Karanlığın Ardından Yeni Bir Başlangıç

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sonbaharın son günlerinin yaşanmasına rağmen, sıcaklık hiç de mevsimi belirtmiyordu. İlkbahardaymış gibi gözüken havada, yerler ağaçlardan dökülen sarı yapraklarla kaplanmasaydı, mevsimin sonbahar olduğu anlaşılmazdı. Gözleri kamaştıran güneş, havada uçuşup güzel sesler çıkaran kuşlar ve güneş ışığında parlayan göl sıcak bir manzara uyandırıyordu insanın içinde. Okulun öğrencileri ise, bu havadan nasiplerini almak istercesine dışarı atmıştı kendini.

Bu manzaraya rağmen, içindeki sıkıntıyı ve Hogwarts’ın ilk gününde uğradığı şoku üzerinden atamayan Mia, ağır adımlarla göl kenarında ilerliyordu. Dışarıya çıkarken, kimseye görünmemeye çalışmış ve bunu da başarmıştı anlaşılan. Tek başına kalıp, o günü unutmak istiyordu. Üstünden geçen lanetler ve tanımasa da Slytherin’deki kızın hayata gözlerini yumması.. Onun sadece ismini bilse de bu okul sınırları içinde birisinin ölmesi, düşünebileceği son şeydi o güne kadar. On üç yaşında küçük bir kızdı daha, bir ölümü canlı canlı görmeyi kaldıramıyordu küçük yüreği.

Yaşadığı olayları düşünmemek için bakışlarını bahçede gezdirmeye başladı. Her şey normal gözüküyordu. Kim bilir belki de çoğu kişi Mia’nın düşündüklerini düşünüyordu hala. Bu olayın şoku zor atlatılacaktı anlaşılan. Hogwarts’a mektup yollayan ailelerin sayısı artmıştı çoktan. Çocuklarını haklı olarak daha güvenli bir yere almak istiyorlardı. Ailesinin Danimarka’da olmasına ilk defa seviniyordu Mia, ablasından hiçbir ses çıkmamıştı daha. Gerçi bu okuldan almak isteseler de asla ayrılmazdı. Hayatında ilk defa inatçılık yapardı o zaman. Arkadaşlarından ayrılmayı düşünmüyordu, kesinlikle.

Kafasındaki bu düşünceleri, bahçeden gelen bağırtılarla kesmek zorunda kaldı. İki kişi arasındaki bir tartışma patlak vermiş, hatta nerdeyse kavga başlayacaktı. Kendisinden yaşça büyük gözükmeselerdi, aralarına atlamayı bile düşünebilirdi. Sesleri çok rahatsız ediciydi. Neden tartıştıklarını da merak ediyordu kendi kendine ki mavi gözlerini ayıramıyordu Slytherin’li kızlardan. Onlara bakarak yürümeye devam etti. Önüne çıkan büyük bir taşı son anda fark etmiş, ama iş işten çoktan geçmişti bile.

“Aaa..!!” Attığı bu çığlıkla birlikte, kafasını da biraz ötedeki bir başka taşa çarpmıştı ve fazlasıyla canı yanıyordu. Yerden kalkabilecek kadar kuvveti yoktu ve burada durmak da istemiyordu. Bir yandan kafasında bir sıcaklık hissetmişti. Elini sarı saçlarından çekip baktığında parmaklarına bulaşmış kırmızı bir şey gördü. Kanıyordu..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain sonbaharın son günlerinin yaşandığı şu günlerde böylesine güneşli bir hava bulmanın verdiği sevinçle bahçeye inmeye karar vermişti. Bahçeye inmesi aslında onun için bir kaçış olacaktı. Biraz kendisiyle başbaşa kalmak istiyordu. Hogwarts'ın ilk gününde olan büyük savaştan sonra kendini hala toparlayamamıştı. İkinci evi gibi kabul ettiği Hogwarts'ın büyük bir savaşa kurban gitmesi ve bu savaş sırasında bazı şanssız öğrenciler gibi içeride kalıp küçük çaplı bir savaş verdiği sırada gözlerinin önünde ölen Dia... Kesinlikle on üç yaşındaki biri için çok fazlaydı.

Hogwarts'ın dışarıya açılan geniş kapısından kimseye yakalanmadan çıkabilmişti. Dışarıya çıktığında güneşin sıcak yaz günlerindeki gibi etrafı yakmasa da biraz olsun insanların sıcak olarak hissetmesini sağlamayı başarmıştı. Biraz yürümeye karar vermişti. Yürürken geçtiği yerlerde gördüğü büyücü ve cadıların kimisi ağaçların gölgelerinde çimlere serilmiş konuşuyorlar, şakalaşıyorlardı. Tekli oturanlarsa ya kitap okuyordu yada birkaç zararsız büyü yolluyorlardı. Alain, onlar gibi sadece ağaçların altında oturup keyif çatmak yerine daha serin bir yere gitmeye, göl kenarına gitmeye karar vermişti.

Birkaç hızlı ve büyük adımdan sonra göl kenarına gelmeyi başarmıştı. Burda da yere serilmiş bu güzel havanın tadını çıkaranlar vardı ama burası bahçenin Hogwarts'a yakın tarafından daha serindi. Birkaç adım daha attıktan sonra gölün karşı kıyısına geçmişti. Yüzü Hogwarts'a dönük bir şekilde oturuyordu. Sırtını ağaca yaslamıştı. Rahatı yerinde görünüyordu ama kafasında hala ilk gün meydana gelmiş olan savaş vardı. Son zamanlarda derslerin hafifliğinden midir bilinmez ama her gün bu savaşı düşünüyordu. Kafasını iki yana sallayarak tüm düşüncelerini unutmaya çalıştı.

Boş boş etrafına bakınırken uzakta tartışan her hallerinden Slytherinli oldukları belli olan iki kişinin tartışması kavgaya dönüşecek gibiydi. Açıkçası tartışmanın kavgaya dönüşmesi Alain'in umurunda değildi. O sırada tartışan kişilerin yanından geçen kızın sarı saçlarından bu kızın Mia olduğunu anlamıştı. Bir dakika önündeki kocaman taşı görmüyor muydu bu kız? Çok geçmeden Mia önündeki taşa takılmıştı, kafasını da biraz daha öndeki bir taşa çarpmıştı. Alain Mia'ya ya yardım etmek için aceleyle oturduğu yerden kalkmıştı. Mia’ya doğru adımlarını hızlandırmıştı. Yaklaşınca kızın kafasından kan geldiğini görmüştü. Bir an için duraksamıştı ama yoluna devam etti. Mia’nın yanına vardığında kızı yerden kaldırıp bir ağacın altına götürmüştü. Ağacın altına oturtup konuşmaya başlamıştı.

Mia… Mia… İyi misin Mia?

Merakla cevabı bekliyordu ama Mia’nın cevap verecek hali olup olmadığını da bilmiyordu. Telaştan ne yapacağını şaşırmıştı. Arkasını dönüp eliyle ceplerini karıştırmaya başlamıştı. Asasını arıyordu. Bir büyüyle çözebilirdi ama onda da kendine bir türlü güvenemiyordu. Sonunda eli asasını bulmuştu ama büyüyü yapıp yapamayacağı arasında kalmıştı. Kafası o kadar çok karışmıştı ki arkasında oturan Mia’ya bakamıyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kafasından akan kan artık sinirlerini bozmaya başlamıştı. Biraz daha oturduğu yerde tek başına kalırsa, kan kaybından ölecekti. Abartma Mia. Başında hem dayanılmaz bir ağrı hem de uyuşma gibi bir his vardı. Eliyle yerden destek alıp, doğrulmaya kalksa da kendini tekrar yerde buluyordu. Gözlerini çaresizce kapattığında birinin yanında hissetti. Alain miydi o, kendisini taşıyan? Hangi ara gelmişti bu çocuk? Sesini çıkarmadı bir ağacın altına otururken. Birinin yanına gelip de Mia’yı tek başına bırakmaması oldukça sevindiriciydi. Tek başına bahçenin ortasında kalmak kulağa pek de hoş gelmiyordu zaten. Alain’in telaşlı sorusundan sonra, çocuk arkasını dönmüştü bir şeyler arıyordu.

“Pek iyi değilim.. Sanırım”

Dudaklarından dökülen bu sözcüklerle kafasını arkasındaki ağaca yasladı. Uyumak istiyordu aslında. Gittikçe beyninde bir uyuşukluk hissediyordu. Alain’de dönmemişti kendisine. Ne yapıyordu Merlin aşkına o? Bir iki dakikalığına onu kendi haline bırakırken, kendisi de eliyle hala kafasını tutuyordu. Bir şeyler yapmazsa beyninde kan kalacağından şüpheliydi. O Slytherin’li kızdan sonra okuldaki ikinci ölen kişi olmak pek de hoş gelmiyordu kulağa. Başındaki ağrının gittikçe kuvvetlenmesi ve Alain’in de hala arkasını dönmüş olmasından sıkılıp yerinden canlandı. Tam o sırada başına dayanamayacağı bir ağrı girmişti. Yerinden rahatsızca kıvrılırken, istemeden de olsa küçük bir çığlık atmıştı. Daha sonra da Alain’in artık dönmesi için ona biraz daha yaklaşıp;

“Lanet olsun.. Alain.. Başım”

OUT: Biraz kısa oldu sanırım. İlhan gelmedi Alain, idare et :ühü:

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Mia’dan sonunda bir cevap gelmişti ama Alain elinde hala asasıyla bu büyüyü yapabilecek miyim düşüncesi içerisindeydi. Daha önce hiç birisinin üzerine bir şifacı gibi büyü yollamamıştı. Bir an için duraksadı. Acaba başarabilir miydi? Mia’nın bir şeyler daha söylediğini duyunca artık dönüp bir şeyler yapması gerektiğini anlamıştı. Derin bir nefes aldı. Başarabilirdi. Bunu becerebilirdi. Bu büyüyü yapabilirdi. Derin bir nefes daha aldı ve arkasını döndü. Mia’nın Alain’e biraz daha yaklaştığını bilmiyordu. Arkasını döndüğünde dudakları Mia’nın yanağıyla dudağının arasında kalan alanı öpmüştü. Hemen kendini geriye çekti. Geriye çekilirken dengesini kaybedip sırt üstü yere düşmüştü. Kafası karışmıştı. Hiçbir şey düşünemiyordu. Korkmuş muydu? Hayır asla. Korkmamıştı tabi ki de. Heyecanlanmış mıydı? Belki. Kimi kandırıyordu. Tabi ki de heyecanlanmıştı. İlk defa ailesinden olmayan bir kızı öpüyordu. Neler saçmalıyordu böyle? Mia yaralıydı. Yardım etmesi gerekiyordu. Hemen toparlandı. Mia’nın yardıma ihtiyacı vardı. Ona yardım etmesi gerekiyordu. Bir an için onu hastane kanadına götürmesi gerektiğini düşündü ama bu çok saçma bir fikirdi. Doğru düzgün yürüyemeyen birinden nasıl merdiven çıkmasını isteyebilirdi ki…

Mia, sana yardım edeceğim ama büyünün işe yarayıp yaramayacağını bilmiyorum. Yani işe yaramazsa seni hemen hastane kanadına taşıyacağım. Sana söz veriyorum.

Derin bir şekilde iç geçirdi. Asasını Mia’nın kanayan kafasına doğrulttu ve büyülü sözleri söyledi. Sözleri söylerken gözlerini kapamıştı. Beceremeyeceğinden o kadar emindi ki gözlerini açmaya korkuyordu. Asasını iyice kavradı. Kendine güvenip gözlerini açamıyordu. Son bir kere daha derin nefes alırken gözlerini açtı…

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Eliyle başını tutmaya devam ederken başındaki ağrı bir azalıyor, bir artıyordu. Alain'in dönmesini beklerken ona iyice yaklaşmıştı. O sırada Alain hızlı bir şekilde kafasını arkasına çevirdiğinde, dudakları Mia'nın dudağının kenarına değdi. Daha sonra da kendini hızlı bir şekilde geriye çekti ve -fazla ani hareket etmiş olacak ki- yere düşmüştü. Mia ise o sırada Alain'le ilgilenemeyecek kadar garip hissediyordu kendini. Dudaklarının kenarına konan öpücük, başının ağrısını unutmasına yetmişti. Farklı bir dünyaya gitmişti o bir saniyelik anda. Daha önce bir erkek tarafından öpüldüğünü sanmıyordu, babası dışında. Garip ve bir o kadar da güzel bir duyguydu bu. Kendine gel Mia! Kendine bile itiraf etmek istemese de hoşuna gitmişti bu temas.

Başının tekrar zonklamasıyla geri döndü acısına. Unutmuştu bir an kafasından akan kanları. Kendini Alain'in laflarından sonra toparlamış, az önceki heyecanını beyninin derinliklerine itmeye karar vermişti. Üzerinde bir büyü deneyecekti Alain, içinde bir korku oluşmuştu. Sonucunu bilmediği bir büyü denenecekti üstünde. Ama nedense karşısındaki çocuğa sonsuz güve duyuyordu. Önceden de böyle miydi? Değildi galiba!

"Tamam sakin ol. Zor bir şey olmamalı bu büyü." Umarım.. Alain'in gözlerini kapatması karşısında kendisi de kapattı gözlerini ve bir umutla kendini büyüye teslim etti. Alain'in ağzından çıkan büyülü sözlerden sonra, meraklı ve tedirgin bir bekleme hakim oldu bedenine. Ee.. Sonuç? Bir dakikalık bir beklemeden sonra dayanamayıp göz kapaklarını araladı ve elini kanayan yerine götürdü. Bu harikaydı, kanama durmuştu ve başının ağrısı azalmıştı. Güken gözlerle, minik dudaklarını aralayıp Alain'e döndü.

"Ah, harikasın sen! Başardın galiba Alain. Kanama durdu." dedi son kez kafasına elini götürürken. Kanama kesinlikle durmuştu artık. Alain'e şu anda sarılmak istiyordu ama nedeninin kendisini iyileştirdiği için olduğundan emin değildi. Az önce yaşanan olaydan sonra, kendini daha değişik hissediyordu. Az önceki ağaca yasladı tekrar bedenini. Mavi gözlerini Alain'e dikerek, böyle sus pus durmamaları için dudaklarını araladı ve aklından geçen ilk şeyi söyledi çocuğa.

"Şey, az önceki olay için özür dilerim. Yani benim suçumdu sanırım." Ne saçmalıyorum ben? Niye özür dilediğini kendisi de anlamamıştı, onun suçu değildi ki? Yoksa öyle miydi? Kafası tamamen karışmıştı şimdi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Alain, Mia’nın sözleri üzerine gözlerini biraz daha büyük açtı. Başarmış mıydı yani? Görünüşe göre öyleydi. Evet evet Mia’nın başından artık kanlar akmıyordu. Akan kanın hepsi durmuştu. Başarmıştı işte. Başaramayacağını o kadar şiddetli düşünmüştü ki. Bir an için Mia’nın Hogwarts’ta ölen ikinci öğrenci olacağını düşünmüştü. Ama hayır! Öyle olmamıştı işte. Hastane kanadına gitmeye gerek kalmadan Alain tek başına bunu halletmişti. Elinde sıkı sıkı tuttuğu asası gevşemiş ve yere düşmüştü. Sevinçle Mia’ya sarıldı.

Başardım. Mia başardım. İnanamıyorum bu çok iyi bir haber.

Mia’dan ayrıldıktan sonra yere düşen asasını yerden alıp Mia’nın yaslandığı ağaca sırtını vermişti. Daha önce hiç denemediği bir büyüyü sihirli bir kanın üzerinde denemiş ve başarılı olmuştu. Suratı aptal bir ifadeyle gülüyordu ama kendisine güveni şu sıralar tamdı. En karmaşık büyüyü getirip yapması söylense onu çok kolay bir şekilde yapar gibi geliyordu şu anda Alain’e. Gülen gözlerle göl kenarındaki insanları süzüyordu. Ne o Slytherinli kızlardan ne de onların kavgaya dönüşecek tartışmalarından eser yoktu. Sanki bunların hepsini Mia’nın o taşa takılmasını ardından da başka bir taşa kafasını çarpıp kanatması için yapmışlardı. Belki de o kızlara teşekkür etmeliydi. Eğer onlar olmasalardı Alain kendisine bugünlük güvenmeyecekti.

Etrafa bakarken gözleri bir ara Mia’ya takıldı. Az önceki olaydan sonra acaba ne hissediyordu. O da Alain gibi heyecanlanmış mıydı? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi mi davranıyordu? Bunu sormadan asla bilemeyecekti. Belki de o olaydan sonra Mia ile asla eskisi gibi dost olamayacaklardı. Bunu asla bilemezdi ama bildiği tek şey vardı. O da bu olaydan etkilendiğiydi. Bu olaydan sonra dostlukları olumlu mu yoksa olumsuz mu ilerleyecekti bilemezlerdi. Mia’nın da kendine baktığını görünce Mia’nın gözleri ilk defa Alain’e bu kadar güzel göründüğünü fark etti. Neler saçmalıyordu böyle… Daha fazla saçmalamamak için bakışlarını göle kaydırdı. Aralarındaki uzun sessizlik Mia tarafından bozulmuştu.

Eeee… sorun değil. Yani aslında benim özür dilemem belki… neyse unutalım bu olayı tamam mı? Yaşanmadı sayabiliriz belki. Suçlu aramaya gerek yok sanırım. dedi kafası baya bir karışmış şekilde…

Karanlığın Ardından Yeni Bir Başlangıç

Karanlığın Ardından Yeni Bir Başlangıç

Similar topics

Similar topics