Sonbahar Rüzgarı

Gezgin

Claire, her zaman yaptığı gibi göl kenarına inmişti.Kız, her zaman oturduğu kayaya yürürken rüzgar, kızın kızıl saçlarını yüzüne vuruyordu.Cla bundan hoşlanmıyor değildi aslında.Onun sevmediği şey, havanın ne soğuk, ne de sıcak oluşuydu.Bu yüzden sonbaharı sevmiyordu.Ona göre hava ya soğuk olmalıydı ya da sıcak.Yağmur yağarken hava nasıl bu kadar garip olabiliyordu acaba?Üzerindeki siyah pelerinini kapüşonunu kafasına çekti.

Göle en yakın ve en büyük kayaya oturdu her zaman yaptığı gibi...

Oturduğu kayanın üzerine sarkan bir daldan, gözüne takılan en sarı yaprağı yavaşça kopardı.Yaprak, hiç direnç göstermeden Cla'nin eline düştü.Elinde olmadan gülümsedi.Yaprağı incelemeye başladı.Nasıl bu kadar dayanabilmişti acaba dalda.Dayanıklıydı şüphesiz.Fakat güçlü, sanmıyorum.Bu kadar küçük bir şey nasıl güçlü olabilirdi ki?Claire, yaprağı rüzgara bıraktı.Yaprak, biraz uçtuktan sonra bir damla darbesiyle yere düştü zarifçe.

Claire, yaprağı insanlara benzetti.Bazıları -Claire gibiler- her şeye karşı ayakta kalma yeteneğine sahipken, bazılarıysa en küçük darbede yere yığılıveriyorlardı.Böyle dayanıksız insanlardan nefret ettiğini bir kez daha hatırladı.Dünya üzerinde böyle o kadar çok insan vardı ki.

Yağmur damlaları, zarifçe yüzüne çarparken o, böyle saçmalıkları düşünüyordu.Çantasından çıkardığı bir romanı okumaya başladı.Her zamanki gibi, bir aşk romanıydı bu.Ağır olduğu, sayfa sayısından belliydi.Fakat Claire'nin sevdiği asıl şey ise ağır olmasıydı.Onun yaşında biri böyle kitaplardan ne anlardı ki!İşte o, insanların yaşıyla değerlendirilemeyecek olduğunu böyle gösteriyordu.

Kitabı okumaya devam etti.Arkasında bir hışırtı duydu fakat dönüp bakmadı bile.Kitaba o kadar dalmıştı ki...

Banned

"...zaten ondaydı kabahat. Aptal beceriksiz küçük rezil! Ne hakla yaa? Ama dur. Ben ne yapacağımı biliyorum. Dex'i daha tanımıyorsunuz siz!"

Dexasin sinirli bir şekilde Hogwarts Şatosu'ndan çıkmıştı. İçeride kalmaya dayanamazdı, sinirlerinin yatışması gerekiyordu. Heybetli kapıdan geçip dışarıya adımını attı. Hoş bir rüzgar vardı. Zaten karmakarışık olan saçları, rüzgarın etkisiyle daha da abuk şekillere girmeye başlamıştı. Hiçbir umut olmayan bir çabayla saçlarını düzeltmek istedi ama bir sonraki rüzgarda saçları yine bozulunca lanet edip hışımla göl kenarına yürümeye başladı.

Hafif bir yağmur çiselediği için dışarıda çok kişi yoktu. Dexasin'in buna hiç itirazı olmadı. Nihayet göl kenarında yalnız oturup kafasını dinleyebilecekti. Ayrıca karmaşık intikam planları da kurması gerekiyordu. Ah, evet! İntikam..

Göl kenarına doğru koşar adım ilerlerken çimlerin üzerinde bir atkı dikkatini dağıttı. Merak içinde atkının yanına gitti. Bir Ravenclaw atkısıydı. Başını kaldırıp etrafına baktı. Görünürde Dex'ten başka kimse yoktu. Atkıyı almak için uzanırken elini panikle geri çekti. Acaba bir lanet olabilir miydi atkıda? Tuzak mıydı yoksa?

Dexasin kafasından uydurduğu komplo teorilerini düşünüp gülümsedi. Hiç kimse bir Ravenclaw atkısıyla tuzak kurmazdı. Kurar mıydı yoksa? "Her neyse.." deyip eğilip atkıyı aldı eline. Hiçbir şey olmamıştı. Dexasin son yaşadığı olaydan sonra biraz(!) kuşkucu biri haline gelmişti. Hey, temkinli olmaktan kim ne kaybeder ki?

Elinde atkıyla göl kenarına doğru yürümeye devam etti. Kayaların oraya gelmişti. Yağmur ve rüzgarın etkisiyle gölde dalgalanmalar artmıştı ve dalgalar kayalara her çarpışında her tarafı su içinde bırakıyordu. Vahşi atlara benziyordu dalgalar. Durdurulmak istemiyordu, önüne kim gelirse onu yıkmak istiyordu.

Dexasin dudaklarını büküp yürümeye devam etti. Atları düşününce aklına Sihirli Yaratıkların Bakımı dersi geldi. Bakalım bu sene hangi lanet hayvanlarla uğraşacaklardı...

Biraz ileride, göle biraz daha uzak olan korunaklı kayalarda oturan bir kız Dex'in gözüne çarptı. Bir kitaba gömülmüştü. Cüppesinin üzerindeki yer yer mavi renklerden onun bir Ravenclaw olduğunu tahmin etti. Acaba atkı onun olabilir miydi?

Dex, Ravenclaw'ları severdi. Zekiydiler. İşte bunu takdir ederdi. Ayrıca çoğu Muggle aşığı da değildi. Hogwarts'ta Slytherin'e en yakın binanın Ravenclaw diye düşünürdü her zaman.

Çimleri ezerek kızın yanına gitti. "Ee merhaba. Atkı senin mi acaba?" diye sordu biraz uzaktan. Kız duymamış gibiydi. Dexasin elini, kızın görme menziline indirip salladı. "Ee pardon?"

Gezgin

"Roselyn, koştu ve James'in kollarına attı kendisini.Hışkıra hışkıra ağlamaya başladı.Bir şeyler söylüyor, fakat hıçkırıklar sözcükleri yutuyordu adeta.Hep böyle mi olmak zorundaydı?Roselyn, James'e biraz daha sıkıca sarıldı.Onu bir daha kaybetmek istemediği belliydi."

-Ee merhaba. Atkı senin mi acaba?

Claire, bunu duysa bile, başını kaldırıp bakmadı bile.Gerek duymuyordu.Onu kitabından boşu boşuna ayıran kim olabilirdi ki?O, bunları düşünürken, başından biraz ileride, büyük ihtimalle el olan, garip bir şeyin sallandığını fark etti.Başını kaldırdı.Slytherin'li olduğu formasındaki yeşillerden belli oluyordu.Çocuk:

-Ee pardon?

Okuduğu kitaptan böyle ayrılmak, hoşuna hiç gitmemiş, hatta biraz sinirlenmiş olsa da Claire, çocuğa bunu belli etmemeye karar verdi.Çocuğa cevap vermeden önce saatine baktı.En az üç saattir kitap okuyor olmalıydı.Çocuğa:

-Evet, dinliyorum, diye cevap verdi kısık bir sesle.

Kötü bir şey olmadığını umuyordu, gerçi kötü bir şey olsaydı, büyük ihtimalle kimse tanımadığı birini göndermezdi.Çocuğu merakla süzmeye başladı.Aynı yaşta olmadıkları belliydi.Çocuk, tüm Slytherin'liler gibi bakıyordu.Küstahça...Belki Slytherinlilerden hoşlanmasının sebebi de buydu.Garip bi şekilde gülümsedi.Daha sonra çocuğun yanlış anlamaması içinb tekrar meraklı gözlerle bakmaya başladı.

Çocuğu süzünce, onun da yaşıtlarından farklı olduğunu fark etti.Dış görünüşünden bile ben buradayım diyordu resmen.

Çocuğun cevabını beklemeye başladı.

Banned

"Evet, dinliyorum."

Kız sinirli gibiydi. Herhalde çok önemli bir büyü öğrenmeye çalışıyordu ya da Sihir Tarihi'nden gereksiz bir olayı ezberlemeye çalışıyordu. En azından kitap bu görünümü veriyordu. Dexasin cevap vermeden önce gözucuyla yazılanları okumaya çalıştı. "Hıçkırma, kaybetme" tarzı 1-2 kelime okudu. İksir kitabı mıydı acaba?

"Buraya doğru gelirken bir Ravenclaw atkısı buldum da.." dedi Dexasin ve sustu. Bir an için atkının karşısındaki kızın olup olmadığını sormamaya karar vermişti. Hem atkıyı bulup geçirecekti hem de sinirli bir ifadeyle mi karşılanacaktı? Ne cüret!

Dexasin'in saçmaladığını farketmesi uzun sürmedi ve soruyu sordu: "..senin olabilir mi acaba?" Atkıyı yakından inceleyebilmesi için atkıyı karşısındaki kıza verdi. Kızılımsı saçlar vardı kızın, şeker gibiydiler. Yeşil gözleri de şekere benziyordu. Dexasin, aklında uçuk teoriler üretirken ayakta dikildiğini hatırladı ve kendini hafif ıslanmış çimlerin üzerine attı. Cüppesinin popo kısmının ıslandığını hissetti. Acaba o kadar da kuru değil miydi çimler? Kıza çaktırmamaya çalışarak eliyle cüppesinin arka kısmını yokladı. Evet, sırılsıklamdı...

Gezgin

Claire, bir yandan çocuğun konuşmasını beklerken, bir yandan da kitabı göz ucuyla okumaya çalışıyordu.Acaba onu bu romanlara çeken neydi?Aşk mı?Hiç sanmıyorum.Claire, şu ana kadar kimseye aşık olmamıştı bile.Açıkçası böyle şeyler için de gayet erken olduğunu düşünüyordu.Ama, bu aşk romanları o kadar güzel kurgulanmıştı ki, Claire kendisini olayın içinde hissediyordu.

-Buraya doğru gelirken bir Ravenclaw atkısı buldum da...Senin olabilir mi acaba?

Claire, düşündü ve boğazını yokladı.Ahh!Ne kadar da aptaldı.Atkısını düşürmüş ve fark etmemişti bile.Kesinlikle daha dikkatli olması gerekiyordu.Bu gidişle kendini ne zaman unutacaktı acaba?Elini alnına götürdü ve çocuğa yumuşak bir sesle:

-Ahh, evet benim.Teşekkür ederim getirdiğin için.Düştüğünü bile fark etmemişim biliyor musun?Nerede buldun?Bu arada, az önce biraz sinirli davrandığım için özür dilerim.Her Ravenclawlı gibi ben de kitap okurken rahatsız edilmeyi sevmem açıkçası ,dedi ve hafifçe gülümsedi.

Kitabı ve çocuğun uzattığı atkıyı çantasına koydu.Çantasına bunları koyaken çantasının ne kadar salaş olduğunu fark etti ve kaşlarını çattı.En kısa sürede çantasını temizlemesi gerekiyordu.Neden bu kadar dikkatsizdi ki?Bu arada, çocuğun çimlere oturduğunu fark edince:

-Ahh,ne kadar kabayım.Gel, benim yanıma, taşa otur.Daha kurudur, emin ol.Bu arada ismin neydi? , dedi sıcakkanlı bir sesle.

Açıkçası, az önce çocuğa böyle davrandığı için kendini çok kötü hissediyordu.Aman,ona neydi.Bu çocuğun sorunuydu.

Banned

Dexasin aklında öğrendiği büyüleri hızla geçiredursun, karşısındaki kız cevabını vermişti bile.

"Ahh, evet benim.Teşekkür ederim getirdiğin için.Düştüğünü bile fark etmemişim biliyor musun?Nerede buldun?Bu arada, az önce biraz sinirli davrandığım için özür dilerim.Her Ravenclawlı gibi ben de kitap okurken rahatsız edilmeyi sevmem açıkçası"

Dexasin omuzlarını silkti. "Önemli değil." dedi gülümseyerek. "Buraya doğru gelirken ormana yakın ağaçların oralarda çimlerin üzerinde gördüm ve aldım." Atkıyı almadan önce yaşadığı teredüttü hatırladı ve tekrar gülümsedi. Sürekli gülümsediği için dışarıdan aptal gibi mi gözüküyordu acaba? Sorunun cevabını boşverip, istifini bozmadan devam etti. "Etrafta fazla insan olmadığı için sana bir sorayım dedim."

"Ahh,ne kadar kabayım.Gel, benim yanıma, taşa otur.Daha kurudur, emin ol.Bu arada ismin neydi?"

Çok geçti, bir kere ıslanmıştı artık Dex. Bu yüzden kendini son derece huzursuz hissediyordu. Cüppesini kurutmak için bir yol bulmalıydı. Öğrendiği büyüleri bir kere daha düşündü. İçlerinden sadece "Incendio" büyüsü işe yarayabilirdi. Ne yakacaktı ki ama? Hem bu havada ateş yaksa da, o ateş ne kadar dayanabilirdi yağmur ve rüzgara?

"Sağol." dedi Dex ve ıslak çimenlere içinden lanetler yağdırıp kızın yanına, taşlara oturdu. Bir parşömeni tutuşturup, cübbesini onunla kurutmayı denesene başarılı olur muydu acaba?

"Adım Dexasin. Slytherin, 3. sınıf" dedi kasılarak. Binasıyla gurur duyuyordu. Karnında garip bir duygu hissetti. Acaba bu duygu, yaşadığı gururla mı alakalıydı yoksa taşa oturduğu için daha fazla üşüyen poposunun sindirim sistemi üzerindeki etkileriyle mi, bilemiyordu..

Kararını vermişti, parşömen yolunu deneyecekti. Çantasını omuzundan indirip kucağına koydu ve boş bir parşömen aramaya başladı. Kafasını eğip çantasının içini daha iyi görmeye çalışırken, "Peki ya sen?" diye sordu.

Gezgin

-Önemli değil.Buraya doğru gelirken ormana yakın ağaçların oralarda çimlerin üzerinde gördüm ve aldım.Etrafta fazla insan olmadığı için sana bir sorayım dedim.

Çocuk bunları söylerken gülümsüyordu.Açıkçası Claire'nin hoşuna gitmişti.Demek ki ona öyle davranmasına alınmamıştı çocuk.Belli etmese de vicdanını rahatlatabilmişti.Eh, ayrıca zaten burada kendisinden başka kimsenin olmaması anormal değildi aslında.Yağmurlu bir havada kim göl kenarına inmek isterdi ki.

Yağmur damlaları, sertçe Claire'nin yumuşak tenine çarpıyordu.Bir de saçları yüzüne yapışmasaydı daha iyi hissederdi.Pelerinin kapüşonunu biraz daha çekti.Ayaklarına baktı.Güzelim converseleri ıpıslak olmuştu.Keşke, çizme falan giyseydi.Yavaş yavaş ayaklarının da ıslandığını hissediyordu.Ondan sonra işin yoksa bir de hasta ol, onunla uğraş. "Keşke gelmeseydim" diye düşündü içinden.

-Adım Dexasin. Slytherin, 3. sınıf.Peki ya sen?

Slytherin olduğu çocuğun duruşundan belliydi zaten.Bununla gurur duyduğunuysa yoldan geçen bir kofti bile anlardı.Bunu düşündüğü için kendine güldü.Kendisi de binasından gurur duyuyordu tabii ki.Ravenclaw...Zeki ve mantıklıların binası en kısa ve öz tabirle.Çocuğa cevap vermesi gerektiğini düşündü ve:

-Ben de Claire.Gördüğün gibi de Ravenclawlıyım.Ayrıca 2.sınıfım.Ama öyle muggle aşıklarından değilimdir , dedi gülümseyerek.

Bir yandan da çocuğun çantasıda ne aradığını merak ediyordu.Sohbeti biraz daha açmak için:

-Eee, Dexasin, nelerden hoşlanırsın?Büyük ihtimalle benim gibi yalnızlıktan ve yağmurdan hoşlanıyorsun ha?, dedi garip bir merakla.

Banned

"Ben de Claire.Gördüğün gibi de Ravenclawlıyım.Ayrıca 2.sınıfım.Ama öyle muggle aşıklarından değilimdir"

Dexasin çantanın diplerinde ezilmiş, büzülmüş boş bir parşömen parçasını çekip aldı. Kafasını kaldırıp Claire'e baktı. Ravenclawları severdi, muggle aşığı olmayanları daha da severdi. Bu kızla iyi anlaşacağını düşünüyordu.

"Eee, Dexasin, nelerden hoşlanırsın?Büyük ihtimalle benim gibi yalnızlıktan ve yağmurdan hoşlanıyorsun ha?"

Yağmur şiddetini arttırmıştı. Dexasin ıslanan saçlarını salladı ve cübbesinin başlığını kafasına geçirdi. Parşömeni hemen yanına bıraktı, bu şiddetli yağmurda planı asla işe yaramazdı. Ellerini birbirine kovuşturarak ısınmaya çalıştı. Boş bir çabaydı elbette ki bu.. Sonra da sol eliyle sağ kolunu sıvazlamayı denedi. Hey, bu iyi gelmişti işte!

"Hmm örneğin kuru kalmaktan hoşlanırım." dedi gülümseyerek. Dümdüz ileri, Karanlık Orman'a doğru bakıyordu. O sık ağaçların altında ıslanması imkansız gibi bir şeydi herhalde.."Quidditch'i severim. İksirlerle uğraşmak da hoşuma gider."

"Haa bir de yemek yemek" diye ekledi hemen. Bu kadar yemek yemesine rağmen hala zayıf kalmasına cidden şaşırıyordu. Gerçekten en sevdiği şeyleri söylemekten vazgeçti Dexasin. Bunlar kızı korkutabilirdi şüphesiz.. Bakışlarını Karanlık Orman'dan Claire'e kaydırdı.

"Yalnız kalmak.. Aslında etrafımda birilerinin olması hoşuma gider ama bazen-" dedi ve duraksadı. Bazen etrafındaki herkesten nefret ederdi. Buna en iyi arkadaşları da dahildi. İşte o zamanlar yalnız kalmaya ihtiyacı olurdu. "-yalnız kalmayı isterim." diye tamamladı. sözünü. Uzun uzadıya anlatmaya gerek yoktu duygularını. Hem Dex öyle her sorununu mızmızlanarak başkalarına anlatan ağlaklardan değildi.. Onlardan nefret ederdi.

"Sen neleri seviyorsun peki?" diye sordu nezaketen. Sorunun cevabını almadan bir soru daha sordu, "Hey herhangi bir kurutma büyüsü biliyor olamazsın değil mi?" İçinden "Biliyor olsun, biliyor olsun" diye yalvarıyordu.