- Cymone Zenobia Brokmose'un Odası -

Gezgin

Odaya koyu tonlar hakimdir. Duvarlarda tek renk ; bordo çalışılmıştır.
Geniş ve ferah bir odadır. Pencereye bakan meşe ağacından yapılma büyük bir çalışma masası bulunmaktadır. Konukların oturması için kahverengi deri koltuklar vardır. O da her zaman toplu değildir. Çoğu zaman yerlerde üst üste kitaplar vardır. Ve kapının yanında da duvarı kaplayan bir kitaplık bulunmaktadır. Duvarlarda soyut çalışılmış tablolar vardır.

Gezgin

" Adınız , soyadınız ve ne sebeple geldiğiniz , lütfen. "

Marie durduğu yerde hafifçe kıpırdandı. Bulunduğu dar alanda hareket etmesine imkan yoktu. Bakanlığa girmek için telefon kulübesini kullanıyordu. Daha da kötüsü , Bakanlığa ilk defa geliyordu. Etrafına şöyle bir göz attı. Yağan kar Londra'yı beyaza bürümüştü. Oldukça güzel bir görüntüydü. Aklına Yunanistan'daki minik odasının manzarası geldi. Birde annesi vardı tabi. Melanie Brokmose. Birden irkildi ve hızlıca istenilenleri söyledi.

" Marie Zınovia Brokmose. Ziyaret "

Normalde para atılan yerden çıkan rozet , Marie'nin şaşırmasına neden oldu. Ne kadar garip yöntemlerdi bunlar böyle. Rozeti uzun , ince parmaklarıyla kavradı ve siyah gömleğinin yakasına özenle taktı. Adı , soyadı ve ne sebeple gelmiş olduğu.. Sadece sırıttı. Birden telefon kulübesi hızla hareket etmeye başladı. Marie ani bir refleksle , Cymone'a getirdiği kazan pastası kabını sıkıca kavradı. Birkaç saniye sonra kendini atriyumda bulduğunda soğukkanlı olmaya çalışarak , büyücülerin arasından ilerlemeye başladı. Siyah zemin ortama korkutucu bir hava katıyordu. Adımlarını sıklaştırdı ve asansöre bindi. Birkaç dakika sonra ince , tiz bir sesle irkildi.

" ... Sihirli Kazalar ve Felaketler Dairesi "

Hızlıca asansörden çıktı ve yutkundu. Kalabalık ortamlarda bulunmak hiçbir zaman hoşuna gitmemişti. Bakanlık asansörüne binmek ise onun için pek iyi bir deneyim olmamıştı.

Topuklu ayakkabılarının zeminde çıkardığı sesler eşliğinde yürümeye başladı. Marie , Cymone'u bulamasa da , Cymone'un sekreteri , Marie'i bulmuştu. Kıvırcık saçlı kızın ona yaklaştığını gören Marie durdu ve sorarcasına baktı.

" Ah siz Cymone hanımın kardeşi olmalısınız. Marie değil mi? Bende Marlee. Şu anda Unutturma Bölümünde.. Ama beklerseniz gelecektir. Hem... "

" Teşekkür ederim , Marlee. Lütfen bana odasını gösterir misin? "

Kızın yüzündeki gülümsemenin silindiğini gördü Marie. Çok konuşan insanları sevmezdi. Marlee'de muhtemelen bunu anlamış olmalıydı.

Marlee 'nin peşine takılıp , Cymone'un odasına girdi ve etrafa bakındı. Deri koltuklar , meşe olduğunu tahmin ettiği bir çalışma masası , etraftaki kitaplar.. Cymone çabuk uyum sağlamış görünüyordu. Siyah pelerinini çıkarttı ve deri koltuklardan birine attı. Cymone'u beklemeye başladı.

Gezgin

"Bunlarıda imzaladığınızda artık sizi serbest bırakıcam."

dedi kadın gülerek. Cymone baştan savarcasına gülümseyerek son dosyayıda imzalayarak kadına verdi. Sıkıntıyla tüy kalemini masaya koyarak ayağa kalktı. Bugün daire her zamankinden daha yoğundu. Cymone işine yeni başlamıştı ama başını kaşıycak vakti bile yoktu.
Eh tabii , bu iki gün içinde Marie ile de ilgilenememişti. Topuk seslerinin zeminde yarattığı sesleri dinleyerek odasına doğru yürümeye başladı. Üzerinde bedenini saran siyah muggle işi bir gömlek ve kısa bir etek vardı.Altına da uyumlu siyah yüksek topuklu ayakkabılarını giymişti.
Cymone her zaman muggle'ları zevkli bulurdu ama yaşamlarını açıkcası çok komik bulurdu. Odasına yaklaştığında Marlee koşarak ona doğru geliyordu. Nefes nefes kalmıştı kadın.

"Marlee ne oldu ? Ama önce biraz nefes al istersen"

dedi gülümseyerek.

"Bayan Brokmose , kardeşiniz geldi efendim. Sizi odanızda bekliyor , bir şey diyemedim."

"Ah , önemli değil Marlee. Sen işinin başına dönebilirsin."

Cymone bu sefer yüzünde daha büyük bir gülümsemeyle odasına hızlı adımlar attı.
Odasının kapısını açtığında Marie deri koltuklardan birinde sıkıntıyla oturuyordu. Sıkıntıdan patladığı barizdi. Cymone kapıyı kapatarak ona doğru ilerledi.

"Kardeşim."

Marie sonunda gülmeyi başarabilmişti. Ama bakışları " biraz daha gelmeseydin gidebilirdim" tarzındaydı.
Cymone özür dilercesine ,

"Burası bugünler de baya karışıkta."

diyerek deri koltuklardan başka birine oturdu. Daha sonra masasının üstünde sarılı bir paket dikkatini çekti. Ona doğru giderek açmaya başladı. Marie ona en sevdiği tatlıdan Kazan Pasta'sından getirmişti. Vakit kaybetmeden bir lokma almıştı bile.

Gezgin

Sarı , kazan pastası paketini masaya bırakıp kendini rahat deri koltuklardan birine atıp beklemeye başlamıştı. Dakikalar geçtikçe ise sıkılmaya başlamıştı ve pencere pervazı ile büyük kütüphane arasında turlamaya başlamıştı. Kütüphaneye göz atmıştı ama Cymone'un okuduğu kitaplar , Marie'nin ilgisini çekmiyordu. Güneş çoktan batmıştı. Gökyüzü karın getirdiği beyazla , şafak vaktinin andırıyordu. Sıkıntıyla bir kez daha *pofladı. Tam o sırada Cymone her zamanki şıklığıyla içeri girdi. Üzerinde vazgeçemediği siyah gömleği vardı. Marie gibi.. Siyah eteği ve topuklu ayakkabıları ise gömleğini tamamlıyordu.

" Kardeşim " diyerek selamladı Cymone'u ve mazeretini çarpık bir gülümsemeyle dinledikten sonra , paketi açışını izledi. Pastadan bir lokma almıştı bile. Anlaşılan çok yorulmuştu. Marie'nin pastayı düşünmesi ise iyi olmuştu. İlk günden bu kadar fazla yorgunluk. Marie'ye göre değildi. O yüzden bakanlığı seçmemişti. St. Mungo'nun huzurlu havası aklına geldi ve kardeşine bir anlıkta olsa acıdı.

" Küçük bir jest. Yeni işin için " dedi gülümseyerek. Babası burada olsaydı , kızları adına çok sevinirdi. Marie böyle düşünüyordu. En azından babasını iyi hatırlayabiliyordu.

" Babamın yazdığına göre annem çıldırmış , kardeşim. " dedi ve küçük bir kahkaha attı. Annesini çıldırtmak Marie'nin hobilerinden biriydi. Belki de şifacılığıda annesi istemediği için seçmişti. Bir kahkaha daha attı. Babasının yazdıkları aklına geldikçe gülüyordu. Arkasına yaslandı ve açık bıraktığı dalgalı , kahverengi saçlarını düzeltti.

Gezgin

Cymone teşekkür edercesine lokmalar almaya devam ediyordu. Daha sonra Marie'yi dinlerken birden ailesinin daha doğrusu sadece babasının yolladığı mektubu okumaya fırsat bulamamıştı. Babasını şimdiden çok özlemişti. O zamanın büyük çoğunluğunu çalışma odasına geçirirdi. Anneleri Melanie Brokmose o bütük malikanede tek başına ne yapıyordu acaba? Kimlere sinirlenip, bağırıp çağırıyordu. Ya da ne yapamları gerektiğini söylüyordu. Eh, hizmetkları bunun için yeterli değildi. Annelerine bu zevk bile vermezdi.
Cymone bazen Marie'nin şifacılığı annesina inat olsun diye seçtiğini düşünürdü ama o sonuçta bu meslekte mutluydu. Marie her zaman çaresiz insanlara yardım etmeyi sevmişti.
Babaları şu anki durumlaırnı görse , kendi ayakları üstünde durabilmelerini , mutlu olduklaırnı kesinlikle onlarla gurur duyardı. Cymone babası için üzülüyordu ama o orda kalmayı kendi seçmişti. Evini bırakıp gitmek istemiyordu.

"Mektubu okumayı nasılda unutmuşum , daha işe başlayalı iki gün oldu ama sosyal hayatım için zaman bile bulamıyorum"

diyerek Kazan Pasta'sını tekrar masaya bıraktı ne kadar severse sevsin o bir bayandı ve kilosuna dikkat etmek zorundaydı.
Cymone Marie'nin mektubu okuduğunu biliyordu ama cevaplama zahmetine girmediğini kesinlikle biliyordu.

"Marie , mektubu cevaplamadın değil mi ?"

dedi sorarcasına.
Marie sorumluluk almayı bilen bir kızdı ama aldığı sorumluluğu tamamen yerine getirmezdi. Bu her zaman böyleydi.

Gezgin

Anlaşılan Cymone gerçekten çok yoğundu. Babalarından gelen kısa bir mektubu okumaya bile ayıracak vakti yoktu. Ona daha fazla acımaya başladı. Belkide başka bir meslek seçmesi onun için daha iyi olabilirdi. Hafifçe gülümsedi. Cymone zoru severdi. Büyük bir ihtimalle de mesleğinden vazgeçmeyecekti. O yüzden böyle bir fikri ortaya atmadı bile.

Cymone kazan pastasını bırakınca Marie uzanıp paketi kavradı. Birkaç lokma aldı. Bir yandan da Cymone'u dinliyordu. Ona yöneltilen soru üzerine , paketi masaya bıraktı ve hatırlamaya çalıştı. Cevap vermişmiydi? Baykuşu postayı ona St. Mungo'dayken getirmişti. Okumuştu ve küçük bir gülme krizinden sonra çantasına koymuştu. Yani cevap yoktu. Suçluluk duygusuyla oturduğu koltukta kıpırdandı.

" Ihm.. Sanırım yazmadım Cymone. " dedi suçlu bir şekilde gülümseyerek. Cevap yazmaması pek birşeyi değiştirmezdi aslında. Babası umursamaz bir adamdı. Umursamaz ama anlayışlı. Muhtemelen meşgul olduklarını düşünmüştü. Marie cevabın gelmediğini bile farkettiğini sanmıyordu gerçi. Fakat düşüncelerini ikinci kez Cymone'a yansıtmadı ve yalan söyledi.

" Endişelenmiş olmalı. Sen ona cevap yazarsın , değil mi? Mektup yazmak bana göre değil Cymone , biliyorsun. "

Topu birkaç cümleyle Cymone'a atmıştı. Ayrıca dediklerinde haklıydı. En son mektubunu Hogwarts'da yazmıştı. Zaten o da bir aşk mektubuydu ve pekte başarılı olamamıştı.

Gezgin

Feeney ofisinde çok sıkılmış bir şekilde oturuyordu. Birden aklına bakanlıkta yeni aşina olduğu bir arkadaşı gelmişti. Ona uğrayacaktı. Bu arkadaşı Sihirli Kazalar ve Felaketler Daire Başkanı Cymone idi. Daha yeni arkadaş olsalarda birbirlerine ısınmışlardı. Cymone aralarında geçen küçük sohbetlerde kardeşi Marie'den de söz etmişti. Anlattıklarıyla biraz etkilenmişti Feeney ama daha ne bilebilirdiki! Ofisini biraz toplarlayıp Sihirli Kazalar ve Felaketler Dairesine doğru yola koyuldu. Bakanlık gerçekten karışık bir yerde. Ofisinden çıktıktan sonra biraz ilerledi ve asansöre bindi. Bir kaç saniyeside orada geçtikten sonra, kısa bir korudorun ardından gideceği yere ulaşmıştı. Kendini toparladı ve kapıyı sessizce çaldırarak içeri girdi.

''Merhaba Cymone, ben geldim!''

Feeney içeri girdiğinde, içeride biri daha vardı. Bu kişinin Cymone'nin kardeşi olma olasılığı vardı ama Feeney bunu bilmiyordu daha. Cymone'nin yakınlarındaki bir sandalyeye oturarak tanımadığı bayanı süzmeye başladı. Kıyafetleri yerli yerindeydi ve azda olsa Cymone'yi andırıyordu. Bu Feeney'nin olasılığını güçlendiriyordu. Ama onda farklı bir şeyler vardı. Cymone'de hissetmediği bir şeyler. Ama şimdi bunun sırası değildi ve bunu biliyordu. Derin bir nefes alarak konuştu.

''Merhaba, siz Cymone'nin kardeşi misiniz?''

Gezgin

Marie her zaman ki gibi bir kaç sözle topu Cymone'a atmayı başarmıştı. Cymone yazı işlerinde gayet iyiydi , o yüzden bir şey söylemeden sadece başını salladı.
Endişelenicek olan babaları değil anneleriydi. Cymone gözünde canlandırabiliyordu sürekli verandadan gelicek postacıya bakıyor ve ısrarla gelmeyince sinirleniyordu. Ama babaları her zaman ki gibi akıl edebilirdi. İşleri olduğunu bilirdi.
Bunları düşünürken bir an masadaki parşömen sayflarına baktı yüzünde ki gülümseme bir an da silindi. Daha yapılıcak çok işi vardı ama Marie'yle sohbet etmek istiyordu. Gözlerini devirerek parşömenleri kollarını göğsünde kavuşturup masaya koyarak sakladı.
Burada fazladan bir kaç saat daha kalıp bitirirdi.

''Merhaba Cymone, ben geldim!''

Cymone bir anlıkta olsa sesi tanıyamamıştı daha Bakanlık'ta pek kimseyi tanımıyordu ama gözlerini ona çevirdiğinde hatırlamışçasına ona bakmayı sürdürdü. Feeney onun Bakanlık'taki ilk arkadaşlarından biriydi. Gülümseyerek onu içeri davet etti. Feeney çoktan Marie'yi süzmeye başlamıştı bile. Ayağa kalkmadan konuşmaya devam etti. Marie pek oralı olmadan oturmaya devam ediyordu.

"Merhaba Feeney, bende işlerimden vakit bulup biraz kız kardeşimle sohbet ediyordum ,
Feeney - Marie , Marie - Feeney.
Feeney'e senden biraz bahsettim Marie ama sana ondan pek bahsedemedim bunca işin arasında unutmuş olmalıyım."

diyerek onları tanıştırdı.

İkisi tanışmaya başladıklarında Cymone tekrar sarı paketi alarak açtı ve Kazan Pasta'sını yemeye başladı. Her ne kadar kilosuna dikkat etmesi gereken bir bayan olsa da yemekten kendini alamıyordu.

- Cymone Zenobia Brokmose'un Odası -

- Cymone Zenobia Brokmose'un Odası -

Similar topics

Similar topics