Sohbet

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Diagon Yolu'nda kalabalığı ve hareketliliği içerisinde farkedilmeden yürüyordu Fred. Canı çok sıkıldığı için şöyle bir dolaşmak istemişti. Genelde bunun gibi canının sıkıldığı zamanlarda Diagon Yolu'na Cisimlenip Kaliteli Quidditch Malzemeleri dükkanına girerdi. Ya da bir kütüphaneye gidip Quidditchle ilgili kitapları karıştırırdı her ne kadar kitap okumaktan hoşlanamasa da. Ama bugün canı diğerleri gibi Quidditchle ilgilenmek istemiyordu. Ayaklarının götürdüğü yere doğru gitmeye başladı. Etrafındaki esnaflara bakıyor ilginç bir dükkan gördü mü biraz durup vitrine bakınıyordu. Amaçsız bir şekilde ilerlerken gözü biraz ileride bir şekerciye çarptı ve daha içeride ne olduğunu görmeden ağzı sulanmaya başladı. Fazla aç değil de ama abur cubura asla hayır diyemezdi. Dükkandan içeri girip bir kaç lolipop, sakız ve çikolata barları aldı. Parayı tezgahtar olan yaşlı adama uzatıp ona iyi günler diledi.Tekrar Diagon Yolu'ndaki insanların arasına karıştığında bu sefer ağzında bir sakız vardı. Sosisle ve salamlı sakızın tadının gerçekten de garip olduğunu farketti ve yürürken önüne çıkan "Fairyleria Street" görmedi bile. Yürümeye devam ettikçe kendini kocaman bir dişi peri heykelinin önünde buldu.Bu ihtişamlı ve hoş heykelin etrafındaki çiçekler bile daha canlıydı.Çevredeki dükkan sahipleri yüzlerinden de belli olduğu gibi mutluydu.Sanki çevresine iyilik yayıyormuş gibiydi bu heykel.Fred gözlerini peri heykelinden alabilince çok az ileride bir park gördü. Yürüyerek parkın girişine geldi. Artık tadı kaçmış olan sakızı bir çöpe tükürdü ve içerideki banklardan birine doğru yol aldı.Daha banka oturur oturmaz burnu güzelim zambak kokularıyla doldu.Sanki biri burayı büyülemişti.Görkemli ağaçların gövdesini saran kırmızı sarmaşıklar parkın harmonisine uyum sağlıyordu.Fred cebindeki bar çikolatasını çıkararak bu anın keyfini çıkarmak istedi...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Okuldan biraz olsun uzaklaşmak; istediği buydu? Başarmış sayılırdı ama aklı neden sürekli okulda olan olaylarda yoğunlaşıyordu. Düşünmemeye çalışarak yavaşça ayaklarına doğru eğdiği başını hafifçe salladı evinin kapısını örterken. Reese ile birlikte okuldan ayrılıp hafta sonu için gelmişlerdi; amaçları biraz olsun kafa dinlemekti ama ikisi de bunu başaramamışlardı şimdilik. Geldikleri gibi evle ilgili sorunlar onları karşılamıştı. ‘Neyse ki bitti!’ Şimdi kendine ayıracağı zamanı tartıyordu ama aklı daima yaşadıklarına geri dönüyordu. Sessizce cüppesinin etek uçları birbirinin üstüne gelecek bir şekilde örtmeye çalıştı, derin bir nefes eşliğinde. Havanın güzelliği onu dışarı çıkmak için teşvik etmiş gibiydi. Bahçe kapısını yavaşça aralayarak etraftaki gözlere aldırmadan yokuştan aşağıya doğru süzüldü. Evinden uzaklaştığı her adımda benliğinden de uzaklaşmak istiyordu.

Dişi perinin önünden geçtiğini bile fark etmemişti. Ayakları gideceği yere yoğunlaşmıştı. Kırmızı sarmaşığın hüküm sürdüğü diyar onun huzur kaynağı değil miydi? Parkın girişinde bir an durdu ve özlediği parka gözleri öylece dolaştırdı. Ellerini ceplerinden çıkardı ve o anda cüppesinin etekleri aralandı. Daha da sakin adımlarla taş zeminde yürümeye başladı. Her adımda ayakkabılarından çıkan ses ya azalmıştı ya da artık önemsemiyordu. Bakışları bir anda birine kilitlendi. ‘ Olamaz! ‘ Karşında duran adamın yüzündeki ifadeyi anlamak zor olsa da Eileen bu ifadeden heyecanlandığını hissetti. Sadece ona hayran olduğu için olabilirdi bu duygu ama heyecanlı olduğu zamanları iyi bilirdi. Konuşmak için adama doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Adam kendine gelen birinin Fark ederek elindeki nesneden gözlerini aldı ve Eileen’a yöneltti. Eileen içinde heyecanın sesine yansımasını engelleyerek ona elini uzatırken konuştu.

“Frederick O'Brien, size burada rastlamak ne harika! Ben Eileen Garcia! ”

Bir anda kendini tanıtmak belki hoş olmamıştı ama Eileen bazı şeyleri geçe bırakmayı sevmezdi. Hem Eileen onu okuldan da hatırlıyordu. Bu davranışıyla onunda hatırlama olasılığı bir nebze arttırmış oluyordu. Adamın gözlerinin içine bakarken yavaşça gülümsedi. Hayranı olduğu bir adamla karşılaşmak büyük şanstı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Fred çikolatasını iştahla yerken ona doğru hızla gelen bir kadını farketti. Kafasını ona çevirip şaşkın şaşkın baktı. Kadın heyecanlı heyecanlı elini uzatıp:

“Frederick O'Brien, size burada rastlamak ne harika! Ben Eileen Garcia! ” dedi.

Fred bu kadını bi yerden hatırlıyor gibiydi.Gözleri ısırıyordu ama bir türlü çıkaramıyordu.Çikolatalı elini ona uzatıp konuştu:

"Emm, tanıştığımıza memnun oldum Bayan Eileen." dedi gülümseyerek.Sonra elinin üzerine çikolata lekeleri olduğunu farketti.Biraz utanarak:

"Aa pardon!" dedikten sonra elini pantolununa sildi ve gülümseyerek tekrar uzattı elini.El sıkıştıktan sonra Eileen Fred'in yanına oturdu.Çok hoş bir kadına benziyordu.Heyecanından yanakları pembeleşmişti.Fred muhabbeti ilerletmek için devam etti:
"Ee sizi tanıyabilir miyim Bayan Eileen? Böyle çok resmî oldu. Size Eileen desem sorun olur mu acaba?" dedi gülümseyerek.Sonra çikolatasından bir ısırık aldı.Ona ikram etmediği kafasına dank etti bir anda.Çikolatanın ısırılmamış kısmını uzatarak:
"Karamelli çikolata?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Okuldan bir anda uzaklaşmayı başarmak iyi olmuştu. Hem zihnide biraz başka şeylere yoğunlaşacaktı. İlk kurduğu cümleden sonra heyecanı basılmıştı. Yavaşça adamın elinden kendi elini çekti ve cüppesinin eteklerini düzelterek yanına oturdu. Park oldukça sakin gözüküyordu. Gelen geçen pek kişi yoktu ve geçenlerde onların bir hayli uzağından seyrediyordu. Omzuna düşen saçlarınından birini elinin tersiyle geriye attı ve adamın elindeki çikolataya döndürdü bakışlarını. Canı hiç istemiyordu şimdi birşeyler gevelemek. Bakışlarını adama yöneltti ve sakin ses tonuyla istemediğini belirtti.

" Çok sağolun, almayayım! Ve Eileen demenizde hiç sakınca yok!"

Bir an adamın çehresinde dolaştırdı yüzünü onu oyunlarından sonra bir kaç kez yakından görmüştü ama aralarında pek bir konuşma geçmemişti. Okul zamanında da konuştuklarını pek hatırlamıyordu. Bu yüzden ona kendini tarif edecek bir şey bulamıyordu. Düşen yaprakların sesiydi aklını çelen belki de bu yüzden maziyi hatırlamakta zorlanıyordu. Başını hafifçe öne eğdi ve masum gözüken bakışlarla kendini tanıttı.

" Ben Hogwarts'ta Tılsım Profesörü'yüm. Daha önce de Bakanlık'ta Hakimdim. "

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Eileen sakin bir ses tonuyla çikolata istemediğini belirtti:

"Çok sağolun, almayayım! Ve Eileen demenizde hiç sakınca yok!"

*Eileen demenizde hiç sakınca yok!* Fred iyice ısınmaya başlamıştı bu kadına.Daha tanışalım 2 ya da 3 dakika oluyordu fakat şimdiden birbirlerine isimleriyle hitap ediyorlardı.Fred oldu olası hiç sevmemiştir resmiyet ve ciddiyeti.Daha çok samimi ve rahat ortamları tercih etmiştir.Eileen'i de yavaş yavaş çıkarmaya başlıyordu.Okuldaki anıları gözlerinin önüne getirdi.Evet Eileen'i görüyordu ama konuştuğu yoktu.Eileen'in masumca konuşmasıyla Fred anılarından çıkıp normale döndü:

" Ben Hogwarts'ta Tılsım Profesörü'yüm. Daha önce de Bakanlık'ta Hakimdim. " .

*Bakanlık'ta hakimken sonra profesörlük!?* diye düşündü Frederick.Çünkü muhtemelen Bakanlık'ta çalışmanın maaşı profesörlükten yüksekti.*Yoksa profesörlük daha mı iyiydi?* Fred hiç anlamadığı hesap kitap işlerini bırakıp Eileen'e döndü.Onu ne kadar şanslı bulduğunu farketti.Çünkü o öğrencilik yıllarının geçtiği yerde çalışıyordu.Yani her gün oradaydı.Fred *Her gün Hogwarts'ta durmak için Quidditch'i bile bırakabilirim* diye düşündü.Sonra o zaman ki haylazlıkların ve yaramazlıkların şimdi olmayacağını farkedip kendi kendine cevap verdi *Aslında hayır bırakmam.Kesin bizim derste yaptığımız saçmalıkları şimdi ki öğrencilerde yapıyordur ve gün sonunda cılkı çıkıyodur profesörlerin.*

"Benim gözüm bir yerden ısırıyor sizi.Aynı dönemde mi okumuştuk?" dedi Frederick.Aslında aynı dönemde okuduklarını biliyordu ama emin olmakta fayda vardı.Hem belki kim bilir eski anılardan, okul muhabbetlerinden açılırdı konu.Fred'in anlatacak öyle ahım şahım olayları,anıları yoktu ama belki Eileen'in vardır diye düşündü...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

"Benim gözüm bir yerden ısırıyor sizi. Aynı dönemde mi okumuştuk?"

Eileen bir an aynı dönemden olduklarını düşündü. Ama sanmıyordu. Frederick büyük olasılıkla kendinden alt dönemde mezun olmuştu. Bir üst dönemi ve kendi dönemini gayet iyi bilmesine karşın diğer dönemde ki kişlerle pek ilgilenmemişti. Bu yüzden hafifçe başını salladı ve kelimeler ağzından döküldü.

" Sanmıyorum, yirmi dört yaşındayım ve senden bir kaç yıl önce mezun olmuş olmalıyım. Gelecek Postası'nda hayatının özetini okumuş olmalıyım. Yani sonuçta insanlar hayran oldukları kişilerin biraz hayatını karıştırır Hatırım da o kalmış, öyle değil mi?"

Gözlerini kısarak aklındakilerin doğruluğunu kanıtlayacak adama öylece baktı. Başını yine hafifçe eğmişti. Hatırladıklarından ise emindi. Hayatta aklında kalanlara şaşırdı. Daima yapması gerekenleri unutmuş olan Eileen gereksiz ayrıntılarla kafayı yediği için miydi? Bir an başını parka doğru dönerken kendi kendine gülümsedi.

Frederick'in göründüğünden daha cana yakın olması iyi bir şey gibi geldi bir an. O kadar ünlü olupta şımarmamak elde miydi? Ama yanında soluğunu duyduğu adam Eileen'a hiç öyle bir izlenim uyandırmamıştı. Hafif rüzgarın yüzüne çarpmasıyla cüppesinin eteklerini birbirine yakınlaştırdı ve başını tekrar Frederick'e çevirdi.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Fred'in sorduğu sorudan sonra Eileen biraz düşündü.Aklını iyice taradıktan sonra başını hayır anlamında iki yana salladı Fred'e cevap verdi:

" Sanmıyorum, yirmi dört yaşındayım ve senden bir kaç yıl önce mezun olmuş olmalıyım. Gelecek Postası'nda hayatının özetini okumuş olmalıyım. Yani sonuçta insanlar hayran oldukları kişilerin biraz hayatını karıştırır Hatırım da o kalmış, öyle değil mi?"

*Hehe benim hayranımmış* diye mayıştı Frederick.Kasları gevşemiş gibi hissetti.Sanki ayağa kalkmaya çalışsa bacakları tutmayacakmış gibi.Kendine çeki düzen verdikten sonra düşünmeye başladı.Şimdi herşey yerine oturuyordu.Fred onu kütüphanede FYBS'lerine çalışırken görmüştü.Fred o zaman daha dördüncü sınıftı.Yani daha SBS'leri bile yoktu.Hatta Edward'la çalışanlar inek diyerek dalga geçtiğini bile hatırladı.Tabi ertesi yıl aynı kahrı o da yaşamıştı doğal olarak.Yedinci sınıfı hatırlamak bile istemedi.

Öte yandan da Eileen'in onu biraz araştırmış olması biraz garip geliyordu.Hayranı olduğu kişilerin hayatını Fred'de karıştırırdı fakat hiç o araştırılan kişi olduğunu farkına varmamıştı daha önce.İyi mi kötü mü olduğuna karar veremiyordu.Belki Eileen Fred hakkında onun bilmesini istemediği şeyler biliyordu.Bu gözle bakınca kötüydü.Fakat birinin seni çok başarılı bulduğu için hayatını merak etmesi de gurur vericiydi.Bu gözle bakınca da iyi oluyordu.

Fazla düşünmeyi sevmeyen Fred karamelli çikolatasından bir ısırık daha alarak onu bitirdi ve pakedini de bankın hemen yanındaki çöp kutusuna attı ama ıskaladı.Normal de hedefi iyi olan Frederick çikolata pakedini bile çöpe atamayınca güldü.Kalkıp onu yerden aldı ve çöpe atmayı "başardı".Tekrar banka oturduktan sonra Eileen'e döndü:

"Evet evet şimdi hatırladım.Dördüncü sınıftayken seni FYBS'lere çalışırken görmüştük arkadaşımla bayağı dalga geçmiştik." dedi gülerek.Ardından da ekledi:
"Muhtemelen benim hakkımda birçok şey biliyorsun ama ben sadece iş hayatını biliyorum" dedi gülümseyerek."Kendinden biraz gaha bahsetmek ister misin?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Eileen etraftaki temiz havanın nahoş kokusunu içine çekti. Zihninin derinliklerine inmede yardımcı olan bu temiz havayı özlemişti. Hogwarts bahçesine çıktığı zaman ki duygudan oldukça farklı duygular uyandırıyordu. Bir anlık düşünce karmaşasından kurtulmak ister gibi eli saçlarına gitti. O sırada Frederick'in ilk deneyimi başarısızlıkla sonuçlanan atışını seyretti. Bu görüntü Eileen'ı oldukça eğlendirmiş, gülümsemesine neden olmuştu. İyi bir oyuncu için basit bir şey olmalıydı onu atmak ama bazen yetenekler sekteye uğramıyor değildi. Ayağa kalkan ve yerden aldığı paketi çöp kutusuna atatan Federick'i sıcak bir gülümseme ile izledi. Tekrar oturuken ona seslenmesiyle bakışlarını ona doğru çevirdi.

"Muhtemelen benim hakkımda birçok şey biliyorsun ama ben sadece iş hayatını biliyorum. Kendinden biraz daha bahsetmek ister misin?"

Kendinin neyinden bahsetmesi gerektiğini bir an bilemedi. Kendi halinde biriydi işte! Etrafında sevdiği insanlar vardı ve onlar için savaş veriyordu. Aklına ilk gelen isim Reese oldu. Masum bir yüzün altında saklanan güçlü sihir. Büyükannesinden daha da yetenekli olduğuna yemin edebilirdi. İksirleri hep işine yaramıştı ve şimdi onu yeni bir keşif için görevlendirmişti. ' Umarım halleder!' Halledeceğini biliyordu. Gözlerinin önüne gelen Reese'nin yüzü yok olduğnda aklına kendi geldi ve bahsedecek sözleri beyninden çekmeye çalıştı.

" İş hayatımın dışında özel olarak ben kendi halimde biriyim sanırım. Kimseye bulaşmayı pek sevmem. Pek arkadaşım olduğu da söylenemez. "

Bir an parmaklarını bakarak sayısı on kişiyi geçmeyen arkadaşlarını düşündü. Zaten en yakın arkadaşı Reese'ydi ve ondan sonra gelebilecek kimse yoktu. Bir an buna üzülmesi mi, yoksa sevinmesi gerektiğini bilemedi. Derin bir nefes aldı ve iki elini bankın oturduğu yere dayadı ve ayakları sırayla ileri geri sallamaya başladı. Bakışları parmak uçlarına dönüktü.

" Onun dışında kitaplar ve tılsımlar vazgeçilmezim. Vaktim çoğu bu zırvalıklar geçiyor ve yeni, eski tüm sihirleri arşivlemeye çalışıyorum." Hızla bakışlarını yanındaki adama döndürdü. " Aslına bakarsan bende senin hakkında genel bilgileri biliyorum. Ya sen nasıl birisin?"

» Biraz sohbet

Sohbet

Sohbet

Similar topics

Similar topics