Yaralar zaten vardı sönük kalbimde her gelen sonu bekleyişte, şimdi vücudunda hissettiği güç bu adamın soluksuz canından mı gelmişti? Peki ya artık o nefret ettiği gibi bir mahlûkat mıydı? O zaman neden bu adamdan nefret etmiyordu onun kollarında olmaya neden bu kadar ihtiyaç duyuyordu, onun sarılışına bu kadar amaçsızca nasıl bağlanmıştı. Derin derin nefes alan vücudu hala onun yaratık olmadığını gösteriyordu ama o bundan acı çekiyordu sanki olmayı mı istiyordu? Neden kafası bu kadar karışmıştı?
Üstünde yattığı bedenden uzaklaştı ve
“Yağmuru severim ama ıslanmayı sevmem, yaratık! Hele boğazımdaki diş izlerini, asla!” Mavi gözleri öfke ve merakla parlıyordu. Bir yandan asasıyla onu mahvetmek istiyorken bir yandan da onu yıllar önce ki gibi tanıma merakıyla tutuşuyordu.
Neden bugün dünle yıpratıyorsun ki kendini. Ya da neden sadece geleceğin hayalini kuruyorsun. Neden uzun düşünüyorsun ki. Ne kadar uzun düşünürsen o kadar kısa yaşarsın. Çünkü hayatın düşünmekle geçer. Bugünün yarın dün olmayacak mı? Ne kaybedersin bugünü yaşarsan geleceği yaşamaya çalışmak yerine. Bugünü yaşamalısın. Çünkü hayat geleceği yaşayabileceğin kadar uzun değil. Kendin olmalısın, çünkü hayat başkası olmak için çok kısa.
Boğazına düğümlenen bu sözler onu olduğu yerde tutulmasına neden oldu bir kez içinden geldiği gibi davranacaktı ve arzuladığı bu vampiri öldürmeyecekti Ursula adama baktı ve
“Senin değil ama benim sıcak bir şeyler içmeye ihtiyacım var. Ne de olsa sen aperatif olarak benim kanımı kullandın.” Cümlesi bittiğinde küçük bir kahkaha attı ve
“Hadi vampircik üstümü de değiştirmem lazım, kaldığım eve gelmeye korkuyor musun yoksa?”
Onu neden kızdırmaya çalıştığını bilmiyordu ama evine doğru yürürlerken asası ve bedeni her an tetikteydi ya da kendini kandırıyordu çünkü yaratığın yanında hayatında olmadığı kadar huzurla yürüyordu.

Göğü tutan kin ve nefret ateşlerinden ayrıntılarıyla söz etmenin bir anlamı yoktu felaketin tutkusuyla yürüyorlardı. Kişilerin tüm yetilerini tersine çevirebilecek bir kavrama ve anlayışa sahip bir kadın, yıkımın ayrıcalığına sahip bir vampir. Bu iki kişi asla yan yana gelmemesi gereken ateş ve barut…
Gerçekler konusunda ne kadar katı olarsak olalım yalan hayatın vazgeçilmez bir unsurudur ve kendimizi hep kandırmaya çalışırız çünkü var oluşumuzda ki tatminsizlik ancak bu yapılanla son bulur. Aradığımız küçük bir umuttur hayata karşı, tatlı bir dokunuştur, belki de kaybettiklerimizin yerini dolduracak büyüdür o. Asırlık bir hayatı yaşamış karanlığın yaratığı acaba karanlığa ruhunu bağlamış birini etkileyebilir miydi, içlerinde sakladıkları kötülük mü yoksa iyilik miydi? Soruları bulmak şuan için kolaydı zor olan acısız yanıtları bulmaktı. Şimdi yeni bir av başlıyordu Ursula için tek bir farkla bu sefer avcı değil avdı, kalbi bu avın en büyük kazancıydı ama aşka ve sevgiye sunulmuş bir kalp tüm amacını unutturabilirdi ona.

Yağan yağmur iliklerine kadar ürpermesine neden olsa da tüm alaycılık ve baskısını yanındaki yaratığa yönlendirmeye çalışıyordu. Böylece kafasında ki her açmazın sonlanacağını ve onun sineceğini düşünüyordu. Ruhunun başladığı ayin belki onu karanlık saatlere hapsedecekti belki de yersiz düşünceleri onu boğacak ve çılgına çevirecekti, peki denemeye değer miydi?
Mavi gözlerinin içinin daha da parlamasına neden olan yağmur onu kutsuyordu sanki saçından yüzüne damlayan bir damlayı dilinin ucuyla içine çekti ve tadına baktı. Uzun süredir yapmadığı bir şeydi bu…
Her değen damla teninde başka bir hatırayı canlandırıyordu bunları düşünmeyi bırakalı uzun zaman olmuştu ama yine açılmıştı işte Pandora’nın kutusu. Gece ayın saflığında akan gözyaşlarını vampirin fark etmediğini düşünüyordu ve rahatlıkla ağlamaya devam ediyordu Ursula, evin önüne geldiklerinde hafif bir nefes aldı ve kafasını toparlamaya çalıştı.
Anlık duygulara esir olmak istemiyordu ama vücudunda ki uyuşukluk beynini yemeye yetiyordu, birden fazla hissi beyninde hissetmek onu açmaz bir sona bağlıyordu sanki…

İçinde hissettiği zamandı onun yaşadıklarıydı, kendi yaşadıklarıydı biliyordu oda biliyordu artık onu. Bulmuştu, kimseye sunmadığı benliği bir vampirindi artık herkesten sakladığı kaçtığı şeyler en büyük düşmanlarından birinin hafızasındaydı ama bu onu rahatsız etmiyordu. Onunla olmak onun bir parçası olmak onu rahatsız etmiyordu…
Elini kapının tokmağına dokundurur dokun durur dokunmaz kapı itaatkâr bir köle gibi geri geri giderek açıldı. Ursula eşikten içeri girip adamın gözlerinin içene baktı ve

“Evime hoş geldin, yaratık.”

Yorgun yüzünde canlı bir gülümseme belirdi ve geldiği gibide kaybolarak gitti, arkasına bakmadan içeri doğru ilerledi kapanan kapının sesini duysa da devam etti. Burası bir evden çok dev gibi bir stüdyoya benziyordu. Camın önünde Marina’ya bakan kısımda siyah deri bir sandalyenin önünde nazlı edalara gebe olan arp duruyordu. Hemen yanında duran dev boyutlardaki aynanın üstüne başlanmış harika resim karanlık gecede odaya farklı bir gizem veriyordu, resim rengârenk boyanmış kırık ayna parçalarının birleşimiyle yapılıyordu. Yerdeki bezin üstünde binlerce kırılmış ayna parçası vardı, ayın ışığı onlara vurdukça odanın içinde bir gökkuşağı şöleni yaratıyordu. Yerde sıralanmış duran bardaklar ve onların yanında duran kitaplar odanın son eşya parçalarıydı, büyük balkona hatta evdeki tek balkona açılan yerde de siyah dev gibi bir minder ve onun üstünde de ona uyan bir yastıkla çarşaf buruşmuş bir şekilde duruyordu.
Ursula odanın Marina kısmını kaplayan boydan boya cam olan yere gelince durdu, eli istemsizce kalkmış ve boynundaki iki diş izinin üstünde naif hareketlerle gezdirmeye başlamıştı. Karanlık odaya alışan mavi gözleri dışarıda dinmiş olan yağmurun bıraktığı izlere bakıyordu. Arkasından yaklaşan vampiri hissetmiş ama olduğu yerde kıpırdamadan beklemeye devam etmişti. Onun kanı damarlarında akarken onun hissettiklerini hissediyordu belki bu onun için ölümcül olmalıydı ama o hiçbir şey hissetmiyordu ya da hissediyordu hissettiği kalbinin derinliklerinden yükselen bir sıcaklıktı. Tüm vücuda yayılan hoş bir şaraptı, onun önce başını döndürüyor sonrada ayaklarında ki gücü alıyordu.

Yaratığın eli ıslak saçlarına değdiğinde midesindeki kelebekler onu güldürecekti nerdeyse, odanın havası ciğerlerindeki boşluğu dolduramıyordu artık. Yağmurun ardından tüm ihtişamıyla ortaya çıkan ay saman sarısı saçlarında büyüleyici bir hale etkisi yaratıyordu. Gözlerini kapamış kendini tamamen adamın dokunuşlarına bırakmıştı. Yılların etkisiyle sertleşip katılaşması gereken eller bir sanatkârın heykeli üzerinde gezinen narin ve onu kırmaktan gerçekten korkan parmaklara dönüşmüştü. Kadının pürüzsüz beyaz tenine değen parmaklar onu giderek uyuşturuyordu, ölümüne kadar saklayacağı olan izler karanlık bir armağandı onun için. Son acı dökülen gözyaşıyla gitmişti sessizlik içinde duran bedenler artık sonsuz bir açmazla bağlanmışlardı.
Yaratığın elleri nazikliğinin içinde barındırdığı tutkulu bir ateşti ve boynunda gezinen dudaklar Ursula için iki lanetin en büyük kırılma noktasıydı. Bu zamana kadar olan tüm güveni, tüm kızgınlığı ve tutkusu paranoyak bir saldırıydı belki benliğine ama bu sayede örmüştü ona ulaşılmayan ve onu gizleyen surları.

Bedenindeki heyecan bu zamana kadar hiç tatmadığı bir kör düğümdü ama yapacağı şeyden korkmuyordu. Bütün öğretilerini yıkarak kalbine yol veriyordu onun yaşamasına bir kez olsun onu bağlayan tüm zincirlerden kurtarmasına ve kâbuslarındaki saf sevgiyi bulmasına. Evet, bu zaman kadar ağzına bile almadığı şeyi bu lanetli yaratıktan istiyordu. Onu sonsuz bir aşkla sevmesini tüm kalbine hapsetmesini dudaklarındaki özgür mührü ona vermesini istiyordu. Onun soğuk bedenindeki soğukluğun unutulmayan acılarının bıraktığı ateşi dindirmesini istiyordu.
Yaratığın elleri onu kendine çevirip, üstündeki ıslak kıyafetleri çıkarmaya başladığında annesini kaybetmiş ve bulamamış bir çocuğun saflığıyla bakıyordu. İtaatkâr bir şekilde yana eğdiği boynundan aşağı ıslak saçlarından damlalar damlıyordu. Ölüm yakın olabilirdi ama beynindeki yargıç bile yaratığa teslim olmuş, onun etkileyiciliği tüm stüdyoda elle tutulabilir bir hal almış hatta sahile bile ulaşmıştı.
Onu ürperten ıslak kıyafetlerden kurtulmak onu daha bir ürpertiye bırakmıştı, yaratığın hiç zorlanmadan onu kucağına almasına bir şey dememişti.
Ve hayat yine seçimlerle doğar sen ki zavallı bir toz tanesisin karmaşıklığın içinde belirsiz olduğunda ruh suskunlaşır. Bu sessizlik belki de gizli kalmış duyguların açıklanamayan inancıdır, beklersin anlaşılmayı ya da anlayacak olanı. Seni bir gün düşmanının kollarına iten gerçekler bu dünyadaki en vurucu etkidir. Aşk…

Ursula sonsuz güveni bırakalı çok olmuştu karşısındaki yaratığın güven istediğini biliyordu ama o güven için yaratılmamıştı, hele ki bir yaratığa asla…
Fakat ruhunda filizlenen arzu onu ele geçirmişti sonunu bilmediği bir gecede yaratığın kollarında onun evine gelmişti. Gözlerini açtığında, vücudunun yansıdığı onlarca aynada kendini görmüştü. Yaratığın dudakları özlemle kendi dudaklarıyla birleştiğinde beynindeki düşünceler durmuştu, şuan için tek önemli olan şey onun olmaktı. Kadın kendini yatağın içine bıraktığında vampir yanına uzandı sessizliğin kutsadığı bedenler bir süre tavana baktılar. Hareketler ruhun telaşsız algoritmasıydı ve şuandaki sakinlik gecenin kör karanlığında Ursula’ya en iyi gelen ilaçtı. Yanı başında duran beden Tanrı’nın cennetine giremeyecek lanetli bir yaratıktı, çöken omuzlarındaki çığlıklar alabileceği en büyük yenilginin içindeydi. Su gibi akıp giden yıllar öldürücü yaralar bırakarak ilerleyecekti ve her kapı gidişin dönüşü olmaksızın kapanacaktı. Kim kimin kavgasına ne zaman tanık olacaktı, ne zaman gömecektiler içlerindeki yangını? Bırakmaya dayanabilecekler miydi, çabaları anlam bulabilecek miydi?

Ursula’nın ruhundaki karmaşa onu ayağa kalkmaya zorlamıştı, ani bir hareketle öne doğru gitmek istediğinde, yaratık ondan önce davranmış ve kollarının arasına onu hapsetmişti. Soğuk bedene yaslanan vücudu korkudan çok beklentinin verdiği bir arzuyla titriyordu, kalbinden bir oda verebilirdi elbette ki bu yaratığa ama ailesini katledende yaratıklar değil miydi? Biri çıkacak ve yanacaktı tüm hüsranları biliyordu fakat bilmediği bunun kaderin en saçma firarı olacağıydı. Kelimeler yersizdi o an için belki de olması gereken en önemli yerde konuşmamışlardı, şimdi sıra bu olmamalıydı bir kez olsun açmazların kelepçelediği ruhunu serbest bırakacaktı.

Yaratığın onu kendine doğru çevirişine karşı koymamıştı, yüzünü kavrayan eller aşırı derecede soğuktu ve ne kadar onun canını acıtmamaya çalışsa da canını yakıyordu çünkü olması gereken bu olmamalıydı. Bu düşünceler Ursula’yı yavaş yavaş hapsolurken soğuk dudaklar bir kez daha dudaklarını buldu ama ona karşılık vermemekte kararlıydı, sıkıca kapadığı dudakları nefesini tutan bedeni bunun en büyük kanıtıydı. Yaratık en sonunda dayanamamış ve onu öpmeyi bırakmıştı, Ursula tuttuğu nefesi bırakmıştı. Odada onun derin derin iç çekişinden başka ve kalbinin deli gibi atan temposundan başka hiçbir şey yoktu. Kadın yaratığa arkasını dönüp yattı bir cenin gibi koca yatakta büzülmüştü. Onu saran kollardan destek alıyordu ve soğuk kollara ruhunda yıllarca gizli kalmış acıları döküyordu. Onu böyle yapan her ne ise kafasındaki yargıcıda uyuşturmuştu ama her an onun ortaya çıkabilecek olma korkusu Ursula’ya daha büyük bir acı ve ağlama isteği veriyordu. Hıçkırıklarını yüzünü bastığı sert kollarda boğmaya çalışıyordu ama dinmeyen acıların var olduğu ruhu bir türlü sakinleşmiyordu. Sessizce saçlarının arasında gezen parmaklar onu biraz olsun rahatlatıyor, adamın hiç durmadan kulağına fısıldadığı sözler onun bulunduğu boşluktan çıkmasına yardımcı oluyordu.

Nasıl döndüğünü bile anlamadan önüne dönmüş ve sıcak nefesini adamın yüzüne bırakır olmuştu. Mavi gözlerinde süzülen yaşlar ay ışığında inci tanesi gibi parlıyordu ve denizin engin ufkunu taşıyan gözlerinde saydamlaşıyordu. Biri insan biri yaratık olabilirdi ama imkânsızı yenebileceğine inanan güçlü beden elbette ki tüm gerçekleri ortaya çıkaracaktı. Ve bu kaybı da en çok genç kadının dudaklarında bulacaktı çünkü suskunlukla mühürlenmiş bu dudaklar aşkın karmaşasıyla çözülecekti.