”Efenegin, buraya oğlum!”

Yatağından zorlukla ayrılarak kalkmış, gözleri uykunun ağırlığıyla yarı kapalı, giyinmeye başlamıştı. Büyük, siyah köpeğinin Kara Göl’ün kuzeyindeki, yani Yasak Orman’la Göl arasındaki koruluklarda enerjisini boşaltabilmesi için haftada üç ya da dört kez sabah erkenden kalkıyor, köpeği tasmaladıktan sonra şatodan çıkarıyor ve Göl’ün ilerilerinde serbest bırakıyordu. Efenegin orada, yüksek, heybetli ağaçların gölgeleri arasında kaybolup gittikten sonra Hogwarts arazisinde ya da Zemin Katı’nda aylaklık ederek zaman geçiriyor, köpeğin geri döndüğünü anlamasını sağlayan gürlercesine havlamaları duyunca geri dönüyor ve ağaçlar arasında onu tekrar tasmalıyordu. Bunu yapmak özellikle soğuk kış günlerinde daha da zor ve yorucu bir hal almıştı-ancak siyah iblisinin şato içerisinde agresifleşmesindense, her sabah sıcacık yatağından ve uykusundan maruz kalmayı yeğlerdi.

”Hadi,” dedi, köpeğin, siyah kalın ensesini kaşırken, ”Orman’a girmek yok, fazla ulaşmak da-ama insanlara saldırmak da yok!” Kalın, metal tasmanın zincirlerini çıkardığı anda kuru, taşıdığı karların ağırlığıyla eğilmiş ağaçların arasında koşup kaybolan köpeğin arkasından baktı bir süre, dediklerini anladığını ümit ederek. Sonrasında üzerindeki paltoya ve yeşil atkısına sıkıca sarınarak, ayağının altındaki bembeyaz zeminin üzerindeki buzların ve sertleşmiş karların çıtırdayışışını, soğuk rüzgarın uğultusunu dinleyerek Göl’ün şatoya yakın tarafına doğru ağır adımlarla yürümeye başladı.[/color]

Bir buçuk yıldır bu saatte, özellikle de bu mevsimde yalnızca bir iki kişi görmüştü Göl’ün yer yer donmuş sularına gelen. Yalnız olduğuna inanarak ilerliyordu yine ki, ileride, bir ağacın altında oturmakta olan kızı gördüğünde tahmininde haksız olduğunu anlamıştı. Mavi gözlerini kısarak, dikkatle süzdü onu. Tanıdık bir suretti bu kız, hem de Slytherin’di. Biraz daha yaklaşıp göz attığında bunun Gabriella olduğunu anlamıştı. Andrew’le aynı dönemdendi Gabriella, tanışıyorlardı dolayısıyla da. Ancak dersler haricinde pek konuştukları da söylenemezdi. Kızın yanına gitti yavaşça. Kucağında bir kedi olduğunu gördüğünde gözleri hafifçe kasıldı, Efenegin ona gönderildiğinden beri kedilere karşı bir tavır edinmeye başlamıştı. ”Güzel bir kedi... dedi, yumuşak bir ses tonu ve küçük bir tebessümle. Bir yandan da Sabahın köründe ne arıyor burda? diyordu, içten içe.


.

Gabriella'nın "Merhaba, neden oturmuyorsun?" demesi üzerine cüppe ve paltosunu yavaşça toparlayarak, ağacın sol tarafına bırakmıştı kendisini. Güneş şatonun tam karşısındaki dağlar üzerinden yavaşça gösteriyordu kendisini, kardan bembeyaz kesilmiş zirveleri kızıla boyayarak. Bu manzara bazen huzur, bazen de hiddet yaratıyordu yüreğinde. Beyaz ve gri bulutların, bu masumane ışığı perdeleyişine başka anlamlar yükleyerek dalıp gitmişken, onu kendi dünyasından çekip alan Gabriella'nın sesi olmuştu.

"Ufak bir işim vardı-" diyerek başladığı sözünü umduğu gibi geçiştirerek noktalayamamıştı. İlerideki ağaçların arasından vahşi bir havlama sesi yükselmiş, bu durum (özellikle ıslak çimenlerin arasında olan kedi olmak üzere) ağacın altında oturanların o bölgeye doğru dikkat kesilmelerine neden olmuştu. Başını kederle sallayan Andrew "Önemli bir şey değil," dedi sukunetle, "Benim köpeğim, haftada birkaç kere onu salıveriyorum, yoksa huysuzluğu tutuyor. Şimdi de o yüzden burdayım!" diyerek bitirdi açıklamasını. Efenegin sahipliği bir hayli zor olan bir hayvandı. Efendisine son derecede sadıktı, ancak fazla hareketli ve agresif olması Hogwarts koşullarında Andrew'i oldukça zorluyordu. Ancak o, Martin'den kendisine kalan en değerli armağan, emanet ve bekçiydi. "Peki sen burda ne arıyorsun?" dedi kısa bir sessizliğin ardından.

Andrew yanına otururken Gabriella da eliyle Line'i iyice uzaklaştırdı. Çünkü Andrew'in rahatsız olacağından neredeyse emindi. Andrew düşüncelere dalıp gitmişken onu kendine getiren Gabriella'nın ağzından dökülen sözcükler olmuştu. Andrew hemen sorusunu yanıtladı.

"Ufak bir işim vardı-"

Ancak o cümlesini tamamlayamadan hırçın bir havlama sesi duydular. Gabriella içgüdüsel olarak uzanıp Line'i kendine yaklaştırdı. Sonra da merakla sesin geldiği yöne baktı. "O da neydi?" die mırıldandı belli belirsiz. Andrew oldukça sakin görünüyordu. "Önemli bir şey değil," dedi kafasını iki yana sallayarak. "Benim köpeğim, haftada birkaç kere onu salıveriyorum, yoksa huysuzluğu tutuyor. Şimdi de o yüzden burdayım!" diye devam etti. Gabriella kaşlarını kaldırarak seslerin geldiği bölgeye baktı. Ama bir şey göremedi. Andrew'ın köpeği çoktan gözden kaybolmuş olmalıydı. Yüzünde muzip bir gülümsemeyle "Line'le çok iyi anlaşacaklardır eminim." dedikten sonra yavaşça Line'i tekrar çimlere bıraktı.

Ufak bir sessizliğin ardından sessizliği bozan Andrew olmuştu,

"Peki sen burda ne arıyorsun?"

Burada ne aradığını Gabriella da bilmiyordu. Ama hogwarts'a geldiği günden beri her gün buraya sabahın erken saatlerinde, hatta bazen güneş doğmadan gelip tek başına oturuyordu. Uykuyu sevmezdi, çok az uyurdu. Belki bunun etkisi vardı bunda. Erkenden uyandığı için ortak salon hep boş oluyordu, ve de sıkıcı. Soğuğa aldırmadan dışarı atıyordu kendini Gabriella her sabah. Soğuk... Cidden hava daha da soğumuştu. Elinde olmadan dişleri tıkırdadı Gabriella'nın. Cüppesine biraz daha sarılırken bir yandan da Andrew'in sorusunu cevaplıyordu.

"Ben her sabah geliyorum buraya nerdeyse. Herhangi bir nedeni yok, burayı seviyorum." dedi ufak bir tebessümle Andrew'e bakarak. ...

Gabriella'nın kedisini tekrar yere koyuşunu seyrederken, "Line'le çok iyi anlaşacaklardır eminim." demesi üzerine Andrew'in yüzüne geniş bir tebessüm yayılmıştı. "Evet, çok şanslıyız bu yüzden!" dedi gülerek, sol kolundaki ağır çelik saatine kayıtsızca baktı, kahvaltıya dahi çok vardı henüz. Hava biraz da olsa ısınmıştı şüphesiz, ancak hala soğuğun bedenini sarmasına engel olamıyordu.

Yüksek ağaçların arasında gezinip duran bir kemirgene dikmişti gözlerini. Tam olarak ne olduğunu bilemese de, ormana hakim olan kış şartlarında aç kalmış bir hayvan olduğu ve Göl'e doğru yaklaşarak küçük de olsa bir av aradığı belli oluyordu. Hayvanların doğal hallerini izlemek hep hoşuna giderdi, nedenini bilmese de. Hele de o an olduğu gibi zor durumdaki hayvanları. Gözü o kemirgene dalmışken, Gabriella'nın sorusunu yanıtlamakta olduğunu duydu. Mavi gözlerini tekrar kıza yönlerdirerek onu dinlemeye koyuldu.

Ne sormuştum ki ben buna? diye geçiriyordu içinden, uykusuzluğun ve takatsizliğin verdiği bitkinliği, zihnini kaplamış pusları destekliyor, ayılmasını güçleştiriyordu. Gece boyu da uyuyamamıştı zaten, üç aydır gecelerinin çoğunu kabuslarla geçiriyordu. Gecenin karanlığı söktüğünde ancak rahat, karanlık bir uykuya dalabiliyordu ki, bu defa da Efenegin'i dışarı çıkarması gerekiyordu. Bunu yapmadığı günler de genelde derslerin erken başladığı günler olduğundan bu yorgunluğunu üzerinden atması namümkün bir hal alıyordu. "Evet, Göl'ü ben de seviyorum. Özellikle yağmur yağarken, fırtına çıkmışken daha çok. Çünkü o zamanlarda Göl insanlar tarafından terk edilmiş oluyor. Sadece rüzgar, ağaçlar, sular oluyor ; hem sessizlik hem de serin bir yalnızlık..." dedi sukûnetle Gabriella'nın gözlerine bakarak, yüzünde gölgeli bir tebessüm vardı. Snra tebessümü biraz da genişledi, "Kışın da benzer bir manzarası var ama, havası biraz fazla serin oluyor!" diye ekledi, soğuk bir rüzgar esip cüppesine daha da sarılmasına neden olarak.

"Evet, Göl'ü ben de seviyorum. Özellikle yağmur yağarken, fırtına çıkmışken daha çok. Çünkü o zamanlarda Göl insanlar tarafından terk edilmiş oluyor. Sadece rüzgar, ağaçlar, sular oluyor ; hem sessizlik hem de serin bir yalnızlık...Kışın da benzer bir manzarası var ama, havası biraz fazla serin oluyor!"

Gabriella sessizce dinledi Andrew'i ve onun da üşüdüğünü farketti. Gülümsedi, şatoda oturmak varken buraya gelmiş kendilerine işkence ediyorlardı. Uzaktan Andrew'in köpeğinin gökgürültüsünü andıran havlamaları geliyordu hala. Gabriella'nın aklı Megan'daydı. Bıraktığı şeyi geri almaya gelememişti ve bu da kötüye işaretti. Başına bir şey gelmiş olmasından endişeleniyordu Gabriella. Megan'ın dediği gibi yapıp hayvanı Hogarts'a getirmemişti. Şimdiyse kendini Megan'ın sadece önemli işleri olduğuna ve o yüzden gelemediğine inandırmaya çalışıyordu. Ablası uzun süredir gönderdiği mektuplara da cevap vermiyordu. Ama tabi ki bu da işlerinin yoğun olmasından kaynaklanıyor olabilirdi. Megan, Gabriella'nın o korkunç evden ayrılabilmesi için tek umuduydu. Ona bir şey olması durumunda ne yapacağını bilmiyordu Gabriella. Belki tek başına kaçar giderdi. Ama nereye ?

Kafasından bu düşünceleri atmaya çalıştı. Ancak başarılı olamadı. Hava sanki onun ruh halini yansıtırcasına kararıyordu. Gittikçe şiddetlenen rüzgar saçlarını dağıtıyor, tutturduğu tokadan kurtulup bukle bukle omuzlarına düşmesine sebep oluyordu. Gabriella hem soğuğa hem de kafasındaki düşüncelere daha fazla dayanamayıp ayağa kalktı. Andrew’in köpeğinin sesine şimdi gerçek gök gürültüleri de karışmıştı, Önce birkaç damlayla başlayan yağmur hızla şiddetlenmeye başladı. Gabriella, zaten saçının tokadan tamamıyla kurtulduğunu fark ederek tokayı çıkardı,

“Andrew gitsek iyi olacak, yoksa ikimiz de sırılsıklam olacağız.” dedi. Zaten neredeyse tamamen ıslanmışlardı. Gabriella, doğruca gidip bir kenara fırlattığı kitapları topladı. Zaten ıslanmış olan kitapları yine de cüppesinin altına sakladı ve Line’yi bulmak için etrafına bakındı. Ama Line çoktan gitmişti. Gabriella, Andrew’e döndü ve

“Köpeğini de bulsak iyi olur.” dedi …