Favio'nun Odası.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Rp in.

Gezgin

Ruhunun kararmışlığı, gökyüzünden inen her bir kar tanesiyle bir nebze daha örtülüyordu. Ve yere düşen her tanecik dünyayı daha yaşanabilir kılıyordu. Kar sihirliydi. Bundan emindi. Suratına vuran kuru soğuğa aldırış etmiyordu genç büyücü, rüzgar uzamaya başlayan sarı saçlarını uçuşturuyor, yakışıklı suratını yalayıp geçiyordu. Ama o bundan rahatsız değil gibiydi. Her yıl kış mevsimini iple çekerdi, küçük bir çocuk gibi. Çünkü o beyaz örtü ile birlikte dünyada ki tüm kötülüklerin silindiğine inanırdı. Gerçekten. Kar ona huzur veriyordu, dünya daha masum görünüyordu gözüne... Ama bu kez değil. Bu kez farklı olan bir şey vardı... Bu sefer karın büyülü gücü bile yeterli olmuyordu tüm kötülüğü örtmeye. Ve eskisi kadar huzur bulamamıştı bu kez. Evet, kar yine mükemmeldi ama... Dünya çok daha kötü bir yer haline gelmişti ve her geçen saniye bu kötülük, sinsi bir hastalık misali ağır ağır ama kendisini fark ettirecek kadar güçlü bir şekilde yayılıyordu. Ve ne onun, ne de bir başkasının bunu durduracak gücü yoktu... Bu gerçeğin farkındaydı, ve bu iş ciddi anlamda canını sıkıyordu. Sallandığı sandalyenin hafif gıcırtıları, acımasız rüzgarın uğultusuyla birleşip mükemmel bir senfoni halinde kulaklarına dolarken, bu arınmış anı bölen sesle irkildi. Kulakları rüzgara değil, bulunduğu odanın dışından gelen ayak seslerine yoğunlaşmıştı şimdi. Gelenin kim olduğunu biliyordu. Acele etmedi. Elindeki kupayı, biçimsiz ve neredeyse mora boyanmış gibi duran dudaklarına götürüp sıcak ve lezzetli kahveden son bir yudum daha aldı. Burnuna dolan acı kokuyu ciğerlerine çekti ve yavaşça oturduğu sandalyeden kalktı. Londra'ya gelmesine neden olan en büyük etkenlerden biri için yeterince beklemişti ve daha fazla beklemeye niyeti yoktu.

" Sonunda seninle görüşme şerefine nail olabildiğime memnunum. "

Kapı eşiğinde dururken söylediği sözlerde sesine yansıyan alay farkedilmeyecek cinsten değildi... Kapıyı arkasından kapatarak sakin hareketlerle odayı adımladı ve karşısında ki adamın gösterdiği sandalyeye oturdu. Odasında bulunduğu büyücüde görüşmedikleri bunca yılın ardından epey değişmişti, diğerleri gibi... Pekala, değişmeyen birkaç şey vardı elbette. Mesela 'dünyayı ben yarattım' havaları hala aynıydı, ya da hala aynı antipatik surat ifadesiyle geziniyordu. Tamam, bu yalnızca Arch'ın aşırı gelişmiş hoşlanmama duygusu kaynak alınarak yapılmış yorumlardı. Ama... Ulu Merlin, Londra'ya geleli 4 günü aşkın bir süre olmuştu ve Arch geldiğinden beri Scott ile görüşmeye çalışıyordu, ama tabi Bay Burnu Kalkık, 'tuvaletimi bile yapamayacak kadar meşgulüm' havalarından bir an olsun vazgeçmemişti. Elbette! Archles, Scottie'ye karşı hissettiği tüm tiksintinin yerinde olmasına minnettardı. Evet, bu adamı bir nebze olsun sevmiyordu ve Merlin aşkına, bu tiksintinin nedeni elbette Scott'ın ondan daha başarılı olması - ve Adelãine ile beraber olması- değildi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Başarısızlık, daha akıllıca işler yapmak için yeni baslangıçlar fırsatıdır. Scott'un yaşam felsefesi bu altın kural üzerine kuruluydu. O puslu sokaklardan çıkmış, odasına doğru ilerlemekteydi. Bir yandan tecrübe dolu gözlerini ovuşturuyor, diğer yandan da elinde bulunan parşömeni okuyordu. Bakanlık ile ilgili kısa özetlerden oluşmuş bir plandı. Son durumlardan hoşnut değildi ve çözmek için elinden geleni yapacaktı. Seherbazlar pasif kalmıştı. Yetenekli, güvenilir büyücü bulmak büyü dünyasının bu karışıklığında imkansızdı. Tüm olanlar yetmiyormuş gibi kulağına gelen Lord dedikoduları kafasını kurcalıyordu. Bu düşünceler içerisinde ofisine gelmişti. Zamanın çoğunluğunu bu şekilde geçirip sihir dünyasına faydalı olmaya çalışırdı. Okuduğu parşömenin son satırlarına yaklaşınca gözü sağ tarafta ki küçük pencereye gitti. Soğuk hava insanın içini ürpertiyor, yağan kar ise bazı insanlar için umut bazı insanlar için yeniden doğuşu simgeliyordu. Bunların gerçek olduğuna inanmak zordu, hangi insan kar yağınca mutlu olabilirdi ? Kendini tamamen karanlığa bırakmış veya bütün duygularından yoksun biri mi ? Antika sandalyesinden kalktı. Pantolonunu düzeltti ve ayakkabının çıkardığı sert sese inat yumuşak adımlarla küçük tahta sandalyenin üzerinde duran içkiye uzandı. Özel olarak getirttiği ateş viskisinden bir bardak doldurdu kendine ve içmeye başladı. İnsanı uyuşturan bu tat onun rahatlatmasına yeterdi, vücudunun içkiye karşı dirence sahip olması sınır tanımamasına sebeb olurdu. Uğraştığı işler, düzenlemesi gereken dosyalar, yapılması gereken duygular onu olabildiğince meşgul etmekle beraber, bütün planlarından alıkoymuştu. Özellikle Adelãine'ye gerekli ilgiyi gösterememişti. Rahatlamak için Black Pearl'e gitmek isteyen bir büyücünün hiç tahmin etmeyeceği şeyler görmesi her büyücünün rastlayabileceği bir tesadüf değildi. Belki şans olarakta adlandırabiliriz bu tesadüfü. Düşüncelerin içinde dalıp giderken kar şiddetini arttırmış, ateş viskisinden bir yudum daha alınmıştı. Düşünsene, '' Yoldaşlığın lideri Favio'nun eşi eski sevgilisiyle '' Yüzüne gelen silik bir gülümseme ile birlikte aklında beliren Arch ile aralarında uzun ve hoş olmayan bir geçmiş vardı. Bilirsiniz, Hogwarts yıllarında erkeklerin kafasında olabilecek tek düşünce : Elde etmek. Onların birbirine düşmelerini sağlayan en önemli neden bu olmalıydı Scott'a göre. Hafızası onu yanıltmıyorsa, yarışa girdiklerini bile hatırlıyordu ama ikisinin kesişim noktası Adelãine olmuştu. Arch başta onu elde etmişti, kızlara olan ilgisi kaybetmesiyle paralel olmuştu. Adelãine de Scott'a kalmıştı. Aklının dağılmasına sebeb olan ses, ayak sesleri olmuştu. Gelen yüz ise tanıdıktı.

'' Bir hayranım daha mı ? Hoşgeldin Frohagen. Seni görmek büyük şeref. ''

Ah, gerçekten ilgi çekici. Geçen seneler ardından Arch ile tekrar karşılaşmak onun için duygu çatışmasına neden olmuştu. Gözlerinin içine bakarak konuşmasını bekliyordu, eliyle önünde bulunan sandalyeyi işaret etmişti, oturduktan sonra bir bardak çıkardı ve ateş viskisini doldurup önüne koydu. '' Hadi ama ne işin var burada ? Adelãine ile birlikte içtiklerinde aynı tadı vermemiştir eminim. '' Birbirlerinden nefret etme duygularının seneler sonra hiç değilmemiş olması ikisinin de inatçı birer büyücü olduklarını ortaya koyuyordu. Cevap arayan gözler odanın içinde dolanırken kafasını kurcalayan soru Arch'ın neden Londra'ya dönüşüydü. Belki ailevi bir problemdi. Sormaktan çekinmeyeceğini hissediyordu Scott. Dudaklarını oynattı.

'' Londra'ya geliş sebebin nedir ? Ailen ile ilgili mi ? ''

Gezgin

'Şanslı herif' diye geçirdi Arch, lüks odayı gözden geçirirken. Scott gerçekten şanslıydı. Harika bir eşe sahipti. Adelãine mükemmel bir kadındı onu kaybettiği güne son birkaç gündür lanet ediyordu. Ve tabi harika bir iş... Tamam böyle çok sorumluluk isteyen bir işte Archles asla mutlu olamazdı ama herifin aldığı parayı düşününce gerçekten kulağa çok kötü gelmiyordu. Hele ki son zamanlarda Galadriél iflasın eşiğindeyken. Scott'ın kandisine verdiği içkiyi yudumlarken adamın sözlerine kulak verdi.

" Londra'ya geliş sebebin nedir ? Ailen ile ilgili mi ? "

Bu sözlerle zihninde patlayan görüntü tufanından parçalar gözünün önüne gelirken onu melankolik bir ruh haline sürüklemeye yetip artıyordu. Southampton'da ki ev, St. Mungo, mezarlık, rüyaları... Karmakarışık görüntülerden zihnini arındırmak için büyük bir çaba sarfettikten sonra beynini yeniden Scott'ın ofisine odakladı. Adamın ona bakan suratını inceledi birkaç saniye. Deniz mavisi gözleri, karşısındaki adamın zifiri karanlık gözlerini delip geçerken suratının kenarına iliştirdiği alaycı ve bir o kadar da sahte gülümseme ile "Benim bir ailem yok Scott. " Dedi 'Artık' diye ekledi içinden... Bunları söylerken kayıtsızdı ama suratındaki umursamaz ifade sesindeki hüznü kapatmaya yetecek kadar güçlü değildi ne yazık ki! Aradan bunca zaman geçmesine rağmen hala bu konu her açılışında on tane crucio lanetini aynı anda üzerinde uygulamışlar gibi hissediyordu. Hala bir zavallı gibi bu talihsiz - Gelecek Postası yaşanan o olayı böyle nitelendirmişti - olaya saplanıp kalmıştı. Ama hayatına her an bir yenisini eklediği onca sorunun arasında bunu nasıl aşabilirdi ki!?

" Herneyse... Buraya gelme nedenim Scott.. Şu son zamanlarda meydana gelen ucubik olaylar silsilesi. Merlin aşkına neler olduğu hakkında bir açıklama yapacak mısın? " Dedi gergin bir tonla, olan şey herneyse birilerinin canını okuyordu ve Galadriél'in kapatılması durumunda bu kişilerden biride Archles olacaktı ki bu hiç de görmek istediği bir senaryo değildi doğrusu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kafasından çıkaramadığı gerçekler olduğu kesindi, belki kendine yediremiyordu Archles ile Add'in buluşmasını. Konuyu Add ile konuşmaya kendi kafasında kararlaştırdıktan sonra ahşap masasının çekmecesini yavaşça açıp dosyalarının altından demir bir kutunun içinden kalın, iki tane muggle purosu çıkardı. Ayağa kalktı ve bir tanesini Arch'ın önüne koyarak özenle döşenmiş odasının içinde yürümeye devam etti. Odanın içini kaplayan hafif vanilya kokusu ile karışmış olan nikotin insanı cezbetmeye yetiyordu. Scott'un canı sıkkın olduğu zaman yaptığı yegane şeylerden biri olarak yerini almıştı nikotin zevki. Çıkan duman odanın içinde kaçacak yer ararken, ağızdan çıkan kelimeler ile savruluyor, verilen nefeslerle etkisini kaybediyordu. Ateş viskisi ile mükemmel bir ikili oluşturmuşlardı. Ellerini saçlarına götürerek hafif bir düzenlemenin ardından Arch'tan duyduğu söz üzerine irkildi ve ona döndü Ailem yok mu dedi ? Scott gerçekten afallamıştı. Archles ile aralarında mükemmel bir ilişki olduğu söylenemezdi doğru fakat Archles'ın ailesiyle tanışmıştı hakkında az şey biliyor olmasına rağmen karşısında duran bu adamın ailesine ne kadar bağlı olduğunu bilirdi. Bu kadar uzun bir dönem devam eden nefret süresince kendileri hakkında bu kadar fazla şey bilmeleri ikisinin tahmin edemeyeceği bir şey olsa gerekti. Sarışın saçları ve etkileyici yüz hatlarının oluşturmuş olduğu bu yüzün içinde barındırdığı hüznü anlamak için kahin olmaya gerek yoktu. Scott, Archles'ı ilk defa bu kadar çaresiz ve hüzünlü görüyordu. Ne kadar arkadaş gibi olmasalarda Scott ona yardım etmeye kendini zorunlu hissetmişti. Kendisi bakanlık sayesinde her gün Gelecek Postası okumasına rağmen gözünden kaçmış olan bu ayrıntı yüzünden, o da bir hüzün duyuyordu. '' Archles ben çok üzgünüm... '' Scott'un ailesini scott daha hogwarts'ı henüz bitirmişken karanlık tarafın yandaşları tarafından öldürülmüştü. Aklından silinmeyecek bir sahneydi. Gurur duyduğu tek şey ise ailesinin asla yalvarmamış olmasıydı. Onlardan asla utanmamıştı. Zaten nasıl şeyler yaşamış bir kişi ailesinden utana bilirdiki ?

'' Büyücü dünyası bir karışıklık içinde. Herkes ne yapacağını şaşırmış bir halde olaylardan nasıl uzak durabilirim diye bakıyor. Ve son zamanlarda kulağıma gelen haberlere göre Karanlık Lord tekrardan kendini göstermeye başlamış. Bu durumdan korkan büyücülerden bir kısmı dükkanlarını kapatma yoluna gidiyor diğer bir kısmı ise bakanlığa sığınıyor. '' Scott purosunu çıkardığı aynı çekmeceye tekrardan elini daldırdı ve bir dosya çıkardı. Kapanması mümkün olan yerlerin küçük bir listesiydi. '' Bu listenin başında Galadriél geliyor. Ama dediğim gibi herhangi bir kesinlik yok. ''

Gezgin

Karanlık Lord…
Bu tabu kelimeyi duymayı bekliyordu Arch, ama yine de suratına yayılan gerginlik ve şaşkınlık karışımı ifadeye engel olmasına yetmemişti bu öngörüsü. Bunca yaşanan şey gerçekten onunla ilgili olmalıydı, kıyamet gibi muggle zırvalarına inanmazdı Arch ama eğer böyle bir gün olacaksa bu kesinlikle O’nun elinden çıkma olacaktı. Lanet olsun! Bu yakınlarda bir savaş başlayacak demekti, eh bu durumda dükkânı hiç iş yapmayacaktı. Kes şu bencilliği! Pekâlâ, bu pek çok kişinin hayatına mal olacak bir savaştı ve elbette Arch bu savaşta kendisine düşen görevi hakkıyla yerine getirecekti. Tamam, biraz fazla ahmakça düşünceler içinde olsa da batmamak için her şeyi yapmaya razıydı. O lanet lord zımbırtısı –tamam bunu düşünürken yutkunması gerekmişti- bir köşede oturup emekliye ayrılsa filan olmuyor muydu sanki!? Ah, Yüce Merlin… Duyduğu kelimelerin her biri onu fazlasıyla sarmalayıp boğarken Scott’ın son sözleri ile tamamen nefessiz kalmıştı, yani bir süreliğine. Evet dükkanının risk altında olduğunun bilincindeydi ama bu riskin bu kadar ciddi olacağını düşünememişti. Birinci sırada yer alıyordu öyle mi? Galadriél… Hayatına çeki düzen vermeye yeni başlamıştı hal bu ki! Şimdi yeniden en başa dönecek olmak gerçekten zordu, imkânsızdı… Bunu yapamazdı, tekrar başlayacak kadar güçlü hissetmiyordu kendisini. Tüm varlığı, tüm yatırımı ve tüm geleceği o lanet olası bardı ama şimdi o da elinden kayıp gidiyordu. Diğer her şey gibi! Bu hayat hiç mi adil davranmayacaktı? Tamam, şimdi saçmalamıştı işte… Olayları dramatize etmenin hiçbir anlamı yoktu şu anda yapabileceği tek şey bunun olmaması için bir şeyler yapmaktı… Bu yönden hırsına ve bencilliğine daima güvenebilirdi. Karşısındaki büyücü her ne kadar kesinlik yok dese de buna aldırmıyordu. Onun için söylemesi elbette kolay olacaktı! Sonuçta o, lüks masasına yayılıp önündekileri okuyordu. Onun hayatında hiçbir şey değişmeyecekti, iyi maaşı, lüks hayatı ve mükemmel eşi hep onunla olacaktı… Ne yazık ki!

Purosunu henüz yarısını bile içmemişken, söndürdü. Bu kısımdan sonrası gerçekten berbat bir tat bırakıyordu insanın ağzında. Puro her ne kadar leziz olsa da her zaman yarısından fazlasını çöpe atmanın büyük ziyan olduğunu düşünmüştü. Bardakta ki viskisini yudumlarken, puronun bıraktığı leziz tatta yok olmuştu. Şuanda beyni tamamen Galadriél’deydi… Yapılacak tek bir şey vardı bu felaketlerin durması gerekiyordu, böylece insanlar korkmayı bırakacak ve yeniden eğlenmeye başlayacaklardı. Bunun içinse korkunun kaynağının yok edilmesi gerekiyordu. “ Pekala, bakanlık ve özellikle de Yoldaşlık bu konuda ne yapmayı düşünüyor? Başımızı öne eğip O’nun hâkimiyetini kabul edecek değiliz ya?! Bundan sonra ki planınız nedir? Tabi bir plan varsa! “ Dedi yarı gergin yarı alaylı bir tonla.

Favio'nun Odası.

Favio'nun Odası.

Similar topics

Similar topics