*Yeni bir görüş, yeni bir dostluk; ve yeni bir özellik . . .

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kişiler: Bella Lazernia Mainly & Odette Ornella Lavrentis.
Kurgu: Göl Kenarı'na şiir yazmaya gelen Odette, Lazernia'nın yeni bir göüş görüp çığlık atmasıyla yanına koşar ve yardımcı olmaya çalışır. O andan itibaren aralarında büyük bir dostluk oluşur.

Havalar son zamanlarda kötüydü. Ne yalan söyleyeyim, güneşi özlemiştim. Toprağın nemli kokusu, ağaçlardaki kuşların ötüşünü ve her zaman yaptığım gibi bir ağacın altına oturup defterime şiir yazmayı... Neyse ki havada güneş açmıştı. Şanslı günümdeydim. Yatakhane günlerden beri güne görmüyordu. Pencereye yaklaşarak bir hışımla perdeyi sıyırdım. Güneşin o sıcak dokunuşu tenime okşuyordu. İşte benim güneşim! Bir-iki dakika kadar pencereden aşağıya baktım. Bahçede oturup konuşan öğrenciler, birbirlerine şaka yapıp sonra birbirlerini pataklayanlar ve asasıyla değişik büyü yapan öğrenciler. Onları izlemek güzeldi. Ama vakit kaybetmemeye çalışarak pencereden uzaklaştım ve yatağımın yanındaki komodinin yanına gittim. Çekmecelerim iç içe geçmişti yine. Defterim neredeydi?! Hah! İşte burda! İçine önceden mürekkep doldurduğum tüy kalemimi de defterimin içine koydum ve yatakhaneden çıkmak için hamlemi yaptığım sırada minik kedim Buble, ayaklarıma kapandı ve büyük bir "miyavvvv!" sesi çıkardı. Defterimi koltuğumun altına koyarak onu kucağıma aldım ve yumuşacık tüylerini yanağıma yasladım. "Tabii ki gelebilirsin Buble." Kedimi yeniden yere, ayağımın dibine bıraktım. Yatakhanenin kapısından çıkarken o minik patileriyle bana yetişmek için çabalıyordu. Onun bu hâli gerçekten çok komikti. Ortak Salon'dan da çıktıktan sonra merdivenlerden aşağıya inmeye koyuldum.

Büyük saatin sarkacını da geçtikten sonra bahçeye çıktım. Ağaçların olduğu yere, göle doğru yol aldım. Zaman zaman arkama dönüp baktığımda Buble, aynı şekilde koşturup bana yetişmeye çalışıyordu. Kucağıma almayı isterdim, o da isterdi ama onun peşimden bu şekilde gelmesi hoşuma gidiyordu. Göle yaklaşmaya başlayınca adımlarımı yavaşlattım ve ağaçların en yeşil ve büyük olanlarından birinin altına oturdum. Toprağa yakın olmak ve onun kokusunu duymak beni daha da keyiflendiriyordu. İlham veriyordu adeta. Feronia'nın beni bir yerlerden izlediğini biliyordum. O yüce bir tanrıçaydı. Etek giymiştim. Siyahtı. Biraz miniydi ama çok rahattı. Üstüme de *V* yakalı uzun ve penye türünden, kırmızı renkte olan bir bluz giymiştim. Ayaklarımı yan yatırarak oturdum ve defterimi bacağımın üzerine koydum. Buble ise uçan bir kelebeği patilerini kaldırarak kovalıyor, bir oraya bir buraya zıplıyordu. Kelebeği rahatsız etmemesi düşüncesiyle kızar gibi yaptım. "Buble!" Buble bana baktı ve yukarıda olan patilerini toprağa koyarak başını önüne eğdi. Bir kahkaha patlattım ve şiirime geri döndüm. Ne zamandır şiir yazmıyordum ben? Bir hafta? Hayır, iki hafta? Evet evet, en az iki haftadır şiir yazmıyordum ben. Ah, olamaz! Böyle bir yeteneğimden mahrum kalmamalıyım! Eskisi gibi göl kenarına daha sık gelsem iyi olacak.

VI. Sınıf

Yeşil… Dünyanın en güzel rengi. Ya da ben öyle düşünüyorum. Belki benim gibi düşünen birileri vardır. Kim bilir? Yataktan yeni kalkmıştım ve saçımda ki baksanıza-yataktan-yeni-kalktım havasını hiç bozmadan üzerimi değiştirdim. Arada hoşuma gidiyordu saçımın bu hali. Değişik ve kabarık bir model oluyordu. Ama böyle dediğime bakmayın. Dağınık saçı özellikle istemişsiniz ve kuaföre yaptırmışsınız gibi. Saçımı seviyorum canım, daha ne? Ağaçları özlemiştim. Toprağın o sihirli kokusunu… Daha ne isteyebilirdim ki? Cırtlak yeşil dar paça pantolonumu giydim. Üzerine yeşilimsi renkte bir gömlek giydim. Ama gömleğim çok hoştu. Hele de desenleri. Gömleğimin üzerine kovboyların giydiği türden bir yelek geçirdim. Bu yeleğime bakılıyordum! Kahve tonlarındaydı. Tamamlamak için kahverengi, uzun ve püsküllü çizmelerimi giydim. Pantolonumun paçalarını çizmemin içine tıkıştırmam birkaç dakikamı bile almadı. Ortak salondan çıkarken çok hoş göründüğümü söyleyende, kusacak gibi olanda vardı. Bana ne? Göl kenarına gidiyordum.

Ağaçların yanında bulmuştum kendimi. Lemisz neredeydi acaba? Tanrım, o köpek benimdi ama yüzünü en az ben görüyordum! Tamam abarttım, ama köpeğimi her aradığım da bulamıyordum. Neyse büyük ihtimalle ortak salondaydı. Ya da Olivia’nın peşinden dolaşıyordur. Beni sahibi gördüğü kadar Olivia’yı da sahibi olarak görüyordu. Tam bir ironi. Ama gülmek daha iyiydi. Ağlayıp güzelliğimi bozamam zaten. Tam yeni bir adım atacakken ateşin etrafımı sardığını hissettim. Yine bu görüşte ne işim var benim? Tekrar sürücünün gözünden izliyordum. Ama bu sefer karşımda… Iykkkk. İçi dışına çıkmış bir adam vardı ve ona çarpıyordum. Korku dolu bir çığlık attım ve tekrar kendimi göl kenarında buldum. O adamın hali neydi öyle? Kusma hissini son anda bastırdım. Elimi yanımda ki ağacın gövdesine bastırdım. Ağaçtan güç alarak ayakta duruyordum.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Şiirimin son satırına gelmiştim neredeyse. Arada sırada Buble'a bakıyordum. Şimdi de toprağı kazıp yeniden düzlüyordu. O an da bir birisi bir çığlık koyverdi. Tiz ve keskindi. Ses tonunda acı ve üzüntü yüklüydü sanki. Sesin olduğu yere doğru baktım. Defterimi ve tüy kalemimi çimenlerin üzerine bırakarak -Buble'ı da orada bıraktım- ayağa kalktım ve sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladım. Bir kız sesiydi bu. Kesinlikle bir şey olmuştu böyle çığlık attığına göre. Biraz daha yaklaşınca ağacın arkasında bir kız gördüm. Arkası dönüktü ve oturuyordu. Sadece o siyah-kahve koyu tonlarındaki saçlarını görebiliyordum. Üzerinde normal giysiler vardı. Yüzünü görmek için kızın önüne doğru yürümeye devam ettim. Bu sefer adımlarımı daha da yavaşlatarak iyice yaklaştım kıza. Ağlıyordu ve bir şeyler sayıklıyordu. Kendi kendine mi konuşuyordu? Bir insanın bunu yapması için delirmiş olması gerekirdi ama bu kız delirmişe benzemiyordu. Yere yavaşça çömelerek kıza baktım. Ama kız bana bakmıyordu. "İyi misin?" dedim yumuşak bir sesle. Ama kız aynı şeyleri tekrarlayarak ağlamaya devam ediyordu. "Hey! İyi misin?!" dedim kızı omuzlarından tutup sarsarak. Ama cevap vermedi. Gözlerinden gözyaşı seli akıyordu sürekli. "Uyan! Bana bak!" Beni duymuyordu. Kendinde değildi. Bir şeyler yapmalıydım. Sakinleşmeliydi. Aklıma Feronia geldi. Evet ondan ve topraktan yardım isteyecektim. Ayağa kalktım ve gökyüzüne baktım. Daha sonra tüm ağaçlara ve toprağa...

Ellerimi havaya kaldırarak "Toprak?! Senden yanıma gelmeni istiyor ve bu ağlayan kızı rahatlatıp sakinleştirmeni istiyorum." O anda benim ve kızın etrafını nemli toprak kokusu ve kuşların cıvıl cıvıl sesleri kuşattı. Dönüp kıza baktım. Ağlamayı kesmişti. Az da olsa rahatlamıştı. Gözlerini sadece bir noktaya dikmişti ve hiçbir şey sayıklamıyordu. Tekrar yanına çömelerek elimi omzuna yerleştirdim. "Şimdi iyi misin canım?" Bana bakması için gözlerimi onun gözlerine kilitledim.

VI. Sınıf

Toprak… Adeta kendimi bir tarlanın ortasındaymış gibi hissetmiştim. Ama benim için müthişti! En sevdiğim şeyle iç içe olmak… Toprakla. O ana kadar yaşadığımı anlayamamıştım ama artık yavaş yavaş hem kendime geliyor hem de yanımda ki cadının varlığını anımsıyordum. Durmadan iyi olup olmadığımı soruyordu. ‘ Görüş… Sadece bir görüş geldi. İyi değilim. Oturmam gerek, lütfen. ’ Dedim ve yere çöktüm. Hâlâ neden gene gene aynı görüşü gördüğümü anlamaya çalışıyordum. Bu bir uyarı mıydı yani ? Sanmıyordum. Çünkü böyle bir şey pek başıma gelmezdi, yani demek istediğim bir görüşü gördüysen bitmiştir. Ya geleceğe karışır olayı engellersin ya da bana ne mantığını uygulayarak umursamaz tavırla hayatına devam edersin. Ki bu durumda hayatıma devam etmeyi şiddetle tercih ediyordum. Yahu tanımadığım kişiler yüzünden arkadaşlarımı ve kendimi tehlikeye atamazdım. Nokta. Ama tesadüfe bakın ki yine o berbat görüş, ağrıyan baş ve uyuşmuş eller. Lanet! Karşımda ki kızı daha yeni yeni seçebiliyordum. Elini tuttum ve kısık sesle bir şeyler söyledim. ‘ Bana yardım eder misin? Yanımda kal. ’ Neden böyle dediğimi bende bilmiyordum ama yanımda kalmasını ve bana destek olmasına ihtiyacım vardı. Kız beni kırmadan yanıma oturmuştu. Açıklama borçlu hissettiğim için kısa bir özet geçtim. Bazı ayrıntıları atlayarak tabii ki. ‘ Gelecekten bazı olaylar görüyorum ve bu da çok korkunç bir şeydi. ’ Şimdilik bu kadar açıklama yeterdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerime baktı ve güçsüz bir sesle bir kaç cümle döküldü dudaklarından. ‘ Görüş… Sadece bir görüş geldi. İyi değilim. Oturmam gerek, lütfen. ’ Hemen yere çöktü. Yorgun ve cansız gözüküyordu. Yüzü kireç gibi bembeyazdı. Yeniden bana baktı ve ellerimi tutarak bir şeyler fısıldadı. ‘ Bana yardım eder misin? Yanımda kal. ’ Ellerimi tutan elleri arkadaşça sıktım ve yanına oturdum. "Tabii ki. Bu hâlde seni yalnız bırakamam zaten." Az da olsa gülümsemiştim. Genelde benim insanlara pozitif bir enerji verdiğimi söylerlerdi. Bu yönümü seviyordum. En çok da Elfy'ye. Beni bırakıp Beauxbatons'a gitmişti. Hem de tek kelime etmeden. Ona yazdığım mektuplara bile cevap vermemişti. O'nu gerçekten de özlemiştim. Herşeyimdi. O'na bütün herşeyimi anlatırdım. Geçmişim, bugünüm ve geleceğimdi O benim. Ben yine Elfy'nin hayallerine dalarak kafamın içinde bir ses konuştu. Yanımdaki kız bana birşey söylemişti. ‘ Gelecekten bazı olaylar görüyorum ve bu da çok korkunç bir şeydi. ’ Geleceği görebilme?! Bu müthiş birşeydi. Şanslı birisi olmalıydı. Ama az önceki olayları görünce kızın kötü şeyler gördüğünü düşünerek hiç de mükemmel birşey olmadığı kanısına vardım. Cesur biri miydi? Acaba kendi işine mı bakıyordu yoksa geleceğin işine karışıp engellemeye mi kalkışıyordu? Kızın biraz sakinleşmesini bekledim. Bir an sessiz kaldık ve bu sessizliği bozan ben oldum. "Adın ne?" O ana kadar olan en sıcacık gülümsememle baktım kıza. Hangi bina da olduğunu da merak ediyordum. Ama üzerinde cübbesi yoktu. Benim gibi...

*Yeni bir görüş, yeni bir dostluk; ve yeni bir özellik . . .

*Yeni bir görüş, yeni bir dostluk; ve yeni bir özellik . . .

Similar topics

Similar topics