Hesaplaşma

Gezgin

Zaman: Akşam 18:30 Doğum Günü Partisi dönüşü
Kurgu:Rosalie' in Marcus' a olanalr için sinirlenmesi
Kişiler:Rosalie Mariella McAdams, Aaron Marcus Darwyn

Burnunda soluyarak Hogwarts’ a dönmüştü Rosalie. Bir an önce Marcus ile hesaplaşmak için can atıyordu. Sanırım, bayağı bir bağıracaktı ona. Aslında ona bağırmaya kıyamazdı ama bugün gerçekten çok sinirine dokunmuşu. Rosalie hızlı adımlar ile avluda ilerliyor arkasına bile bakmıyordu. Çünkü Marcus’ un özür dilemek için arkasından koştuğunu tahmin edebiliyordu.Çok sinirlenmişti ve ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Hava rüzgarlıydı, kararmış bulutlar her an yağmurun yağacağına bir işaretti. Marcus’ a böyle surat asmak hiç içine sinmiyordu. Arkasından koşturan yorulmuş çocuğa dayanamayıp duraksadı ve onun gelemsini bekledi. Onunla bu konuyu uzunca tartışmaları gerçekten gerekiyordu. Kollarını birbirine bağlamış, sinirli bir ifadeye bürünerek onu bekliyordu durduğu yerde. Narince dalgalanan uzun sarı saçları şiddetli bir şekilde Marcus’ un yüzüne çarpmıştı. Mavi gözlerini onun gözlerine doğru dikerek bir süre öylece izledi. Yumuşayıp , ona sarılmaktan korkuyordu. Biraz daha böyle beklerse boynuna atlayıp onu öpecekti ve zaman kaybetmeden konuşmasına bağırarak başladı, “ Marcus sen orada ne yaptın? Üstelik benim yani sevgilinin düzenlediği o partide … Mahvettin o lanet olasıca hırsın yüzünden emeklerimi mahvettin; üstelik şimdi okuldan atılma olasılığınız bile var… “ Son kelimelerine doğru ses tonu gittikçe yumuşuyordu. Onun okuldan atılmasına nasıl yüreği dayanabilirdi? Onsuz bir Hogwarts düşünemiyordu adeta. Günler herhalde eskisi gibi geçmek bilmez ve sıkıcı olurdu. Yine zindanlara bürünürdü hayatı. Tekrar aynı çileyi yaşamaktan çok korkuyordu. Özellikle de Marcus’ u kaybetmekten. “ Orada hepiniz ortalığı birbirine kattınız; bir muggle restoranı olduğunu unuttunuz sanırım… Keşke benim için sussaydın , dayansaydın… “ Tek yaptığı çaresizce konuşup , ona bakmaktı. Marcus’ un vereceği tepkileri merak ile bekliyordu. Fakat onun bir şey demeye ; Rosalie’ e kızmaya hakkı yoktu. Çünkü Alexis’ in en güzel günün berbat etmişlerdi ve üstelik bu partiyi Rosalie düzenlemişti. Gerçekten olan bitene inanmıyordu. Ağlamamak için kendini zor tutsa da daha fazla dayanamayıp mavi gözlerinden akan o hınzır yaşlara engel olamadı. Sinirleri o kadar çok gerilmişti ki, bir yandan alacakları ceza korkusu bir yandan bu olan bitenler. Ertesi gün basında onların bir muggle dükkanında büyü yaparken görüntülenmesi gerçekten hiç hoş olmazdı. Gözlerinden akan yaşları hızlıca sildi ve yumuşamış bir şekilde konuştu, “ Ya bir şeyler olursa Marcus, ben sensiz yapamam… “ Sözünü bitirir bitirmez ona doğru ilerleyerek sarıldı. O anda gözlerinden akan yaşlara tekrardan engel olamadığını fark etmişti.

Gezgin

Okula hiçbir şey olmadan dönmenin rahatlığını yaşayan Marcus Yasak Ormanın çit patikasında adımlarını sakin sakin atıyor ve bol miktarda ciğerlerine hava çekiyordu. Yasak ormanın ortasında bir insanın ne kadar rahat olabileceğinin en rahat örneğini sergilerken beyni onu bugünkü olaya götürüyor ve hatıralarının canlanmasını sağlıyordu. Ve o da bu anıları gördüğü için bir kez daha şükrediyordu. Bunun nedeni ise belliydi bir kızın doğum gününü mahvetmiş ve ölümüne yapılan bir düellodan yine sıyrılmıştı. Normal de böyle bir işten bu kadar çabuk sıyrılmak gibi bir lüksü olmadığını bilen Marcus’a bu patikada yürümek bile rahatlatıcı geliyordu. Bu yüzden etrafı tekrar inceledi ve okula son bir kez göz gezdirdi. Beyni de bu düşünceleri onaylıyor gibiydi. Çünkü bir muggle restoranında olay çıkartıp bu okulda kalabilecek kadar şanslı olduğunu düşünmüyordu. Düşünmediği içinde cebinde özenle tuttuğu asayı çıkararak eski bir anısına ne kadar değer veriyorsa öyle bir dokunuşla asasını elinde gezdirdi. Ama aklının ucunan gelen bir düşünce Marcus’un yapmak itediklerinin özeti gibiydi. Bu düşünce tabki Marcus’a yakışır cinstendi gerekirse asasını almamaları için savaşacaktı. Bunun için cisimlenme konusunda bayağı bir fikir sahibi olması gerektiğini düşündü. Binlerce kişiyle ölümüne savaşsa bile sonunda elbetteki kaybedecek veya ölecekti. Bu yüzden bu fikri aklının bir köesine yazarak avluya doğru adımları hızlıca atmaya başladı. Belki de okuldaki son gününden önce birisiyle hesaplaşması gerekiyordu. Bu kişi savaştığı kişiler değil sevgilisi Rosalie’ydi. Çünkü onun yaptığı partiyi mahvetmiş ve onun hiçbir dediğine kulak asmamıştı. Yüzleşeceği için biraz da mutluluk vardı. İçinde kırgın ayrılmak ona göre değildi. Bu yüzden adımlarını iyice hızlandırdı. Ve avluda beklemeye başladı. O anda ise yüzünü yalayan sarı saçlar tek bir şeyin göstergesiydi. Rosalie gelmişti. Yüzünü istikrarsızca döndürerek biraz da pişman olan yüz ifadesini deiştirmeden ızın gözlerinin içine baktı. Ve onun kulaklarına haykırışını dinlemek zorunda kaldı. Marcus sen orada ne yaptın? Üstelik benim yani sevgilinin düzenlediği o partide … Mahvettin o lanet olasıca hırsın yüzünden emeklerimi mahvettin; üstelik şimdi okuldan atılma olasılığınız bile var…Evet sonunda az da olsa yumuşayan ses tonu ile biraz daha kendine gelen Marcus içindeki canavarın harekete geçmemesini dileyerek söze başladı. Sinirlenmemeli ve sakince bu konuşmayı devam ettirmeliydi.”Rose onlar da bize saldırdı. Bill2in yaptığı büyüleri duymamış gibisin eğer ben savaşmasam ordan 1 kişi eksik çıkabilirdik.Bunun için pişman olduğumu zannediyorsan yanılıyorsun. Okuldan atılmakta umrumda değil” Sonunda biraz sinirleri gerilmiş bir şekilde konuşsada kendini son anda toplamayı başarmıştı. Bill’in yaptığı ölümcül büyüler ve diğer 2 Hufflepuff’lıların büyülerine karşı cesurca savaşmak Rosalie’ye saçma gelmiş olabilirdi. Ama kendinle gurur duyuyordu. Ama Rosalie’yi de kırmamak için onun konuşmasını dinlemeye devam etti. Orada hepiniz ortalığı birbirine kattınız; bir muggle restoranı olduğunu unuttunuz sanırım… Keşke benim için sussaydın , dayansaydın Evet sabır Marcus için değişik bir kavramdı. Nerdeyse hep sabırsız olmuştu. Bunun için vercek bir cevabı yoktu. Ama bir kaç bir şey söylemek istiyordu. Ve bu konuşmanın devam etmesi adına aklından geçen ilk cümleyi söyledi.”Bilirsin Rosalie bana biri büyü yaparsa isterse dünyanın en iyi büyücüsü olsa dayanaman” Cümlelerini sakin bir ses tonu ile bitirirken şimdiye kadar öenmsemediği bir konu olan ceza ona kendini göstemek istercesine gözünün önünde belirdi. Gerçekten okuldan atılrsa ne yaparım diye düşünmeye başladı. Bel ki abisinin yanına gider düello salonu işletir veya çok çok iyi büyüler öğrenip üç sene sonra Hogwarts’a dönerek bir öğretmenlik istedi. Ama o sırada düşünceleri yarıda kesildi Ve Rosalie’nin eski ses tonu kulaklarını doldurdu. Ya bir şeyler olursa Marcus, ben sensiz yapamam… “ Evet bu gerçekten önemli bir durumdu. Marcus asla Rosalie’yi yalnız bırakmak istemiyordu. Bunu anlatmak için sözlere sığdırması gerekiyordu. Böyle zor bir şeyi yapmasa bile kız ona sarılırken cevabını verdi. “Kötü düşünme Rose seni bırakmayacağım. Okuldan atılsam bile” dedi. Son cümleyi söylerken sesi biraz titremişti. Bir kavga yüzünden evi olarak gördüğü Hogwarts’tan atılma ile karşı karşıyaydı çünkü.

Gezgin

Marcus’ un bu umursamaz tavrı gerçekten çok gıcığına gidiyordu. Neyine güveniyordu ki bu kadar? Rosalie’ in takıldığı bir kon vardı. Herhalde Marcus tek ona sinirli olduğunu sanıyordu. Bunu açıklamak için ona baktı ve ellerini onun yüzüne doğru götürerek , “ Marcus sakın sadece sana sinirlendiğimi ve bizimkileri görmezden geldiğimi düşünme, onlar zaten gözümden düştüler. İnan bana ben orada sadece senin için endişelendim, diğerleri umurumda bile değil. “ Evet umurunda bile değildi. Sadece Marcus’ un zarar görmesinden korktuğu için böyle sinirlenmişti ve tabii ki de tüm emeklerinin harcanması da buna bir ekti. Ama hiçbir şey Marcus dan önemli değildi. Neden bu kadar cesur olmak zorundaydı? Aslında ona da bir yerde hak veriyordu. Onun arkadaşına sarldırılmıştı. Elbette koruyacaktı. Acaba aynı şeyi Rosalie’ de yapar mıydı? Tabii ki de yapardı. Rosalie için söz konusu arkadaşı olduğunda akan sular dururdu resmen. Ve tabii ki de aşk için. En azından Marcus ‘ dan da bunu beklemişti. Orada Rosalie çırpınırken bir an olsun duraksayıp aşkını kavramasını. Daha sonrada Rosalie’ i alıp mekanı terk etmesini… Bunların hepsi pembe bir hayaldi sadece. Çünkü Marcus asla gururuna yediremezdi böyle bir şeyi. Onun ne kadar gururlu ve cesur olduğunu adı gibi bildiği için; bu tür şeyler sadece bir hayalden ibaretti. Onun mavi gözlerine dalarak , kendini kaybediyor gibi oluyordu. Tutmalıydı… Ve en doğrusu birazdan yada ertesi sabah alacakları cezaya kendisini şimdiden alıştırması gerektiği. Ağlamaya başlamıştı yine. Hiçbir şey umurunda değildi. Neden hep Rosalie düşünmek zorundaydı ki? Niye? Kendisini bir anlık olsa da değersiz biri gibi hissetmişti. Gözlerinden akan yaşlar onu daha da duygulandırıyordu. Biraz ağlayıp kendini rahatlattıktan sonra Marcus’ a bakıp çaresizce konuşmaya başladı, “ Ben bittim, aileme bu dönem şikayet getirmeyeceğime dair söz vermiştim… Bütün yaz tatili boyunca ceza alacağım kahretsin! “ İşte şimdi ailesinin azabından korkuyordu. Her şey yolunda giderken, sakin bir Hogwarts hayatı sürdürürken neyine senin gizli işler? Tam dönemi başarıyla yarılamışken neden? Hep böyle mi olmak zorundaydı. Korkuyordu, hem de çok. Gelecek günlerin doğmaması için yalvarıyordu tanrıya.

Gezgin

Rosalie’nin ruh halindeki gelip giden değişimi henüz çözememiş olan Marcus kendini kızın yüzünü odaklamış en sonunda oluşan ruh halini çözmeyi çalışmıştı. Ne yazık ki bunu başaramamış ve kendini gözlerni kızın yüzünden ayırıp karanlık ormanın esintisine çevirmişti. Kız heralde Marcus’un umursamaz halini fark etmiş ve bu yüzden ona kızmıştı. Ama son düşüncelerinden sonra aslında olaya biraz daha önem vermiş yani olayları daha önemsemeye başlamıştı. Ama kız bunu daha anlamamış olacaktı ki biraz daha kızgın bir ses tonu ile konuşmaya başlamıştı. Marcus sakın sadece sana sinirlendiğimi ve bizimkileri görmezden geldiğimi düşünme, onlar zaten gözümden düştüler. İnan bana ben orada sadece senin için endişelendim, diğerleri umurumda bile değil” Normalde bir insan kızgın bir ses tonundan zevk almazdı hatta sinirlenirdi bile ama Marcus bu cümleyi duyunca içinde bir kıpırtı hissetti. Ve bu kıpırtının mutluluk olduğunu anladı. Arkadaşları korumayı bırak Marcus’un iyiliğini düşünmüştü.. Bu yüzden içindeki sevinci belli etmek istercesine kıza doğru bakıp gülmseyerek cevabını verdi.”Rosalie seni seviyorum. Biliyorsun ama artık şu konuyu kapatalım. Ve bir de ben kendimi çok iyi koruyabilirim”Cümlelerini uzata uzata söyleyip yüzünü kızdan çevirerek başka bir yere yöneltti. Kıza bakıp ona çok fazla bağlanmaktan korkuyordu. Haytaında hiçbir kıza böyle bağlanmamıştı. Ama elinde olmadan yüzünü Rosalie’ye öndürdü. Şimdi öpmenin eşiğine gelmişti. Öpme gereksinimi duyuyordu bunun için elinde olmadan kızın yüzüne doğru hamle yaptı. Ama sonunda urmaı başararak kızın yeniden başlayan konuşmasını dinlemeye koyuldu. Ben bittim, aileme bu dönem şikayet getirmeyeceğime dair söz vermiştim… Bütün yaz tatili boyunca ceza alacağım kahretsin! “

Kızın yüzünde okunan pişmanlık onu üzse bile kendini her zaman toparlamayı bilmişti. Ama kızın yüzünden akan yaşlar onu geri götürdü. Kızın gözlerine bakıp elleri iile gözyaşlarını sildi. Ve ona biraz daha yaklaştı. Cümlesini hemen söylemeli ve geriye doğru adım atmalıydı. Bunu yapamayacağını bile bile konuşmaya başladı. “Rosalie bu problemi de çözebiliriz. Olmasa ailen ie konuşur ve bütün bunları benim yaptığımı söyleyebilirim. Benim ailemin zaten bunları duymayacağına eminim. Çünkü mektubun o kadar uzak bir yere ulaşacağını zannetmiyorum. Hadi toparlan biraz.”

Gezgin

Toparlanmalıydı artık. Kendini bu kadar strese sokarak nasıl mutlu olabilirdi ki? Ama Marcus tüm suçu üstüne alırsa bu sefer de onun atılma riski olurdu. Rosalie böyle bir iyiliği asla kabul etmezdi. Yine de duygularını ona açmadı, bu konunun sakız gibi uzamasını istemiyordu açıkçası. Uzun zamandır ilk defa baş başa kalmışlardı. Rosalie ona derin bakışlar ile odaklandıkça, Marcus hep bir şeylerden kaçıyor gibiydi. Henüz bu tavırlarına bir anlam yükleyememişti. Rüzgar ile dalgalanan sarı saçlarına aldırış etmeden Marcus’ a yaklaştı. Bedenini ona doğru çeken bir elektrik vardı sanki; mıknatıs gibi çekiyordu. Bu tartışma konusunu kapatmak istercesine Marcus’ a doğru eğildi ve kulağına yavaşça fısıldadı, “ Pekala, bu konuyu kapatalım… Düşündüm de seninle uzun süredir baş başa kalamamıştık… “ Kelimelerini bitirdikten sonra başını ona doğru yaklaştırıp, titreyen dudaklarını onunkilere doğru hafifçe bastırdı. Bu anı ne kadarda özlemişti. Onun o sıcacık teni ile buluşmak Rosalie’ e mutluluk veriyordu adeta. Onun yanında tüm dertlerini unutuyordu zaten. Birde o sıcacık nefesini hissedince dünyalar onun oluyordu sanki. Uzun bir süre sessizce ona sarılarak kalmıştı. Ama vakit de geç olmuştu. Birazdan görevli hemen buraları dolaşmaya başlardı. Yatakhaneye gitme vakti gelmişti… Tabii bu da ayrılma vakti oluyordu. Her ne kadar onun yanından ayrılmak istemese de zorla , “ Gitmem lazım, geç oldu. Yarın için hazırlan büyük gün bizi bekliyor aşkım. “ dedi gülümseyerek. Ona *aşkım* kelimesi ile hitap etmek çok güzeldi. Rosalie hayatının en mutlu günlerini yaşıyordu. Şu mutsuz gününde bile onunla mutlu olmayı başarmıştı. Bu bir mucize olmalıydı…

Gezgin

Bedeninde hissettiği değişik hislere anlam vermeden gözlerini esen rüzgara doğrultmuş uçsuz bucaksız denize bakmaya odaklamıştı. Rosalie’ye bağlı olmaktan da korkmanın da etkisiyle onun için biraz gerilemiş. Ve kızın yüzüne sadece belli aralıklarla bakmaya karar vermişti. Ama bir yanlış yapıyordu Marcus. İçindeki bağlanma hissinin yerine resmen kopuyordu Rosalie’den. Bunun için gözlerini tekrar Rosalie’ye çevirdi. Ve onn uçuşan sarı saçlarına bakmaya başladı. Kız da bu olaya sevinmiş olacak ki sesini çıkarmadan bakmayı sürdürdü. İnsanın böyle zamanda konuşmadan anlatabileceği bir organı vardı;Gözler. İnsanı en fazla etkileyen orgnı gibi. İşte bu yüzden artık gözlerini kaçırmamaya karar veren Marcus kızın yeşil gözleri içinde kaybolurken yine Rosalie’nin sesiyle irkildi. “ Pekala, bu konuyu kapatalım… Düşündüm de seninle uzun süredir baş başa kalamamıştık…” Kızın titreyen dudakları ile birleşen dudakları bir özlemi giderir gibi birbirine yapışmışken Marcus aklının ucunda duran en kötü şeyleri bile unutmuştu. Bayağıdır görüşemeyen ikili böyle bir şeyi sadece ilk buluşmalarında yaparken Marcus’a değişik bi panzehir etkisi yaratan Rosalie’nin dudakları onu resmen bağlamıştı. İçinde onun dudaklarını bırakmak istemeyen bir hisse karşı gelmek zorunda olan Marcus kızdan dudaklarını ayırır ayırmaz bu güzel anı anlatabilecek kelime olmadığı için sadece bir şey söyleyebildi.”Bu anı özlemişim”.Ağzından çıkan söz ile yüzüne gülümseme yerleştiren Marcus Rosalie’ningitmek zorunda olduğunu anlayınca gülümsemesini sildi. Evet onu bırakmak istemiyordu. Ama daha yapacakları çok iş vardı. Bunun için V. Sınıf öğrencisi olan Rosalie’ye hak verip içindeki bırakmama arzusunu sildi. “ Gitmem lazım, geç oldu. Yarın için hazırlan büyük gün bizi bekliyor aşkım. “Kızın bir anda söylenen cümlesini anlayan Marcus Rosalie’nin gitmeden ona aşkım dediğini duymuş ve içinde duran sevgi tohumlarını harekete geçirmişti. Evet bir şey daha söylemişti. Yraın kesinlikle ceza alacaklardı. Ama umrunda değildi. Sinirle başlanan ir hesaplaşmadan mutlu ayrılmak gibi güzel bir şeyi yaşadığı için artık umursamıyordu. Şimdi tek istediği şey beki de sıcak yatağının ona son kez sunduğu rahatlığı yaşamaktı.