlayan Miroslav, içinden derin bir oh çekti. Bu kızı tanıyordu, ama nereden? Aynı binadan olabilirler miydi acaba? Safkan olmalıydı, insanların görünüşlerinden bunu doğru olarak tahmin edebilme gibi bir yeteneği vardı kendisinin. Kibarca gülümsedi; kendisini kontrol edemediği zamanlar çok olsa da, arada bir de üstüne böyle bir centilmenlik geliyordu işte. Bu sırada kızın hoş sesini duydu:
“ Önemli değil. Bir yerin acıyor mu?"
Miroslav; bu kıza daha ilk ciddi karşılaşmalarında bir sempati duymuştu. Düşünceli bir hareketti bu; kendisi de hep düşünceli kızları takdir etmişti zaten. Ama uzun zaman bu tipte bir kızla karşılaşmamıştı.
"Dediğin gibi, önemli değil."
dedi gülümseyerek. Kızın billur sesi bir kez daha göstermişti kendini:

“ Ben Melody. Ya sen? Senin adın ne?”
Miroslav, yüzünün pembeleştiğini hissetti. Güzel bir tanışma olacaktı bu.
"Ben de Miroslav. Çok güzel bir şerefti; memnun oldum."
dedi en kibar sesiyle, bir yandan da kendisini bekleyen birileri olmadığı için haline şükrediyordu.

Gezgin

Ben de Miroslav. Çok güzel bir şerefti; memnun oldum."Demişti adının Miroslav olduğunu öğrendiği çocuk. Melody hala eve gitmeyip de burada bu taşta nasıl yatacağını düşünüyordu. Yumuşak kaz tüyü yastığı olmadan ve en kötüsü kalın pamuk yorganı olmadan nasıl uyuyacaktı? Bu taşta komfor diye bir şey aranamazdı. Bir yandan da çocuğun bu kadar kibar ve asil görünümünü safkan olup olmadığına bağlamaya çalışıyordu. Miroslav’a dönüp” Ee. Seni buraya sürükleyen ne? Dedi. Gerçekten kendi kadar saçma bir şeyin olmayacağını tahmin ediyordu. Çünkü Melody’nin burada olmasının tek sebebi inadı ve delice düşünceleriydi

Sabah annesi beklide kalktığında Melody’i uyandırmak için odasına gelecekti ve göremeyince hayal kırıklığı ile onu aramaya koyulacaktı. Melody ise belki bu çocukla belki tek burada sabahlayacaktı. Burada tek kalma düşüncesi tüyleri ürpertiyordu. Miroslov’dan gelecek cevabı beklerken ne kadar da çok şey düşünüyordu Melody?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Adının Melody olduğunu öğrendiği kızda ilginç bir şeyler olduğunu düşünen Miroslav; bir yandan da kızın bu kibarlığını içinden takdir ediyordu. Başkası olsa böyle bir karşılaşmada kendisine güler geçerdi. Ama bu kez durum farklıydı anlaşılan... Yağmur da iyice bastırıyordu, burada daha ne kadar kalacaklardı bilmiyordu. Aslında burada kalmak kendisini ilk kez bu kadar memnun edecekti.

” Ee. Seni buraya sürükleyen ne? "
Miroslav, bu kez yüzünün renginin pembeden kırmızıya döndüğünü hissetti. Ya kız, sandığı gibi binadaşı değilse? O zaman, kendisini asla anlayamazdı. Gryffindor'lular ile Slytherin'liler arasındaki çatışma, durdurulamayacak şekilde sürüp gidiyordu. Miroslav, bu aptalların Hogwarts'ta neden bulunduklarını anlamakta güçlük çekiyordu. Birileri kendisini bu konuda aydınlatsa çok iyi olacaktı. En iyisi, gerçeği söylemekti. Ne de olsa, bu kızın Gryffindor'lu olmasına imkan yoktu.
"Gryffindor'lu bir aptal aileme hakaret etti, ben de ona Cruciatus Laneti yaptım. Buna çok kızan babam, beni evden attı. Seni buraya getiren şey ne, merak ettim."
Aslında babası da Slytherin mezunuydu; fakat en büyük övüncü, ne olursa olsun öfkesini kontrol edebilmesiydi. Bu yüzden buraya mahkum olduğuna şaşırmamıştı doğrusu. İçinden bu kızın da geceyi burada geçirmesi için dua ediyordu. Yoksa koskoca geceyi asalak düşünceleriyle tek başına geçiremezdi. Bu sırada sorusunun cevabını bekliyordu.

Gezgin

Gryffindor'lu bir aptal aileme hakaret etti, ben de ona Cruciatus Laneti yaptım. Buna çok kızan babam, beni evden attı. Seni buraya getiren şey ne, merak ettim." Dedi Miroslav. Babasının evden atması aslında caniceydi. Melody kendi babasını evden kovmuş gibi bir şeydi. Aslında kovmakta da haklıydı. Küçük bir kızla annesini nasıl aldatabilirdi ki? Melody Miroslav’ın sorusu için vereceği cevabı toparlamaya çalışıyordu. Delice düşüncelerinden dolayı ona gülerse diye korkuyordu. Sonra saçlarını düzeltti ve konuşmaya başladı.” Ya benim aslında saçma bir şey. Belki güleceksin ama biz çok kötü günler geçiriyoruz denilebilir. Babam Ölüm Yiyen. Geçen Hogwarts’ı bastıklarında benimle aynı binadan olan birini öldürdü ve daha sonra mutfakta gizlenmeye başladı. Onu orada küçük bir kızla öpüşürken bulunca evden attık annem ile birlikte. Annem Méll Anne Black. Bitki Bilim Profesörü biliyorsundur. İşte o sinirle ve can sıkıntısıyla annem yatar yatmaz kendimi buraya sürükledim. Delice fikirler işte dedi ve hafifçe gülümsedi. Miroslav’ın Hufflepuff veya Gryffindor olmadığını biliyordu. Ama Slytherin olduğu sadece bir düşünceydi. Merakından dolayı Miroslav’a dönüp” Ya Hangi Binadasın? Şey..Gryffindor ve Hufflepuff’lardan ailemde ben de hoşlanmayız da. Kusura bakma. Yani şey..Yanlış anlama..” dedi. Aslında Hufflepufflı olması bu gecelik onu alakadar etmezdi. Çünkü burada yalnız kalmak istemiyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Müthiş bir heyecan beni bekliyor." diye düşündü Miroslav; eğer Melody de burada kalırsa hayatında ilk defa yeni tanıştığı bir kızla güzel bir gece geçirecekti. Karşı cins konusunda müşkülpesentti; dört başı mamur birini isterdi pek, bu yüzden bu konuda pek beklentisi kalmamıştı. Bu kadarını da beklemiyordu doğrusu; içinden bir ses, bu geceden sonra hayatının sonsuza dek değişeceğini söylüyordu.
Bu arada cevap; kendisine gülünç değilse de, şaşırtıcı gelmişti doğrusu:
” Ya benim aslında saçma bir şey. Belki güleceksin ama biz çok kötü günler geçiriyoruz denilebilir. Babam Ölüm Yiyen. Geçen Hogwarts’ı bastıklarında benimle aynı binadan olan birini öldürdü ve daha sonra mutfakta gizlenmeye başladı. Onu orada küçük bir kızla öpüşürken bulunca evden attık annem ile birlikte. Annem Méll Anne Black. Bitki Bilim Profesörü biliyorsundur. İşte o sinirle ve can sıkıntısıyla annem yatar yatmaz kendimi buraya sürükledim. Delice fikirler işte."
Aslında hiç de delice bir fikir değildi. Miroslav, insanın annesinin kendi okulunda profesör olmasının ne kadar zor olduğunu düşündü. İşine yansımasını istemediğin şeyler; elinde olmayan bir şekilde etkiliyordu insanın kariyerini. Profesör çocuğu olmak bu yüzden -not avantajı bile olsa- Miroslav'a göre olmayan bir şeydi.
Ve Miroslav'ın da cevabını merak ettiği soru gelmişti işte:
” Ya Hangi Binadasın? Şey..Gryffindor ve Hufflepuff’lardan ailemde ben de hoşlanmayız da. Kusura bakma. Yani şey..Yanlış anlama..”
Miroslav, gururla gülümsedi. Hufflepuff olmak mı? Hiçbir meziyeti olmayan kişilerin bu binada olduklarını düşünmüştü hep. Gülümsemesi gözlerine yansıyarak yanıtladı:
"Ortada yanlış anlayacak bir şey yok; çünkü Slytherin öğrencisiyim. Ya sen?"
Az önceki düşüncelerini kız da anlamış olmalıydı, Miroslav bunun verdiği hoşnutlukla bahar rüzgârını andıran bir heyecana kapıldı.

» Sessiz gecenin esintisi ~
» Sessiz Mabedin Misafiri

Yağmur ve Sessiz Gece

Yağmur ve Sessiz Gece

Similar topics

Similar topics