İşte! İstediğini başarmıştı nihayet.. Kendisini tuzağa düşüren tayfadan bir haini avcunun içinde kıstırmıştı. Ne isterse yaptırabilirdi.. Ölüm yiyenlere olan büyük nefreti beynine hükmederken asası da maskeli adamın üzerinde geziniyor, bileğini oynattıkça uzunca adamda hareket ediyordu. Ölülere saygısı olmayan bir adamla ne yapabilirdi ki? Aklına küçük birşeyler geliyordu ama.. Evet, bu iyiydi.. Asasını kaldırdığı gibi az önceki düellolarında toprakları etrafa saçılmış, taşı parçalanmış, kir ve yosun içindeki bir mezarın üzerine götürdü. Ölüm yiyende itaatkar bir halde mezarın başında dikilmişti. Hırsla asasını bir kırbaçmış gibi yere indirdi James. Aynı anda ölüm yiyen, mezarın toprağına daldırıldı. Yalnızca bacakları dışarıda kalacak bir şekilde, kendi hayatına yaptıklarının bedelinin çok küçük bir parçasını ödüyordu işte..
Sonrasında tuhaf ve tüm mezarlığa yayılabilecek bir gürültüye sahip olan bir kahkaha koyvererek, acısını dışa yansıtır, atarmışçasına güldükten sonra başka hiç bir yerle ilgilenmeden ailesinin mezarına son bir kez baktı ve oradan cisimlendi.
Anasayfa 
