##Ortak Salon##

Gezgin

SArah heyecandan kıpır kıpırdı ama dışa vurmamaya çalışyordu.Daha şimdiden böyle havalara .tuğunu belli etmesi abez kaçardı..SArah'ın düşünceli haline Peter saygı duymuştu ve sessiz kalmıtı..Ancak sonra Sarah'ın sorusuna cevap vermek isteyince sessizliği bozdu..Sarah bundan hiç rahatsız olmadı aksine hoşuna gitmişti onu düşüncelerden kurtarması;

''Göl kenarı veya ihtiyaç odası'na ne dersin ? '' dedi kulağa çok hoş gelen bir ses tonuyla..Sarah'ın kalbi yerinde duramıyordu.Neler oluyordu.Daha önce böyle bir şey olmamıştı hiç.Biraz düşündü ve ;

''Bence en iyisi ihtiyaç odası diye düşünüyorum..'' dedi mutlulukla.Yarını iple çekiyordu.Peter yanında ona eşlik ederken acaba oda nasıl bir ha alacaktı?Neler olacaktı içerde.Hepsi bir süprizdi ve SArah'ı bekliyordu..DAha şimdiden ne giysem derdine düşmüştü bile.AKlından tüm gardlobını geçiriyodu..NE giyse hoş olurdu acaba ?Bir an Peter'a sorsam mı diye düşündü ama vazgeçti.Çünkü çok komik bir durum olurdu bu..

SArah ağzını kibarca kapatıp esnedi.Çok uykusu gelmişti zaten geçen gece hiç uyuyamamıştı..Çok uykusu gelmişti.Yorgundu ve göz kapakları kapanıyordu.İstemeden de olsa;

''İyi geceleer..Dün gece hiç uyuyamadım da erken yatsam daha iyi olacak..Kusura bakma gitmem gerek..'' dedi biraz isteksizce..Giderken son bir defa Peter'a bakıp gülümsedi..MErdivenlerden çıkarken yarını planlyordu hala...

Gezgin

Yatağında dönüp duruyor, her gözünü kağadığında uyumaya çalışıyor ama başaramıyordu. Harika! Yine başlamıştı işte. Geceleri kalkıp yaptığı tek şey ise Çok Özlü İksir hazırlamaktı. Ortak Salon'a iniyor, kimse olmadığından emin olunca iksiri yapmaya başlıyordu. Gerçekten zordu ama yapabileceğini biliyordu. Her şeyi kitapta yazdığı gibi sürdürüyordu ve şu ana kadar bir aksilik yoktu.

Yatağına yatmış, uyuyor numarası yaparken Gin'in kalktığını duydu. Üstünü değiştirip yatakhaneden çıkmıştı. Silvia gözünün tekini açmış onu izliyordu. Kız da onu çeken bir şeyler vardı. Bir benzerlik... Kendisine yakın hissediyordu. Yüzündeki yaşanmışlığı hissedebiliyordu. Garip biriydi ama seviyordu onu. Mesafeli, her şeyin mükemmel olmasını isteyen titiz biri... Davranışlarında doğal bir asillik hissediyordu. İşte gerçek bir Slytherin, diye geçirdi aklından.

O da yatakta daha fazla kalmaya dayanamayıp bir hışımla üstündeki örtüyü kaldırdı. Hemen üstünü değiştirdi ve aynanın karşısına geçip her zaman yaptığı gibi saçını dağınık topuz yaparak topladı. Saçları o kadar uzundu ki bazen onlarla uğraşmaktan sıkılıyor, eline makası alıp kesmek istiyordu. Bu yüzden ensesine deyen saç yığınından biraz olsun kurtulmak için topuz yapıyordu saçını.

Hızla merdivenleri inip Ortak Salon'a çıktı. Sabahın bu saatinde bir sürü öğrenci vardı etrafta. Aslında Silvia ilk kez Ortak Salon'u bu kadar kalabalık görüyordu. Kendisi Ortak Salon'dan ya çok erken ya da çok geç çıktığı için hiç bir zaman bu kadar kalabalığa rastlamamıştı.

Etrafı inceliyordu. Tanıdığı yüzler çoktu ama hiçbirisini tam olarak bilmiyordu bile. Gin'in şöminenin yanındaki koltuklardan birinde tek başına oturduğunu gördü. Oraya doğru yöneldi ve hemen Gin'in yan tarafındaki kanepeye yayılıp kıza selam verdi. "Selam, Gin." dedi gülümseyerek. Çok yorgundu, gözlerinden uyku akıyordu; buna rağmen uyuyamamasına gerçekten şaşıyordu.

Kafasını bir an için yana çevirince 1. sınıf olduklarını bildiği iki kişinin koltuklarda oturduğunu farketti. Biri kız, biri erkekti ve yüz ifadelerine bakılırsa flört aşamalarındaydı. Silvia onlara duysuzca bakarak tekrar kafasını Gin'e doğru çevirdi. "Ee, nasıl gidiyor?"

Gezgin

Huysuzca kıpırdandı.Yağmur kokusunu sevmezdi.Hele ki etkilerinden hiç haz etmezdi.Belki kıskandığından belki de yağmurda kendine has birşeyler bulduğundan sesini duymayı,camda kendine yollar çizişini izlemeyi sevmezdi.Şuanda dışarı çıkmıyor,pufunu camı görmeyecek şekilde düzeltiyorsa bunun tek sorumlusu o zararsız gibi görünen damlalardı.Uzun,ince parmakları pufun meşin yüzeyinde zevkle dolanırken yaradılışından kaynaklanan o sinsi bakışları ile etrafı süzüyordu.

İnsanları izlemeyi seviyordu.Bir insanı elde edebilmenin en iyi yolu onu gözlemlemekti.Mesela Peter denen çocuk..Aslında zayıf noktaları vardı.Gin,ona baktığında kafasında yüzlerce fotoğraf beliriyordu.Hepsi ayrı bir planın tek bir karesiydi.Ya da yanındaki kız..Aralarındaki sohbetin geleceği Gin'e göre belliydi.Reddedilmez bir çekim kuvvetiyle sohbet ediyorlardı.Hissedebilmek..Gin etrafındaki tüm basık duyguları fark edebilirdi.Göremezdi,duyamazdı belki..Ama derinden ve mantığın yoluyla gelen her şey ona göre doğru sayılırdı.Doğruyu doğru yapan şey sadece onun mantıklı olması değildi.Olumlu sonuçlara gebe olan her durum doğru olurdu.Bu da birden çok doğruyu meydana getirir ve her insanın kişiliğini oluştururdu.Gin'e göre karşısında konuşan iki insan birbirleri için doğruyu arıyorlardı.Birbirlerini sorusuz ve belkide kendilerinden bile habersiz bir sınav içine sokmuşlardı.

İnce dudakları zerafetle kıvrıldı.Elini koltukta gezdirmeye bir son verdi.Hassas teni sert kumaşta tahriş olmuştu.Annesi ona meşinden uzak durmasını söylemişti.Huysuzca bir şeyler geveledi.O kadının herşeyi bilebiliyor olması Gin'i çıldırtıyordu.Birkaç saat önce -belkide gece yarısı- baykuşunun ona getirdiği mektupta hatrı sayılır bir yapması gerekenler listesi yollamıştı.Her sene kağıdın sonunda yaldızlı harflerle kehanet dersine iyi çalışması yazıyordu.Cüppesini düzeltirken iç cebinde kıvrıştığını hissetti.Kağıdın o garip sürtünme sesi kulaklarındaki tatlı Elvis Presley müziğini bozuyordu.Yüzündeki gülümseme hali varolduğu sıradaki hızıyla kayboldu.Mugglelar bazen Gn'i şaşırtacak derecede iyi işler koyuyordu ortaya.Aslına bakılırsa onlardan nefret etmiyordu.Sadece onlarda olmayan şeylerin saçmalıkları ile boğuştukları hayatlarına acıyordu.Tüm bu kafa karıştırıcı düşüncelerin arasında beklenen anın geldiğini hissetti.Silvia tüm asaletiyle iniyordu merdivenlerden.Gin garip bir şekilde onun yanına geleceğine emindi.Onun anlatması Gin'nin de dinlemesi gereken şeyler vardı.Yanına oturuşunu izledi ve her zamanki gibi topuz yapılmış saçlarını süzdü.Tatlı sesine nazik bir cevap verdi 'Selam Silvia..'

Onunda içerideki kalabalıktan rahatsız olmuş bir hali vardı.Uyumadığı belliydi.Belkide uyuyamıyordu..Saçlarını geriye doğru atarken bir diğer sorusunu yanıtladı 'Aslına bakarsan iyiydi.Ancak annemin her sene olduğu gibi yolladığı listeyle iyi olan herşey koca bir muammanın içinde kaybolup gitti.Birde şu bücürler var tabi.Binamdan olsalar bile hiç biri gerçek bir asil değil' Bunu söylerken ortamın çoğunluğunu oluşturan yeni yetmeleri gösterdi başıyla. Belki ağır bir cümle kurmuştu ama Silvia'ya düşündüklerini söylemekten çekinmiyordu.

Gezgin

Silvia arkasına yaslanıp gözünü yanan şömineye dikti, düşünceli bir şekilde elini çenesine götürdü ve "Evet, haklısın..." diyebildi. Gerçekten de tam olarak Gin'in söylediği gibiydi. Hiçbirisinde Slytherin asilliğinden eser yoktu. Aslında gerçek bir Slytherin etrafta aylak aylak dolaşıp, durduk yere başkalarına bulaşanlardan değil, yerinde ve zamanında doğru kararı verebilen, ne yapacağını bilen, üstün, olabilecekleri tahmin edebilen, zeki ve en önemlisi de asil olması gerekenlerdendi.

Asillik elbette sonradan verilemezdi. Bu insanın kanından gelen bir şeydi ama yine de çevresine baktıkça onlardan iğrenmeden edemiyordu. Ah, ne kadar boşlardı! Silvia düşündükçe sinirleri bozuluyordu. Kafasından bunları atmaya çalışarak kafasını hafifçe iki yana salladı. Kendine geldiğini hissetmişti. Şöminedeki ateş çatır çatır yanıyordu. Bir an için gözlerini kapatıp insanlardan gelen sesleri beyninde kıstı. Şimdi tek duyduğu ses şömineden gelen çatırtılar ve pencereye çarpan yağmur damlacıklarıydı.

Yavaşça ayağa kalkıp pencerenin yanına gitti, pencereyi açarak kafasını dışarı uzattı ve temiz havayı içine çekti. Yağmur yağdığında topraktan çıkan o müthiş, hiçbir şeye değişilmez kokuyu ciğerlerine doldurdu. Yüzüne ve eline gelen küçük damlacıkları hissetti. Gece olduğunu, etrafın tamamen karanlık olduğunu hayal etti. İşte o zaman Silvia için her şey tamdı.

Pencereyi özellikle açık bırakarak tekrar Gin'in yanına gitti. Yine her zamanki gibi izliyordu, Silvia'yı da izliyordu. Silvia hafifçe tebessüm ederek tekrar yerine zarifçe oturdu. Sol kolunu kanepenin kolunun üstüne koydu. Birkaç dakika sessiz durdular. Silvia bir şeyler diyecek gibi oluyordu ama vazgeçiyordu. Gin de onun bu halini anlamıştı anlaşılan. Silvia sonunda söylemeye karar verdi. Gin'e doğru eğildi ve "Aaa, şey... Aslında sana bir şey söylemem-daha doğrusu sormam gerek." dedi. Kızın gözlerindeki ışıltıdan bunu daha önceden tahmin etmiş olduğunu daha rahat anlamıştı Silvia.

Boğazını temizler gibi yaptı ve sadece Gin'in duyabileceği bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Sence iki boynuzlu bir atın boynuzunun tozunu ve yüzülmüş ve doğranmış kanguru derisini nerden bulabilirim?" Soruyu sorar sormaz Gin onun ne yapmak istediğini anlamışa benziyordu. Silvia ondan saklayacak değildi, zaten saklayamazdı.

Gezgin

Gerçekten ağzına pelesenk olmuş o asillik tanımına uyuyor muydu? Aslında kendisi ile baş başa kaldığında düşünüyordu bunları. Ne için yaşıyordu? Uğruna ölmesi gereken bir şey var mıydı? Şu asillik denilen şey ona pahalıya patlamış olsa gerek , insanlar ona yaklaşmaktan kaçınıyorlardı. Belki çoğu zaman kendinin bile fark ettiği somutluktaki duvarlarıydı buna sebep. Peki ya onun sebebi? Tükenmek bilmeyen bir kibir ve sonu gelmeyen bir asillik anlayışı. Uzun geceler boyu,yorgun bedenine tezat oluşturacak derecedeki dinç ruhuyla ayakta kalıp düşünmüştü. Feda ettikleri elde ettiklerinden değerli miydi?

Onaylandığını duyunca tam anlamıyla rahatladı. Silvia’ya bir şeyler olduğunun farkındaydı. Uzun zamandır bedeninin varlığı dışında,ruhuyla dolaşıyordu etrafta.. Varlığını etten kemikten bir yapıyla hissettiyordu belki. Ama düşüncelerinin uzaklarda olduğunu görmek imkânsız değildi. Bir süreliğine,hiç değilse vakti gelinceye kadar bu konuyu açmamaya karar verdi.

Camdan içeri giren esinti ruhunun derinliklerine kadar üşümesine sebep oldu. Ruhu, onunla cebelleştiği anlarda bedeniyle aynı hissi ya da boşlukta yüzer gibi hissizliği paylaşırdı. Neredeyse herkesin üzerinde olan yeşil biritli cüppeden giymemişti Gin. Akşamları dışarı çıkmayı sevmezdi ve bu yüzden rahat olabileceği şeyler seçiyordu. Yanı başındaki kız rahatlamaya çalışırken o da camdan içeri giren ağaç fısıltılarında huzuru buldu.Başını yavaşça arkaya çevirdi ve dinen yağmurun ardında bıraktıklarına baktı.Gri bulutlar,onların getirdiği gri gökyüzü ve tüm bunların sonucunda sert rüzgâr… Ağaç yaprakları rüzgârın acımasızlığından korunmak için birbirine sığınırken tatlı bir fısıltı yayıyorlardı etraflarına. Bir iki kişinin şuh kahkahaları Hogwarts’ın kalın duvarlarına çarpıp yankılanıyordu.

Başını tekrar ayaklarına doğru çevirdiğinde Silvia pencerenin kenarında yağmurun kalan damlalarıyla oynaşıyordu. Kısa sürede huzursuzca Gin’in yanına yerleşti. Biraz önce ertelediği anın geldiğini fark ederek gülümsedi. Onun kararsızlığına zaman vermek istedi. Zorlamayla değil, kendisi söylerse tadı olurdu. Sadece birkaç saniye sonra ağzından dökülüverdi her şey.. Gin kısık gözlerini elinden geldiğince büyüterek ‘Yapmaya çalıştığın şeyin cezasını biliyorsun değil mi? ‘ dedi tereddütle. Yutkundu ve Silvia’ya biraz daha yaklaşarak ‘Bunları bulmamız burada kolay değil, biliyorsun. Sanırım yeni bir macera için hazırlanmamız gerekecek.’ dedi. Diğerlerinin duymasından korkuyordu. Yapabileceği tek şeyi yapmak için masanın üzerindeki asasını aldı ve zarif bir bilek hareketiyle ‘Muffliato’ dedi.Bir süre büyünün etkisini görmek için etrafına bakındı. Kulağını huysuzca kaşıyanları görünce sırıtarak önüne döndü ve ‘İksir zindanlarına inmemiz gerek..Ve bunu Samara’ya çaktırmamalıyız.Tabii sen bana planı anlattıktan sonra!’ dedi ve dikkat kesildi.

Gezgin

"Yapmaya çalıştığın şeyin cezasını biliyorsun değil mi?" diye sordu Gin tereddütle. Silvia 'Tabii ki de biliyorum.' dercesine bir bakış attı. Cezasının ne olduğunu çok ama çok iyi biliyordu ama bunu göze almıştı bir kere. Yasak Orman'da Leo'ya yakalanışını hatırladı bir anda. Her yerde bitiveriyordu ama en azından onun binalarından puan kırmayacağını bilmek Silvia'yı biraz olsun rahatlatıyordu. En azından işin içinde Silvia olunca...

"Bunları bulmamız burada kolay değil, biliyorsun. Sanırım yeni bir macera için hazırlanmamız gerekecek." diyen Gin'e sinsice tebessüm ederek baktı. Yeni bir maceraya adım atmak her zaman kulağına güzel gelmişti. Ama Gin'e baktığında onun daha çok tedirgin olduğunu gördü. Çevresine bakınıp durduğuna göre başkalarının duymasından endişeleniyordu. Fakat Silvia çevresine baktığında onları duyabilecek birini görmüyordu. Hepsi çevresinde ne döndüğünü anlamayan, sadece kendileri için yaşayan kör ve sağır insanlardı.

Tekrar Gin'e dönüp kızın asasını kaldırıp Muffliato büyüsü yaptığını gördüğünde az önceki fikrinin doğru olduğunu düşünerek istem dışı sırıttı. "İksir zindanlarına inmemiz gerek..Ve bunu Samara’ya çaktırmamalıyız.Tabii sen bana planı anlattıktan sonra!" dedi Gin, bu sefer daha rahat bir şekilde. Silvia'nın şu ana kadar bir plan yapmamış olması çok kötüydü. Bir süre için Gin ile bakıştılar. "Ahh, tamam. Bir bakalım." dedi ve gözlerini şöminenin ateşine düşürerek düşünmeye başladı.

"Yarın gece koridorlarda görevli olan profesör Leo. Yani işimiz çok kolay değil ama ona rastlama olasılığımız da hayli düşük." Arkadaşı kafa sallayarak dikkatlice onu dinliyordu. "Leo, Leo yakalayabilir." diye mırıldandı. "Leo işi biraz zorlaştırıyor ama ondan sonraki 3-4 gün boyunca yakalanırsak sonucunun daha kötü olacağına eminim. Sanırım yarın en uygunu... Ve gerçekten herkesin yattığından emin olduğumuz bir zamanda çıkmalıyız. Beni uyanıkken biri görürse sorun değil. Herkes buna alışkın. Seni de uyanık görürlerse benim yüzümden uyandığını falan söyleriz."

Silvia birden sustu. Çok mu ince ayrıntılara giriyordu? Ama planın mükemmel olması gerekiyordu. Hiçbir şeyi o zamana atamazdı, şansa bırakamazdı. Şans mı? Tabii ya! Bu hiç aklına gelmemişti. Yüzündeki aptal sırıtış ve gözlerindeki parlamayla Gin onun kafasının içinde neler olduğunu merak ediyor gibiydi, ona sabırsızca bakıyordu. "Tabii ya, tabii ya! Nasıl unuturum! Felix... Onu kullanabiliriz. Kolye... Kolyenin içinde... Sadece bir söz... Annem... Annem yaptı..." Gin biraz karmaşık bir yüz ifadesiyle ona bakıyorsa da onun dediklerinin, tamamını değilse de, birçoğunu anladığını hissedebiliyordu, bunu biliyordu. Sonunda kendine gelerek "Merak etme... Her şey mükemmel olacak!" dedi sırıtarak ve rahatlamış bir şekilde arkasına yaslanıp etrafı seyretmeye devam etti.

Gezgin

'Yarın gece koridorlarda görevli olan profesör Leo. Yani işimiz çok kolay değil ama ona rastlama olasılığımız da hayli düşük.Leo, Leo yakalayabilir.Leo işi biraz zorlaştırıyor ama ondan sonraki 3-4 gün boyunca yakalanırsak sonucunun daha kötü olacağına eminim. Sanırım yarın en uygunu... Ve gerçekten herkesin yattığından emin olduğumuz bir zamanda çıkmalıyız. Beni uyanıkken biri görürse sorun değil. Herkes buna alışkın. Seni de uyanık görürlerse benim yüzümden uyandığını falan söyleriz.'

Ertesi gece mi? Suratı birden garip bir biçime girdi. Çehresindeki tatlı gülümseme parçalar halinde yok olurken yarın gece iki yerde de aynı anda nasıl bulunabileceği konusuna kafa yormaya çalıştı. Sivia’nın yanında olmalıydı çünkü Leo’dan tek başına kurtulması neredeyse imkânsızdı. Arin’in yanında olmalıydı çünkü kana ihtiyacı vardı. Hangisi daha gerekli diye iç geçirdi. Yutkundu ve dişlerini gıcırdatarak önüne döndü. Zorlandığında ve sinirlendiğinde hep aynı hareketi yapıyordu. Sol eliyle alnına bir şaplak indirirken

‘Aptal kafam !’ diye yakındı.

Uzun tırnaklarını pürüzsüz yanağında gezdirirken aklında yüzlerce fikir beliriyor aynı hızla kayboluyordu. Belki malzeme çalma işini kimsenin beklemediği bir saatte yapmak daha akıllıca olurdu. Kaşları birbirine yaklaşıyor, yüz hatları belirginleşiyordu. Dudağını ıslatırken Silvia’nın son söylediklerine kulak verdi.

"Tabii ya, tabii ya! Nasıl unuturum! Felix... Onu kullanabiliriz. Kolye... Kolyenin içinde... Sadece bir söz... Annem... Annem yaptı..."

Felix? Annesi? Bir an için boş boş Silvia'ya baktı. Felix derken muhtemelen iksirler konusunda fikir yürütüyordu. Şans sıvısına ihtiyaçları olacaktı ve Silvia okula hazırlıksız gelmezdi.
Mükemmel olacak diyordu. Gin eğer olayları doğru sıraya koyarsa o gün gerçekten her şey mükemmel olacaktı. Biraz tereddütlü bir tonda

‘Silvia.. Bence gece yarısını beklemeyelim yarın.Yani Filch , Bayan Norris ve Leo..Fazla tehlikeli değil mi? Bak Bayan Norris’i ve Filch koftisini halledebiliriz. Ama Leo biraz riskli. Yarın akşam yemeğinden sonra nerede olduğumuz kimsenin umrunda olmaz. Hem Samara ortalarda görünmüyor.’ dedi.

Kabul etmesi için neredeyse yalvarır bir ifade takınmıştı. Arin’in ona ihtiyacı yoktu. Birinci sınıflardan biriyle de işini kolayca halledebilirdi. Ama Gin söz verdiği gibi sonlanmasını istiyordu. Fazla düşünmesini engellercesine ayaklandı ve

'Silvia bu gece uyumayı denemelisin. Ve benimde gerçek bir uykuya ihtiyacım var.' dedi.

Gitmeden önce kafasını çevirip camdan dışarı baktı. Bulutların arkasına saklanan ay onun için uzun zamandır çok şey ifade ediyordu. Bulutların arkasından kurtulan ay ışığını acımasızca Gin'in gözlerine doldururken suçluluk duydu. Biraz tereddütle

'Yarın dolunay var..' diye mırıldandı.

Başını yere doğru çevirdi ve halının aptal desenlerini süzerken adımlarını hızlandırdı. Arkasında şaşkın bir beden bıraktığını biliyordu. Sadece bir kaç saat sonra bu ruh halinin kaybolacağını da.. Geriye kocaman bir hiç kalırdı o zaman. Merdiveenleri arkasında bıraktı ve büyük yatakhane kapısını açıp usulca içeri girdi.

Gezgin

Lanet olası bir ödev için asla girmem dediği Gösteriş meraklılarının kol gezmesine seyirci kütüphanede saatlerini harcamıştı. Tabii ki zorunluluktan. Kalmaması gereken İksir dersi için kendisine verilen son şansı istemsizce değerlendirdi. Hazırladığı ödev iyi sıfatını kazanamasa da Profesör Inés'e ödev yaptırabildiği kimi sıfatları kazanmıştı bile. Uzun süredir kullanmadığı kalemi elinde oyuncak olmuş bi halde suratsız Inés ortak salona bir "Merhaba" demeye girdi. İçerde kenarda otlayan bir kaç Numune Slytherinliden başka kimse yoktu. Nadir uğradığı salonda sürekli olarak devasa pencerenin kenarına yerleşmiş olan çukur koltuğu seçerdi. Hiç duraksamadan dosdoğru atıverdi koltuğa kendini. Kafasını omuzlarının arasına saldı ve kapalı gözleriyle bir kaç dakika o halde kaldı. Rahatlama olayını gerçekleştirme yöntemlerinden olsa gerekti. Yanlız bu konum daha fazla sürdürülürse feci bir ağrıya sebep olduğundan söylenerek kaldırdı boynunu. Büyüdükçe eski uğraşlar zevzekliğe dönüşüyordu ona göre. Değişiminin Farkındaydı. Kimi zaman Babasının ona bıraktığıyla oyalanabiliyordu ama henüz kısıtlanmış olduğundan o da bi yere kadardı. Gözlerini devirdiği boşluk onu oyalamaktan yorulmuş gibi canının sıkıntısını hatırlatmaya başlamıştı.Ayaklarını uzattığı pencere kenarının vücuduna yaydığı soğukluk hoşuna gitmişti.Farketmeden kapanan gözleri aralandığında converslerinin ucunu görmüş ve ardındaki boğuk havayla somurtup bir anda kalkıvermişti koltu"ğu"ndan. Salondaki yüksek doz gerilime neden olan iki kız hayli sinir tavırlarla birbirlerine çamur atarken enerjilerini neden kendi taraflarındakilere harcadıklarını mırıldanarak yaklaştı kapıya Inés.Eliyle tokmağa tutundu kararan gözlerinin dinginleşmesi için.Ve fazla dikkat çekmeden attı kendini loş koridora.

» Ortak Salon
» Ortak Salon
» Ortak Salon
» VI. Sezon Ortak Salon
» Ortak Salon ( IV. Sezon)

##Ortak Salon##

##Ortak Salon##

Similar topics

Similar topics