##Ortak Salon##

Mitoloji

'Evet işte burda!'

diye bağırdı Myra sesinin ne kadar yüksek çıktığına aldırmadan. Bir haftadır kayıp olan Ders Programını bulmuştu. Ona ihtiyacı vardı çünkü Ortak salonun panosunda asılı olan programı büyük sınıflar karalamış, derslere göre yorumlar yapmış, kağıda ihtiyaçları olduğu zaman bir parçasını hiç programı olmayanları düşünmeden koparmışlardı. Şimdi orda asılı duran üzerinde bol geyik barındıran bir kağıt parçasıydı.

Myra elinde duran ders programını neşeyle havaya kaldırıp kupa tutarcasına salladı ve artık sıradaki dersi arkadaşlarından öğrenmeyeceğinin sevincini içinde değil dışında yaşadı; fakat yüce büyücü merlin ona bu sevinci fazla görmüş olacak ki zindanlardan gelen ne idüğü belirsiz bir rüzgar ders programını kızın elinden aldı, doğru alev alev yanan şömineye doğru sürükledi.

Myra oturduğu yerden fırlayıp asasını aldı ve şömineye doğru tutup haykırdı:

' Aquamenti ! '

Şöminedeki alev büyük bir cozurtuyla diner dinmez Myra az önce parşömen rengindeki fakat şimdi simsiyah olan kağıdı çıkardı ve biraz sinirli daha çok da üzgün bir ses tonuyla:

' Hiçbir zaman derslerimin vaktini bilen bi' öğrenci olamayacağım '

dedi ve az önce oturduğu koltuğa hararetli bir şekilde çöktü..

Out: Kurgu değil.. Dalabilirsiniz..

Gezgin

''Ne var bücür?'' ondan küçük olmayan ama küçük gözüken ve az önce ''Yardım edin!''diye bağıran Gryffindorlu kıza söylemişti bunları.Kin ve nefret dolu bakışlarla ona başını ona doğru çevirdi.Sefil bir muggle doğumlu olan kız onun Slytherin olmasından korkmuşa benzeyerek ''Yok...yok birşey!'' dedi.Ashley ona ne kadar aşağılık olduğunu belli eden bakışlarıyla son bir kez bakıp pişkince bir sırıtışla zindanlara inen merdivenlere yöneldi.Neden tüm Gryffindorlular bu kadar salaklardı ki?!

Ortak Salon'un kapısını açıp yatakhaneye yönelecekken havalar aşırı derecede soğumadığı için az yanan şöminenin önünde oturan Silvia'yı gördü.Ona anlatmadığı şeyler geldi bir an aklına.Adımlarını ona yönledirerek ''Selam Silv... Napıyorsun burada?'' dedi.Kendini tam arkadaşının oturduğu koltuğun önünde olan yeşil ufak bir pufun üstüne bıraktı.Arkadaşına Will olayını ayrıca Jake'le çıktığını anlatmamıştı hala.

Gezgin

Silvia tam şöminenin dibindeki koltuğa oturmuş, elini çenesine götürmüş, yanan şömineyi düşünceli bir şekilde izliyordu. Yanan şeylerin çatırtısını dinliyordu. Hatta sadece onlara odaklanmıştı. Dışarıda hava kararmaya başlamış, ortak salon dolmaya başlamıştı. Silvia onların uğultularından sıyrılıp sadece şömineden gelen çıtırtıları dinliyordu. İnsanlardan uzak durmak istiyordu ancak yapabileceği en fazla zevklerinden ödün verip bir kenara çekilmekti. Keyfinden vazgeçemeyeceği için o da bedenini değil, ruhunu başka yerlere götürmüştü. Düşünceleri arasında geziniyordu.

Bir anda başında duran birinden gelen sesle yine ortak salona geri dönmüştü. Yine o iğrenç uğultu ve kan kokusu... Ona az önce bir şeyler söyleyen kişi arkadaşı Ashley'ydi. Başını kaldırıp ona baktığında kendisine bakıp gülümsüyordu. Belli ki güzel bir şeyler olmuştu. Ama her ne olmuşsa olsun şu anda Silvia gülümseyecek halde değildi. Kızın ne dediğini anlamamış olsa da kafasını sallayarak öylesine bir karşılık vermişti. "Nasılsın?" dedi belli belirsiz bir şekilde. Aslında öylesine bir soruydu. Sadece gelecek olan cevabı bekledi. Gözleri yine şöminenin yanan ateşindeydi.

Banned

Dexasin yatakhaneden Ortak Salon'a indi. İyi uyuyamamıştı bugün, normalden çok erken kalkmıştı. Ortak salon boştu. Evcinleri ortalığı yine pırıl pırıl yapmışlardı. Gümüş tabaklar parıldıyordu. İşlemeli siyah şöminede ateş tatlı bir şekilde çıtırdıyordu. Yeşil kanepelerde tek bir toz bile yoktu.

Dexasin, yastıkları sağ tarafa çekerek kanepenin sol kısmına uzandı. Ayaklarını da yastıkların üzerine koydu. Kafasını tavana dikti. Yine yoğun bir gün olacaktı. Dersten derse koşturacak, ödevleri teslim edecek, türlü türlü süprizlerle karşılacak ve pis Bulanıkların yüzlerini görecekti. Gerçi Ölüm Yiyenler hareketlenmişti. Babası her ne kadar az şey söylemiş olsa da amaçlarının Karanlık Lord'u geri getirmek olduğunu tahmin ediyordu Dexasin.

Babası çok dikkat çekmemesini söylemişti ona. Bir saldırı gelmedikçe saldırma demişti, Bulanıklara bile. Aslında haklıydı. Böyle zor zamanlarda dikkat çekmek aptallık olurdu. Dexasin tam 1 yıl boyunca sessiz sedasız durmuştu. 2. yılı da öyle geçiyordu ama bıkmıştı artık. Biraz hareket istiyordu.

Kanepeden kalktı, ihtişamlı tabloların bulunduğu yere doğru yürüdü ve kendini bir koltuğa attı bu sefer.

Quidditch seçmelerine katılmıştı ama ancak yedek oyuncu seçilebilmişti. İyi bir performans sergilememişti gerçi, o yüzden kendini şanslı sayıyordu. O gün ne yazık ki kötü günündeydi ama. Eğer eline bir şans geçerse ve bir maça katılabilirse gerçek performasını ortaya koyup as oyunculara katılmak istiyordu.Kafasını salladı gülümseyerek...

Artık karnı acıkmaya başlamıştı. Koltuğundan kalktı ve çıkış kapısına doğru yürümeye başladı. Ortak Salonun kapısı açtı ve tek ayağını dışarı attı. Arkasına belirsizce bir bakış attı ve tamamiyle Ortak Salon'u terketti.

Gezgin

Ned yorucu bir günün ardından yine ortak salonda ve aynı koltukta yayılmış oturuyordu neredeyse hergün böyle yapardı. Bugünlerde Slytherin ortak salonu pek tenhaydı. Canı sıkılırdı tenhalıkta. Ama gerip bir kişiliği vardı bazende tenhalığı severdi. Elinde bir parşomen kağıdı vardı buruşturdu bir top haline getirip karşısındaki şömineye attı ateş parşöömen kağıdını yakmış önce beyaz sonrada siyah hale getirmişti. Ateşe baktıkça kendisini hatırlıyordu. Kendini aslında havaya benzetirdi.

Hava gibi hem zararlı hemde yararlı olabilirdi. Görünmeden çok iş başarabilirdi. Onu gözünün önünde tutmazlar ama onsuzda yapamazlardı. Şöminenin ateşi birden harladı ve sonra geçti. Etrafındaki şöminenin taşları dumandan siyahlaşmış Ned'in hoşuna giden bir renk oluşturmuştu. Siyah , Gri, turuncu , kırmızı tonunda şöminenin etrafı renkleşmişti .

Gezgin

Neredeyse, küçük bir çocuk gibi "Babamı isterim" diye haykırarak ağlayacaktı. Babasının yaptığı işleri, safkan olmasına rağmen pis bir muggle gibi yaşayan annesinin devralmasına katlanamıyordu. Arabayı yavaş kullanmasından daha doğrusu arabayı kullanmasından, yıkamasından, sihirle kuş sütünü bile masaya getirebilecekken saatlerce mutfağa kapanıp iğrenç yemekler yapmasından kısacası sihir varken muggle yöntemlerini tercih etmesinden tiksiniyordu. Bir de, sevgi! dolu mektuplar atıyordu çok sevdiği kızına. "Boş versene" diye mırıldandı Min, yarısı okunmuş, anlamsız sözlerle dolu mektubu yırtarken. "Bunu okuyacağıma Dırdırcı'yı okurum daha iyi."

Mektubu, zihninin en arka tarafına ittikten sonra, aklına gelen ilk şey Ned olmuştu. Hayatının hangi döneminde, nasıl girdiyse, kalıcı bir yer edinmişti Ned, Min'in kalbinde ve beyninde. Her bir hücresini, kromozomlarına kadar ele geçiriyor, hepsini kendine aşık ediyordu yavaş yavaş. Bunun verdiği duyguyu ise tanımlamak çok zordu. Vücudunu oluşturan her atomun uyuşması gibi bir şeydi. Uyuşmak...Soğuktan, git gide uyuşmaya başlayan bacakları geldi aklına o anda. Ned, bir arka sıraya kaymış, öne harıl harıl yanan bir şömine düşüncesi gelmişti Min'in beyninde. Sonrada, en sevdiği renk olan, gizemli ve karakteristlik görünen soluk yeşil renk ağırlıklı, biraz eskimiş ama bakımlı şöminede harıl harıl yanan ateşin kırmızı-turuncu renkleri ile aydınlanan bir oda ve şöminenin yanında duran, en sevdiği, rahat puf koltukta uyuklayan Min ve kedisi, yan koltukta da Ned... İştahı kabarmış bir halde açtı gözlerini. Ne güzel bir hayal...

Ders kitabını unuttuğu için kendine lanet edesi vardı. Unutmak mı? Kaybetmek demek daha doğru olurdu. Yarım saatlik bir araştırma sonucunda, bir bacağı tamamen donmuş, diğer bacağı gazi olarak kitabı,öğretmenin sandalyesinin altında ele geçirmişti. Bundan sonra tek istediği buz gibi zindanları terk edip, sımsıcak Ortak Salona gitmekti. Dalgalanan pelerini bacaklarına çarparken, buna aldırmayarak hızlı adımlarla zindanları terk etti.

Koridorlarda Hufflepufflılarla uğraşmak düşüncesi geçti bir an zihninden. Bu soğukta çekemezdi onların yalvarış iniltilerini. Hemen sildi zihninden bu düşünceyi. Hem Ortak Salonun bulunduğu koridorda olay çıkarmak avantaj mı dejavantaj mı sağlar, kestiremiyordu. Koridorun sonundaki Ortak Salonun kapısı açılıp, sıcak hava tenine değdiğinde tüm duyguları birbirine karıştı. Gözlerini kapadı, gülümsedi kendi kendine. Gözlerini açıp, içeri adımını attı.

Her tarafta bir grup Slytherinli toplanmış, konuşuyordu. Kimi kahkahalar atıyor, kimi harıl harıl tartışıyordu. Doğal olarak oldukça kalabalıktı bu saatlerde. Yine de onca insanın içinden birini seçti gözleri. Ned...

Şöminenin yanındaki koltukta oturan Ned'in yanına gitti hemen. Yanındaki koltuğa otururken, sevinçle gülümsedi. "Merhaba tatlım." dedi yavaşça. Koltuğunda rahat bir hal almaya çalışırken, kedisi zıplayıp, Min'in kucağında rahat bir hal alma çalışmalarına başladı. Min, kedisinin kulaklarının arkasını kaşırken, kulağına "Nasılsın Gibby" diye mırıldandı. Ortak dilleri gibi, mırıltı ile cevap verdi beyaz tüylü, küçük kedi.

Gezgin

Ned oturduğu yerde düşüncelere dalmıştı ne diğererinin gürültüsü nede başka birşey onu düşüncelerinden alıkoyamazdı şuan. Duygusu çok yoğunlaşmıştı içine bir sevgi dolmuştu Jeen'i özlediğini hissediyordu ama daha yeni görmüştü nasıl özleyebilirdi ki. Bu kadar çabuk akrabalarını bile özlemiyorken Jeen'i özleyebiliyordu. Düşüncelerine dalmış bir yandan da uykusu gelmişti. Bu rahat koltuklar insanın uykusunu getiriyordu. Jeen'i görme isteği uyanık kalmasını sağlıyordu daha gelmemiş olması gerekiyordu en azından kızların söylediğine göre.

Yatakhanede olup olmadığını sormuştu onlarda olmadığını söylemişlerdi. Bu yüzden onun gelmesini bekliyordu acaba kızlarla konuştuğunu duysa kızarmıydı ? Jeen çok kıskanç biriydi. Bir anda gözlerini açtı iyice dalmış olmalıydı ki Jeen'in o muhteşem gülümseyişini görüyordu hayal olduğunu anlaması pek uzun sürmemişti ama o sırada.

"Merhaba tatlım."

Dedi Ned'in gözleri birden sonuna kadar açıldı ve hayal olmadığını anladı hemen oturduğu koltukta dikilerek.

"Hoşgeldin aşkım. Bende seni bekliyordum."
"Yada beklemeye çalışıyordum.Nasılsın görüşmeyeli ?"

dedi gülümseyerek , gözlerini ovuşturdu.

Gezgin

Kısa tüyleri yer yer kırık beyaza dönmüş küçük kedisini, yavaşça kucağından indirdi Min. Gözlerini, Ned'e dikti ve baştan aşağı süzdü onu. Gözlerinin altları şişmiş, ovuşturmaktan hafif kızarmış, sarının açık tonlarındaki saçları dağılmıştı. Uzun süren bir migren krizinden çıkmış, uygusuz geçen geceleri telafi etmek için sabırsızlanan bir hali vardı. Zümrüt yeşili gözlerinin ardında bir tedirginlik yatıyor gibiydi. Her zamanki gibi, yeşil ağırlıklı kravatı sökülmesine ramak kalmış bir haldeydi. Gömleğinin kollarını iki,üç kere kıvırmış, yakasından iki düğme açmıştı. Pelerini ise ortalıklarda görünmüyordu.

Bir anlığına kaybolan gülümsemesini, yüzüne tekrar oturttu Min. İçten bir gülümseme gibi değil de, daha çok fotoğraflardaki sahte gülüşlere benziyordu gülüşü, biliyordu. Elinde olsa, dünyanın en iyi gülüşünü sunardı Ned'e ama içinden gelmeyen şeyleri yapamıyordu, ne yazık ki. Yine de Ned'e bir şey belli etmemek için devam etti gülümsemeye.

"Görüşmeyeli, en fazla yarım saat oldu ama seni özledim aşkım"

Gülüşü gibi sahte değildi bu söylediği. İstese de, istemese de içinden atamıyordu ki Ned'i. Fresk gibi kazınmıştı sanki kalbine. Kısa süre görmese özlüyor, uzun süre görmese, kafasında kurgular oluşuyordu. Ned ve başka kızların olduğu kurgular... Bazen bu kurguları, kuruntu haline geliyor, cehennem azabı çektiriyordu sevgilisine, durduk yere.

"Sen ne yaptın, ben yokken?" diye sorusunu yöneltti. Bir ipucu arayan dedektif gibi özenle seçmişti bu soruyu. Cevabın içinde gizli kalmış şifreleri çözmek için hazırlamıştı kendini. Tek ihtiyacı olan cevabı duymaktı.

"Needdd, yardımına ihtiyacım var." diye mızmızlanan, 3. sınıflardan bir kızın sesi kulaklarını işgal edene kadar Ned'in cevabına odaklanmıştı. Sarı saçlı, beyaz tenli, güzel kız mahvetmişti her şeyi. Gelip, sırnaşıvermişti hemen Ned'e.

*O benim sevgilim!* diye çığlıkları atıyordu Min, içinden. Kıza nefret dolu bir bakış attı, korkup kaybolmasını umarak. Korkmayı geç,kız ukala ve sinsice gülüp geçmişti, Min'in kıvılcım çıkaran bakışına. *Sakın, yalnız gezeyim deme, seni küçük şapşal, sakın* İçinden geçenleri, dışından söylemeyecek, kriz ortamı yaratmayacaktı ama o kızın defteri de orada kapanmayacaktı.Kıza pis bir bakış daha atıp, Ned'e döndü ve gözlerine baktı.Ardındaki tedirginlik, Min'in çıkaracağını düşündüğü kavganın gerginliği ile karışmış gibiydi. Min, hışımla ayağa kalktı ve yerini değiştirmeye hazırlanırken mırıldandı gittikçe alçalan bir sesle.

"Siz keyfinize bakın, benim de işim vardı zaten.Sonra da bla bla bla..."

» Ortak Salon
» Ortak Salon
» Ortak Salon
» VI. Sezon Ortak Salon
» Ortak Salon ( IV. Sezon)

##Ortak Salon##

##Ortak Salon##

Similar topics

Similar topics