Her zamanki macera sever öğrencilerdi onlar, Kim’e göre. Herkesin böyle olayları, herkesten saklı kaçamakları olmuştur diye düşünüyordu. Zaten yanında güvende hissedebileceğin bir dostun varsa çokta önemli değildi. Kim’in bu korku filmi sevgisi daha ileri bir tutkuya dönüşüp, başını derde sokma olanağı çok yüksek bir şeydi. Rosalie ile planları yapmış, hava karardıktan sonra uygulamaya koyulmuşlardı. El ele Yasak Orman’a doğru harekete geçmişlerdi. Kim için bu durum çokta garip değildi aslında, çünkü o her binadan arkadaş edinebilirdi. Herkesle iyi anlaşabilirdi, uzaktan bakan biride rahatlıkla anlardı zaten. “ Oldukça sessiz olmalıyız. “ Rosalie, fazlasıyla temkinliydi. Ayakkabılarımızın toprakla temasa geçtiği her harekete şüpheyle bakıyordu. Bir an, bekçiye yakalandık gibi şeyler duymuştu sanki. Düşünceleriyle o kadar meşguldü ki, ne dediğini tam olarak anlayamamıştı. Koşmaya başladılar, ormanın derinliklerine doğru bir yerde birbirlerine kenetlenmişçesine bakakaldılar. Yanlış mıydı bir şeyler? Gitmemeleri, olmamaları geren bir yerde miydiler? Rosalie’nında aynı şeyleri düşündüğünden fazlasıyla emindi. Geri dönsek, bu macerayı hiç olmamış gibi unutsak ve uyusak diye aklından defalarca geçirdi. Ama içinden bir ses, bir şeyler için geç kalındığına dair bir his barındırıyordu ve bunu beyninden bütün bedenine kadar haykırıyordu. Bütün vücudu bu hisse odaklanmıştı. Bu düşüncelerini duyarmış gibi, “ Ne yapacağız şimdi?” diye sormuştu, Rosalie. “ Bence de,” düşünüyordu Kim, “, Ne yapacağız şimdi?” En az Rosalie kadar korkmuş, bir an gözlerinin siyahtan mora, mordan kırmızıya, kırmızıdan maviye dönüşüp bütün renklere girip çıktığını düşündü. Korkuyordu, bu oldukça açıktı. Kim korkmazdı ki? Tam geri dönelim, ne kadar ilerlemiş olsak da dönelim demeyi istedi. Ama karşıdan sanki bir gölge ilerliyormuş gibi bir hayal gördü. “ Hayal’in sırası değil Kim. Buradan hemen çıkmalısınız.” Ama hayal değildi hiçbir şey. Ne Kim hayal görüyordu, ne de geri dönmek için şansları kalmıştı. “ Şimdi ne yapacağız? “ Aynı soru. Defalarca, şekil değiştirerek karşısına çıkıyordu. Ama yapacak bir şey yoktu, kalmamıştı. “ Bilmiyorum Ros. Tek bildiğim, bir şeyleri yapmak için geç kaldığımız. Son duanı etsen iyi olur, en azından bunun için pişman olmayalım.” Gözleri, oyuklarından çıkacakmış gibi hareket ediyordu. Etrafı kolaçan ediyor, yaprakların kımıldayışına bile aşırı tepki veriyordu. Birden vücut ısısı maksimuma çıkmış, ter damlacıkları anlından sırayla çenesine doğru akıyordu. Bir ara önlerinden siyah bir cisim geçer gibi oldu ve o an ikisi de korku dolu çığlıkları bastılar. Ros’un asasını ileriye doğru kaldırdığını fark etti. Oda çıkarmalıydı belki de. Belki sandıkları gibi değildi, sadece korkunun verdiği halüsinasyonlardı ama ne olur ne olmazdı. Asasını cebinden çıkarıp önüne doğru tehditkar bir şekilde sallamaya başladı. İkisi de korkudan bayılacak gibiydi ama güçlü olmaları gerekirdi. Ros’un elini daha sıkı kavrayarak güç vermeye çalıştı.

“ Sakin ol. “ her şeye rağmen Ros gülümseyerek söylemişti bunları. Güçlü olmalıyız, ne olursa olsun kurtulacağız. Ros’dan gelen gitmeliyiz çağrısına karşılık vermek istedi. Ama artık çok geçti. Korkularının sebebi olan iğrenç yaratık sonunda kendini yanı başlarında göstermişti. Vampirin gözleri kıpkırmızı, dikkatle avına bakar gibi bakıyordu. “ Sanırım gece yarısı yemeği olacağız, Rose.”

Rose’un korku dolu gözbebekleri gözlerine sığmıyordu artık. Büyümüş büyümüş kocaman olmuşlardı. Bir an hızla koşmak istedi Kim, ama boş çaba olacağını biliyordu. Vampirlerden nasıl kurtulunabilirdi. Bunu bilmiyordu, lanet olsun ki bilmiyordu. Gözlerini sıkıca kapattı ve her şeyin bir rüya olmasını diledi.

“ Olamaz; sanırım kaybolduk Kim..” Kaybolmak mı? Diye geçirdi aklından. Bu anı daha önce yaşamış gibi hissediyordu. Korkuyu bütün hücrelerinde hissediyor ve onu kovmayı başaramıyordu. Beyni sanki onun komutlarına kulak tıkamış gibi hala korkamaya devam ediyordu. Oysa bu durumda ne korkmanın ne de telaşlanmanın bir faydası olurdu. O bütün bunlarla cebelleşirken, Rose’da hızlı hızlı konuşmaya devam ediyordu. Hatta o söylemese bacağının kanadığını bile fark edemezdi. Kan, kan kokusu… Vampirler için şimdi daha çekici bir yemekti. Onu rahatlıkla bulabilir ve hiç düşünmeden kanını midesine indirebilirdi. Herhalde sabaha da, iki kuru beden bulunurdu ormanda. ‘Of! ‘ diye geçirdi aklından. ‘Düşünmenin sırası değil Kim, bir şeyler bulmalısın. Çalıştır saksıyı, çalıştır, çalıştır…’ diye devam etti. Ama boştu bütün çabaları, bir türlü aklına getiremiyordu. O düşünürken, Rose onu çekiştirerek bir yola soktu. İnşallah yolu buluruz demesine fırsat bile kalmadan arkalarından bir çıtırtı duyuldu. Aniden arkasını döndü ve gözleri fare görmüş kedininki kadar büyüdü… Rose’un da aynı durumda olduğunu anlaması için dönüp bakmasına gerek yoktu. Eli, Kim’in elini daha da bir sıkıyordu şimdi. “Olamaz koş Kim..” Rose, hızla koşmaya başladı. Yakalanmak gibi niyeti olmayan sadece oydu sanırım. Kim ise bir süre koştuktan sonra durdu. Düşünüyordu. Bir şeyler hatırlıyor gibi oluyor ama sonra unutuyordu. Ama kararlıydı hatırlayacaktı. Ona doğru esen bir rüzgâr hissetti ve o an gözlerini sıkıca yumdu. Üzerine bir gölgenin düştüğünü hissettiği anda asasını kaldırdı ve “Ventus! “ diye bağırdı… Gözlerini açtığında gözünün önünde sadece uçuşan yapraklar vardı… “ Oh! “ hafif ama rahatlamış bir ses tonuyla çıkmıştı bu ağzından… “ Rose! Rose, nerdesin? “ Rose’un sesini duyamıyordu. Belki de o çoktan okula varmıştı. En iyisi bir an önce, başka bir yaratıkla uğraşmak zorunda kalmadan okula dönmeliydi. Asasını her ihtimale karşı elinde tutarak, yola düştü…


Ventus: Bu büyü kasırgaları çağırarak önümüzde olan varlığın yukarıya doğru itilmesini sağlar.