Gözlerini açtığında güneş doğmamıştı ama artık sonsuzluğun içinde kaybolmak yerine hayatın o karmaşık ama bir o kadarda ahenkli akışına kendini bırakmak istiyordu. Kalkmak için acele etti, çünkü yapması gereken işler vardı. Hemen önceki geceki karamsarlığı üstünden attı. Rahat ve şık bir elbise seçti dolabından, üzerine de kürkle kaplı bir hırka geçirdi. Düşüncelerle boğuştuğu sırada çalışma odasının önün geldiğini farketti. Aceleyle kapıyı açtı ve içeriye girdi. Bu oda onun ilham kaynağıydı ve buranın dışında asla resim yapamazdı. Herkes bunun bir kuruntu olduğunu düşünürdü ama bu bir gerçekti. Odanın ormana bakan kısmı tamamen camdı ve bu manzaraya hayran olmamak mümkün değildi. Tuvalin başına geçmeden önce uzun uzun baktı dışarıya sonra hızlı ve istekli adımlarla tuvalin başına yürüdü. Fırçalara şöyle bir göz attıktan sonra en uygun olanını seçti. Resminin geri kalanını yapmak için acele etmedi. Ama karnının gurultusu bütün isteğini kaçırdı ve onu mutfağa doğru çekti.

Kahvaltıyı her zaman ki gibi June hazırlamıştı. Çayından bir yudum alırken kulağında saatin çağrısı yankılandı. Gözlerini aceleyle saate çevirdi, ``Ah...`` ne çabuk geçmişti zaman yavaş yavaş ve sinsice. Kahvaltıyı çabucak bıraktı, çalışma odasın doğru hızlı adımlarla yürüdü. Tablonun yarım kalan bölümünü tamamlarken içindeki heyecan dışına vuruyordu. Bu resmi çok özel biri için yapmıştı. Biranda kapı aralandı ve içeri yardımcısı June girdi, elinde telefon vardı. Dulcinea kıza sinirle baktı çünkü resim yaparken rahatsız edilmekten hiç hoşlanmazdı. Kız bunu çok iyi bildiğinden gözlerini yere dikmişti, konuşurken sesinden mahcupluğu anlaşılıyordu ``Efendim size bir telefon var.`` Kızın elinden telefonu aldı, kızgınlığının henüz geçmemişti. ``Çıkabilirsin``. Telefondaki ses tablonun sahibiydi ve onun için aramıştı. Dulcinea ona bugün teslim edeceğini söyledi ve kapattı, sonra resmin geri kalan son ayrıntılarını tamamladı. Tabloyu bitirirken fazlasıyla özen göstermişti.

June’a resmi hazırlamasını söylediğinde odasına doğru ilerliyordu. Üzerini değiştirecekti, giydikleri boyayla lekelenmişti. Daha gösterişli ve üstüne tam oturan bir elbise geçirmişti, üşümemek için montunu alıp merdivenlerden aşağı indi. Evini süsleyen resimlerin hepsi kendi eseriydi ve onları gözden geçirmeyi daimi bir alışkanlık haline getirmişti. İncelemesi bittikten sonra onu kapıda resimle bekleyen June’a çevirdi bakışlarını. Ardından resmi aldı ve son kez aynadaki yansımasına bakarak dışarı çıktı. Hava yine kasvetliydi, ne zaman dışarı çıkmaya karar verse solgun bir günle karşılaşıyordu, sanki ona düşmanmış gibi... Büyük bahçeden çiçek kokuları arasına geçti ve caddeye vardı, çiçek kokuları yerini şehrin bilindik, rahatsızlık veren gürültüsüne bırakmıştı. Caddede yürürken bir ara sokağa saptı, burada tek bir muggle bile yoktu. Hemen asasını çıkardı ve gözlerini kapadı çünkü cisimlenirken gözlerini açması onun için bir felaket olurdu. Sihirli kelimeleri fısıldadıktan birkaç saniye sonra gitmek istediği yerdeydi. Küçük sokaktan ayrıldı, eşsiz bir katedralin önüne gelene dek etrafına bakmamayı tercih etmişti.

Yolun kenarında bekleyen kömür siyahı arabayı fark etmemek mümkün değildi tabi. Her zamanki zarif adımlarıyla arabaya doğru yürüdü, o görüş mesafesini daraltamadan arabanın camı açılmıştı. İçerideki yüzü tanıyordu sert hatları onu unutulmaz kılıyordu. ``Hoş geldin Carré. `` Hafifçe başını eğdi ve kapıyı açtı. Ama bu nezaketine karşılık onu geri çevirmek zorunda kaldı çünkü başkalarını arabasına binmekten hoşlanmazdı, o kadar zamanı da yoktu zaten. Cadı ona tabloyu uzattı, adam da dönüp küçük bir çanta aldı ve Dulcinea`ya verdi ``İşte emeğinizin karşılığı.`` Cevap beklemeden kapıyı kapatmıştı. Genç kadın arabanın uzaklaşmasını bekledi, sonra yürümeye başladı fakat pek mutlu sayılmazdı. Yağmur damlaları yüzüne düşüyordu, yağmurdan gerçektende nefret ederdi. Hızlı adımlarla katedrale doğru yürüdü, büyük kapıdan içeri girene kadar donuk tebessümü yüzünden silinmemişti. Herkes katedralin içine girmeye çalışıyordu ama biri hariç, kız tahta banka adeta sinmiş ve hiç kimseyi görmüyordu sanki, önündeki kağıda özenle bir şeyler çiziyordu. Resim yapan bir ressamı nerde olsa tanırdı, içinde ki merak hiç olmadığı kadar alevlenmişti. Birazda bu nedenle içeri girmek yerine kıza doğru yürümeyi seçti. Yanına yaklaştığında söyleyeceği bir şey olmadığından konuşmaya başlamak adına uygun gördüğü tek kelimeyi mırıldanmayı seçmişti. ``Merhaba.``

Banka soğuğa aldırmada oturdu ve gözlerini kızın üzerinde gezdirdi, o ise isteksizce kalkan gözleriyle etrafa bakmaksızın sadece dudaklarını oynatmayı seçmişti.`` Merhaba`` Yeniden bakışlarını resmine çevirdiğinde ne kadar istek ve özenle resim yaptığını geçte olsa fark etmişti. Böyle bir resim kesinlikle bir aceminin elinden çıkamazdı. Çizilen adamın tebessümünün yüzüne verdiği ifade donuk olduğu kadar tuhaftı da. Dulcinea rahatsızlık vermek istemediğinden gökyüzüne doğru baktı, yağmur damlaları belli bir ritme uyarak ince ince yağmayı sürdürüyordu. Katedralin ilahi sessizliği yağmur damlalarının belli belirsiz senfonisi ardında kaybolmuştu. Bu genç kadının neden hala burada olduğunu merak etmesine rağmen konuşmadı, kendini dış dünyadan soyutlayarak resmine odaklanmıştı. Muggleları iyi tanırdı Dulcinea, onların yanındayken maji enerjisini güçlenmezdi. Oysa kadının sarmal maji enerjisi kendi eğilimiyle karşılaşmış, auralarının arasında bir duvar oluşmuştu. Büyü, ikisinin de ortak kaderiydi.

Bir süre zaman sessizce akıp gitmişti. Kelimelerin anlamlarını yitirmelerinden korktuğundan olsa gerek, konuşmuyordu. O, daha çok etkisi artan majik gücü dengelemeye çalışıyordu. Sihri bir lanet gibi gören aciz insanların arasında, onu kullanmaya cesaret edemezdi. Gözleri tekrar resime kilitlendiğinde konuşmak için dudaklarını açmak istedi fakat rahatsızlık vermek istemediğini hatırlayarak hafifçe içini çekmekle yetindi. Uzun zamandır kendini dışarıdaki hayattan koparmış ve tamamen resinlerini önceliği yapmıştı, ama o gün yaptığı hatayı fark etmişti, katedralin avlusu insanı sanki hiç yaşamadığı bir huzura sürüklüyordu. Keskin rüzgar saçlarını savuruyor ve yüzüne bir kamçı gibi çarpıyordu ama onu büyünün zararsız enerji dalgalarıymış gibi görmezlikten gelmeyi seçmişti. Yine de soğuk narin bedenini ürpertiyordu, kızın üzerinde de bir palto yoktu. İncecik elbisesi onu korumaya yetmezdi. İçinde içeriye girme hevesi belirmesine resmine dalmış ressama söyleyebilecek sözler arıyordu umarsızca. Dudakları tekrar ve son kez açıldığında titrememeleri için başını rüzgardan öte yana, doğruca ressama çevirmişti. ``Destansı bir çalışma. Elbette görmeyi bilenler için. `` Ahenkli sesi, yağmur damlaları arasından sıyrılarak genç kadına ulaşmıştı. Sözlerini sürdürmesi gerektiğini bilen Dulcinea ise kendini tanıtması gerektiğine karar kılarak hafifçe gülümsedi. `` Adım Dulcinea Carré. Magia Malefica tablosunun bir parçasıyım. `` Büyü ve cadı. Bir tablo değildi, yalnızca semboldü. Kadının anladığına emindi, bu yüzden açıklama yapmaya kalkmadı. Düşündüğü gibiyse, zaten anlardı

Yağmurun dinişi ile içini belirsiz bir huzur kaplamıştı, yeni biriyle konuşmanın verdiği sebepsiz heyecanı da içinde yankılanmaktaydı. Dingin havada uçan kuşların sessizliği delişini görmezden gelmek mümkün değildi. Huzur verici bir manzaraydı izlediği, uzun zamandır dışarıdaydı ve katedralin görkemiyle kasvetli günün sonunda kızıl tanrıçanın ışıkları göz kamaştırıyordu. Bu kadar saattir dışarıda kalmak onun için bir ilkti ve hoşuna gitmediğini de söyleyemezdi, ancak diğer taraftan evine dönüp resimleriyle ilgilenmesi gerektiğini biliyordu. Gözleri, karmakarışık olan koyu kahverengi saçlarına takıldığında, narin parmaklarını saçında gezdirdi. Onları bir düzene sokmak imkânsızdı. Yanındaki kadın yine kendini dünyadan soyutlamayı başarmıştı. Yüzündeki donuk tebessümü henüz silmemişti, zira kadının ismini öğrenmemesi de ona hitap etmesini zorlaştırdığı gibi sıcak bir sohbete başlamalarını da engelliyordu. Fırça darbelerini takip etmekten sıkıldığı bir ara kollarını önünde kavuşturarak kendi düşüncelerine gömüldü. Sergi… Evet, değerli vaktini yabancı bir kadının yanında harcıyordu. Peki ya o günah çıkarmak için geldiği katedralin dışında beklerken açacağı serginin resimlerini kim yapacaktı?

''Sen cadı mısın?'' .Yine o soğuk ses… Cevap vermek için acele etmedi Dulcinea. *Cadı.* Bütün geçmişi sihir halkının en soylu kesimiyle beraber geçmişti, şimdi ise neden böyle mugglelar arasında kaldığını düşünmek bile istemiyordu. Mugglelardan hoşlanmıyordu, bütün okul hayatı boyunca öğrendiği onca şeyi kullanamıyordu da. Bunun onu ne kadar mutsuz etiğini her geçen gün daha bariz hissedebiliyordu. *Cadı* Evet, o bir cadıydı. Anlamsızca bakan yüzüne bakmaya devam eden kadına karşılık bir açıklama borçluydu. Majiyi algılamaktan acizdi. Belki de resmi fazla meşgul ediyordu onu. Yine de soydaşların birbirlerinden haberdar olması gerekmez miydi? ``` Latince. Sihirin kadim dili. Unutulmuş, hatıralardan silinmiş bir tablonun son nefesi.`` Ses tonu hiç ummadığı kadar soğuk ve ironik çıkmıştı. Hala anlamamış olmasına şaşırıyordu. Sözlerini sürdürmek istese de durdu, konuşmadı. Olabildiğince gizli sözcüklerin arkasına gizlenmişti anlatmak istedikleri. Eğer anlamak isterse anlayabilirdi. Yoksa pederin uyku saati gelmeden katedrale girmeye karar vermişti. Turistik bir geziden çok daha farklı bir gayesi vardı. Onun için bırakılmış bir şeyi alacaktı. Ve zaman, Dulcinea’yı beklemiyordu.