Beklenen Kişi.

Gezgin

Ağaçlar yüzünden gökyüzünün kapandığı Yasak Orman’da sessiz adımlarla ilerlerken, yüzündeki tebessümün arttığını fark etti. Yaşamı istediğinden de iyi bir şekilde yol alıyordu. Tek sorunu, uzun zamandır göremediği ve çok özlediği üvey kardeşi Liezel’di. Her adımında, kardeşinin sesini duyar gibi oluyor, sürekli arkasına bakarak hüzünleniyordu. Hedefi, Salkım Söğüt’üne ulaşmaktaydı. Karanlık ormanın derinliklerinde bir çok anısını barından bu ağacı bularak kafasını dinleyecekti. Liezel’i orda bulmuştu. Dark Lord, orda kendisini ziyaret etmişti. Ve en önemlisi, bu ağacın yanında dönüşüm geçirmişti. Tüm bedenini yakıp kavuran zehirin bedenine işlemesi bu ağacın kökleriyle birlikte kıvranırken gerçekleşmişti. Salkım Söğüt’ün yere doğru eğilen dallarını, sahibine itaat eden biri olarak görmüştü. Gülümseyerek, karşısındaki ağacına elini değdirdi. Ağacın, içe ve dışa kıvrımlı sert kabukları el ayasının içine değdiği andan itibaren neredeyse bütün sıkıntısı yok olup gitmişti. Gülümseyerek, sert toprağa kendini saldı.
“Tanrım... Ne kadar da sıkıcı... "

Başınısalkım söğüt ağacına yasladı. Ayaklarını boylamasına uzatıp, kollarını iki yana açarak, bir deniz yatağının üzerindeymişçesine kendini karanlık toprağa bırakmış. Gözlerini, ağaçlardan kapanmış göz yüzüne doğru dikti. Ağacın gövdesinin sertliğini hissedebiliyordu. Belli belirsiz çıkıntılar, kafasına usulca batmaktaydı. Kuruyan dudaklarını diliyle ıslatarak, sağ elini ağacın çıkıntılarına dayamaktan ağrımış olan kafasına doğru götürdü. Daireler çizerek ovaladıktan sonra, tekrar başını ağaca yasladı, kolunu fırlatırcasına toprağa bıraktı. Havaya yoğun sis hâkim olsa da, içindeki belirsiz sıkıntıdan dolayı terliyordu. Vücudunu sıkıca saran siyah elbisesinin altında, sırtından kalçasına doğru hareket eden ter damlacıklarını hissedebiliyordu. Alnında yer yer gözyaşı damlası şeklinde biriken terler, neredeyse gözlerine hücum edeceklerdi. Elinin tersiyle, alnında biriken ter damlacıklarını sildikten sonra derin bir iç geçirdi. Uzun süredir Hogwarts’da yaşıyordu. Öğrencilik yıllarında burayı ne kadar çok sevdiğini düşünürken, şimdi de bir o kadar nefret ettiği düşüncesi zihnini delip geçiyordu. Yerinde kıpırdayarak, biraz daha doğruldu. Bacaklarını gövdesine çekip, kollarıyla bir annenin çocuğunu kucaklarmışçasına sıkıca sarıldı. Kafasını dizlerine yaslayarak uzun süre öyle kaldı. Hayatındaki eksikliği yanında istediğini fark etti. Bir yandan susuzluğu artıyor, diğer yandan özlem duygusu bütün bedenini kavuruyordu. Sessizce nefes alıp verirken, bir şeylerin yoluna gireceğinden emin olmaya başlamıştı. Gelecekti... Liezel, Laurà’yı bulacaktı. Bunu düşünerek kendini rahatlatmaya çalışıyordu...Beklenen kişi gelmek üzereydi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Kan! Liezel'in varoluşunun sahip olduğu güdülerin kontrol altına alınması için şu anda ona gereken başlıca öge kandı. İnce ve zarif boynunun iç kesiminde, boğazında hissettiği kuruluk hissi ve yanma duygusunu bastırması gerekiyordu. Simsiyah gözleri susuzlukla hafif hafif parıldarken Lie, kendinini saniyenin onda biri hızda oturduğu kırık dökük, pejmürde banktan kaldırdı. İnsanların arasında dolaşarak onlara zaten büyük bir tehlike olsa da, susuzken bu daha da kötü şeylere yol açabiliyordu. İnsan kanındaki - nedeni bilinmeyen- çekicilik, bir vampiri ne kadar olgun olursa olsun delirtmeye yetiyordu. Hele de kurban genç ve diğerlerinden daha temiz bir kan taşıyorsa ağız sulandırmamak elde değildi.

Lie birazdan bulunduğu bölgede dehşet saçacakmış gibi hissetti. Aslında kendine hakim olma, insanlara saldırmama konusunda usta olarak görüyordu kendini. Ama yine de beyninin bir kenarında onlara zarar verebilme ihtimali de vardı. Bunu düşünerek etrafında dolanan insanların ona bakmadığı bir anda, bir anlık o boşluktan faydalanarak kuzeye doğru koşmaya başladı. Yasak ormana doğru hız kesmeden koşuyordu. Islak toprak zemin ayağının altından ipek gibi kayıyor, gözleri her ne kadar alışılmadık bir hızla koşsa da yanından geçtiği her ağacın, her canlının neler yaptığını ayrıntılı olarak görüyordu. Kulakları inanılmaz derecede keskin olduğundan, ormandaki en ufak canlıdan tutun ta en büyüğüne kadar, en uzaktakinden tutun en yakındakine kadar hepsini duyuyordu. Avlanmak için doğru yeri seçtiğini duyduğu bir geyik sürüsünden gelen ayak seslerinden anlamıştı. Aniden olduğu yerde durup bir kaç saniye sürünün sesini dinleyerek yüzüne sinsi bir güşümseme yayarken kulakları başka bir sese yöneldi. Bir an vücudunu hareket ettirmese de olduğu yerde düşüyormuş gibi hissetti. Bu nefes alış verişi her yerde ayırt edebilirdi. Düzenli ve ritmik. Sadece bir iki kilometrecik ötedeki söğütün altında oturmuş olan Lauranın nefes alış verişiydi. Bir anda bütün susuzluğunu unutup avlanmaktan vazgeçmişti. Leziz geyiklerin kanlarının kokusuna, ablasının nefesini tercih ederek tabana kuvvet koşmaya başladı. İyiki bir vampirdi ve hızı gerçekten yüksek derecedeydi. Bu şekilde kilometreler ona metre gibi geliyordu...

"Hey Lau! Nasılsın görüşmeyeli?"

Gezgin

Salkım Söğüt’ün arka tarafından gelen yaprak hışırtılarıyla birden tüyleri diken diken oldu. Bu kadar çabuk birini beklemiyordu. Kendini karşılaşacağı kişiye hazırlamak için, asasını çıkardı. İki eliyle göğüs hizasında asasını sıkıca tutarken kafasını ağacın arkasından hafifçe eğdi. Sarı rengi ve dağınık saçlı, hafif etine dolgun birisi kendisine doğru yaklaşıyordu. Kafasını tekrar önüne çevirerek beklemeye başladı. Nefes alış verişi, vücudundaki artan adrenalin miktarına oranla hızla artmıştı. Ciğerlerine giden hava ile ormanın rutubet kokusu birbirine karışmıştı. Kafasını tekrar geriye atarak sessizce beklemeye başladı. Kokusu tanıdıktı. Çok tanıdık. Asası elinden düştü. Yutkunarak beklemeye başladı.

"Hey Lau! Nasılsın görüşmeyeli?"

Ses ve koku oldukça tanıdık gelmişti. Kafasını yukarı kaldırarak, beyaz tenlerin üzerinde, yüzüne bakıldığında ilk dikkat çeken siyah gözlerin içine odaklandı. Tanıdık karanlığın içinde kaybolurken, geçmişi gözlerinin önünde açılan bir perdede oynuyordu...
~
“ Dayan ! Dayanmalısın! Bu acıya katlanmalısın hadi lütfen!”

Çığlıkları Karanlık Orman’ın derinliklerinde yankılanıyordu. Salkım Söğüt’ün altına yatmış acı ile kıvranarak dönüşüm geçiren bir kızın elini tutmuş ve bırakmaya niyetli olmayan bir şekilde sıkıyordu. O acıyı kendisi de çekmişti. Ölüm kadar acı, ölüm kadar korkutucu bu acı tüm bedenini hapsederken kendini berbat hissediyor ve yanıyormuş gibi acıyan bedeni kontrol edememek büyük bir acıydı. Karşısındaki kızın elini bırakarak her iki omzuna da elleriyle destek olarak bastırdı. Fazla kıpırdayarak bir taraflarını kırması en son istediği şeydi. Sakinleştirmeye çalışıyor, alnında biriken ter damlacıklarını elleriyle siliyordu. Sarı saçları toprakla karışırken, kızın çektiği acı zaman geçtikçe azalıyordu. Çığlıkları seyreliyor ve refleksleri kuvvetleniyordu. Gözlerini açtığında siyah gözlerin kızardığını gördüğü anda içini kemiren şeyin kaybolduğunu fark etti. Kızın elini tekrar tutarak kendisine gelmesini bekledi. Bu güzel kızı, kanını emmeye çalışan vampirden son anda kurtarmış ve zehiri çekmekten korkarak dönüşüm geçirmesini beklemişti. İnsan kanına karşı duyarlı değildi. O zamanlar, kendisi de yeni dönüşüm geçirmişti. Zehiri emerken, kanın tümünü emerek kızı öldürmek istemezdi. Bu kıza karşı ister istemez bir sempati duymuştu. Kız gözlerini açtığında, her şeyi tek tek anlatarak, O’nun kardeşi olduğuna kendisini ve kızı inandırmıştı. Uzun süre birlikte geçen zamanları, Laurà’nın tekrar karanlık tarafa geçtiği zamandan itibaren görüşmemeleriyle sonlanmıştı. Aylardır Lie’yi göremediğinden dolayı canı yanıyor ve yaptığı işlerden zevk alamıyordu. Şimdi ise arkasındaydı...
~
“ LiezeL? Tanrım. Sen misin?”
Gözlerinin dolduğunu fark etti. Uzun süredir ağlamıyordu. Uzun süredir gözleri buğulanmıyordu. Uzun süredir bu acıyı hissetmiyordu...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

En fazla bir dakika dakar sonra ablasının yanında belirmişti. Bacaklarını vücuduna çekmiş, kollarıyla onları sarmalamış, kafasını da dizlerinin üzerine koymuş etrafına bakınıyordu. Bir anda Lie'nin gelmesiyle özlem dolu gözlerle Lie'ye bakmıştı. Bir anda haftalardır, belki aylardır görmediği ablasını bu halde bulunca Lie biraz şaşırmıştı. Ablası sanki üzülmüş gibiydi. Her ne kadar öz kardeşi olmasa da, Liezelin gitmesine izin vermiş bunu kendisi istemiş olsa da, sanki üzülmüştü. Liezel onu bu kadar üzgün görmeyi beklemediğinden girişi yanlış yapmıştı. Alaycı nbir ses tonuyla konuşmuştu. Şuan için yapacak bir şey yoktu ama zaten Lau onun ses tonundaki bu vurguyu anlamamış gibi görünüyordu. Şaşkınca Lie'nin yüzüne bakarken bir anda elektirik mavisi rengi gözleri ileride bir yere odaklandı. Boş bakıyordu.

Liezel içinden son kavgalarını ve ayrılışlarını düşündüğünü sanıyordu ablasının. Karanlık taraf'a geçme konusundaki ısrar ve baskı sonucu çıkmıştı bu kavga. Lau, Lie'ye ne istediğini sormadan onun adına karar vermeye kalkışmış, Lie itiraz edince de onun Lie'den altı yaş büyük olduğunu gerekçe göstererek Lie için en iyisini bildiğini iddia etmişti. Lie buna daha fazla katlanamayarak ne yapmasını söylemesi gereken birine ihtiyaç duymadığını, fiziksel olarak tam bir yetişkin olmasada kendi kararlarını kendisi verebilecek yaşta olduğunu söylemiş, eğer daha fazla ısrar ederse gideceğini söylemişti. Ablasının son sözü aklında bir kez daha, en ufak bir ayrıntıyı, mimiği yada hareketi atlamadan bir ışık gibi çakıverdi. "Herşeyi çok bildiğini düşünüyorsan şimdi çıkıp gidebilirsin Liezel!"

Lie bu anının verdiği öfkeyle kabarırken ablasının dalgınlığının geçtiği farketti. Büyüttüğü gözleriyle ablasına baktığında ablasının gözlerinin nasıl da buğulanıp dolduğunu gördü.

“ LiezeL? Tanrım. Sen misin?”

Heralde oydu. Bu da nasıl bir soruydu böyle? Lie ablasının hüzünlü haline gülümseyerek yanına yaklaştı. Tam karşısına bağdaş kurarak oturdu. Üzerindeki çok açık mavi kot şort ve beyaz askılı t-shirt bu oturma pozisyonu için gayet uygundu.

" Tabii ki de bu benim Laura! Tanrı aşkına - yoksa merlin mi demeliydim? - başka kim olabilirki? Birini mi bekliyordun? "

Gezgin

“ Ahh. Hayır. Sadece burada sana rastlamayı pek düşünmüyordum.”derken ikisi de yalan söylediğini biliyordu. Son görüşmelerini düşünerek hüzünlendi. Gözlerini yere devirerek saçlarını avuçlarının arasına alarak sıktı. Derin bir iç geçirerek kafasını tekrar kaldırdığında Liezel’in o iç açıcı gözleriyle karşılaştı. Gülümseyerek yanını gösterdi. Liezel’in yanına oturmasıyla bir kez daha çok özlediğini fark etti. İçindeki boşluğun kaybolduğunu, karanlığının güneşini bulduğunu hissettiğinde gözlerinden akan sıcak göz yaşı damlaları yanağını delip geçiyordu. Ağladığının farkında bile değildi. Sadece sıcaklığı hissedebiliyor ve bulanık görüyordu. Uzun parmaklarını yanaklarında gezdirirken yanına oturan kız kardeşine sevgiyle baktı.

“ Beni hayatından çıkardığını düşünüyordum.”diyerek gözlerini boşluğa odakladı. Transa geçmiş gibi olduğu yerde sallanıyor, gözlerini hiç kırpmadan uzaklara bakıyordu. “ Ne vardı karanlık tarafa geçseydin? Beni bu yüzden terk ettiğinde gerçekten sarsıldım. Hem de çok derinden. İstersin diye düşünmüştüm sadece...”dediğinde sesi çatallaşmaya başlamıştı. Gözlerini tekrar Liezel’e çevirip sesli bir şekilde yutkundu.
“ Yine gidecek misin?”
İçindeki karanlık ve tedirginlik ormanı kaplamıştı. Yaslandığı salkım söğüde biraz daha sokularak belini dikleştirdi. Sessizce bekliyordu. Ormanın sessizliği ikisini de hapsetmişti...

Beklenen Kişi.

Beklenen Kişi.

Similar topics

Similar topics