Güneşin sıcaklığı tenlere işlemeye başlamıştı artık. Herkes sıkıcı kış havasından kurtulmuş baharı neşeyle karşılıyordu. İlkbaharın coşkusu bir farklıydı zaten. Yemyeşildi her yer,cıvıldayan kuş sesleri ve yüzü gülen Hogwarts öğrencileri. Kimse ders havasında değildi o ayrı,ama ne zaman can atarak ders dinlediği görülmüştü öğrencilerin? Yine o "ders"ler bitmiş öğle arası gelmişti. Çoğu kişi dışarı çıkarak bu güzel havayı hissetmek ve sevinçle karşılamak istiyordu. Arkadaşlarının nerede olduğundan haberi yoktu Alexis'in ama Ortak Salon'a gitmeye de niyeti yoktu. Okulun bahçesinde tek başına dolaşıp kafasındaki düşüncelerle mücadele etmek istiyordu. Yavaş ve sakin adımlarla ulaşmıştı okulun bahçesine. Sımsıcak hava yüzündeki tebessümü saklayamamıştı. Mavi gözlerine gelen güneş onu bu kadar rahatsız etmemişti. Vücudunda hissettiği sıcaklığa güvenerek yürüyüşüne devam etti.

Son senesiydi artık. Bir dönem sonra okul bitecekti. Yetişkinliğe adım atıp bir başka kapı açılmış olacaktı. Ne kadar çabuk akmıştı zaman? Bir su gibi...Hiç duraksamadan, hiç yavaşlamadan. Ama Alexis bunu telaşlanınca anlayabiliyordu anca. Okula ilk geldiği zamanı unutması mümkün değildi. Üzücü olaylar yaşamış ve hatta bunun yüzünden bir dönem sınıfta kalmıştı. Her an korkuyla yaşıyordu o zamanlar. Ağlayarak geçirdiği okul hayatı sanki ölümle bitecek gibi duruyordu. Ellerinin titrediğini farketti. Yaşadıklarını tekrar canlandırıyordu zihninde, kendini öyle kaptırmıştı ki bir an irkilip gerçeğe dönmeye çalıştı.


Zihninin kurduğu oyunlarla savaşması bu kadar kolay olmuyordu. Takıntılıydı detayları ve kendisine yapılanları hiç unutmuyordu. Affetmek en büyük intikamdır, her zaman bu söze göre hareket ederdi. Neler geçmişti koskoca yedi sene içinde? Harika bir binada okuyordu ve mükemmel arkadaşları vardı. Onlardan ayrılacak olduğu için üzülüyordu. Fakat ayrılacağına pek inanmıyordu gibiydi ya da kendisi istemiyordu. Bu okulla işi henüz bitmemişti. Sınıfta kalmak mı yoksa diye geçirmişti içinden ama öyle değildi. Daha farklı bir şekilde. Rüyalarında "Mezuniyetten sonra yine tekrar birlikteyiz" cümlesini kendi söylüyordu. Aslında kendini avutmak için kurduğu bir hayaldi bu ama Alexis geleceği görebiliyordu! Yeteneği vardı ve o yüzden rüyaları çoğunlukla doğru çıkardı.

Düşünceler bir başka yöne götürse de Alexis'in adımları onu avluya getirmişti. Bir kaç öğrenci dışında Olivia'yı tanıyabilmişti gözleri ancak. Üzgün duruşundan belliydi Tristan'ı özlediği. Nasıl özlemezdi ki? onlar en tatlı sevgililerdi ve ikisi de birbirini çok iyi tamamlıyordu. Gidip yanına konuşmak isterdi ama daha fazla yarasını kanatmak gibi bir niyeti olmadığı da belliydi. Onu biraz geriden izlerken bir başkasının geldiğini gördü. İlk önce gözlerini kırpıştırdı hayal gördüğünü sandı ama değidli. Karşısında Tristan duruyordu. Okuldan bir dönem kaybolmuştu , hem de hiç bir şey söylemeden.

Yavaş adımlarla ona yaklaştı. Öyle savunmasız duruyordu ki bir an aklına okul döneminde yaptıkları gelmişti. Özellikle zindanlara kapatılmak. Gözlerinde beliren kıvılcım ile şimdi canını acıtmak istiyordu. Bunu yapmadan kesinlikle bu okuldan gitmeyecekti. Sinirin yavaş yavaş vücuduna yayıldığını hissetti. Beyninde iki tane ses vardı; "Şimdi zamanı değil mi sence?" diğeri "Kendi haline bırak" diyordu. Açıkcası Alexis negatif yöne yani zamanın geldiğine inandığını anlıyordu. Yapısında olduğu gibi; kendisine yapılanı unutmazdı ve beklenmedik anda intkamını alırdı. Gözü sinirden dönmüş olmalı ki elini asasına götürdüğünü farketmesi -kendine göre- uzun süre aldı.

Ses tonu değişikti. Tanınmaz bir haldeydi sanki. Geçmiş onu her an değiştirebilir,farklı bir kişiliğe büründürebiliyordu.
"Hey Tristan! Bu ne hal? Çok farklısın ama bu hiçbir şeyi değiştirmez. Şimdi hamlemi yapma sırası bende diyorum" Tehditkar, kızgın ses tonu ve şimşek çakan mavi gözlerini ona dikti. Olivia vardı arkasında ama bu hırsla birlikte onu unutmuştu.

Uzun zaman... Gözler kör, kularsa sağır. Okuldaki en yakın arkadaşı ellerinden kayıp gitmişti işte. Yüzünü görmeyeli nekadar olmuştu? Düşünmek bile istemediği skandalları ardında bırakıp giden arkadaşı şimdi dimdik karşısında duruyor, fakat eskisi gibi gülümsemiyordu...

"Tristan?" dedi sakince. Ardından düşüncelerine gizlediği anıları gözlerinin önüne getirdi. Farkedilmeyecek kadar kısa ancak unutulmayacak kadar kalıcı gerçeklerdi. Tam beş senedir hayatında yıllanan dostunu bir parça skandal uğruna ateşe atacak değildi elbette. Karanlık zevcelerin, hoş sohbetleri arasında yok ettikleri Tristan'ı geri kazanmak için elinden geleni yapmaya hazırdı...

Attığı bir kaç adımdan sonra ona biraz daha yaklaşmak uğruna yüzüne baktığında o parıltıyı görememesi onu şaşırmış olacaktı ki, bir an olsun afallamıştı. Farklılıklar olduğu açıktı ancak henüz idrak edemediği terimin ne olduğunu ancak onunla konuşarak bulablirdi. Tristan'ın değişik bakan gözbebekleri etrafında beliriveren ışıltıyı hissettiği anda lafa atıldı Abel, "Demek döndün! İnanmayacaksın ama Hogwarts seni özledi Tristan... Peki ya sen?". Cümlesinin sonuna doğru ses tonunda değişimler göstermiş ve hatta şaibeli bir anlam katmaya çabalamıştı. Kalın sesinden de anlaşılacağı gibi aralarındaki elektirik değil bir dstluğu, minik bir arkadaşlığı bile sarsacak düzeyde değildi. Tristan'ın sözde değişimi üzerine ondan bir yanıt alması gerektiğini düşünüp kısa süre bekledi. Abel'in düşünce tarzına uymayan bakışlarında yabancılık seziliyordu. Neden? Nasıl? Dedirttiren yabancılığın sırlarını dizginlemeden lafa atıldı Abel; "Tristan, bir sorun mu var?" . Avluda nadirce esen rüzgarın şiddetine aldırmayarak, Tristan'ın farklı bakan gözbebeklerine bağlı kalmayı sürdürdü Abel... Ya bir cevap alacaktı, yada karanlıkta yitip giden ruhlar kervanına katılıp yok olacaktı...

Kurgu zaman aşımına uğramıştır. Başlık kilit!