Masa2

Gezgin

Sevgililerin bir numaralı adresi, Madam Puddifoot'un Çay Dükkânına hoş geldiniz. Pek göze batmak istemeyenler için, karanlığa gömülü olan son bir masamız daha kaldı. İlerde hemen köşede bulunmaktadır. Sipariş için masanızın üzerinde bulunan zili çalmanız yeterli olacaktır

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Soğuk ve kasvetliydi hava o gün. Tam da Volante'nin sevdiği gibi. Pencereden baktığında uçuşan atkılar bile gözüküyordu. İşte tam bu hava Volante'yi ifade ediyordu. Güneş'ten hiç hoşlanmazdı. Havanın güneşli olduğu günler ya hiç çıkmazdı dışarıya ya da ağacın ya da bi'şeyin gölgesinde otururdu. Bu yüzden teni hep beyaz, soluk ve de gözalıcı olmuştu. Üzerine mor hırkasını ve aynı renkte olan atkı ve örgülü beresini alarak o soğuk havaya çıktı. Çay Dükkânı'na gitmek için güzel bi' gündü Volante için. Hafif bi' bahar esintisi vardı elbette. Nisan ayında pek de sıcak olmuyordu aslında. Soğuk esen rüzgârı içine çeke çeke yürüyordu yolda. Hogwarts'a pek fazla arkadaşı yoktu. Zaten o iyilik meraklıları insanlarla arkadaşlık bile etmek istemiyordu. Ama bi' yanı ise etmek istiyordu. O kadar karışık bi' kızdı ki Volante, kendisini kendisi bile çözmekte güçlük çekiyordu. Kim olduğunu bile kendi gözüne kestirememişken arkadaşlarının onu tanımasını mı bekliyordu şimdi de? Böyle olmasının tek sebebi büyükannesi idi. O'nun bencil ve nefret dolu kişiliyle çocukluğu gelip geçmiş ve büyümüştü. Asla büyükannesi gibi olmak istemezdi ama yetiştiriliş tarzının içine işlediğini çok iyi biliyordu Volante. Bencil bi' dünyada bencil olacaksın! Büyükannesinin bu meşhur sözü, beynin de yankılanmıştı. Az sonra öyle bi' ağrı saplanmıştı ki beynine, sanki avazı çıktığı kadar bağırsa bile içindeki o tüm sıkıntılar gitmiyecekmiş gibi. Gerçi bunu bi' dağın zirvesine çıkıp yapsa az da olsa rahatlayabilirdi içi...

Volante bu düşüncelere dalmış, Madam Puddifoot'un Çay Dükkânı'nı geçecek olmuştu ki ayağıyla bastığı küçük bir sopa küçük bir çıt! sesiyle kırılınca beyninde sanki bir çan çalmış ve kendine gelir gibi olmuştu. Kafasını çevirip baktı ve sokaktan görünen masaları görünce ağır adımlarla içeriye girdi. İçerisi gerçekten sıcak ve çok güzeldi. Sıcak...Ah, bu kelime Volante için hiç de iyi değildi. Sıcağı güneş olarak sevmezdi tabii o. İçersinin sıcaklığı az da olsa iyi gelmişyi Volante'ye. Çok fazla göze çarpmayacak olan, köşedeki mini mini bir masaya gidip oturdu. Masa iki kişilikti. Duvara yatkın olan sandalyeyi çekip oturdu. İçerisi çok küçük ve sıkışıktı. Tenha olmasına şükretti Volante. Kalabalıktan pek hoşlanmaz, kalabalık önünde de hiç iyi değildi zaten.

Masanın üzerinde duran eski bi' parşömen kağıdına mürekkep ile yazılmış olan menüyü eline aldı ve iki katlanmış olan parşömen kağıdını açtı. Pek fazla olmasa da bayağı bi' çeşit vardı burada. Gerçi Volante'nin buraya ilk gelişi değildi. Her ne kadar sıcak olsa da sevdiği bi' yerdi burası O'nun için. Bi' şeyler yemek istiyordu aslında. Ama canı bunlardan hiç birini istemiyordu açıkçası. İçecek olarak aklına bi' şey koymuştu tabii. Yemek olarak bakındı ancak en uygunu olarak bi' tane çörek seçebildi. Onlar ortaboyda olduğundan iki porsiyon söylemeye karar verdi. Yanında da içecek olarak sıcak bi' çay.

Çok geçmeden kafasını kaldırıp etrafına bakındı. Görevli kişi Volnate'yi gördü. Volante gözüyle işaret ederek yanına gelmesini rica etti soğuk bi' tavırla -her zamanki gibi-. Siparişlerini verdikten sonra görevli yanından ayrıldı ve Volante açık kapıdan sokaktaki gelip geçen insanları izlemeye başladı. İnsanlar eğlenip gülüyorlardı, neşelilerdi. Ah ne olurdu Volante de gülüp eğlenseydi?! Ne olurdu ki sanki O da biraz arkadaşlarıyla, ailesiyle dolup taşsaydı?! Ama evet, o soğuk ve kötü birisi, O'nun ailesi yok, O'nun asla bi' ailesi olmayacak...

Siparişleri gecikmişti evet, ama beklemek için vakti sınırsızdı. Önündeki menü olan parşömen kağıdının uçlarıyla oynamaya başladı. İçerisinin fazla sıcak olduğunu düşünerek hırkasını ve atkısını çıkararak oturduğu sandalyeye astı. Masalar gayet şık ve hoştu. Minyatürlerdi evet, ama bu dükkâna hoş bi' görünüm ve ahenk sağlıyorlardı. Bi' süre dükkânı süzdü, Madam Puddifoot gerçekten de zevkli kadındı. Pencerelerin perdeleri ve diğer biblo vs. eşyalar gerçekten dükkân ile tam bi' uyum içerisindeydi. Ama fazla sıcaktı. En azından Volante'ye göre...

Gezgin

"Parçalanmış bir aileyiz..Bedelini çocuk-"
"Saçmalama Jocelyn! Bu söze inandığını söyleme bana! Sakın"
Ani çıkışı kız kardeşini korkutmuş olmalıydı. Gerçi kendisi de korkmuştu bu durumundan çünkü nefes nefese kalmış ve gözleri kocaman açılmıştı. Jocelyn bu durum üstüne hiç bir şey demeden çekip gitmişti. Gözlerini kapatıp elini yumruk biçiminde tutup dişlerinin arasından kız kardeşinin ismini sayıklamıştı. Geri gelmesini söylediği halde gelmeyeceğini de biliyordu.

Açıkçası bugün kendinde değil gibiydi. Nisan yağmurları, -baharı sevinçle karşılamak-havası Ophélia'ya göre ters düşen bir şeydi. Elbette arkadaşlarıyla takılırdı ama -gülelim,eülenelim-havasında değildi. Yalnızca yararlı işler yapmak için bir araya gelirlerdi ve çoğunlukla bu ders olurdu. Biraz asosyaldi Ophélia. Partiler, eğlenceler pek onun tarzı değildi. Daha çok kendiyle baş başa kalıp,etrafı sessiz sakin izlemek ve iç huzurunu bulmak isterdi. Sıradan bir gündü tüm Hogwarts öğrencileri için.Ophélia rüzgarın tenine işlemesine bu defa izin vermemiş,üşüyerek ilerliyordu. Nereye gittiğini bilmeden, ama bu çokta umrunda olan bir şey değildi. Yeni yerler keşfetmeyi de seviyordu zaten. Adımlarını hızlandırmak niyetinde değildi ama çokta yavaş yürümek ona göre değildi.

Jocelyn'in söylediklerini düşündü. Gerçekten ailesi parçalanmış mıydı? Kafasını iki yana salladı bu düşünceyi hemen başından savmak istercesine. Babasının "aile" adı altında onu körelttiği belliydi. Ama Ophélia babasına karşı gelmiş, dik kafalı ve inatçı tavrıyla ne istiyorsa karşı çıkmıştı. Ailesinde en nefret edilen kız olabilirdi belki de ama onu anlayan büyükannesi yeterde artardı bile. Tatilde Londra'ya onun yanına gitmek için can atıyordu. Her zaman onu örnek almış, her sözünü dikkatle dinlemişti.

Adımlar onu küçük bir dükkana getirmişti. İçeri girip girmemekte tereddüt etmişti ama pek kalabalık bir yere benzemiyordu. En sonunda kendini dükkanın içerisinde buldu. Masalarda çiftler vardı çoğunlukla. El ele tutuşan,gözlerinin içi gülen çifler. Ah Ophélia bunun tamamen saçmalık olduğunu düşünse de bazen onu anlayan bir erkeğin olmasını çok çekici bulurdu. "Yalnız doğdun yalnız öleceksin" Aklına gelen bu söz ile bir anda soğuk bir tavır aldı onlara karşı. Biraz geride bir masa vardı, karanlığa gömülü. Hemen dışarıda çıkabilirdi ama bunu istemedi. Bu -sıcak- ortam ilgisini yavaş yavaş çekmeye başlamıştı. Az ileride masanın iki kişilik olduğunu ve kendisiyle aynı biadan olan bir kızın oturduğunu gördü. Kızı çok az görmüştü, pek konuşkan biri değildi. Kararsızlığından nefret ediyordu. Otursa mıydı,oturmasa mı? En sonunda bir kaç adım daha atıp sordu;
"Şey ben Ophélia. Oturabilir miyim?" Ne çok sıcak ne de çok soğuk bir ses tonu kullanmıştı. İlk cümlesinden ismini söylediğine şaşırmıştı ama hayatın onu şaşırtmadığı bir an var mıydı?

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Dükkâna birisi girmişti. Bi' kız...Hoş birisiydi. Kendisiyle aynı binadaydı. Kıza şöyle bi' baktıktan sonra kendisine ağır adımlarla yaklaştığını fark etti. Tanrım, sanırım yanına oturacaktı. Acaba izin verse miydi, vermese miydi? Henüz kararını verememişken kız çoktan masasına yaklaşıp konuşmuştu bile. "Şey ben Ophélia. Oturabilir miyim?" Volante kızı çok fazla bekletmeden cevabını vermek istedi. Ancak konuşmadan önce kararını kafasında yine şöyle bi' tarttı. Yeni birileriyle tanışmak güzel olurdu. Hele kız aynı binadansa. "Şey..Evet, elbette neden olmasın, lütfen otur." Dudaklarına çok fazla göze batmayacak şekilde tebessüm kondurmuştu. Buz gibi bi' duvar şeklinde durmaktansa en azından çok az gülümseyip arkadaş edinebilirdi. Arkasından kendisini tanıtmadığını fark etti Volante. Kız ismini söylemişti evet, ah tam bi' moron gibi davranıyordu Volante. "Şey, ben de Volante. Memnun oldum." diyerek yüzüne yine o aynı tebessümü yerleştirdikten sonra bembeyaz ve buz gibi olmuş elini Ophélia'ya uzattı.

O sırada Volante'ın sipariş verdiği çörekler ve çay geliyordu. Gerçekten çok acıkmıştı. Sıcak bi' çay da Volante'a iyi gelebilirdi. Zaten O'nu ateş dolu bi' çukura atsalar dâhi yine buz gibi olarak kalırdı. Yapısında da vardı biraz cildinin bu kadar soğuk olması. Ama yine de bundan şikâyetçi değil Volante. Gelen çöreğini ve çayını önüne çektikten sonra Ophélia'ya baktı. "Sen de bi'şeyler yemek, içmek ister miydin? İstersen senin için sipariş verebilirim, benden." dedi gülümseyerek. Henüz Ophélia'nın cevap vermesini beklemeden görevliyi çağırdı ve kendininkilerden sipariş ettirdi ve çabuk gelmesini söyledi. O sırada çayını azar azar yudumlamaya başlamıştı bile.

Gezgin

Sorusunu sorduğu anda kızın kendisini incelediğini farketti. O sırada Ophélia bina "arkadaş"ını inceledi. Kahverengi düz saçları ve beyaz teni ile oldukça hoş görünüyordu. Kız hafif bir gülümseme ile olumlu bir cevap verdi. Ophélia bunun karşısında "Teşekkür ederim" deyip etrafı incelemeye başladı.

Oturduğu masayı sevmişti,çünkü çevreyi incelemek daha rahat ve göze batmayan cinsten oluyordu. Sessizliğe alışmışken karşısındaki kızın kendini tanıttığı cümle geldi kulağına. "Şey, ben de Volante. Memnun oldum" Volante, ne kadar ilginç ve hoş bir isimdi. Volante gülümseyerek elini uzatmıştı. Ophélia bugün yeni birileriyle tanışmak niyetinde değildi hatta tamamen yalnız kalmak istediği bir gündü ama tuhaf bir şekilde kanı kaynamıştı Volante'ye. İlk izlenimler Ophélia için çok önemliydi, annesinden almıştı bu huyunu da. Genç cadı elini uzatarak "Ben de memnun oldum" deyip gülümsemişti.

O sırada Volante'nin siparişleri gelmişti. Sımsıcak bir çay ve çörek. Ophélia da sipariş etmeyi düşündü çünkü çörekler gerçekten çok lezzetli görünüyordu artı bu havada çay gerçekten çok iyi giderdi. Tereddüte düşmüştü ama sipariş vermeye karar verdi.

Bir şeyler yiyerek sadece çöreklerin lezizliğine kaptırabilirdi kendisini, bu da onun için daha yararlı olurdu. Volante gülümseyerek bir şeyler yemek-içmek istemediğini sormuştu. Ophélia onun bu sıcaklığı ve kibarlığı karşısında gülümsedi tıpkı onun gibi. Daha cevabını vermeden Volante göreviiyi çağırıp aynı siparişi yeniden verdi. Ophélia bu durum karşısında ne yapacağını bilemedi ilk önce. "Teşekkür ederim. Bir dahaki karşılaşmamızda da ben senin için sipariş ederim. Bu arada ismin çok hoş anlamı ne? " Hem sohbeti başlatıp onu biraz daha tanımaktı amacı hem de gerçekten merak ediyordu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Çok mu sıcak davranmıştı kıza? Genelde bu Volante'ın yapmayacağı bi'şeydi. Ama kız diğerleri gibi iyilik meraklısı birine benzemiyordu. O yüzden rahattı Volante. Çöreğini yavaş yavaş yerken Ophélia'dan bi'soru geldi. "Teşekkür ederim. Bi'dahaki karşılaşmamızda da ben senin için sipariş ederim. Bu arada ismin çok hoş anlamı ne?" Elindeki çöreğini tabağına bırakarak Ophéia'ya bakarak gülümsedi. "Volante, bi' italyan ismi. Ben bi' İtalyanım. Volante, italyancada 'uçan kimse' anlamına gelmektedir. Ama sen bana Voll veya Valls diyebilirsin kısaca." Uçan kimse? Volante'ın hep gıcığına gitse de bu anlam, yine de ismini seviyordu. Sözüne bi'şey daha eklemek için dudaklarını araladı. "Diğer adım ise Marsala. Bu isimde İtalya'daki Marseilles adlı bi' şehirden gelme." Bu ismini anlam olarak daha çok seviyordu, ama arkadaşlarına adını hep Volante diye tanıtmıştı ve küçükken bile bu ismini kullanırdı. Soyadı zaten ayrı bi' garipti. Yine italyanca idi. İtalya'yı şimdiden özlemişti aslında. Roma...Milano...Marseilles...

Çayından bi' yudum aldıktan sonra kedisi de bi' soru sordu Ophélia'ya. "Peki, senin isminin anlamı nedir?" Bu soruyu sorarken gülümsemişti kıza karşı. Bu sırada karşıdan Ophélia'nın siparişleri geliyordu. Volante'ın birinci çöreği bitmiş, ikincisine geçiyordu.

Gezgin

Volante elindeki çöreği tabağa bırakıp gülümsemişti. Ophélia merakla onu dinlemeye hazırdı. Volante, bi' italyan ismi. Ben bi' İtalyanım. Volante, italyancada 'uçan kimse' anlamına gelmektedir. Ama sen bana Voll veya Valls diyebilirsin kısaca" Bir İtalyandı demek. Ne kadar güzeldi. Ophélia İtalyanların hep farklı bir havası olduğunu düşünmüştü. Uçan kimse, ilginç bir anlamı vardı. Valls demek daha hoş gibiydi. Valls biraz durakladı. Sonra bir kaç şey daha ekledi sözlerine;"Diğer adım ise Marsala. Bu isimde İtalya'daki Marseilles adlı bi' şehirden gelme." Marseilles şehri ve ordan gelen bir isim. İtalya'ya hayranlığı bir kat artmıştı. Oraya gitmeyi çok istiyordu umarım bu tatil gitme fırsatı geçerdi eline.

Ophelia bir yandan siparişleri bekliyordu. O sırada Valls "Peki, senin isminin anlamı nedir?" diye sormuştu. Ophélia , yılan gibi kıvırılan kimse demekti. Bu ismi ne amaçla koymuştu ailesi bilmiyordu, belki kıvrak zekası nedeniyle belki de başka bir nedenden dolayı konulmuştu ama anlamı kesinlikle buydu ve Fransızcaydı. Daphne ise hazine demekti ve klasik bir isimdi.

Ophelia yine de ismini seviyordu ama soyadı için aynı şeyi söyleyemeyecekti. Bu sırada süparişler gelmişti. Ophélia "Teşekkürler. Ophélia'nın anlamı yılan gibi kıvrılan kimse demek. Daphne ise klasik bir isim; hazine anlamında. Ama Ophélia Fransızca ve ben daha çok onu seviyorum." diyerek çöreğinden birazcık ısırmıştı. Gerçekten ağızda dağılan leziz bir şeydi bu. Çayından bir yudum aldıktan sonra şöyle bir soru çıktı ağzından;

"Seni Hogwarts'ın içinde pek göremedim. Sende mi yalnız takılıyorsun yoksa?" Umarım bu soruyu yanlış anlamazdı. Öyle olmamasını umarak kıza gülümsedi.