- Bayan Cardone'un odası

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse tedirgin bir şekilde dolanıyordu. Son sözlerini söylediği gibi yerinden kalmıştı. Valencia'nın şans eseri kendisini duymamış olmasını umuyordu. Her şeyi berbat etmişti. Daha beş dakika önce verdiği sözü tutamamıştı. Kendine küfürler savurmadan edemiyor, ellerini yumruk yapıp yapıp duruyordu. Valencia'nın sessizliği ise içinde ayrı bir sıkıntıya neden oluyordu. Berkide arkadaşlıkları daha şimdiden bozulmuştu. Kendi beceriksizliğinden dolayı...Bir an odadan çıkıp gitmek istedi ve bunun için hamlede bile bulundu. Ama onu durduran başta mırıltı gibi gelen sesti. Valencia bir şey söylüyordu. Hızlıca yerinden geri döndü ve ona yaklaştı. Dediklerini anlaması biraz zor olsa da anlamıştı. Kafasını kurcalayan bir sözdü. Ne demek istediğini anlayamamıştı. Ellerini sıkıca tutarken farkında olmadan bir heyecana kapılmıştı. Sadece kendisinin bir hayali olduğunu düşünüyordu.

"Tam olarak ne demek istedin Valencia..."

Bir şey demesini bekliyordu. Ama daha net bir cevap almıştı. Onun dudaklarını hissettiğinde bütün vücudunu saran bir sıcaklık vardı. Çocukluktan gelen bir hayaliydi berki de bu. Hep bunu beklemişti hemde olmayacağını düşünerek. Kendine işkence gibi gelen öğrenim yıllarını hatırlıyordu. Yakın bir dosttan ötesi olamayacağını sanıyordu. Ama şimdi aralarında ki her şey değişiyor gibiydi. Tek korkusu bunların yarın hatırlarından silinecek olmasıydı.

"Bu benim hep hayalimde göreceğimi sandığım bir şeydi Valencia..."

Eğilerek yanına oturdu. Artık korku anlarını üstünden atmıştı. En zoruda bu olmuştu. O korkak davranışlarından hafiften kurtulabiliyordu. Kendine olan güveni hafiften boy gösteriri gibiydi. Tek bir seferde göz göze gelmişlerdi. Ondan sonrasında Valencia elinden geldiğince bakmamaya çalışıyordu. Utandığını her hareketinden hissedebiliyordu. Ama bir şey diyemeden hala havalarda uçan biri gibi duruyordu kendisi. Her bir şey demeek istediğinde öylece kalıyordu. Ağzı boşluğa açılır gibi oluyordu.

"Valenciaa..."

Sözleri yarıda kalmıştı. Valencia'nın utangaçlığı artık kendini sözlerinde de gösteriyordu. Bu içini ısıtmıştı. Pişmanlık gibi gelmemişti bu sadace utangaçlıktı. Bundan rahatsızlık duymuyordu. Onca yıldır yaşadıklarını düşününce..Bu kadar yakın arkadaşlıktan sonra böyle farklı bir boyuta geçince ona hak veriyordu. Ama bunu çok yaşamasını istemiyordu..Bu yüzden sevgiyle öne atıldı. Ona daha yakınında durdu.

"Hayır hayır... Özür dileme ...Şu an ne kadar mutlu olduğumu bilemezsin. Hep bunu yapabilme cesaretini göstermek istedim ama sanırım bundan pek başarılı olamadım..."

Başka şeyler de söylemek istiyordu ama başaramadı. Sadece kendi kontrol edemeden bir kez daha Valencia'yı öptü. Ardından kendini sessizliğe bıraktı.

Gezgin

Sözlerinden kendisi de etkilenmişti. Valencia'nın sarhoş olması aralarındaki, çocukluktan beri, bağı Valencia bozmuştu. Ne yaptığını bilmiyordu ama bunun olması gayet doğruydu. Lesse'ye utangaç tavırlar sergiliyordu. Hafif gülümsemesi Valencia için pahabiçilemezdi. " Hayır, demedim bir şey... " dedi ondan uzaklaşırcasına. Valencia yüzünden, Lesse'nin üzülmesini istemezdi. Koltuğun diğer kenarına doğru kaydı Valencia.

Lesse'nin olurolmaz bakan bakışları, Valencia için ' mutlak mutluluk ' denilen duygunun ortaya çıkmasını sağlayan sözleri, hepsi çok değerliydi Valencia için. Ona bir kez olsun doya doya sarılmayı isterdi. Ama onu sevemezdi. Belki de severdi, gelirgeçiçi bir şey olmasından öylesine korkuyordu ki, belki de küçüklükten beri Lesse'ye karşı anlamlı duygular hissediyordu.

Isminin onun ağzından çıkması onu çok mutlu ediyordu. Sesinin güzelliği ve tonunun incelip kalınlaşması çok güzeldi. Lesse Valencia'nın yanında olmak istiyordu. Ama Valencia ondan kaçıyordu resmen. Üzülmesini istemezdi. Kafasını çevirip Lesse'ye doğru baktı. Gözgöze geldiler. Lesse o sırada birkaç şey söylemişti. Ama Valencia dinlemiyordu. Kafasını o sırada yere doğru devirdi. Ama Lesse onun yanına doğru gelerek, Valencia'nın 'mutlak mutluluk'un bulunmasını sağlamıştı. Karşılık bu sefer Lesse'den gelerek Valencia'nın dudaklarında bitivermişti. Valencia, herşeyden öte şu an Lesse'yle olmayı herşeyden çok isterdi. Onu bırakmayacak şekilde sarıldı.

" Üzülmeni istemem Lesse... " dedi ve ona sarıldı. Bu anlamsız ir konuşmaydı ama önemi yoktu. "... yani önceden öyle düşünüyorum, şimdiyse senin yanında olmak beni mutlu ediyor. Iyi ki varsın.. " dedi ve sarılmaya devam etti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Lesse kendinde ki bu ani heyecandan rahatsız olsada yaşadıklarının verdiği öutluluktan kurtulamıyordu. Yüzünde yaşadığı mutluluğun sevincini belli ediyordu. Ancak düşünceleri karmakarışık olmuştu. Biraz dalgınlaşmasına neden olmuştu. Bugünü tekrar tekrar düşünmesi gerekecekti berki de. Valnecia'nın da kendisi gibi olduğunu rahtlıkla hissediyordu.

Camdan içeriye giren hafif soluk ışık yanında gücü azalmış mumlar odanın biraz karanlıklaşmasına neden olmuştu. İçeri de kararsızlık havaya yayılmış gibiydi. Ağır bir şekilde çökmüştü. Seslerin tonları bile değişik geliyordu artık. Lesse bu yoğunlukta her hareketinden çıkan sürtünmeyi ya da ağır sesleri hissedebilecek duruma gelmişti. Kendini biraz gölgede hissediyordu. Arada içeri süzen hafif bir esintinin mumları dalgalandırması bu gölgelenmeyi daha şekilli hale sokuyordu. Yüzündeki anlamsız ifadenin daha komik olmasına neden olansa bu gölge oyunuydu. Daha demin olanlar beklenmedik hızlı geçmişti.. İşin içinde bir de içki olması işi daha alışageldik yapıyor gibiydi. Lesse hafifçe yerinden doğruldu. İçindeki duygu seli kendini ilk kez açıkca gösterirken vücudundaki içkiyi de buharlaştırmış gibiydi. Her şeyi algılaması normaldi...İçindeki korkuyu da azaltan buydu. Unutmayacağını biliyordu. Ama gözleri Valencia üzerinde dolaşırken onun da aynı durumda olduğundan pek emin değildi. Şüphelerini gidermek istiyordu...

"Valencia...."

Vazgeçti. Böyle saçma bir şey soramazdı. Her şeyin ne olacağını yarın sabah görebileceklerdi.Yavaş adımlarla pencereye yaklaştı. Karanlık basmıştı artık. Gecenin ne kadar ilerlediğini ikisi de anlayamamıştı.Yarın başına üşüşecek işler için dinç olması lazımdı. Ama böyle bir durumdan sonra bu pek mümkün gelmiyordu ona.... Bunları düşününce yorgunluğunu daha net hisstetmişti. Şaşkınlık, sevinç, heyecan, tereddüt, yorgunluk... Hepsi birbirine karışmıştı. Zihninin sorunları çözümlemekte kanırmasının en büyük nedeni de buydu. Artık kendini karanlığa atıp tek başına kalmak istiyordu. Dinlenmek ve sadece dinlenmek. Eskisi gibi olmak.... İkisinin de buna ihtiyacı vardı. Aralarında ki bu ani gelişmlerin daha olgun olabilecekleri bir anda olması içinin rahat etmesini sağlayacaktı. Diğer türlü kendini hep mutsuz hissetmek vardı. Daha çok nefret duymak. Onlar her zaman kendisinde bulunan duygular olsa da sınırda kalması hoşuna gidiyordu. Kendisi için yeter ve artardı.

"Valencia...İkimizinde biraz dinlenmesi gerek. Yarın işlerimiz var. Seni zaten yeterince oyaladım. Ama bu konuyu gene konuşmamız gerek. Sadece her şeyin gerçek olduğundan emin olmak istiyorum..."

Gülümseyerek söylemişti bunları. Başta ne yapacağına emin olamadan duraksayarak durdu. Ama sonunda bir cevap daha beklemeden sakin adımlarla kapıya yöneldi ve sessizce oradan ayrıldı.

Gezgin

( Rp bitmiştir... ) ************

- Bayan Cardone'un odası

- Bayan Cardone'un odası

Similar topics

Similar topics