O Cadı

VII. Sınıf

Kişiler: Olivia, Bella
Yer: Avlu
Zaman: Sabah (08:30 suları)
Kurgu: O cadının belirmesi ve tekrar hayatları alt üst edecek oluşu...

VI. Sınıf

' Olivia, sabah sabah avlu da ne işimiz var? ' Lazernia hep kalktığında huysuz olurdu. Ama bu huysuzluğuna Olivia alışmış olmalı ki pekte önemsemiyordu. Tatlı, sakin ve rahat bir uykuyu bırakıp sabahın bir vaktinde avludalardı. Havanın pek soğuk olmayışı Lazern'i biraz olsun susturuyordu. Sadece hava almak istediğini anlatan Olivia'yı dikkatle dinledi. ' Söyle bakalım Oliv, sevgilinle aynı evde yaşamak nasıl bir şey? Tıpkı evli gibi. ' Minik bir sesle kıkırdadı. Evet bu Olivia'yı da sevindirmiş olsa gerek. Eh, kim sevinmez ki? Hayatının aşkıyla aynı evde yaşıyor, ah tabii Bayan Galadriel'i saymazsak. O da çok sorun sayılmaz herhalde. ' Şu grup işini nasıl yapsak Oliv? Bence Tristan da gruba katılabilir. ' Bu öneri aslında çok iyiydi. Olivia'yı mutlu edecek bir teklifti. Aynı sahnede hem Olivia hemde Tristan çok güzel olurdu. Tristan kabul ederse gerçek olacaktı tabii. Olivia Mathilda dan bahsederken sanki Lazern tam olarak onu duymuyor gibiydi. Gözlerinin önüne düşen bazı simgeleri değerlendirmeye çalışıyordu.

Yaşlı, evet çok yaşlı. Beyaz teninin üzerinde kayıp giden sapsarı saçlar ve ışıldayan mavi gözler. Simsiyah kıyafetinin içinde bağırıyordu sanki cildi. Belki de kıyafetleri siyah olmaya bilir çünkü her yer zifiri karanlık. Ve bir asa. Yapılan büyüyle her taraf aydınlanıyor. "Lumos"

' Olivia, yaşlı bir tanıdığın var mı? ' Olivia'nın şeşırmış yüzüne bakmıyordu. Arkadaşının sözlerini bıçak gibi yarmıştı kendi cümlesi. Olivia ne olduğunu anlayamaz halde bakıyordu Bella'nın yüzüne. Hayır, Olivia'nın böyle bir tanıdığı yoktu ki. Bu kadının Olivia'yla bir ilgisi yoksa o zaman ne alakaydı ki? Daha hiçbir soru cevaba ulaşmadan heryer karardı. Tıpkı gördüğü yer gibi kapkaranlıktı...

VII. Sınıf

Rüzgarı yüzümde hissedebiliyordum, fakat içinde getirdiklerini düşünemeyecek kadar meşguldüm. Tüm hışırtılar sabahın serinine karışıp bedenimde kaybolsada aklım ve kalbim sadece uykuya dalmıştı o an için. Hufflepuff binasının devasa denebilecek kadar ihtişamlı kapısından zorla çıkardığım dostumla beraber hızla yürüyorduk avluya. Yarıp geçiyorduk rüzgarı ve olacaklara dair en ufak bir fikre bile sahip değildik. Düşünceleri de keşke rüzgar gibi yarıp geçebilseydim o an için ve keşke kaybolmadan hayallerimi tutabilseydim geçmişte. O zaman belki de yitirmezdim umutları bir çuvalın içinde, bağlayıp atmazdım denize tüm hayallerimle. Ama onları geri kazanmak kolay oldu benim için, sadece bir çift göz ve aşk yeterli herşeye ...

Koşturmak ve yine koşturmak...

Hızla geldiğimiz avluda bizden başka bu saatte hiç bir enayi durmuyordu. Ayaz yüzümüze doğru vurduğunda Lazern mızmızlanmayı kesmişti nihayet. Her zaman olan bir durumdu bu, uykusu gerçekten açılana kadar hep şikayet ederdi. Artık bu sıradanlaşmış ve olmadığında şüphelenmem gerekmeye başlamıştı. Konuşmalarda yine o isim geçiyordu. Tristan... Onu özlediği bariz ortadaydı ve Bella'nın düşüncelerinin ardından o yaşlı cadıyı gördüğünü anlamıştım.

"Ya...yaşlı biri mi ? Neler diyorsun sen Lazern ?" Sözlerimi bitiremeden titreyen dudaklarımın ardından ortam başka bir yere dönüşmüştü. Artık ışıklar yoktu, rengarenk çiçekler sanki acı çekmiş ve canlılığını yitirmişti. Karşımda ise o cadı duruyordu ve ben dostumun önüne atmıştım kendimi.

VI. Sınıf

Karanlık gözlerini çok rahatsız etmişti. Önünde gerçekleşen bir hareket dikkatini çekti. Olivia Bella’nın önüne geçmişti. Neden böyle bir şey yapsın ki? Bu karanlığın gelecekle ilgili gördüğü görüntüde ki kadınla bir ilgisi var mıydı? Tam gözleri zifiri karanlığa alışmışken birden önünde beliren bir kadınla tüm dikkati alt üst olmuştu. Kadına baktığında hayalinde ki kadını anımsadı, evet bu kadınla hayaldeki kadın aynıydı! Görüntüsü bir gelip bir kaybolan kadına anlam veremiyordu hala. Kısık sesle Olivia’ya soru sordu, bu kapkaranlık yerden oldukça ürkmüştü. ‘ Olivia nerdeyiz? Neler oluyor? ’ Ve birden gözüne gelen görüntülere dikkatini verdi. Soğuk bir nefes, büyük masmavi gözler. Ve sonsuzluk gibi görünen karanlık. Tek gördüğü şey buydu. Tekrar beyni ve ruhu gerçek yaşama döndüğünde nefes nefese kalmıştı. Olivia’nın cevabı beklediği gibi olmadı. Donuk bir sesi vardı. Soğuk. Sesinden anlaşılabiliyordu. Korktuğu.

Birkaç mumdan başka aydınlatmaya yönelik hiçbir şey yoktu bulundukları yerde. Bulundukları yer, evet, Bella bulundukları yer diye düşünüyordu. Burası bir oda mıydı? Bilemiyordu. Asasını çıkardı ve minik bir sesle büyülü sözcükleri fısıldadı. ‘ Lumos. ’ Saniyelik bir aydınlatmadan sonra anında sönmüştü asadan çıkan ışıklar. Daha sert bir sesle devam etti Lazern. ‘ Lumos Maxima! ’ Daha güçlü bir ışık. Ama sonuç yine aynı. ‘ Lumos Solem! ’ Güneş ışığı kadar keskin bir ışık patlaması yayılmıştı. Ama beş saniyeden fazla dayanmamıştı. Görünüp kaybolan kadının yaklaştığını hissetti. Soğuk bir nefes yayıldı havaya. Dondurucu. ‘ Olivia… Olivia sevgili torunum. ’ Kadının alaycı ve sert sesiyle sarsıldı. Torun? Olamaz. Bu lanet olasıca kadının Oliv ile ne ilgisi olabilirdi ki? Eski masallarda ki cadıların kahkahasını andıran bir gülüş yayıldı gergin ortama. Ardından tekrar başladı yine o lanet olası ses. ‘ Sen acıların en büyüğünü hak ettin, sen ve senin o kahrolası ailen! ’ Soğuk nefes şimdi Lazern’e çok daha yakındı, ve direk ona hitap ediyordu. ‘ Aaa... unutmamalı bir de dostun var değil mi? Yoksa son günlerde ikiniz yalnız mı kaldınız zavallı cadı ve dostu ha? ’ Eğilip fısıldar. Tam bir gerizeka! ‘ Ama şunu bilmelisiniz ki yalnızlar her zaman - derin nefes alır- GÜÇSÜZDÜR!... ’ O salak kahakahasından bir tane daha. Lazern kısık sesle mırıldandı. Ama cadı duymuş olmalıydı. ‘ Pis bir fahişe! ’

VII. Sınıf

Karanlığın bizi sardığı dakikalarda arkamdan beliren ufak ışık git gide büyüyordu ve üçüncü seferde tüm odayı aydınlatan bir demet haline gelmişti. Yüzü bir görünüp bir kaybolan bu yabancı cadı etrafımızda dönüyor ve başımın dönmesine sebep oluyordu. İlk kez bu kadar gerçekçi bir oyun oynamıştı bana, belkide gerçekti. Bu bir kabus olsaydı 7 dakikadan uzun sürer miydi ki? Sanmıyordum açıkçası, hızla belirip kaybolmaya devam ederken bir yandan da artık konuşmaya başlamıştı. Sarfettiği kelimeler, sesler, dudaklarından çıkarken biz onu göremiyorduk bile. İçimdeki acıyı yalnızca kendime saklamayı planlıyordum oysa Bella az sonra tüm hikayemi öğrenecekmiş gibi geliyordu. Onu üzmeye ya da kendi dertlerimle boğmaya hakkım yoktu fakat şu an buradaydık ve ikimizde bir delinin tehlikesinin altındaydık. Deli oluşu işi daha da kötüleştiriyordu, yapacaklarının sonunda ne olacağını düşünmeden, kendini bile umursamadan saplantılı bir biçimde aşkının peşinden gideceğini biliyordum fakat dedem yıllar önce kendine içirilen aşk iksirinin zamanı geçince bu deli cadıdan ayrılmıştı, cadı ise herşeyi güzellikte sanarak ömrü boyu bir taş bebek ortalarda dolanmayı seçti. En azından teyzemin bana anlattığına göre...

Kıskançlık körüklenmesi en kolay fakat durdurulması imkansız olan, neredeyse, tek duyguydu o an. Cadı etrafımızdaki dönüşlerine son verdiğinde dudaklarından çıkan alaycı, pısırık ama bir o kadarda kendinden emin sesiyle bana "Torunum.." demişti. Bu duygu bende yalnızca yaşlı dedemin özlemini uyandırmıştı fakat onu daha önce hiç görmemiştim bile. Gözlerimden öfkeyi çıkarmak ve bu aptal cadıya saldırmak mümkün olsaydı o an için donmuş bedenimde, bir an bile düşünmeden Azkaban'a tıkılmayı seçerdim! Konuşmalarına devam ediyordu usulca ve şimdi konusu dostumdu, onu kaybetmeyecektim. Biz yalnız değildik! Söyledikleri bence bizi içten çökertmeye çalışmasının birer göstergesiydi. Hala onun önünde duruyordum ve sözleri sona ermişti iğrenç kahkaha ile.

Bella'nın dudaklarından çıkan kısık ama öfke dolu sözü havada bir ok gibi uçarken görmüştüm ama bu cadının yalnızca biraz daha eğlenmesine sebep oluyordu adeta. Elini sıkı sıkıya tuttuğum dostumun yanından ayrılarak bulunduğumuz ondanın benim gördüğüm en orta noktasına doğru yürüdüm. Cadı sanki bundan memnun olmuştu ya da bana öyle geliyordu. Bir kaç adım daha attıktan sonra artık aramızda kocaman bir mesafe vardı ama kalplerimiz hala olabileceği en yakın yerde duruyordu. Gözlerimdeki inançla beraber orada konuşmak için cesaretimi toparlamaya çalışıyordum. "Hey, dostumu bırak! Onunla bir sorunun yok. Bu onun kavgası değil di mi? Şimdi, ne istiyorsun benden onu söyle!" diye haykırdım.

Cadıdan bir işterik kahkaha daha yükselmişti odada, cıklayıp duruyordu. "Benim derdim seninle evet, bu onun kavgası değil küçük hanım. Şimdi... Benimm derdimi ne kadar doğru biliyorsun ki?" Birden bire Bella'nın arkasında belirdiğinde telaşıma engel olamamıştım, en aptal şekilde asamı çıkararak "Sersemlet!" diye bağırmıştım, cadı ise sadece bir an için duvarla birleşen poposunu yerde bekletmişti. Bu an benim için avantajdı, direk dostumun sıcacık kucağına koşarak ona sıkı sıkıya sarılmıştım. "Dostluk ha? ... Aşk ha? ... Aptal şeyler, sizin gelecekteki halinizi görebiliyorum!" Haykırışlarının son bulmasını bekliyordum, öfkemi unutarak sadece Bella'yı kaybetmemek için yalvarıyordum.

"Orlande ve Tom Isis... Hahaha, ölümleri benim için bir zevkti Olivia ama sen farklıydın, sen benim gibi yalnızlığa mahkumdun ve seni öldürmedim! Aptal, küçük çocuk! Anne ve baban nerede biliyor musun? ...Mezarda haha!"

"Yeter!!!!!!!!!!" Artık kendimi çok güçsüz hissediyordum, gözlerimden ne yaş akıyor nede dudaklarımdan bir söz çıkıyordu, sadece yine dilim tutulmuştu... Korkuyla Bella'nın elini sıkıyordum ve sadece karartıları görüyordum...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kurgu zaman aşımına uğramıştır. Başlık kilit.

O Cadı

O Cadı

Similar topics

Similar topics