Solgun yüzümü aynada görünce kendim bile ürktüm. Uzun , karamel rengi saçlarım yüzümde dağılmıştı. Gözlerimin altındaki mor halkalar akşamdan kaldığımın en belirgin göstergesiydi. Yüzümü yıkadım. Yanımda duran tuhaf bir muggle sürekli bana bakıp gülümsüyordu. Makyajımı tazeleyip lavabodan koşar adımlarla çıktım. Dar ve yüksek bar taburesine oturdum. Dirseklerimi yerleştirdiğim koyu renk ahşap masa hafifçe gıcırdadı. Paltomun cebinden çıkardığım sigaramı yaktım hafifçe. İçime çektiğim ilk nefes hızlı ve fazla gelmişti ciğerlerime. Öksürmeye başladım. Masanın diğer tarafında duran barmen bana bakıp yılışık bir biçimde gülümsedi. Bu düpedüz acemilikti. İçimden kendime binlerce lanet yağdırdım. Kafamı gıcırdayan masaya dayayıp bir süre düşündüm. Bakanlık beni yoruyordu. Her gün düzinelerce şikayet , öneri gibi şeyler okuyordum. Hepsi birbirinden farklıydı. Herkesin derdi farklıydı. Derin bir nefes aldım. Sigaramın sonunda kalan koru küçük kristal küllüğe bastırdım. Ellimle alması için barmene doğru sürüdüm. '' şey...bir tekila '' dedim olabildiğim kadar kibar bir ses tonuyla. Evet anlamında kafasını sallamış ve kullağıma doru eğlip '' tuz ,limon '' diye sormuştu. Yüzüne keskin bir ifadeyle bu durumdan hoşnut olmadığımı anlatmaya çalışmıştım. Karşımdaki aptal bir muggle dı ve ben bunşarın hiçbirine tahammül edemiyordum. '' Tabiki '' dedim sertçe. Geri çekilip içkimi hazırlamaya başlamıştı. O sırada tanıdık bir ses duymuştum arkamda. Omzumdan geriye doğru baktım ve yakın arkadaşım Adrian'ı gördüm. Saçları herzamanki gibi dağınıktı. Onu gördüğüme sevinmiştim. '' Hey ! Adrian '' dedim. Sesim thmin ettiğimden daha da yüksek çıkmıştı.

Ona seslenmemin ardından bakışlarını bana çevirmişti. Güzelce gülümsemişti. Bende ona aynı şekilde karşılık vermiştim . Tanıdık bir yüz herzaman kendimi iyi hissetmemi sağlamıştı. Eski Aleix yoktu artık ortalıkta. Sahip olduğum şeyler kuşku ve boşluktu. Yanlızdım artık. Bu durumdan mayhoş bir mutluluk kalmıştı geriye. Bir gittiğim yere bir daha uğramıyor ve insanlarla zorunluluk dışında konuşmuyordum. Belli ki Adrian benim gibi öylesine girmemişti bu büyük kapıdan içeri. Herkes ona bakıyordu. Bazı kadınlar onu büyük bir hayranlıkla izliyorlardı. Arada kafasını eğerek verdiği selamlar onun da bu durumdan hoşnut olduğunun göstergesiydi. Adrian hala eskisi kadar kibardı , kulağıma doğru hafifçe eğilip bana eşlik etmesi için izin istemişti. Büyük bir memnuniyetle kafamı salladım ve '' tabiki '' diye mırıldandım. Onunla zaman geçirmeyi sevdiğim halde sık sık görüşemiyorduk. İyi bir müzisyendi. Birkaç konserine gitme zevkini tatmıştım. İnsana kendini unutturuyordu. Bütün o anlamlar ve anlamsız şeyler notalarda asılı kalıyor ve size sadece havada süzülüşlerini izlemek düşüyordu. Sorumsuzca. Her zaman özgür ruhlu biriydi. Onun yanında kendiniz gibi olabiliyordunuz. Adrian 'la konuşan Aleix ' in sesi eskisi gibi canlı oluyordu. Sigaranın zarar verdiği ses telleri hala 16 yaşındaki Aleix in sesi oluyordu birdenbire. Geçmişimin aydınlık güneşini buluyordum eski arkadaşının elmacık kemiklerinde. Yüzümde uzun zamandır sakladığım gülümseme gün yüzüne çıkmıştı. Buz mavisi gözlerinde hala alaycı bir gülüş baş gösteriyordu. Üstünde ona bir kaç beden büyük gelen mavi bir gömlek vardı.

Kısa bir sessizlik oluşmuştu ta ki barmenin masaya bıraktığı cam bardağın tıkırtısı duyulana kadar. Dikkatim dağılmıştı. Saçlarımı bir el hareketiyle saç omzumda birleştirdim. Bardağımı kendime doğru çekip bir yudum aldım tekilamdan. Tekrar Adrian 'a dönüp '' Sana ne ısmarlamamı istersin ? '' diye sordum. Yüzümde onunkine benzer alaycı bir gülümseme takılmıştı. Tüm dikkatimi ona vermiştim...

Soğuk bir ses tonuyla söylemişti beni yadırgayan sözlerini. O anda garip hissetmiştim. Derin bir nefes alıp sonunda soru işareti olamayan soruma cevap verdim '' Çok olmadı...Sanırım yine böyle bir gündü. Yorgunluk ve bunalım kokan bir gün...''Kısa bir öksürük nöbetinin ardından devam ettim.'' Ne yalan söyleyeyim bütün boşlukları dolduran bir şey bu. Nadir mutluluklarım da en büyük desteğim. ''. Beni anlamasını ister gibi kafamı eğip tutuk bir kahkahayı serbest bıraktım. O anda farkettim beni bıraktığı gibi bulmamıştı.Belki de bundan dolayı bakışları beni yadırgıyordu. Oysa ben artık fazla büyümüştüm. Karanlık eylemler içerisindeydim. Okuldaki başarılı bir Slytherin öğrencisi yoktu artık karşısında. Ben onun sandığı kadar normal biri değildim. Çoğu kişinin korkuyla baktığı ve arkamdan sayısız lanetler yadırdığı kötü bir insandım. Her görevimi başarıyla yerine getiren acımasız bir ölüm yiyendim...

Ateş viskisini isterken sesi fısıltı gibi çıkmıştı. Ona bakmayı sürdürdüm. Konuyu dağıtmak amacıyla dirseklerimi masaya dayayıp '' Peki ya sen ? Sen neler yapıyorsun ? '' diye sordum. Cebimde kalan son sigarama elimi attığımda bunun fazla geleceğini düşünüp geri çektim. Gözlerinde masum biriydim ben ve hep de öyle kalmalıydım...

''Bardan eve,evden bara.Düzenli bir hayatım yok kısacası.Ama mutluyum,rahatım yani.Kafamda hiçbir sıkıntı yok,beste yapacak epey boş zaman buluyorum.Vesana rastlamanın hoş telaşı içerisindeyim.Özlemişim,sözde değil,gerçekten. '' bu sözlerin ardından keyfim yerine gelmişti. Birileri beni gerçekten seviyordu. Adrian 'ın omzuna dokunarak '' Çok iyisin. Bende seni çok özledim. Yokluğun insanda garip bir duygu uyandırıyor. Benim için özelsin ve hep öyle kalacaksın. '' .

Gerçektende Adrian benim için çok özeldi. Okul yıllarımdan beri. Hatta ona aşıktım. Ama kaybetmemek için reddetmiştim onu. Arkadaşlığımıza zarar vericekti buna emindim. Ben onun kadar başıboş değildim. Eğer duygularımı saklamasaydım birgün beni terkettiğinde bunu atlatamazdım. Bunun yanında şimdiki gibi de olmazdık. Onunla oturup sohbet edemezdim. Geçmişim yakamı bırakmazdı. Şimdi ise nedenini bilmediğim bir pişmanlık duygusu vardı içimde. Onu her gördüğümde bu duygu çıkıyordu karşıma. Derin bir nefes aldım elimde olmadan. Tekrar dikkatimi topladığımda '' Şanslısın '' dedim ve ekledim '' Senin yerinde olmak isterdim. Hemde çok. Hayatın akışında. Bağımlılığın yok. Yüzün hala eskisi gibi. Ben...ben ise büyümek zorunda kaldım. '' Boğazıma gelen yumruyu geri gönderdim. Artık ona bakmıyordum. Gözlerimi karşı dikmiş. Sırtımı arkama yaslamıştım. Şu an tek istediğim sıkıntımın sebebini bulup ona anlatmaktı. Beni sadece o anlardı. Sadece ona güvenebilrdim. Ne de olsa o Adrian 'dı. Okulda her sıkıldığımda yanımda görebildiğim tek insan...