Steven doğruca salonun köşesindeki pufa doğru gidip kitabını aldıktan sonra, yeniden kıza doğru yaklaştı, sonunda da yanına oturdu. Gülümsüyordu, aynı şekilde de karşılık aldı. “Evet, veririm tabii ki.” Dedi Monica, içini bir minnet duygusu kapladı. Kendisinden istenilen hiçbir şeyi geri çeviremezdi, illa ki gerekiyorsa da bunu olabilenin en nazik şekliyle dile getirirdi, ikisinin yollarını bundan tam iki sene önce kesiştiren olay da aşağı yukarı yine bu eksende gelişmişti. Hatırlıyordu, Daphne ile beraber gecenin bir yarısı hiç adetleri olmadığı üzere yapmamış oldukları Tılsım ödevini hatırlamışlar, ancak saati geçirmiş oldukları için kütüphaneye de gidememişlerdi. Kendi kendilerine yazmaya çalışma çabaları da hüsranla sonuçlanınca ikisinin de aklından bir sonraki gün için geçen felaket senaryolarını paramparça ederek gecelerine gün gibi doğmuştu. O ödevde ikisine de ettiği yardımlar, yeni başlayacak bir arkadaşlığı tetiklemiş, sadece birbirini ismen tanıyan bu üç kişi de bugüne uzanan sıkı bir dostluk yoluna girmişlerdi. Ve şimdi bir kez daha Steven’ın isteğini kırmamış, bir kez daha nazikçe kabul etmişti.

“Eh sen neler yapıyorsun? Baloya gittin mi?” diye sordu sonra kız. Yüzünü ifadesiz bir hale büründürmeye çalışıyordu besbelli, ama ses tonundaki ufak imayı Steven’ın anlaması pek uzun sürmedi. Kekeleyerek “Şey, hayır- yani gidecektim, ama bir son dakika değişikliği- işte… gitmedim… okulda kaldım.” Dedi. Monica’nın kaşları ‘demek öyle’ der gibi kalktı, ancak herhangi bir şey söylemedi. “Sen, sen de eğlenmiş olmalısın… neydi o çocuk? Hufflepuff’lı olan?” diye üsteledi. “Ah, eğlendik diyebilirim- Zacharias Haxley.” Diye cevap verdi kız, ve ardından yaklaşık bir- bir buçuk dakika sürecek bir suskunluk yaşadılar. Bu sürede Monica’nın yüzüne bakmayan Steven, daha çok yalandan kitabıyla ilgilenir gibi yaptı, ön kapağını inceledi, sayfaları şöyle bir karıştırdı, kapayıp arka kapağını inceledi, sonra döndürüp ön kapağı yeniden inceledi, ve sonra aynı işlemleri bir kere daha tekrarladı. Sonra nihayet ağzını açıp derin bir nefes almasının ardından, hem yüzünde hem ses tonunda olabildiğince önemsiz bir şeyden bahsediyormuş havası verecek bir ifade takınmaya çalışarak, “Şey… sabah- Daphne’yi gördün mü?” diye sordu. Yüzüne baktığında kızın yüzüne sebebini tanımlayamadığı, tanımlamayı da istemediği bir gülümsemenin yerleştiğini gördü, ve o kaşlar, bir kez daha aynı imayı vermek üzere kalkmıştı belli ki…