Kaçış

Misafir

Tiz, net ve kendinden emin ses kulaklarına geldiğinde, olayın, tahmin ettiğinden daha büyük bir hâle dönüşeceğini anladı. Sıradan, basit bir düello olmayacaktı bu. Marcus biliyordu ki; karşısındaki adam, kendisini öldürmek için düello edecekti. Bir kez daha, ölüm ile burun burunaydı. Fakat kendine güveni tamdı. Bu gece, bu düellodan galip çıkacak kişi olduğunu biliyordu. Hiç değilse, yenilmeyecekti. Sakin bir izlenim vererek, asasını adama doğrultmuş şekilde, dudaklarını araladı. “Emin olabilirsin ki, ölmeyeceğim.” Flavio’nun, onun sesini duyup duymadığından emin değildi. Büyücü, öyle bir şiddetle bağırıyordu ki, orman halkı bile sessizliğe bürünmüştü. Oluşan fırtınayla, çevrelerindeki her şey –hatta hayvanlar bile- Marcus’un üstüne geliyordu. Devasa bir ağaç, topraktan ayrılıp, genç büyücüye hücum ediyordu. Bunu cılız bir çaba olarak gören Marcus, asasını biraz oynattığında, son derece güçlü bir kalkan oluşturdu. Üzerine hücum eden ne varsa, hepsi kalkana çarpıp, gerisingeri yerine dönüyordu. Flavio bunu beklemiyor gibiydi. Marcus ilk kez, küçümser gibi baktı rakibine. Yapabildiği şey, bununla sınırlı mıydı?

Tam bu düşünce kafasına geldiğinde, etrafında alevden bir çember oluştu. Flavio, çemberin dışındaydı ve öfkeyle konuşuyordu. Marcus ise şaşkındı. Adamın bu kadar ileri gideceğini tahmin etmemişti. Bunun yanı sıra, yüz ifadesi ne olursa olsun anlamsızdı. Zihnini kapatmaya devam ediyor; adamın, ona ait tek bir düşünceyi anlamasına izin vermiyordu. Alev, şatodan rahatlıkla fark edilebilirdi. Az sonra birkaç profesörün buraya geleceğinden emindi, bu yüzden Flavio, en kısa süre içerisinde kendisini öldürme girişiminde bulunacaktı. Buna izin vermeyecekti. Asasıyla, geniş daireler çizmeye başladı. Alevler ondan uzaklaşıyordu. Biraz daha güç harcadığında, alevler doğruca Flavio’nun üstüne hücum etti. Büyücü de asasıyla alevleri yok etti. Geriye ormanın sessizliği ve yanmış ağaçlarının külleri kalırken, iki büyücü sessizliğini korudu. Marcus, Flavio’nunda aynı şeyi düşündüğüne emindi: düello henüz bitmemişti.

Gezgin

Çılgınca dönen ateşin bir an için kendi üzerine gelmesiyle Flavio hızlı davranıp ateşi söndürmüştü. Yanan ağaçlar ve arda kalmış yıkık ormanda bir çok kez savaşsada bu Flavio için en önemli düellolardan bir tanesiydi. Belkide en önemlisiydi. Karşısında onun kadar güçlü bir büyücü sadece savunuyordu. Tek yaptığı şey olan savunma ve onuda çok iyi biliyordu. Flavio’nun Marcus’a baktığında gözüne gelen alevin gözlerinden haykırırcasına yandığını hisedebiliyordu. Artık gitmeliydi. Birazdan bütün profesörler burada olur, onlarla başa çıkmak onu tehlikeye atabilirdi. Flavio sadece ateşten yanan çalı parçalarının sesiyle Marcus’la bakışıyordu. Son büyük hamle için düşünüyor olabilirdi. Belkide buradan cisimlenemezdi. Ama büyük gücü karşısında kalkanın kırılacak olmasından emindi. Gözlerine yansıyan ateş bir anda sönmüştü. Ortamı bir anda eskisi gibi yapıp soğutmuştu. “ Ölümün bu gece olmayacak Marcus. Bu gece sadece sana ne kadar güçlü olduğumu, kendine çok güvenmemeni göstermek için buradaydım. Ancak şu dakikadan sonra bütün zıt birlikleri yok etmeye başlayacağım. Görüşürüz Marcus. Tekrar geleceğim. “ Bir anda Flavio’nun etrafını dumanlar kaplamıştı. Flavio gözden kaybolurken bir büyü yolladığı kesindi. “ Sectumsempra. “ Flavio’nun tozların arasından çıkardığı kırmızı renkli lanet Marcus’un asa tutan koluna giderken Flavio’nun kayboluşu gerçekleşmişti. Dumanlar hızla yok olurken Marcus’un üstüne lanet hızlı hızlı geliyordu.

Misafir

Asasını adama doğrultmuş olsa da, herhangi bir saldırıda bulunmuyordu. Düello boyunca, tek bir saldırıda bulunmamıştı. Sadece savunmuştu. İnsanlara zarar vermeyi sevmiyordu. Şimdi, onu öldürmek isteyen adama bile saldırmıyordu. Fazlasıyla iyi niyetli olduğu düşüncesine kapıldı. Bunu düşünürken bile, gözlerini Flavio’nun üstünden ayırmıyordu. Onun saldırısına, ani bir hareketle savunarak karşılık vermeliydi. Adam, son bir hamle düşünüyor gibiydi. Marcus bir zihin okuma büyüsü yaparak, onun düşüncelerini okumayı çok istiyordu. Fakat yapacağı bir saldırı, düellonun devam etmesine neden olacaktı. Bu nedenle öylece duruyordu. Konuşmaya başlayan, öfkeli adamı dinliyordu. O, sözlerini bitirdiğinde Marcus, asasını hâlâ ona doğru tutarak dudaklarını hafifçe araladı. “Gelişini bekleyeceğim, Flavio. Bekleyeceğim.” Kendini ilk kez bu kadar öfkeli hissediyordu. Bunun yüz ifadesine de yansıdığından emindi. Düşüncelerini gizlemeyi başaramıyor gibiydi.

Büyücü Hogwarts arazisinde cisimlenmeye niyetlenirken, Marcus onun bunu başarabileceğinden neredeyse emindi. Güçlerini hafife almıyordu, ama kalkanın delinmesi kötü bir durumdu. Onun gidişiyle, her şeyi değiştirecekti. Her şey daha sağlam, her yer daha güçlü bir savunma büyüsüyle korunmuş hâlde… O esnada adamın asasından çıkan büyü, Marcus’un sağ eline etti. Bileğinde derin bir kesiğe yol açmıştı. Kesikten adeta kan fışkırıyordu. Bir anlık dikkatsizlik, bir yaraya yol açmıştı. Sol eline aldığı asasıyla büyü ismini mırıldanıp, kesiği kapatırken, Flavio’nun cisimlenmesini izledi. Evet, sadece izlemekle yetindi. Onun gidişine izin verdi ve cisimlenme engelini sağlayan kalkanın kırılışını izledi. An itibariyle Hogwarts’ta, hatta tüm büyü dünyasında, her şeyin değişeceğini biliyordu. Yeni bir dönem başlayacaktı. Belki de, yeni bir savaş…

Kaçış

Kaçış

Similar topics

Similar topics