Bir yaşamın ne kadar kısa ve acımasız bir şekilde ilerlediğini Atalante şimdi daha iyi anlıyordu.Yorgun düştüğünü hissediyordu.Bitap ve çaresiz.Onun ne olduğu veya neye dönüştüğünü önemsemek istemiyordu..Ama elinden gelen Bir şey yoktu.Sonsuza dek seveceğim dediği adamın aslında sadece kendi ölümüne kadar sevebilecek olması kalbini acıtıyordu.Yaşlandığında diyordu.Atalante her zaman bu düşü o içindeyken kurmuştu.Şimdi nasıl olur da onsuz bu düşün peşinden gidebilirdi.Artık yaşlanmak,torunlarının olması onun için önemli değildi.Her zaman hayalini kurduğu adamın bu düşün içinde olup olmaması önem kazanmıştı.Eğer
o yoksa bu sadece geleceğe dair bir rüyadan ibaretti.Gerçekleşmesi zor bir rüya.
Jeffrey'in daha demin yaptığı hareket tam bir erkeklik gösterisi gibi görünebilirdi.Ama o bir kurttu ve bu özelliğini tam anlamıyla olmasa da
kullanmıştı.Belki karşındaki adamı incitmemişti ama kendi ruhunu biraz daha da incitmeye yüz tutmuştu.Gözyaşına hakim olamıyordu bedeni.Onun narin dokunuşu daha da duygulanmasına sebep oluyordu.
Cadı gibi görünmek onun için öenmli değildi.Belki de önemliydi.Tam olarak cevap veremediği bir soruydu bu.Aslına bakılırsa bu zamana kadar
gizlenmiş,korunmuş durumdayken şimdiden sonra da sürdürebilirdi.
''Cadı gibi görünmek şu anda en son olarak umursayacağım şey Jeffrey.Ben asıl bundan sonra bize ne olacak diye endişeleniyorum.Seninle ben ne olacağız?Bu durumun bizi birbirimizden ayırmasını istemiyorum.Hogwarts'ı bırakamam dedim ama bu senin varlığını yanımda hissettiğim sürece gerçektir.Sen eğer benim yanımda olamayacaksan hiçbirşeyin önemi kalmıyor.Ruhu paramparça olmuş biri ne kadar işe yarar bilmiyorum.Ben seni yanımda hissettiğim her an yaşıyorum.Yanımda olmadığın zaman başkasının beni öldürmesiyle senin beni öldürmen arasında bir fark yok.Lütfen tek bir soruma cevap ver.Biz ne olacağız?''Atalante'nin gerçekten de istediği tek cevap bu soruya aitti.Yolun sonunu göremiyordu.Uçurumun kenarındaydı ve onu oradan çekip kollarının arasına sarmasını umuyordu.
Anasayfa 
