Aşk ve Kitap

Gezgin

Wizgog kapıyı açtı ve pardösüsünün üzerindeki tozları silkeleyip içeri doğru yöneldi. Düzgün yüz hatları düşünceli bir yüz ifadesiyle kasılmıştı. Aradığı kitabı bulmak güç olabilirdi. Tezgahtara bakındı ama ortalarda gözükmüyordu. Karmaşık duygular içerisinde yolunu kaybetmişçesine kitap rafları arasında dolanmaya başladı. Kendini kötü hissettiğinde hep kitapçıya gelirdi. Kitaplar dertlerini mi paylaşıyordu ne?

Wizgog parmağını orjinal deri kaplar üzerinde dolaştırdı. Bu ona haz verdi. Kitapları seviyordu ve hep sevmişti. Ve sevecekti. Kitaplar onun dünyası idi. Dünyasında tek başına dolaşıyor, kimseye muhtaç olmadan hayatını sürüp gidiyordu. Kapsamlı bir kitap arşivi vardı evinde. Sıkılınca okurdu hep.

Yavaş yavaş ilerledi ve parmağı değişik bir cildin üzerinden geçince duraklayıp onu inceledi. Yeşil kapaklı, altın rengi şeritlerle süslenmiş bir kitaptı. Her hangi bir tarafında kitabın adı yazmıyordu. Wizgog merak ederek kitabı açtı ve arkasındaki masaya dayanarak kitabı incelemeye başladı. Wizgog kendinden geçmişçesine okuyordu.

Tezgahtar hala ortalarda görünmüyordu. Belli ki bir iş için dışarı çıkmıştı. Wizgog onu merak etmiyordu. Tersine gelmemesini diliyordu. Kitapçı burasının bir kütüphane olmadığından yakınıp dururdu. Ama Wizgog'un okumayı sevdiği yerlerden birisi burasıydı. Arada bir de olsa zaman bulabiliyordu.

Tılsım

Cebinde küçük hazinesi ile kitapçıya doğru yöneldi. Bilmece hala aklındaydı. Anlamı ne olabilirdi ki? Bu soruya en iyi kitaplar cevap verirdi. Kitapçı köşede gözüktü. Yağmur ağır ağır yağıyor soğuk iliklerine kadar işliyordu. Kapıyı açtı ve sessizce içeriye girdi. Elinde bir bardak kahve vardı. Yağmurlu havalarda bir bardak kahveden daha güzel ne olabilirdi ki? Islaktı, üşüyordu ve aklı karışıktı.

Etrafa şöyle bir bakındı. Tezgâhtar ortalarda yoktu. Direkt mavi kaplı kitapların bulunduğu rafa gitti. Kitaplar onun için vazgeçilmez bilgi kaynaklarıydı. Özellikle de kendi kendine komut vermeden sesli okuyan kitaplar onun gözdesiydi.

Elinde kahve fincanı ile rafın önüne geldi. İşte orada sağ üst köşede mavi kaplı, gümüş yaldızlı bilmece ve özlü sözler ansiklopedisi duruyordu. Yüksekti. Bir elinde kahve diğer elinde de çıkmak için kısa merdiveni tutuyordu. Yavaşça sola doğru kaydırdı. İlk basamağı çıktı. Elinde kahve fincanını koyacak yer yoktu. Oda kitaplardan birini alarak oluşan boşluğa kahvesini bıraktı. Asasını çıkartıp kitabı yanına gelmesini sağlayabilirdi, ama yanındaki hazine asaya karşı ters tepiyordu. Asasını kullanmanın iyi olmayacağına kara vermişti. Ve şimdi iğrenç muggler gibi ellerini kullanmaktan hoşlanmamıştı.

İkinci basamağı da çıktı. Sonra üçüncü ve son basamağı çıktı. Kitabı eline aldı. Gülümsedi. İlk sayfasını açtı. Kitabı açmasıyla şiddetti bir rüzgarın çıkmasın bir oldu. Neye uğradığını şaşırmış bir yandan dengede durmaya çalışıyor, diğer yandan da kitabı kapatmaya çalışıyordu. Tüm gücüyle kitabı kapattı. O kadar şiddetliydi ki merdiven ile birlikte rafın üzerine düştü. Raf gürültüyle devrildi. Kitaplar her bir yere saçıldı. Galadrîel Lûthien daha kendini toparlayamamıştı ki, kendini rafın diğer yanındaki masanın yanında duran adamın kollarında buldu.

Yüzüne bakıyordu. En az onun kadar şaşkındı. Şimdi ona ne diyecekti ki! Hafiften tebessüm etti. Elindeki mavi kitabı gösterdi. Hala sıkı sıkı elinde tutuyordu.

Kahve fincanı ise adamın başında, içindeki kahve ise yüznden aşağıya doğru akıyordu.

Merhaba. Şey, ee… kitap arıyordum da, yanlış kitabı seçmişim.

Gezgin

Wizgog şaşkınlıkla kucağında duran kadına baktı. Bir anda ortaya çıkmıştı ve kucağına düşmüştü. Wizgog da refleks olarak onu yakalamıştı. Ama şimdi ne oluyordu bu? Kucağına bir kitap gibi düşüvermişti. Şaşkınlıktan dili tutulmuştuki bundan kurtulmayı başardı ve biraz kekeleyerek karşılık verdi...

Merhaba. Ben, ben açıkçası şaşırdım! Çok etkileyici bir giriş yaptınız doğrusu... Ama, kötü haberlerim var. Önce sizi bırakayım.

Wizgog kadını yavaşça doğrulttu ve dengede durmasını sağladı. Ona şöyle bir baktı. Yine şaşkınlıktan dili tutulmuştu. Hayatında hiç bu kadar güzel bir kadın görmemişti. Kadın biraz sersemlemiş gözüküyordu ama durumu iyiydi. Hem de her açıdan. Wizgog kalbinde bir sızı hissetti ve gülümsemeye çalıştı beceriksizce...

Şey, buranın sahibi sizi öldürecek. Kötü haberim buydu... Ama isterseniz bunları toparlamanızda yardımcı olabilirim size?

Wizgog bir an için boş boş baktı sonra bir şey aklına gelmiş gibi gözleri irileşti. Çok güzel bir bayanın karşısında kabaca konuşuyor ve adını bile sormadan ona yardım teklif ediyordu. Wizgog özür dilercesine bir reverans yaparak bayana saygısını belirtti ve şöyle dedi:

Kabalığımı bağışlayın hanımefendi, ben Wizgog Miller. Peki ya siz bayan?...

Wizgog hatasını telafi edebilmiş olmayı diliyordu şu anda. Umuyordu ki karşısındaki bayan onu affetmişti. Wizgog bir an için kendinden nefret ediyormuş gibi hissetti. Ama sonra bu duyguyu akıp götürdü seller sanki...

Tılsım

Dışarıda yağmurun sesi, kulaklarında adamın sesi. Tüm dünya durmuştu. Gülümseyen şaşkın bakışları ile o an adamın onun yüreğini gördüğünü düşünü. İrkildi. Adam başından yüzüne doğru yayılan kahveyi fark etmemişti bile. Kibarca elinden tutup onu kaldırmıştı. Galadrîel Lûthien hemen asasını çıkarttı ve adamın üzerindeki kahveyi temizledi.

Neden bu kadar kibardı?

Kendini ne sanıyordu! Ona yardım edermiş, gözünde o kadar aciz mi gözüküyordu. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Elleri titriyor, soğuk soğuk ter atıyordu. Midesinde bir avuç kelebek girmiş pır pır ediyor onun sağlıklı düşünmesini engelliyordu. Tek bir bakış, tek bir söz müydü onun kanını kaynatan!

Elini düşünmeden uzattı. Fark ettiğinde ise iş işten çoktan geçmiş adam elini avucunun içine almıştı bile.

Sessizlik kapının yanında aniden tezgâhtarın belirmesi ile son buldu. Gelen Tezgahtar olanlara inanamıyormuş gibi etrafa baktı. Galadrîel Lûthien hala adamın gözlerinin içine bakıyordu. Eli adamın avucunun içinde sıcacıktı. Tezgahtarın ortalığı düzeltmek için ortalığa saçtığı büyülü sözcükler ikiliyi kendine getirdi.

Elini hızlıca çekti.

-Gitmeliyim.

Ağzından çıkan sözcükler gidiyorum dese de gözleri bırakma beni diye bağırıyordu. Onu durdurmasını bekleyerek yavaşça hareket etti.

-Kitap, kitap arıyorum. Şeyy bilmecelerden anlar mısınız?
Söylediğine pişman oldu. O hazine onundu. Tanımadığı bir adamla paylaşacak değildi. Belki de onu kullanmalıydı. Hayatta tesadüf diye bir şey yoktu. Onunla tanışmasının bir nedeni olmalıydı. Kendi çıkarları için kullanabileceği biri. Neden olmasın diye düşündü. Seherbazlar bilmeceleri bilmeyecektiler de neyi bileceklerdi ? Onunla ilgilenmesi için bahane mi buluyordu, hazinesine yaklaşmak için bir çözüm mü arıyordu. Bunu düşünmenin sırası değildi. Hafifçe tebessüm etti.

-Adımı mı sordunuz? Siz tahmin edin.

Gezgin

Wizgog elini geri çekmek için hiçbir harekette bulunmamıştı nedense... Hatta o eli sürekli tutmak ve tutmak istemişti. Ama Tezgahtar içeri girdi ve o anı mahfetti. Wizgog kendisine yöneltilen soruya cevap veremeden bir soru daha geldi.

Bilmeceler konusunda pek iyi olduğumu sanmıyorum. Adınıza gelince, bunu tahmin etmemin imkansız olduğu bir gerçek bence.

Wizgog alnından aşağıya süzülen bir kahve damlasını sildi ve karşısındaki bayana bakmaya devam etti. Ne olduğunu anlayamadan kaderi bir başkasına bağlanmıştı şimdi. İlişkiler konusunda beceriksizdi. Ne yapmalıydı şimdi? Hiç bilmiyordu ama bir tahminde bulundu...

Bayan, adınızı sonra da öğrenebilirim. Sanırım bir işiniz var, ben sizi meşgul etmeyeyim. Ama sizi kapının önünde bekleyeceğim. Dışarı bensiz çıkamazsınız!

Wizgog gülümsedi ve kapının önüne ilerleyip bayanın işini halletmesini bekledi. Duygularını denetlemeye çalışıyordu. Onlara söz geçiremiyordu nedense... Kalbi güm güm atıyor, avuç içi terliyordu. Adrenalin seviyesi çok yükselmişti. Hızlı hızlı soluk alıp veriyor, göğsü kalkıp iniyordu. Kadının güzelliği onu hem büyülemiş hem de şaşkına çevirmişti. Wizgog'un düşünceleri allak bullak olmuştu. Sisli bir havada yolunu bulmaya çalışan biri gibi hissediyordu kendini.

Tılsım

Kapıdan çıkışını izledi. Onu bekleyeceğini mi söylemişti? Kelimeler beyninde izler bırakman uçuşup gidiyordu. Tezgâhtar kadın ortalığa saçılmış kitapları renk ve konularına göre ayırmak için elinde asası hem söyleniyor hem de kitapları raflara yerleştiriyordu.
Yüzü hiç yabancı gelmiyordu. Bu kadını daha önce nerede görmüştü? Geçen yıl bakanlığa kayıp evcil hayvanının, evcinleri tarafından öldürüldüğünü iddia etmişti. Bir sonuç almış mıydı? Her neyse bu o kadarda önemli değildi. Kim bilir kimin ayağına dolanmış, bu hatasını da hayatıyla ödemişti. Evcinlerinin emir almadan hiçbir iş yapmayacağını düşünemeyecek kadar hayvanına bağlı olmalı diye düşündü. Zayıf bir karakter daha.

Kadına tiksinerek baktı. Kapıda bekleyen adamı unutmuştu.

-Bir yazar ya da bilmece uzmanı birini arıyorum. Yardım edecek misiniz?
Tezgâhtar onu dinlemiyor, söylenip duruyordu.

-Mavi kaplı, hortlak özleri kitabı, sagdan ikinci kısım dördüncü bölüm evet, sıradaki sarı kaplı, kurt adam tanıma ve tanımlama rehb...

Konuşması bitmeyecek gibiydi. Sinirlendi.
-Size diyorum. Birini arıyorum.

Asasını kaldırdı, kadına doğru tutarak seslendi.

- Aqua Erecto.

Kadın üstüne fışkıran su ile sersemlemişti. Ters ters Galadrîel Lûthien’e baktı.

-SEN, SENN NE YAPTIĞINI SANIYORSUN!

Kendini tutamayarak gülmeye başladı. Tezgâhtar kadın yerde ayakları sağa ve sola ayrılmış, üstü sıkıl sıklam olmuş, moraran dudaklarıyla bağırıyordu. Asadan fışkıran su buzul dağlarının eriyen karından, sadece ıslatmak değil aynı zamanda dondurmak için özel olarak yapılandırılmıştı.

Kadının yanına dizçöktü.

-Kes sesini. Şimdi bana cevap verecek misin?

Asasını bir kez daha kadına yöneltti. Kafasını kaldırarak dışarıya baktı. Adam hala orada dışarıyı izliyordu. Onları duymuş muydu? Bu adamı daha tanımıyordu. Kendisini ele vermesi doğru olur muydu?
- Quietus

Kadın sesini alçaltma büyüsüne hemen tepki vermişti. Sessizce konuştu.

-Ne istiyorsun? Komik olduğunu mu düşünüyorsun?
-Komik mi, birazcık ilgi beklemek komiklik mi? Komiklik nasıl olur sana göstereyim.

Asasını hiç tereddüt etmeden kaldırdı.

- Densaugeo.

Kadının dişleri birden uzamaya başladı. Tarih öncesi yaratıklara benzemeye başlamıştı. Bir yandan dişlerine bakmaya çalışıyor bir yandan da su ile alabora olduğunda kaybettiği asasını göz ucuyla arıyordu. Bulamıyordu, telaşlanmaya başlamıştı. Bu şaka fazla uzamıştı.
-Şimdi bana cevap verebilecek kadar kendinizde misiniz madam?

Kadın korkuyla başını salladı.
-Güzel. Özdemir Asaf. Bir isim. Bu kimdir? Bilgi istiyorum.
Kadın konuşamıyordu. Başını sallamakla yetindi. Galadrîel Lûthien asasını salladı. Sessizce yaptığı büyüyü geri aldı.
- Densaugeo.

Dişleri eski boyutuna döndü. Kadın temkinliydi.

-Biraz izin verin düşüneyim.

-Düşünmek, bence çok düşünmene gerek yok. Hemen bilgi istiyorum.

-Taman. Tamam. Bu şeydi, şey...

-Neydi?

-Bir şair.

-Şair mi?

-Evet , bir muggle şairidir. Türk şairidir. Çevirilerini Londra'nın muggle kütüphanelerinde bulabilirsiniz.

Galadrîel Lûthien aldığı bilgiden hoşnuttu. Kadın yalan söyleyemeyecek kadar ürkmüştü. Ona araştırmak için yeni bir yol göstermişti. Ayağa kalktı.
-Teşekkür ederim Madam.

Arkasını dönerek kapıya yöneldi. Adam hala orada onu bekliyordu. Yanına gitti.
-Bekleyeceğinizi ummamıştım.

Gözlerinin içine bakıyor ona bir umut vermesi için çaresiz gözbebeklerinde oynaşan ışıltıları izliyordu. Bu gözlerin içinde ömrünü yeniden şekillendirebilirdi. Gene kontrolünü mü kaybetmişti? Ne önemi vardı ki, hayat sanki onun için yeniden, bu adamın sıcacık ellerinde şekilleniyordu.

Tebessüm etti. Acaba tekrardan ellerini tutar mıydı? Üşüyordu.

Gezgin

Wizgog kapıdan çıkan kadına baktı. Biraz eğlenmiş gibi bir hali vardı. İstemsizce gülümsüyordu. Wizgog'un dikkatini kadının elinde hiç kitap olmaması çekti ama daha sonra bu düşünceyi kafasından kovdu. Hava açılmıştı. Sağanak yağış durmuş, geride sadece ıslak izler bırakmıştı. Havanın güzelliği, güneşin ışıltısı Wizgog'un yüreğine işliyordu. Yanındaki kadının yanında ise bunlar bir hiçti. O, ruhuna işlemiş neşeye neşe katıyor, katıksız bir sevgi uyandırıyordu içinde. Kalbinin güm güm atmasına sebep oluyor, adrenalin seviyesinin yükselmesini sağlıyordu. Neden oluyordu bütün bunlar? Genelde karamsar ve konuşkan olan bu adam, neden birdenbire aydınlanıvermişti? Yoksa ona karşı bazı duygular mı geliştirmişti şu son yarımsaatte... Bilmiyordu Wizgog. Çok karışık olmakla beraber çok da basitti bunun açıklaması. Ama Wİzgog bunu kabul etmek istemiyor, diretiyordu. Basit açıklama ise ; Aşk'tı...

Tekrar merhaba. Umarım işinize yarayacak bilgiler edinmişsinizdir. Kolunuzun altına sıkıştırılmış bir kitap ya da dergi göremediğime göre farklı bir amaçla geldiniz buraya?

Wizgog biraz tereddütlü bir şekilde kolunu uzattı. Kapının önünde beklerken bir plan yapmıştı ve uygulamaya koymaya kararlıydı. Kolunu uzattı ve bayan koluna girdi. Yavaşça sokak aşağı yürümeye başladılar. Wizgog'un tasarısına göre sokağın sonunda ulaşmak istediği yere varacaktı. Bu bayanı güzel bir yere götürmek istiyordu. Kadın koluna girmişti girmesine ama gözlerini ayıramıyordu. Wizgog da bakışlarını kaçırmak istemiyordu. Bu temas çok şeyi açıklamış gibiydi. İkisi de utandılar. Duygularına teslim olmamak için direniyorlardı. Belki de ikisi de duygularına teslim olsa, sokağın ortasında öpüşebilirlerdi. Ama bu arzularını bastırıyor, kendilerine gelmek için zihinlerinin içinde bin kere su çarpıyorlardı yüzlerine. Bu baygınlık verici dakikalar boyunca ikisi de konuşmadı. Ama en sonunda Wizgog dayanamadı ve şöyle dedi:

Sokağın aşağı köşesinde Black Pearl adlı bir cafe var. Oraya götürmek isterim sizi. Sıcak bir şeyler içerken adınızı öğrenebilirim belki...

Wizgog gülümsedi. O'nun karşısında gülümsemek kolaydı. Aslında Wizgog'un havalara uçası geliyordu ama kendini zor tutuyordu. O'nun yanında her an mutlu olabilirdi. Her şeyi unutur, mutluca çiçeklere bezenmiş bir tarlanın içinde koştururdu. O'ndan taşan enerji, mutluluğa dönüşüyor ve 2 katı güçte Wizgog'un bedenine giriyordu. Bu büyü inanılmazdı. Belki de Sihir Dünyası'nın en güçlü büyüsü... Aşk, sevgi, bağlılık... Wizgog geleceğinin ve geçmişinin bu kadına bağlandığını hissediyordu. Yaşamının her anında, her saniyesinde ve hatta her salisesinde O vardı ve olacaktı. Wizgog O'nu asla bırakmayacaktı...

Tılsım

Kendisine uzanan eli kabul edemezlik edemezdi. Kalbi ve ruhu ona odaklanmıştı. Gözlerinin içine bakarak yabacının koluna girdi. Evet, o hala bir yabancıydı. Güvenli değildi ama kalbi ve ruhu tam tersini söylüyordu.

Yaptığı ukalalılığı bile hoş görmüştü. Ona mı soracaktı hangi kitabı alacağını! Hak ettiği muameleye kavuşmaya ramak kalmıştı. Ta ki gözlerine bakana kadar. O an tüm dünya durdu.

Sessizce yürümeye başladılar.

Bu kahve evini daha önce de duymuştu. Acemi âşıkların durağı değil miydi? Kendi kendine gülümsedi. Son yaşadığı hezimetten sonra karşısındaki insanı daha iyi tanımalıydı. Gözlerini kapadı. Kendine hakim olmalıydı. Yürümeye devam ettiler. Aklı odaklanacak bir şeyler arıyordu. Yapamadı. Dönüp dolaşıp adamın teninin teninde bıraktığı hazza takılıp kalıyordu.

Ayağı takıldı. Gökyüzü berraktı. Güneş açmasına rağmen yağmur hala devam ediyordu. Ayağının takılmasını buna bağladı. Yoksa o bu yollara defalarca yürümüştü. Sakarlığına içinden okuduğu lanet, kızgınlığını daha da arttırdı. Tam küfünü basacaktı ki, bakışları yabancının bakışlarıyla buluştu.
-Ne diyordunuz?

Adamın yüzünde kendi yansımasını gördü. Gözbebeklerinde oynaşan yıldızlar kendisine sesleniyordu. Bu nasıl bir büyü idi? Yabancıya daha da bir sokuldu. Sıcaklığını, kokusunu içine çekti. İstediği kahve olsun, onunla içeceği özlü iksir bile ona şerbet gibi gelebilirdi. Bu gün onun günü olmalıydı. Adamın verdiği cevabı duymadı dile, o sadece onu izliyordu.
-Daha çok yolumuz var mı?