İntihar

Gezgin

Başlayamadığım her cümlenin aslında sonunda olduğumu bugünlerde daha iyi anlamaya başladım.Tıpkı yaşamak istediğimi sanırken içimde ki intiharlar ile yaşamaya alıştığımın farkına vardığım gibi.Burama kadar gelmiş kendimi boğma isteklerimi saklarken her gün bi parçada kendimi yok edişimi benden başkasının anlamadığını gördüğümde kahrolası hayatın nasıl bir çemberinden geçtiğimi kestiremiyorum.Ne yalnızlığımı biliyorum nede yalnız olamadığımı,ne sevildiğimi biliyorum nede sevdiğimi.Yıllarımın ikilemler arasında gidip gelmesine engel olamıyor hatta farkına bile varamıyorum bu geçmişe dönüp baktığında upuzun fakat geleceğe baktığın da kısacık olan hayatta.Satılara döktüğüm her halimi okuyan olmadıkça sadece yazdığımla kalmanın nasıl bir acizlik olduğunu görmezlikten gelen hallerimden aslında nefret ediyorum!Koşunamıyor,duyuramıyorum ve maalesef benden başkası duymuyor ve görmüyor söylemek istediklerimi ve yaşamak istediklerimi.Bu kadar çok konuşmak,yaşamak istemek çok bir istek mi yoksa sadece benim korkum mu? bilemiyorum..Adını bilmediğim duyguların beni kendimden uzaklaştırması beni yeniden mi var eder onu da hiç mi hiç bilemiyorum.içimde sakladığım saklı bahçelere kimsenin gelmeyişi yada kimselerin bulamayışı beni o kadar zavallı birhale getiriyor ki anlatamam.Birgün biri elin uzanıp bütün saklı olanları bulup
bulduklarını benimle yaşayacağını düşünüp beklemek sanırım ahmaklıktan başka birşey değilmiş. Hayatın dışında dışlanmışlıkla yaşıyor ve bunu dışarıya atamadığım anlarda içime akıttığım bütün bitmiş duyguların pisliğini arıtmak gibi bir hayat işleyişinin bütün dengemi bozmasına engel olamıyorum.Nasıl bir tuzağa düştüğümü bilmiyor sürekli çırpınıyorum kimselerin göremediği bir şekilde.

Her uyanışım da yeni bir hayata başladığımı düşünmem güzel olmasına güzel fakat hayatın benden başlamamasını ve çoktan intihar ettiğini görmemezlikden gelsemde her defasında göstermekten bıkmadığı gibi benimde içimdeki intiharlara kulak vermemi beklemesi ne kadar uyanırsam uyanayım aslında yeni bir hayat değil de bitirmem gereken bir hayatın en sonunda olduğumu ve yapılacak tek şeyin yenemediğim intiharlara karşı yenilgiyi kabul edip sabah aslında uyanmamayı onaylamak gerektiğini göstermesi benim nasıl bir vaziyette olduğumın aslında en açık kanıtı sanırım. İçimde her kafadan bir ses çıkıyor ve ben bu seslere uyup uymayacağımı bilmesemde onları kapkara birgece de kendimi boğarken susturacağımı çok iyi biliyorum.Ne kadar daha yaşayacağım belli olmasa da ne kadar daha yaşamayacağım besbelli.Yolun sonuna geldiğimin farkındayım ve içimde uzun zamandır var olmayan mutluluğu bir daha tatmayacağımı bildiiğim için, için için kahrolsamda son gecemde son sigaramda söndüreceğim onu.Düştüğüm bu duruma ah vah etmeden gözümün yaşına bakmadan ve can çekişen duygularıma aldırmadan kendimi yok ederken her evresinde gol yediğim bu dünyaya bir defa gol atmanın heyecanıyla hiçbir yok oluş bu kadar tatlı gelmeyecek bana eminim! Bu kitap okuduğu son yazıları barındırıyordu belkide. Pencereye yaklaştı ve atlamak üzere son nefesini aldı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Etrus merdivenleri hızla çıktı. Swetlana'nın burada olduğunu söylemişlerdi. Saatlerdir onu arıyordu. Son ayrıldıklarından beri deliye dönmüştü. Hayatında hiç kimse için bunu hissetmemişti. elinden gelse onun için ölürdü. Ancak Swetlana'ı kaybetmek üzereydi. Koşarak merdivenlerden çıkarken millete çarpıyordu. Bir kaç kız Bryn'ın arkasından baka kalmışlardı. Bir kaçı ona selam versede o aldırmamıştı. Genelde kibarlık yapıp karşılık verirdi ama bu sefer acelesi vardı. Kalbi sıkışmıştı. Nefes alamadığını hissediyordu. Rasathaneye geldiğinde korkuyla etrafı dolaştı. eski bir yerdi burası. Karanlıktı. Ancak açık deliklerden gelen ışıklarla aydınlatılmıştı. Bryn ileride bir kıpırtı gördü. Hemen oraya koştu. Hızla koşuyordu. Swetlana bir deliğin başında durmuş aşağı bakıyordu. Birden farkettiki sadece bakmayackatı. Aşağı atlayacaktı. Hızla koştu. Ayaklarının tabanı acıyordu. Kalbi delice atıyordu. Ona yetişmeliydi. Bu olamazdı. Swetlana'ı kaybedemezdi. Hemen onun delikten sarken elini tuttu ve hızla kendine çekti.Kız duvardan Bryn'ın kucağına düştü. Bryn onu rahatlıkla kaldırdı ve hafif bir gülümsemeyle "Uçmak için daha çok erken güzel bayan." diye mırıldandı. Yüreğinde ki korku biraz daha zayıflasa da acı dinmemişti. Swetlana'nın saçlarını kapandı ve kokusunu içine çekti. Gözlerini kapattı ve ona sıkıca sarıldı. Daha öcne hiç böyle olmamıştı. Bu kız onu çıldırtıyordu.

Gezgin

Ölmek istemiyordu ama neden Burada olduğunuda anlamak istememişti. Seherbazlardan nefret ediyordu Ailesini En çok değer verdiği kişileri öldürmüşlerdi. Aslında Ailesi tamamen tarafsızken Seherbazlar tarafından öldürülmeleri çok saçmaydı. Annesini ve Babasını kaybetmenin acısını çekmiyordu sadece... Ayrıca dersleri çok iyiydi, herşey başta olumlu gidiyordu? Birden kaybolan canlar canını acıtmıştı. Şimdi Çapkın bir sevgilinin Kahrınımı çekecekti? Belkide Mutluydu? Belinde sıcak bir elin teması onu heyecanlandırmıştı. İlk önce atlayacaktı ve ölecekti... Ama Bryn'dı bu! Ne yapıyordu? Ona ne diyecekti... Birşeyler mırıldandığını duydu. Bryn Svetlana'nın zayıflığından yararlanarak onu kaldırmıştı. Svetlana'nın gözleri doldu. Aklına ilk gelen Ryan'dı... O bunları duyarsa... Panik olmuştu ama bunu istemsizce yapıyordu. Her ikisininde suçu vardı. Bryn Svetlana'ya sımsıkı sarılmıştı ve Svetlana neye uğradığını şaşırmştı. Aşk neydi acaba? Tatmışlarmıydı bu duyguyu, hisleri gerçekmiydi. Son okuduğu kitapta şöyle bir makale vardı; Dün gece yine seni düşündüm her zaman ki gibi geçtiğimiz yaz aylarını düşündüm hasretin sevginle birleşti gözyaşı olarak döndü bana. Sensizliğine bürünmüş dünyamda kendi egemenliğimi kurmaya çalışıyordum tam kendim için bir şeyler yapacaktım ki tekrar geldi hiç gözümün önünden gitmeyen gözlerin.

Sandığın içinden fotoğraflarımızı buldum sanki sensizliği tadacakmışım gibi sarılmışım sana yüzüm gülüyor. Mutluyum! Artık dayanamıyorum sensizliğe. Acı veriyor fotoğraflarınla yaşamak bana belki de aşkımızın kayan bir yıldız kadar. Çabuk parlayıp söndüğünü bilmek yıpratıyor bedenimi artık ben eski ben değilim. Mutlu olamıyorum eskisi gibi
bedenim susuz kaldı ne kadar içsem de daha kalacak. Çünkü ben suya değil benim için daha da önemli olan sana, senin sevgine susadım. Tam sevdanın rengini bulmuştum ki gökteki yıldızımız kaydı. İlişkimizin başladığı gün bir fidan dikmiştik ve söz vermiştik birbirimize sevgi ile büyütecektik diye. Şimdi o ağaca kim bakacak sevgisiz kalıp sonsuzun derinliğine mi kapılacak benim gibi çünkü ben sensiz karanlığın içinde kaybolmuş gibiyim tek ışığım sendin yok olup gittin. Artık kendi içimde 4 mevsim kış yaşıyorum çünkü yazım ve baharlarım beni terk etti. Bende artık yalnız içiyorum senin sevdiğin şarabı. Aynaları da kaldırdım
artık sevmiyorum onları. Bana iyi bir yüz vermiyorlar baktığımda. Bahçemdeki kuşlar da sustu artık aşkımızı şarkılara vurmuyorlar. Ne olur geri dön artık bebeğim hayatımı artık siyah beyaz yaşamak istemiyorum... Yazarın yazdıklarımı etkilemişti onu yoksa yaşamındaki hislerimi bilmek istemiyordu. " Seni sevdiğim için kendimden nefret ediyorum! " Bunları söylemek istememişti, sadece düşünmüştü ama ağzından çıkmıştı birkere ve zamanı geri çeviremeyecekti.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Byrn uzun süredir kıpırdamamıştı. Sert teninin arasında Svetlana'nın kırılgan vücudunu hissediyordu. Elinden geldiğince sıkı sarılmıştı. Bıraktığı anda uçup gidecek gibiydi. Oysa ordaydı işte. onun için çarpan bir kalp göremiyordu. Ama en azından o kalp hala atıyordu. Bunu bilmek bile Bryn'a yeterdi üzgün olduğunu bilmek Bryn'ı deliye çevirmişti. Elini kızın beline koyup kendine yaklaştırdı. Kızın hafif lavanta kokusunu içine çekti. Ayrılmayacaktı. Onu bırakamazdı. Asla böyle olmamıştı. Ama artık hissediyordu. O berbat günden sonra ilk kez bir kıza böyle hissederek sarılıyordu. Eli titriyor, kalbi deli gibi çarpıyordu. Onu zorlayamazdı. Ama onsuzda olamazdı. Kızın tatlı sesi hafif bir öfkeyle çıkmıştı. Kız;

" Seni sevdiğim için kendimden nefret ediyorum! " diye haykırmıştı. Rasathanenin içi bu sesle yankılandı. Sesin yankıları bir kaç defa daha devam etti. Bryn ona aldırmadı. Svetlana'a daha da sıkı sarıldı ve onun kulapına yaklaşrı. Suluk dudaklarını kızın yanadığında bir süre gezdirdi. Sonra hafifce gülümsedi ve Romeo'nun bilindik bir sözünü;

"Soluğunun balını çeken ölümün gücü, yetmemiş güzelliğini almaya" söyledi. Bir an duraksadı. Kendini kızdan ayrıdı. Kızı ithiyatlı bir biçimde kendinden uzaklaştırdı. Ona sevgiyle bakarak "Eğer nefreti bu kadar büyükse öleyim ben. Ama sen mutlu ol." diye soludu. Sonra kızun kollarını tatlı bir biçimde bıraktı. Neden böyle davrandığını bile bilmiyordu. Svetlana'nın üzülmesine dayanamıyordu. Onun ölüceğini düşünmek çıldırmasına yetiyordu. Elinden bir eşy gelmiyordu.Bu yüzden rasathanede arkasını döndü. Kızdfan bir kaç adım uzaklaştı ve ilarida bir yere çöktü. Kızın o güzel yüzüne bakmaya dahi korkuyordu. Bryn artık belkide ölüm fermanını bekliyordu.

Gezgin

Seviyormuydu? Sevmiyormuydu... Seviyor? Sevmiyor? Ah! Elinde bir demet papatya olacaktı başlayacaktı Sevip sevmediğine! Buna kalbi karar verse Evet, Kendi karar verse Gene Evet. Neyden korkuyordu öyleyse? Kendisine duyduğu sevgiden çok ona mı duyuyordu o pahabiçilemez hislerini. " Soluğunun balını çeken ölümün gücü, yetmemiş güzelliğini almaya" Bu sözler... Yüreğini okşayan bu sözler, Romeo ve Juliet in aşkından kalan hisler Herşey onları büyülüyordu sanki. Seni seviyorum demenin vakti yoktu... Seni seviyorum demenin bedeli de yoktu, yaptırımı da... Bağlayıcılığı, sadece söyleyen kişinin kendisinde saklıydı... Vakti geçmiş... Geç kalmış bir “ seni seviyorum..” un anlamı da yoktu... İş işten geçtikten sonra, göğe kaldırıp başını, ciğerlerini parçalarcasına haykırsan ne fayda..? Şimdi başlasa sözlerine az önceki sözleri yalancı çıkacağından mutlu olacaktı. Korkusunu yenmesi gerekiyordu, reddedilmesi zaten olanaksız olacaktı. Öyle değilmi? "Eğer nefreti bu kadar büyükse öleyim ben. Ama sen mutlu ol." Hayır!! Ölüm... Ne soğuk bir söz öyle, aslında pekte yabancı değildi. Az önce denediği ve Bryn'ın onu kurtardığı şey... Servi ağaçlarının birinin dibine eğreti yerleştirirmiş bir mezar taşına, başını vura vura, kanata kanata içini döksen ne fayda...? Yapacaksa şimdi yapacaktı. Neler Oluyor? Svetlana'dan sıcak kollarını çekmiş, atta ona arkasını dönüp bir köşeye çekilmişti. Uyan Svetlana, Uyan... Ölümden daha beteri sana yaklaşıyor. Hayırr! Ne yapıyorsun Svetlana. Ayağa kalkıp Bryn'ın yanına gitti. Ondan bir sınıf küçük olması kimin umurunda? İnanmaya başlamıştı İlk Kez aşka... Yanına oturdu, hava tamamen kararmıştı ve Saatler 3'e gelmişti... Herkes yatakhanede onlar bu Rasathane'nin küçücük odasındaydı... Dudakları Bryn'ın Dudaklarıyla birleştiğinde Kalbi artık Bryn için atıyordu. Geri çekildiğinde yan yana otururmuyorlardı sadece, Ruhen'de birlikteydiler. " Beni gerçekten Seviyormusun? "

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Bryn kızın sorusu karşısında gözlerini ona dikti. Bu sorunun sorulmasını hiç beklemiyordu. Dudakları titremişti. Daha önce hiç bir kız ona bu soruyu sormamıştı. Aslında daha önce Bryn hiç bir kızada onu sevdiğini söylememişti. Bu kelimeler sanki yasaklıydı. Ama şimdi dudaklarından dökülmeye hazır gibilerdi. Derin bir nefes aldı. Sol elini kıvırcık sarı saçlarına götürdü. Gülümsiyerek;

"Ben hayatımda hiç bir kıza bunu demedim. Çünkü o cümle oldukça özel ve harcamaya gelmez bir cümle. Şimdi bana inanmayabilirsin belki ama evet. Seni seviyorum." dedi. Sonra derin bir soluk verdi. Sanki daha demin biri onu biri boğuyormuşta son anda kurtulmuş gibiydi. Bu sözcüklerin yükünü taşımaya henüz hazır değildi belki. Ama bu sözcükleri Svetlana dışında bir kıza söyleyemeyeceğini bildiğinen söylemişti.

Gezgin

"Ben hayatımda hiç bir kıza bunu demedim. Çünkü o cümle oldukça özel ve harcamaya gelmez bir cümle. Şimdi bana inanmayabilirsin belki ama evet. Seni seviyorum." Bu sözler belkide beklediği sözleri barındırıyordu. Son sözlerini duyduğunda başı dönmeye başlamıştı. Duvara yaslandı, ama Duvar onu güvende hissettirmiyordu. Hiç bir kol, Hiç bir söz onu etkileyememişti şimdiye dek. Ama Bryn'ın Kolları arasında ne olrsa olsun güvendeydi. Onu fazla tanımıyormuydu? Çocukluktan beri tanışıyorlardı... Tek fark Bryn sevgisini şimdi daha çok belli etmişti. Ona hala Korkan gözlerle baktığını farketti, ister istemez onun içindeki umudu söndürmekten korktu ve bakışlarınıda dolayısıyla engelleyemedi. Biran Ellerini tuttu ancak bunu yapmaktan'da korkmuştu. Ona dokunduğunda sanki Bryn Kontrolden Çıkacak gibi bakıyordu. Elini hemen geri çekti. " Ağlamak için gözden yaş mı akmalı? Yani sana Korkan gözlerle bakıyor olsamda seni sevemezmiyim? Sana inanamazmıyım sence. H-ı... Hızlı Çocuk! Hangi acı sevmenin verdiği acı kadar büyük olabilirki? " Bryn soru soruyor, sorduğu sorular cevaplarını yavaş yavaş buluyordu. Gözleri Eski Rengini almış Bryn'ın gözlerinin içine bakıyordu. Bir süre sadece baktı, baktı, baktı... Taki tekrar düşünceler alemine dalana kadar; Bu sözlerin yalan olma ihtimali yokmu? Çapkın değilmiydi ki... Bir yanı onu istesede diğer yanı başkalarıyla olmayacakmıydı? İstemeden Çapkın demişti şimdi... Sözlerinden sonra ona bakacak ne yüzü kalmıştı nede kalbindeki acımasızlığı... Kaçıp gitmek istiyordu, değişmişti bakışları. Korkmuyordu artık; Seviyordu sadece... Gözlerinden akan yaşlar bunu demek istemediğini anlatır gibiydi. Sessizlikten yere değen her damla Bryn'ın dikkatini çekebilirdi. Duvara bakıyordu Utancından; Boş, Huzursuz, Sevimsiz ve Boyalı duvara...

“ Bedelini yüreğimle ödediğim
En masum günahındım….”