YeniLikLer...

Büyücü

Lorenzo Gùilo d'Arrìgo ~ Ofis ~ Hogwarts
Havanın biraz olsun açmasını umud ederek odasında saniyeleri saymakla uğraşan Lorenzo, gözlerini devirdiği pencereden atıştıran yağmur tanelerini inceliyordu. Kapalı havalardan nedense hiç hoşnut değildi. Uzun saçlarının arasından parmaklarını geçirerek saçını geriye doğru attı ve günün bütün bölümünü burada geçirdiğini farketti. Hogwarts'a geleli, aradan uzun zaman geçmesine karşın henüz tanıdığı ve samimiyet kurduğu kimse yoktu. Lorenzo'da bu durumdan sıkılmaya başlamıştı, ama kimseye ihtiyacı olmadığından tanışma gibi bir atılımda bulunmamıştı. Dönen sandalyesiyle masasına doğru döndü ve kolunu masaya koyarak saatin akışına bakıyordu. Zaman hızla akarken havanın bir an için sakinleştiğini gören Lorenzo hemen ayağa kalktı. Yağmuru sevmezdi ama soğuk havaları severdi. Masasının yanında duran askılıktaki ceketini üstüne geçirdi ve kapıya doğru yöneldi. Nedendir ki Lorenzo bu kadar aceleci olmamıştı. Yavaşça kapıyı açarak dışarıya çıktı.

Lorenzo Gùilo d'Arrìgo ~ Merkez ~ Londra
Ceketine sıkı sıkı sarılıyordu. Gözlerini devirerek Londra'nın kalabalık görüntüsüne bakmaya başladı. Herkesin bir şeyden dolayı acelesi vardı. Kimse durduğu yerde kalamıyordu. Önünden geçen büyük at arabasının sıçrattığı sudan son anda refleksle kurtulmuştu. Yoluna devam ederek muggleların arasından geçiyordu. Burası; büyük bir kentti ve muggle kadar büyücülerde barınıyordu. Birçok büyücü burada barınıyordu, ama ayırt etmesi güçtü. Düşünceli bir hâli vardı. Bu yüzden gittiği yerlere dikkat etmiyor, daha çok aklındaki sorulara cevap arıyordu. Sert görünümünün altında yatan fedakâr, adil kişi, bazen çelikide bıraktırabiliyordu. Londra'nın geniş sokaklarının ardından daha sakin ve tenha olan sokaklara doğru ilerlerken, geçtiği büyük gölün etrafında duran çocuklara dikkatlice baktı. Ardından gözlerini devirerek tabeladaki Old Gween Parkı yazısına baktı. Geldiği yeri bilmeliydi. Çimlerin üzerinde yürürken boş olan ve hafif kuru gibi duran bankın üstüne oturdu. Etrafına bakmaya başladı. Lorenzo bu parka en son yıllar önce gelmişti. Parkın değişimini şimdi daha iyi görüyordu. Öğle vaktinden akşam olmak üzereydi; akşamüstüydü. "Hayat cidden acımasız!" Sözler ağzından çıkıvermişti. Bunu demesinin bir nedeni de vardı. Ama bu konuyu açıpdüşünmek istemiyordu. Sadece kafasını dağıtmak, birkaç şey yapmak istiyordu. Yaşananlardan uzak, eğlenceli bir hayat istiyordu. Gözlerini hemen ilerdeki büyük göle çevirdi ve rüzgâr estikçe çıkan küçük dalgalara gözü takıldı.

~AnLaşmaLı bir rp'dir...

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Gözlerini kırpıştırdı. Kirpiklerine düşen soğuk yağmur damlasının etkisiyle iyice açılmıştı gözleri. Önüne düşmüş olan simsiyah uzun saçlarının bir tutamını hızlı bir hamleyle omzunun gerisine savurdu. Buz gibi soğuk havayı ciğerlerinin ta içine kadar çekerken etrafına baktı. Parkta dolaşan savsak insanlardan sıkılmıştı. Yaklaşık onbeş dakikadır oturmuş onları izliyordu. Hepsi de programlanmış birer robotu andırıordu. Kimi hızlı, kimi yavaş yürüse de hepsi aynı yere gidiyormuş gibi geliyordu Lie'ye. Oturduğu rahatsız tahta bankta kımıldandı. Sanki uyuşmaya başladığını anlatmaya çalışıyordu bazı bölgelerinin. Kırmızı ojeli uzun parmaklı elleriyle kendini iterek banktan kalktı. Üzerine giydiği eski ama hala güzel görünen siyah, diz üstü, ipek elbiseyi düzeltirken ona dönen ve ' bu soğukta hiç üşümüyor mu acaba?' diyerek bakan gözleri hissedebiliyordu. Bütün o gözlere inat göğsünü gerek gere yürümeye başladı. Yüzünü yalayıp geçen soğuk rüzgar, saçlarını uçuruyordu. Havanın renginin dönmeye başlamasıyla yağmur da dinmişti artık.Sabahtan beri yağan o deli yağmur artık yerini, soğuk ama yağışsız bir havaya bırakmıştı. Amaçsızca yürüyen, nereye gittiği hakkında hiç bir fikri olmayan Lie bir kaç metre sonra gördüğü bir şeyin etkisiyle bir an duraksadı. Yapraklarını döken sarı çınar ağacının altına kondurulmuş, eski, tahta bank'ın üzerinde oturan biri. Uzun saçlı, uzaktan pek belli olmasa da, seçebildiği kadarıyla ela gözlü olan bir adam. Karizmatik bir bakışla etrafı süzüyor, sanki Lie'yi bekliyor gibiydi. İçinde sinsi bir his duyduktan sonra yüzüne bir gülümseme yerleşmişti. Aklından kötü planlar geçen Lie adama doğru yürüdü. Ayağındaki topuklu ayakkabıların çıkardığı sesi rahatça duyabilen Lie az sonra adamın yanına oturuvermişti.

"Seni tanıyorum sanırım?"

Gezgin

Soğuk ve yağmurlu bir havada, sert adımlarını zemine vurarak yürüyen Laurà'nın midesi bulanmaktaydı. Ellerini midesine kenetlemiş bir şekilde Old Gween parkına doğru yürürken aklından çok heyecanlı ve kan dolu fikirler geçiriyordu. Gözlerinin önüne düşen yağmur damlacıklarını elinin tersiyle sildikten sonra, gökyüzüne doğru bakıp kollarını yana doğru açtı. Gözlerini kapatıp, boynunu yere paralel olarak eğerek yağmur damlacıklarını vücudunun her zerresinde hissetmeye çalıştı. Yağmuru seviyordu. Yağmurlu havalarda sadece tatlı kurbanlar dışarıda dolaşırdı. Yanlız, hayattan bıkmış insanlarla dolup taşan sokaklarda gezmek en sevdiği işlerden biriydi. Acı çeken insanları görmek onu bilhassa sevindiriyordu. Yağmuru seven pis Muggle'ların kanını emmek, Laurà için ayrı bir zevkti. Ama bu sefer Old Gween parkına gidiyordu. Kendisini oraya çeken bir güç vardı. Gözlerini açarak, doğruldu ve yürümeye devam etti...
Dışarıdan bakılınca vampire fazLa benzemeyen Laurà, bu özelliği sayesinde ortamdan dışlanmamış bir şekilde istediği yere girip çıkabiliyor ve dikkat çekmediği için de kurbanlarını daha iyi tuzağına düşürüyordu. Kendini beğenmişin biri oLan Laurà, yağmurda ıslanan saçlarını uzun ve kesici tırnaklarıyla düzeltirken boynunu sıyırdığını gördü. Eline akan kan damlacıklarını seyretti. Parmaklarını ağzına götürüp, kanın o iç açıcı tadını midesine indirdiğinde gözlerinden mutluluk saçıyordu. Elini ağzından çekerek adımlarını hızlandırdı. Partaki bir bankın üzerinde oturan Liezel, kendine seçtiği kurbanla konuşuyor gibiydi. Liezel zevkli bir vampirdi. Kurbanlarının kanları daima lezzetli çıkardı. Bu ziyafetten yararlanmak amacıyla banka doğru hızlandı. Küçük kardeşi LiezeL, ablasının biriciğiydi.

" Merhaba Liezel. Kardeşim... Yanındaki genç beyi bir yerden çıkaracağım. Fakat... Mmm. Çıkaramıyorum. Merhaba ben Laurà ! " diyerek gözlerini bir Liezel'e bir de yanındaki genç kurbana kaydırırken, midesinin bu işten çok zevk alacağını düşünüyordu.

Büyücü

Yağmurun hızı değişirken uzun saçlarından damlayan yağmur sularını biraz olsun engellemek için saçlarını elleriyle arkaya attı. Bankında az sonra ıslanacağını düşünen Lorenzo, kalkmayı düşünürken arkasından gelen bir ayak sesi duydu ve kafasını ona doğru çevirdi. Yavaşça ayağa kalktı ve onun neden burada olduğunu anlamaya çalıştı. Siması yabancı gelmese de masum ifadesinin altında neler olduğunu bilemezdi. Bu yüzden samimiyet kurmaktan kaçındı. Sapsarı saçları yağmurdan ıslanmış, rengi akmış gibi koyulaşmıştı. Gözlerinin rengi daha da açılmış, ayrı bir hava katmıştı. Boş ifadesiyle Lorenzo'nun yanına oturdu. Az sonra tiz ve ince sesiyle, "Seni tanıyorum sanırım?" dedi. Lorenzo şaşkın tavrıyla onu tanımaya çalıştı. Onu çıkaramamıştı.

"Uhm... Pardon çıkaramadım ben de."

Ona dikkatli baktığında zihninde bir şeyler canlanmıştı. Geçen yıl onu bir kere görmüştü. "Tabii ya. Seni geçen yıl görmüştüm. Kusura bakmayın." dedi, yüzü hâlâ değişmemişti. Biraz kendine uzak hissetmişti onu. Ama az sonra başka biri daha gelmişti. Gizemli ve hırçın birine benziyordu. Sesi inceydi ve siyah saçları adeta kömür rengindeydi. Yanındaki kızın kardeşiydi. Liezel. Onun kardeşi... Iki kardeşin burada rastlaşması garip kaçsa da Lorenzo bozuntuya vermeden kadınla tanıştı. "Ben de Lorenzo..." dedi. Eski günleri hatırlattı bu kız ona.

"Burada karşılaşmanız ne tesadüf?"

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yanında duran yakışıklı adamdan, her rüzgar esişinde gelen koku lie'nin aklını başından alıyordu. İnsan kanı ... Bu kokuya karşı koymak onun için gerçekten zordu. Sonuçta dönüşeli bir kaç ay olmuştu ve insan kanına karşı koymaya hala alışamamıştı. Liezel, vejeteryan bir vampir sayılırdı, ailesi de. Onlar insan kanı yerine hayvan kanıyla yetinebiliyorlardı, çünkü çok kötü sayılmazlardı ancak çıkarları için her şeyi yapacak güçteydiler. Orta yaşlarda görünen adam - muhtemelen Lie'den çok büyük - şaşkınlıkla Lie'yle konuşuyordu. Onu muhtemelen tanıyamamıştı, çünkü tanıştıkları tartışılırdı. Geçen yıl fransaya yaptığı gezide görmüş olabilirdi onu. Bir an zihnini yoklayan Lie adama kanına susamış gibi baktığını fark edince hemen kendini toparladı. Merlin korusun ki adam o sırada başka yöne bakmaktaydı.

" Bir kaç kez karşılaşmıştık, ama tanışmadık. Ben Liezel"Adamdan gelen muhteşem kokuyu içine çekerken elini uzattı. Adının Lorenzo olduğunu öğrendiği adam elini havada bırakmayarak büyük nezaketle Lie'nin elini sıktı. Loren'in kahverengi gözlerinde kaybolduğunu hissettiğinde silkelenerek kendine geldi. Önüne dönüp yola baktı. İleride, bembeyaz teni, kıpkırmızı dudakları ve simsiyah saçlarıyla mükemmel görünen ablası yavaş adımlarla büyük zerafetle onlara doğru geliyordu. Sokaktan geçenlerin ablasın hayran hayran bakması Lie'nin sinirini bomuştu hep, çünkü o onun kadar mükemmel değildi. Saçlarının sarı olması her zaman onu sinir etmiş, ablasını kıskanmasına neden olmuştu. Şimdi de her zamanki gibi onu kıskanıyordu.

"Hoş geldin Laura. " Az sonra yanlarında biten ablası için biraz kenara çekilerek bankta onun sığacağı kadar yer açtı.

Gezgin

Yağmurun etkisiyle havalanan toprak kokusunu içine çekerken gözlerini yumarak konuşulanları dinledi. Kardeşinin yanındaki genç ve tatlı kurban, önceden Liezel'i tanıdığını idda ederken kan kokularını ciğerinde hissetti. Toprak ile karışık kan kokusu... Laurà'nın en sevdiği koku... Kendini bu kokudan mahrum bırakmak istemiyordu. İçine bol bol çekiyor, rahatlıyor ve gevşiyordu. İşini seviyordu...
Bankta yer açan Liezel'e bakarak gülümsedi. Çok iyi bir yem bulduğunu kabul etmeliydi. Elini, adının Lorenzo olduğunu idda eden beye uzatarak nazikce gülümsedi. " Merhaba ben de Laurà ! " diyerek elini sıktı. Bankta oturması için yer açıldığını bir daha fark eden Laurà nazikce oturduktan sonra, duymamasını istediği bir soruyu duydu...
" Burada karşılaşmanız ne tesadüf? " diyen Lorenzo'ya yiyecekmiş gibi baktı. Bir an Dünya başına yıkıldı. Ona " Liezel'in o iç gıdıklayıcı kokusunu içime çekerek yerinizi buldum. Şimdi seni halt edeceğiz! diyemezdi. Genzini temizleyerek bir bahane bulmaya çalıştı.

" Ahh! Tabii ki tesadüf değil. Biz zaten Liezel ile burada buluşacaktık. Fakat sizin burada olacağınızı önceden sezebilme gibi bir durumum olsaydı, erteleyebilirdim..." derken yalan söylediği belli olmaması için yere baktı. Liezel'in böyle yapacağını sanki hissetmişti. Ayakları onu Liezel'in kokusuna çekmişti. O baş döndürücü ve etkileyici koku kanla karışıp, Laurà'nın midesini bulandırmıştı. Gülümseyerek konuyu değiştirmek istedi.
" Parkın aydınlattığı ışık altında oldukça sağlıklı duruyorsun Lorenzo. Yanlış anlama ben, sağlıkla ilgilenen biriyim. " diyerek masum bir bakış fırlattı. Uzun parmaklı elleriyle Liezel'in güzel parmaklarını tutup, " Süper iş çıkarmışsın..." dercesine sıktı...

Büyücü

İçindeki bir histen dolayı bu iki genç kızın yanında durmaya çekinmişti bir an. Yüzlerinin beti benzi atmış, tam bir ölü renginde beyazdı. İkisininde Lorenzo'ya nasıl baktığını görmüştü. Geçen gün yaptığı araştırmadaki okuduğu bir bölümde yazanlar bu iki kız üzerinde uyuşuyordu. Yüzlerindeki bakış bile ona acıyı hatırlatıyordu. Hele yeni gelen kızın simsiyah gözleri Lorenzo'yu etkilemişti; ancak onlardan bir nedenle şüphelendiği için pek yakınlaşmıyordu. Zaten tek yakınlaşmadığı bunlar değildi, bu yüzden normal karşılanabilirdi. Laurà'nın az snra söylediği birkaç sözden sonra kendinde bir his daha uyanmıştı. Az önce de Lorenzo'nun sorusuna karşılık verdiği cevaptan sonra da kaçamak bakışlarından bir şeyler anlamıştı. Liezel'dan çok Laurà'ya kendini yakın hissetmişti. Bu iki genç kızın kardeş olmaları şaşırmıştı Lorenzo'yu.

"Parkın aydınlattığı ışık altında oldukça sağlıklı duruyorsun Lorenzo. Yanlış anlama ben, sağlıkla ilgilenen biriyim." dedi, Laurà. Ardından Lorenzo ona doğru kafasını çevirerek, "A, çok güzel. Bu arada gözlerin güzelmiş, Laurà," dedi, kafasını göle çevirdi ve ani bir şey olasın diye gözlerini her an tetikte tutmaya çalıştı. Acımasız zaman hızla ilerliyordu. Güneş batmaya başlamıştı, ama bulutlardan ışık yansıması hiç belli değildi. Gölde oluşan turuncu bir görünüm, Lorenzo'nun içini huzurla doldurmuştu.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Sıkıntı ... Lie'nin damarlarından dolaşıp beynine ulaşan tek duygu buydu şuan için. Kurbanının elinden kayıp gitmekte olduğunu hissettiği her an bu duyguyu yaşardı zaten. Laura yine yapmıştı yapacağını. Lie'nin kurbanını elinden almıştı. İnsan üstü güzelliğiyle onun başını döndürmüştü. Lorenzo resmen içine düşecekti ama belli etmiyordu. Lie bunu nasıl mı anlamıştı? elbette beynini okuyarak. Eliyle saçlarını geriye attıktan sonra bir Lau'ya birde Loren'e baktı. Birbirlerini kesmeye çalışıyorlardı gördüğü kadarıyla. Lie'nin gitme vakti gelmişti. Malesef yine, kurbanını Lau'ya kaptırmıştı. Belki onu kıskanmasının bir nedeni de elinden kayıp giden kan kaynaklrıydı.

"Ne düşünüyorum biliyormusunuz? Bence ben gitmeliyim." Yerinden sıçrayarak üzerindeki elbisesini düzeltti. Siyah gözleriyle çifti süzerken konuşmasına devam etti. "Laura .. ona iyi bak. Lorenzo sende kendine dikkat etmelisin ... hayatta her şey mümkündür!" Sinsi gülümsemesini Lau'dan Loren'e çevirirken arkasını döndü. Adımlarını parkın çıkışına ilerleyen yola döndürdüğünde son kez arkasına baktı. Kırmızı dudakları artık bir çizgi halinde gözleriyse öfkeyle parlıyordu. Laura bunu hissetmiş olacaktı ki aynı bakıştan Lie'ye geri fırlattı. Lie ise onu takmayarak büyük zerafetle yolunda ilerlemeye devam etti. Yanından geçen insanların kokusuna dayanamasa da şimdilik hiç birine zarar vermeden evine dönecekti ...