~ Parti Evi

Gezgin

x Eileen Garcia & Kevin Néil tarafından gerçekleşecek rol oyunları dizesidir. Habersiz katılmak yasaktır.
x Akşam saatlerinde bakanlık çalışanları için yapılan ufak bir davette karşılaşan iki karakterin yalnızlık içerisinde konuşmaları.

Sonbaharın artık kendinden geçen bir hâle dönüşmesi ve yağmurların gelmesi sıklaşmıştı. Toprak her zamankinden daha derin kokuyor, burnuna vuran naciz kokusunu içine çektiriyordu. Sarıya çalan saçlar, boyundan aşağısına botuna kadar örten bir cübbeyle ilerliyordu. Turuncu çatılı, kahverengi renklerle özenmiş tek katlı bir evin önünde durup derinden bir nefes almıştı büyücü. Dilini dişlerinin arasına alarak hafifçe ısırmış, daha sonrada evin bahçe kapısını ileri itmişti. Kapıdan içeri adım atarak beton zemin üzerinde yürüdü. Nazikçe elini kapının koluna bastırarak çekti. İleriye doğru giden kapı dışarıdaki ılık havanın üstüne eklenmiş bir şekilde sıcaklık bahşetmişti. Tam kapının karşısında ona doğru gülümseyen surata baktığında önce gülümsemiş, daha sonrada yüzünü buruşturmuştu. “ Fazla bir şey kaçırmadım ya ? “ Üzerinden çıkardığı cübbe ve botunu bir kenara koyarak sarılmıştı büyücüye. Büyücünün kati sesi; “ Hep böyle mi olacaksın ? “ diyerek çıktı. Dilini bir anlık refleksle ona doğru çıkartıp sallarken; “ Benim huyum bu sevgili dostum. “ İki büyücünün karşılıklı gülümseyişleri devam ederken Kevin tekrar konuşmuştu. “ Lavabo hâla orada değil mi ? “ Elleriyle arka tarafı göstermişti. Kafasını evet anlamında sallayan büyücü önünden çekilmiş sağ tarafına geçerek o taraftaki kapıyı açmıştı. Kapının ardından ona bakan yüzlerin hepsi tanıdık hepsi bilindikti. Bakanlık çalışanlarının burada toplanmaları ne de güzel olmuştu. Olaylar çerçevesinde görüşememiş olduğu kişiler bile burada olabilirdi. Her şeyin, herkesin en iyi yaptığı şey gerçekleşmeye başlasa bile zihnin yormak istemiyordu. Adımlarını yaklaştırdığı kapıyı açmıştı. Tam karşısın ortası cam, geri kalan kısmı tahta olan arka bahçeye açılan kapı gelmişti. Sağında ve solunda birer kapı daha vardı. Sağ tarafa doğru döndüğünde bahçeden gelen kıpraşım gözüne çarpmıştı. Yağmurun ıslattığı saçların parıltısı, gözlerdeki aydınlık. Ayın bulutlarla kapanmasını izleyen sâde güzellik. “ Eileen. “ Diye geçirmişti içinden. Onun burada olduğunu unutmuştu, temkinlice yanına gitmek isteği belkide korkuyu sarmış ; temmeni eden kişiliğini sarsmıştı. Bahçe kapısının koluna değdiğinde çıkan ses ve ileri itişiyle Eileen’in başı bir an için oraya dönmüş, geleni gördükten sonrada kafasını tekrar çevirmişti. Güzelliğiyle büyülemesi, bu yaşa gelmiş bir büyücü için fazla güzeldi. Ayağındaki terliğe bakmıştı önce daha sonrada terliği çıkartıp solda duran ayakkabıları geçirmişti ayağına. Yarı beton yarı toprak içerisindeki bahçede kare kare döşenmiş taşla üzerinden giderek ilerliyordu. Eileen’in yanına geldiğinde durmuştu. Tam arkasında. Yağmur tekrar saçlarının arasından alnına değmeye başlıyor, dudaklarıyla içine çekiyordu damlaları. Eileen’in baktığı noktaya odaklanmıştı. Hiçbir şey yoktu, karanlık bulutlar ve onların kapladığı uzun devasa ağaçlar. “ Galiba sâdeliği seviyoruz. “

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Söylenen sözlere kulak asmak onun gibi biri için fazla iddalı bir davranıştı. Oluruna bıraktığı günler çok mu geride kalmıştı yoksa formunu mu kaybediyordu? İki ihtimal de canını sıkmaya yetiyordu. Zihni dinlenmeyi hak etse de ona izin yoktu. Sakin olup istemeye istemeye yapmak zorunda olduğu bir şeyi daha sonlandırmalıydı. Davete gönülsüz gitmenin yanında diğer koşulları düşünmemeye karar verdi. Yine de aklını kurculayan ufak ayrıntılara takılıp kalmıştı. Bileklerine uzanan kısa çizmelerine eğilip bağlamaya çalışırken aklı el hareketinden çok karmaşık zihninden geçen kelimelere yoğunlaşmıştı. Yavaşça başını kaldırdığında kapı eşiğinde duran kız kardeşini fark etti. Ne kadar zamandan beri orada öyle dikiliyordu? Soluğunu bile hissetmemişti onu görene kadar. Sarı saçları teniyle uyum sağlayan zayıf ve narin kadının ufak bir kıvrımla yerleştirdiği tebessüme karşılık dudak büktü. Onun ne demek istediği gözlerinden anlaşılıyordu. Yatağından doğrulup iki yana açtığı elleri ile savunmaya geçti. “ Elimden geleni yapıyorum.” İstemesem de yapıyorum. Sağ omzunu kapının pervazına dayamış kız kardeşi tek kaşını havaya kaldırdı ve yüzündeki gülümsemeyi sildi. Eileen yavaşça ona doğru ilerlediği kardeşinin donuk gözlerinde çatan kıvılcımları sayacak kadar iyi tanıyordu. Elini sarı saçların altındaki omuza götürdü. Yanında olduğunu bilmesini istiyordu. Parmaklarıyla avucunun içindeki eti güçlüce sıktı. Kardeşinin canının yanabileceğini düşünmeden… Gözlerini ondaki mavilikten ayırmadan önce dudaklarını ısırdı ve yavaşça söylenmeye devam etti. “ Bana inanmamaya ne zaman başladın? Yok yani, ona göre davranacağım artık!” Daha da sert bakmaya başlayan kadına sırtını dönmek ve gitmek istiyordu. Aralarındaki bağın hatrına onu engelleyen her ne ise lanet okumanın tam zamanıydı. İki yüzlü ve sahtekar bir adamı onun için kurtarıyor olma fikri yeterince midesini bulandırıyordu. Başının hafifçe eğdi. Ondan gelecek en ufak kelime topluluğuna şu an için razıydı. Kardeşi vücudunu daha da dikleştirdi; saçlarını ufak bir el hareketi ile geriye savurdu; ardından Eileen’ın cübbesinin yakalarından tuttu. “ Her zamanki gibi rahibeler gibi giyinmişsin. Siyah bir elbise, siyah çizmeler ve siyah bir cübbe. Böyle olmak çok mu hoşuna gidiyor Eileen?” Ayrılma vaktinin geldiğinin bilincinde yerinde kıpırdandı. Kardeşiyle kötü bir mevzuya dalmak istendiğinde ilk açılış konuşmasında yer alan cümleler dış görünüşten ibaretti. Birbirlerinin kişiliklerinde ki uyumsuzluk kadar dış görünüşleri de bir o kadar uyumsuz ve zıttı. “ Sanırım gitmem gereken bir davet var. Kurtuluş yolunu sonra konuşsak.” Elini omzundan kaydırdı ve iki kere sıvazlamanın ardından hızlıca merdivenlerden indi. Cübbesinin üzerinde ellerini dolaştırdı ve asasının varlığını duyumsadığında parmakları ile kavradı. Kapıdan adımını attığı gibi yağmur tanelerinin birine bile dokunmadan cisimlenmeyi yeğledi. Zihninde canlanan görüntü onu yerine ulaştıracaktı. Silik silik taradı Londra sokaklarını zihninde ve gideceği yerin iki sokak ötesinde varlığı belirdi. Alıştığı karışımdan çıktığında görüntüler netleşti ve bir damla yağmur teninde süzüldü. Sonbaharın gidişine içerliyordu. En sevdiği mevsimdi. Kara bulutlar,yaprak dökümleri hüzünü ve sevinci aynı anda yaşamasına neden olan tek mevsim. Sonbahar! Yağmurun teninden kayışına alışmış bir biçimde adımları hızlanırken Londra’nın bilindik mahallesine doğru ilerliyordu. Arada esen rüzgar saçlarında ılık bir hava bırakıp içinin ürpermesine bile neden oluyordu. Davetin olduğu eve yaklaştığında önce bakışları pencereleri taradı. Çitin yanından usulca ilerlemeye başladı. Her attığı adım daha da kısalıyordu. Ufak bahçe kapısını elini uzattı ve yavaşça araladığında aklında sadece münasebetsiz konuşmalar vardı. Kapıya vardığında isteksizce elini kaldırdı; o anda kapının açılması bir oldu. Ev sahibesinin tiksindirici gülümseyişine karşılık ufak bir tebessümle içeri girdi. Ne oturmak, ne konuşmak istiyordu. Kalabalıktan sıyrılarak hem geldiğini onlara gösteriyordu, hem de onlardan uzaklaşıyordu. Birkaç tanıdığına el hareketi yapmanın ardından kendini arkaya bakan veranda da buldu. Yine dışarıda temiz havadaydı. Gereksiz sorular, konuşmalar, yapmacık gülüşler günü mahvedemezdi. Yağmura çıkmak arzusu bir anda yüreğini dağladı ve yavaşça çıplak ayaklarını sürüye sürüye iki basamaklık merdivenden indi. Saçlarını yağan yağmura esir bırakmayı dilerdi belki de ve ufak kapı gıcırtısı bu büyüyü bozdu. Gerisin geriye isteksizce baktı. Karşılaştığı yüz dudaklarını anlık aralamasına neden olsa da tekrar kapandı. Yanına gelmeyeceğinin bilincinde bakışlarını önüne çevirdi. Tatmin edici bir gökyüzü ve huzur verici su! Düşüncelerini dizginleyen etkenlerden birkaçıydı. Yavaşça kırpıştırdığı kirpiklerinden akan su yanaklarında süzüldüğünde arkasında soluğu da hissetmeye başlamıştı. Nedense geriye dönmek gibi bir eylemden çok oraya çakılıp kalmıştı. Sesini işitti. Sadelik! Sever miydi? “ Sanırım sessizliği seviyorum.” Yavaşça geriye döndü ve gözlerini onunkilere dikti. “ Belki ikisi de aynı kapıya çıkıyordur.”

Gezgin

Ona doğru dönen, onu hoşnut bırakan yüz. Soluduğu hava, yüzüne doğru gelen nefes yağmur tanelerinin etkisiyle dağılıyor, o duyguyu yaşatamıyordu. Eileen ciddi biriydi. Ciddiyeti korunaklı ve düzeyli kullanıp ilişkilerini hep bir seviyeye bağlardı. Gözlerinde yanan alev, hatta Kevin’ın hissettikleri Eileen’in bir ölüm yiyen olmasını engelleyememişti. Bunu bile bile ona umut bağlaması aptalcaydı. Gözlerinin içine baktığı kadına zekice gülümsedi. “ Burada olman, bu seviyede olman beni mutlu ediyor, Eileen. “ Yağmura doğru kaldırmıştı başını, milyonlarca taneye karşı gelir gibi hepsini yüzüne almıştı. Çene altındaki sakalları ıslatarak boynuna daha sonrada kısa bir aradan vücuduna çarpıyordu. Bildiklerini söylüyordu sanki, gözlerini ona doğru çeviren kadına hüzüne dönüştürmüş yüz hatlarıyla bakıyordu. Cesaret ve adaletin simgesi olmayı bir anlık rafa kaldırmıştı. Tek kelime, tek sözcük; tek yüz, tek kadın. Ona karşı hissettikleri, uzun zamandır takip ettiği kişi olması. Ama burada olacağını anlamsız karşılaması. Bir kötüye aşık olmak gibisi yoktu. Geçmişe bakıldığında buraya kadar irdelenen zaferi hiçe sayarak ona bağlanamazdı. Kursa bile o bağlantıyı kopartması lazımdı. Görevleri ve bütün dünya uğruna bunları düşünmeliydi. Bir an için hislerini vurgulamak için nefes almıştı. “ Yağmurda şiddetini artırıyor. İçeri girsek ya. “ Eski hâlini almıştı, gülümseyen surat ve ona bakan gözlerin parlaması. Saçlarının tamamıyla düzleşmesi ve suyun bütün kıyafetleri ıslatması. Aman tanrım diyebiliyordu sadece. Ellerini yüzüne atmıştı bir anda. Saçlarını geriye doğru savurtmuş, ellerinide birbirine sürtmüştü.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bakışlarında anlam veremediği ince bir tınıya sahipti adam. Belki de o anlamdan kaçmaktı dileği… Karar vermek zordu bu ihtişam dolu duyguya. Onun çehresine dönük bakışları yakalanmak istemeyerek yavaşça omzuna kaydı. Uzun süre takılı kalamadığı biriydi. Beklenenin aksine korkaklığından dem vuruyordu. Ciğerlerine yağmur kokusu ile birlikte çekti havayı ve isteğine boyun eğen köle gibi bakışlarını kaldırdı. O an yakaladığı gülüş içini ısıtmış olamazdı. Dökülen sözler boynunu az bir açı ile bükmesine neden oldu. Kelimeler arasında anlayacağı anlamdan daha fazlasını mı anlamalıydı? Seviye! Her yere uyum sağlamak mıydı kast ettiği? Göz kapaklarının kısıldığının farkında engel olmadan çehresindeki değişime izin verdi. Duygularını ve düşüncelerini kavramasına izin veremezdi. En masum açığı bile Néil’in eline geçmemeliydi. Duydukları doğruysa bir adım geriye çıkmak bile akıllıca sayılabilirdi. Adamın yüzüne yağmura çevirmesini sessizce seyretti. Cümlesinin devamını getirmemeye karar vermişti. Suskun olmak onu deli ediyor muydu? Deli etmek hoşuna gidebilirdi. Neden umursuyordu peki? Mutlu olma diye bilir miydi? Dudaklarını içten kemirerek kendini yatıştırmaya çalıştı. Onu sıradan biri olarak görmeyi çok önceden bırakmıştı. Şimdi bunun günahını çekiyor olamazdı. Yavaşça dudakları kıvrımına ufak bir dokunuş oturdu, bakışlarına zıt. Yağmur sözcüğü kulağında çınladığında aklına yeni gelen bu sözcüğü kavraması zaman aldı. Göz kapaklarından yanağına süzülen tek damla onu rüyadan uyandırdı. Yavaşça adımını ona dokunmamaya gayret ederek yana attı ve eve doğru yürüdü. Duymak istediği adım seslerini işitmediğinde başını geriye doğru çevirdi. Tek kaşı istemsiz bir biçimde kalkarken alaycı bir ses bahçede yankılandı. “ Ne o içeri girme fikrini mi değiştirdin?” Verandanın birkaç basamak sonrasında tahta zemine bastığında içeri girme fikri oldukça itici gelmişti. O kalabalığa ıslak dalmak akıl karı değildi. Verandaların eksiksiz kahramanı demir salıncak bir köşede duruyordu. Üstü ufak bir örtü ile örtülmüştü. Eileen kısa adımlarla ulaştı salıncağa ve ufak minderlerden oluşan yumuşaklığa bıraktı kendini. Néil’e dönerek sakin bir tonda seslendi. “ Sen gir, ben gelirim.” Ondan uzaklaşmak iyi olurdu. Gitmesini mi; kalmasını mı istiyordu? Kesin bir yanıt yoktu bu sorulara ama verandaya ulaşmış, kapı eşiğinin yakınında dikilen adamın zihnindeki soruyu cevaplaması için bekliyordu. Ufak bir gülüş, keskin bir bakış eşliğiyle…

Gezgin

Neden bu kadar suskundu, neden hiçbir şeyi takmayan tavırlar sergiliyordu ? İçeride birçok bakanlık çalışanı ve ailesi vardı, bir plânı mı vardı ? Güvenlik önlemi ne âlemdeydi ki ? Seherbazların; nerede olduğu aklına düşmüştü. Ne de olsa Eileen bir ölüm yiyendi ve ölüm yiyenler hep kötülük, hep bir darbe içerisinde yönelmişti. Gözünü onun üstünden ayırmasa iyi olacaktı ama içeriye giriş teklifini rededen bir mesafeli davranış gözünde parlamıştı. Biraz yürümüştü, daha sonrada yağmurun damladığı dudaklarını oynatarak konuşmuştu. “ Aklında bir şeyler olduğu şüphesine kapılıyorum. Sende içeri gir. Kim yağmurda oturmak ister ki ? “ Onu umursamayan tavıra sinir gülümsemesi atmıştı. Yüz hatları gerginleşmiş, ciddiyete bürünmüştü. Kapının önünde ona doğru bakarak ciddiyetini gösteriyordu ama onu takmayan birisine nasıl gösterebilirdi ki. Nefesini içine çekerken sesini yükselterek tekrar konuşmuştu. “ Şimdi içeri giriyorum, beş dakikaya sende içeride olacaksın. “ Arkasını ona doğru dönüp kapıya adımını atmıştı. Ayakkabıları çıkartırken son bir kez daha bakmıştı ona; aldırmamazlık. Derinden bir of çeken büyücü, kapıyı açıp içeriye girmişti. Aklındakileri sorgulayarak ellerini yıkamış, sonrada içeriye geçmişti. Kendince eğlenenlere katılmak gibisi olmadığını anlıyordu. Eline aldığı bir meyan kökü şekerini ağzına atarken Eileen hâla aklının bir köşesinde onu irdeliyordu. Sarı, siyah, kızıl, turuncu. Bütün saç rengine giren kadınlar, gözleriyle bütün odayı aydınlatan adamlar. Hiçbiri umrunda olamazdı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Verandanın korunağında, pervazına çarpan yağmur damlalarına çevirmişti bakışlarını. Sahte yüzlerden daha iyi geliyordu bu görüntü ona. Huzur verici! Arada pervazdan çarpıp gelen ufak damlaların eteğinde oluşturdukları derin halkaları inceledi. Sırıl sıklam olduğunu kavramışken Néil’in sesini işitti. Ufak bir tebessüm oluştu yüzünde ve bakışlarını yavaşça adama kaydırdı. Geri çevirelemeyecek bir endama sahip olduğuna karar verdi. Kaşları onu hor görüyormuş gibi kalktı ve boynunu tekrar eski haline getirdi. O an sitem dolu sözler hoşuna gitmişti. Ona emir veriyordu. Dudaklarını yalayarak derin bir nefesi dışarı saldığında kapı gıcırtısını işitti. Néil içeri girmişti. Bakmaya tenezzül etmeden ikilem yaşamaya çoktan başlamıştı. Buradan uzaklaşmak en güzel yoldu. Bu davetin anlam ve önemine göre yerini almış; herkese gözükmüştü. Gitmek yerine içeri girmenin daha eğlenceli olacağını kabullendi. Çizmelerinin topuğunu tahta zemine vurdu; ayağa kalktı. Verandanın pervazına yaklaşarak elini yağmura uzattı. Bile bile bu huzuru bozuyordu. Aklından çok duyguları işleve girmiş gibiydi. Ne kadar süreceğini kim bilebilirdi ki? Evin bahçe kapısını araladı ve bazı bakışların üzerindeki etkisini azaltmak isteyere gülümsedi. Evet, farkındayım! Gözlerini devirirken görüş alanına ev sahibesi girdi. Kalmasını çok arzuluyormuş gibi cübbesini çıkarmasını teklif etmişti. Yavaşça bedeninden cübbesini sıyırdı ve asası ile içindeki kuruttuğunda normal görünümüne kavuşmuştu. Yadırgayıcı gözlerde son bulmuştu. Elini yanaklarında gezdirdi ve yüzünü sildi. Parmakları arasından görüş açısına giren yüze gülümsedi. Néil’in yanına yaklaşarak penceredeki görüntüye seyre daldı. Sesinde ki tek düzeliğin ardında gizli olan heyecana aldırmadan başladı. “ Sanırım hakkımda söylenenlere sende inanıyorsun, Kevin. Yoksa bana emir vermek cüretini başkan sıfatıyla mı alıyorsun?” Boynuna verdiği eğimle ona döndü. Bakışlarını sadece ona çevirmişti. Arkasındaki görüntünün hiçbiri umurunda değildi. Onun bakanlıkta ki çalışmaları takdir edilebilirdi ama neticisinde çalışan sıfatıyla görevdeydi. Gayri resmi rütbeler onu ilgilendirmiyordu. Onun bir ölüm yiyen olduğunu bilip bilmediğini kavramak için artık bir neden yoktu.

Gezgin

Birkaç metre ötedeki adamın yaktığı sigaranın dumanını soluyup, içine çekmişti. Kendini ele verircesine ard arda öksürmüştü. Gözlerini kafasında saç bulunmayan ve ten rengi kararmış; sigara içen adama döndürüp konuşmuştu. “ Burada içmesen iyi olacak. “ Ona bakan dik bakışı irdelemeyip kapıdan giren Eileen’i görmüştü. Gülümseyişini belli ederek yanına doğru yaklaşmış: “ Sanırım hakkımda söylenenlere sende inanıyorsun, Kevin. Yoksa bana emir vermek cüretini başkan sıfatıyla mı alıyorsun? ” Nazikce kulaklarını çınlatan sese odaklanmıştı. Düşünemiyordu bile, Eileen biraz önceki davranışına karşı onu sorguluyordu. Ve bir söylentinin dolaştığına inanıyordu. Amacına ulaşmış bir kötü gibi düşünüyordu artık. Ne demeliydi, nasıl kontrol etmeliydi sözcüklerini ? Bir kez daha öksürmüştü. İçten çıkan öksürüğün ardından uzun ve yorucu bir konuşmaya adımlarını atmıştı. “ Senin hakkında söylenenler dediğin gibi söylentiler. Delil yok, kanıt yok. Bende bu kanıtsızlık ve delilsizlğe inanıyorum. Ama zihnimde uyandırdığın şüphe bir başka duyguyuma yenik düşerek siliniyor. Biraz önce söylediklerime gelincede… “ Bakışlarını başka yöne vererek devam etti. “ Emir cümlesi kullanma sıfatım ne başkanlık ne bir iş sıfatındaydı. Ukalalık yapan bir dost diyebilirsin ya da başka bir şey. “ Sözlerini bitirdiğinde ayağa kalkmıştı, karşıda duran masaya doğru hareketlenip masanın üstündekilere göz gezdirmişti. Ufak bir parça çikolataya elini atarken eline vuran ele gülümseyip bıraktırmıştı. Bir evcininin neşeli hâliydi işte. Yavaşca ağzına attığı ufak çikolata parçasını emerken geriye dönerek Eileen’nin yanına doğru çekilmişti. “ Sende bir şeyler yesene. “

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ufak öksürük tınılarını bir kenara bıraktı zihninde. Olduğu gibi aktarmıştı duygularını kelimelere ama içinde ince bir yanılgı ile de başbaşaydı. Eileen olarak onunla ilişki kurması uzak bir ihtimaldi. İş arkadaşı sıfatına bürünmek ise daha kolaydı. Derin bir soluğu ciğerlerine çekerken sözlerini bakışları ile takip etti. Ölüm yiyen olduğuna inanmak ve inanmamak arasında kalmış adamın hangi düşüncesinin ağır bastığı belliydi. Aklına takılan ise bahsettiği duyguydu. Néil zıtlığı kabul edecek görünüme sokan nasıl bir hisse sahipti? İlk defa bakışlarının yumuşadığı bile bile adama baktı. Dost, söylemesi kolay bir söz! Zihnine girmek istediğine karşı gelerek alaycı gülümseme ile bakışlarını adamın üzerinden çekti. Dost sözü ikisi arasına hiç yakışmıyordu. Ne kadar yakın olabilirdiler ki; dostluğa adım atmışlardı. Etrafa göz gezdirerek odayı taradı. Şu an oda da bulunanların hiçbiri için böyle bir duygu beslemiyordu. Eileen için fazla sığ sohbetlere dalmak gereksizdi. Görevinden dolayı münakaşa içinde olduğundan da derin konulara çoktan beri başkaları ile değinmiyordu. Sayabileceği çok az isim vardı ve bu kişilerle davetlerde konuşmayacak kadar birbirlerini es geçerlerdi. Şu an öyle biri olsaydı en fazla bir baş hareketi ile selamlama ile uğurlardı. Tezat görüntünün zihninde yansıması karşısında başını yavaşça eğdi. Bazı konular, ilişkiler, sözler, duygular saklı kalmalıydı; bu zamana kadar öyle olduğu gibi… Tekrar yanına sinen ağırlığı algıladığında Kevin’in yanından uzaklaştığını duymadığını fark etti. O kadar dalıp gitmesini nasıl sağlamıştı? Bir şeyler içmesini önermesi ile hoş bir gülümseme yanında geldi. Omzundaki saçları gayri ihtiyarı geriye savurdu ve nazlı bir söylevle konuştu. “ Görende beni fazlasıyla önemsediğini sanacak?” Elini yavaşça yanından geçen tepsiye uzattı ve parmakları ile kırmızı renkteki içkili dolu kadehi kavradı. Dudaklarına götürmeden önce burnunu yaklaştırdı, kokusunu duyumsadı. Ardından boğazlarına cımsı tadı akıttı.

» Maskeli Parti

~ Parti Evi

~ Parti Evi

Similar topics

Similar topics