...

Kararan hava, ışıkları arkasına saklıyordu. Bulutları siper ediyor ve yardım etmeleri için kullanıyordu. Soğuktu. Ancak bunun havadan mı kaynaklandığını yoksa içinden mi geldiğini anlayamıyordu. Zaten kalmayan gücünün son noktalarını da zorlarken, karşısında gördüğü siluetle dehşete kapıldı. Çaresiz ve yalnızdı. Ona kim yardım edebilirdi? Yaklaştıkça kadın olduğunu anladığı bu kişi, ya sandığı gibi iyi değilse? Kadının gözleri yüzüne göre büyüktü ve yüzü oldukça sert hatlara sahipti. Uzaktan bakıldığında iyi gibi göründüğü pek de söylenemezdi fakat, Celia’nın şu anda yapabileceği hiçbir şey yoktu. Ona güvenmek zorundaydı. Tam konuşacakken, kadın ondan önce davrandı ve asasından çıkan kırmızı bir ışıkla duyduğu gürültü, Celia’nın tam göğsüne denk geldi.

Zonklayan göz kapakları morarmış olmalıydı. Öyle ağrıyorlardı ki. Vücudunun her bir bölümü ayrı bir şekilde ağrırken, acısının biraz olsun geçmiş olmasını ummuştu. Yanıldığı pek de söylenemezdi. En azından yattığı zemin bu kez yumuşaktı. Neredeydi? Ah, en son göğsünün tam ortasına bir sersemlet büyüsü yemişti. Evet, hatırlıyordu. Öyleyse gözlerini aralamanın tam zamanıydı. Birbirlerinden güçlükle ayrılan göz kapaklarıyla, hastane kanadında olduğunu anlaması uzun sürmemişti. Delici bakışları çevresini tararken, kalkmaması için uygulanmış büyü, hareket etmesini zorlaştırıyordu. Zaten kalkmaya niyeti olduğunu kim söyleyebilirdi? Sadece güçsüz ve çok açtı. Ancak daha nasıl avlanılacağını bile bilmezken bunu nasıl yapabilirdi ki? Hep böyle güçsüz mü olacaktı? Ah, kesinlikle bilmiyordu. Donmuş gözleri o kadını ararken, dudaklarından birkaç sözcük döküldü. “Hey, sen de kimsin?” Bir şifacı olmalıydı. Ah bu koku… Müthiş! Acaba o görkemli varlıkta Celia’yı ısırmadan önce bunu mu duyumsamıştı? *Elbette, şapşal.* Ancak Celia’nın kıpırdayacak gücü bile yokken bunu nasıl yapabilirdi? Şu anda en son istediği şey o kadına zarar vermekti.