Olivia'nın yaş dolu gözlerinden süzülen yaşları silerken artık ağlamadığını fark ettim. Ağlamadığını bilmek güzeldi. Aslında neden ona kendimi bu kadar yakın hissettiğimi pek anlayamamıştım. Onu mutsuz ve üzgün bulmuştum ama şimdi kollarımda ağlıyordu daha doğrusu ağlamayı kesmişti. Ona sarılıp güç vermek çok güzel bir histi benim için... Belki de o an için yapılması en gereken şey. Ellerimi artık ağlamayan gözlerinden çektim ve elimi yavaşça saçlarına götürdüm. Ona karşı göstermiş olduğum dostça ilgiden dolayı onu birden irkitmek istemiyordum açıkcası. Çünkü kim ilk tanıştığı birinin yardımına bu denli çaba gösterir ve böyle bir dostça yakınlaşma gösterirdi? İçime düşen bu şüpe Olivia'nın güzel sesiyle uçup gitmişti.
'' Bella, iyi ki varsın dostum. ''
Evet bu seçilmiş güzel kelimeler hoşuma gitmişti. O anda Olivia'nın sarılmasına karşılık verdim. Onu çok sevmiştim. Elimle saçlarını okşadım ve kelimelerimi düzgünce seçerek sözlerime başladım.
"Nihayet ağlamaktan vazgeçip dünyaya döndün... Sende iyiki varsın!"
Anasayfa 
