Bağıran barakanın çevresi

Gezgin

Alex bu kadar sıkıldığını hiç hatırlamıyordu sanki baktığı her taraf üzerine geliyordu birde Çatlak kazanda susmak bilmeyen kız vardı tabi.Her saat başı farklı bir arkadaşıyla geliyor cır cır konuşuyordu artık tahammül edemiyordu.O sessiz görünüşünün altında bir aslan varmıydı bilmiyordu ama bu durum iyice sıkmaya başlamıştı.Yıllardır yaşadığı sıkıcı ev hayatında bile bu kadar daralmamıştı.Kendini çatlak kazandan attığı gibi Hogsmeade'e yürüdü

İşte Bağıran barakanın oraya gelmişti.Etraf sessizti.Hayaletli oluşuyla ilgili konuşulan o kadar dedikodunun aksine Alex burayı seviyordu.Sessizdi en azından sürekli baş ağrıtan tipler yoktu.Çatlak kazandaki kız gibi tiplerin dırdırını dinleyeceğine buradaki ıssız rüzgarın uğultusunu dinlerdi.Öyle yaptı da zaten.Tam barakanın hizasındaki bir kayanın üzerine oturdu ve etrafı izledi sessizce

Misafir

Audréy Hogsmade'den artık çıkmıştı. Yerdeki çakıl taşlarına vurarak ilerliyor bir yandan da ağlıyordu. Niçin ağladığını bilmiyordu ama kafası epeği bozuktu. Sessiz ve boş sokaklarda nereye gittiğini bilmeden umutsuzca yürüyordu. Bir yandan da makjanın akmasından sinirlerinin bozulduğunu fark ediyordu. Bu sıkıntıda bir tek yapacak şey vardı. Bağıran Barakaya gidip kafa dağıtacaktı. Burada yanlız kalıp stresini atacaktı. Sessiz ve ıssız ormanlardan geçtiğinde bağıran barakaya geldiğini fark etmişti. Gözlerini sildi ve hep toruduğu kayaya doğru yöneldi ama orada biri oturuyordu.. Yanına yaklaştı. Evet..Bu çocuğu tanıyordu. Üç Süpürge de masalarına oturduğu çocuktu. Adı galiba Alex'ti.Yanına yaklaşıp:
- Alex? Ben Emilié ...Kafanı şişirenlerden... dedi ve gözyaşlarını silmeye çalıştı..

Gezgin

Alex kendini tam sessizliğe vermiş gözlerini kapamıştıki yine ağaçlıkların ordan bir yerden ayak sesi duydu.Bir kişiydi.Kulakları çok keskindi hemen anlayabiliyordu.hemen gözlerini açıp o tarafa baktı.Yaprakları dökülmüş kuru ağaçların arasından uzun siyah saçlı bir kız geliyordu.Tanıdıktı.Evet o çatlak kazanda gördüklerindendi.Kız gelmiş ve laf atmıştı Alex? Ben Emilié ...Kafanı şişirenlerden... diye.Alex onu sessizce süzdü.Terslerdi ama ağladığını görünce üstelemeden

-hatırladım.nasılsın Audreydi galiba?

dedi ismini karıştırma ihtimali olacağını düşünerek.Cevabı beklerken kollarını önünde kavuşturup etrafı izlemeye devam etti

Misafir

Ağlamaktan akmış olan makyajını silmekle uğraşırken Alex:
- Hatırladım.Nasılsın? Audréy'di galiba? dedi. Emi ise onaylarmış gibi kafasını salladı.Gözlerinden hala yaşlar akıyordu. Bir yandan da donuyordu. Hava soğuk gelmişti çünkü üzerinde sadece bir bluz vardı. O da inceydi. Ağlamaktan kahrolmuş ve rezil olmuş gibi bir hali vardı.Cevap vermek için gücü yetmeyince sessizce:
- İyiyim..Ya sen? Daha doğrusu pek iyi değilim ama sayılabilir..dedi.Alex'in gözleri gerçektende çok güzeldi.Gerçi Emi'nin de gözleri maviydi ama böyle cam gibi değildi. O sırada ağaçların birinden üstüne bir yaprak düştüğünü fark edince yaprağı aldı ve baktı. Ne kadar güzel duruyordu. Çünkü hiçbir derdi yoktu. Yaşam çabası ve aşık olma duygusu. İşte sırf bu duyguları çekmemek içişn bir yaprak bile olmayı isterdi Emi. Sonra gülmeye karar verdi.. Ortamı neşelendirmek için ama onu da yapamayınca cevap vermesini beklerken ellerini birbirine doladı ve kayaya yaslandı..

Gezgin

Alex sessizce kızı izliyordu.Birşeylerden bıkmış ve yorulmuş hali vardı.Aslında Alex de aynı durumdaydı ama böyle durumlarda ne onun gibi ağlayabilirdi ne de başkaları gibi sinirlenebilirdi.Bazen işe yarasada olumsuz sonuçlarıda oluyordu.İçe dönüklük gibi... Kimseye derdini anlatmazdı.En derin sırlarını yalnız ikizi bilirdi.Annesi babası bile değil.Şimdi ise ağlayarak yanına gelen ve İyiyim..Ya sen? Daha doğrusu pek iyi değilim ama sayılabilir.. diyen kıza ne diyebilirdi bilmiyordu.Ne teselli edebiliyordu ne de vurdumduymazlık yapabiliyordu.Uzun zamandır insanlara karşı gösterdiği buz gibi yönü biraz olsun erimişti sanki

-oturmak istermisin?

dedi kızın bitkin hali karşısında.Birazcık yana kaydı ve kayayı işaret etti.Onun vereceği cevabı beklerken bir yandan Acaba Liz nerde diye düşünüyordu onu dün geceden beri hiç görmemişti.Başının dertte olmamasını umuyordu

Misafir

Emi kayanın yanında duruyordu ki Alex:
- Oturmak İster misin? diye sordu. Emi ise olur gibi başını salladı ve kayaya oturdu.Sonra uzun bir düşünce karamsarlığına girdi.Herşey bulanık ve berbat gözüküyordu gözüne. Oysa daha düne kadar ne kaadr da güler yüzlüydü. SonraALex'in canını da sıkmak istemediği için konuşmaya karar verdi:
- Ee..Senin neyin var*? Düşünceli gözüküyorsun dedi. Ama kendinden kötü durumda olamayacağını hissediyor gibiydi. Alex dün geceden beri çok değişmiş gibiydi. Daha dün kendisini tersleyen ve masadan kalkıp giden Alex şimdi kibar birine dönüşmüş gibiydi. Emi düşüncelerle boğulurken bir ses duydu. Ne sesiydi açıkçası bilmiyordu ama aldırmamış gibi yapıyordu.
OUT: Sen yaz rp'yi de ben sonra gelirim..Şimdilik ben kaçr..

Gezgin

Alex kendisine ne olduğunu bilmiyordu bu nedenle Audreyin sorusuna da yanıt veremedi ve sessizce etrafı izlemeye başladı.Gece çöktükçe baykuşlar varlığını daha da hissettirmeye başlamıştı.Ormanın içinden gelen uğultu hafif bir rüzgara dönüşüyordu adeta.Dönüp Audrey'e baktı temiz hava ona da iyi gelmişti.Kayanın üzerine bağdaş kurup hogwartsı düşündü.Bu yıl herşey daha iyi olacaktı.öyle olmalıydı

Misafir

Alex Emi'nin sorusuna cevap veremişti ve etrafı izliyordu. Emi'de öyle yapıyordu. Çevredeki ağaçlara bakıyor ve bir de Alex'e dönüyordu. Ortamda uzun süreli biz sessizlik vardı. Bu arada açık hava Emi'ye çok iyi gelmişti. Şimdi sadece çevreyi süzüyordu. Tüm düşüncelerini karamsarlıklarını unutmuştu. Alex sessiz biriydi zaten. Dün gecede öyleydi. Veya belki de Emi ile konuşmak istemiyordu. Bilmiyordu Emi. Ama kendisi konuşmak istiyordu, bunu biliyordu. Fakat Alex'in kendisine sinirlenip gideceğinden korkuyordu. Tamam Emi arasıra buraya geliyordu ama bu saatlede değildi. Hava alacakaranlığa dönüşmüştü. Emi kesinlikle korkardı yanlız kalırsa. Bu yüzdenonun konuşmasını beklemeye karar verdi.