“Demek istediğim sadece ve sadece yeni tanıştığım kişilerin Muggle’lar hakkındaki düşüncelerini bilmediğimden bundan bahsetmem. Kesinlikle Muggle’lardan hoşlanmıyorum gibisinden bir şey yok ortada. Muggle’lara âşık değilim derken demek istediğim ne varsa Muggle’larda var gibi bir düşüncem yok. Sonuçta ben bütün günümü öğrencilerime onları anlatarak geçiriyorum, değil mi? Neyse, yanlışlığımı düzelttiğimi umarım.”

Derek bu konuda hatalı olduğunu kabul edecek değildi çünkü, hatalı da değildi. Yine de Miss. Queen'in sesine hafiften de olsa sert bir ton vermesi Derek'in hoşuna gitmemişti. Belki de Derek'e öyle gelmişti, ama yine de bu Derek'in hiç hoşuna gitmemişti. Kendisi az önce Muggle'lardan hoşlanmadığını söylemişti ve şimdi ise; neler söylüyordu böyle! Az önce söyledikleriyle şimdi konuştuklarının birbiriyle hiçbir alakaları olmamaları Derek'in dikkatinden kaçmamıştı.

Miss. Queen'in gözlerini kendisinden kaçırmaya çalıştığını fark etmişti aynı zamanda fark ettiği bir diğer şey de onun kızarmaya başladığıydı. Yüzünün kızardığını, Derek'den saklamaya çalışması kendisine çok komik görünen Derek sırıtmasını zorla bastırdı ve derin bir nefes alarak onun kendini savunmaya devam etmesini dinledi.

“Siz, böyle bir durum olsaydı –ki yok- onaylamadığınız belli. Neden kalkıp gitmediniz? Çoğu kişinin böyle yapacağını düşünüyorum."

Derek gülümseyerek karşılık vererek konuşmayı tercih etti. "Sizin düşündüğünüz şeylerin bir çoğunun aslında yanlış olduğunu anlamak zor değildi, Miss. Queen," derken ona bakmamaya dikkat etmişti. Ondan çekindiğinden değil aslında onun ne düşündüğünü önemsemediğini fark ettiği için ona bakmıyordu. Kendisinin sinirlerini bozduğunu fark etmemiş olması, Derek'in gücüne gitmişti. Sesinde ki tonu biraz daha sertleştirmeye çalışarak devam etti. "Bunu fark etmeliydiniz. Yine de -bilmiyorum sizin için önemli mi, ama kendimi söylemek zorunda hissettim- beni biraz da olsa incittiğinizi bilmenizi isterim. Az önce söylediklerinizle şimdi söylediklerinizin arasında dağlar kadar fark varken benim hatalı olduğumu belirtmek gerçekten çok sert bir tavır," dedi. Ve ekleme ihtiyacı duyarak devam etti. "Benim görüşümce."

Birkaç saniye dalgaların sertçe kıyıyı dövmesini ve iki üç martının denizin üzerinde alçalıp yükselerek uçmasını izledi. İkisinin de konuşmadığı uzun sessizliği sinirleri bozulsa da bunu artık sesine yansıtmamayı düşünen Derek bozdu. "Sert çıkışım için üzgünüm, Miss. Queen. Ama benim açık sözlü olmama alışacağınızı düşünüyor, umuyorum," dedi sesine biraz da eğlenceli bir ton vermeye çalışarak. Bunu başarıp başarmadığından ilk kez emin olamıyordu, çünkü asıl şimdi ne düşüneceğini bilemiyordu. Az önce, Miss. Queen ile karşılaştıkları ilk anda kendisini kötü hissetmiş, ne yapacağını bilememişti. Ama birkaç dakika önce ki tedirginliği, şimdi ki tedirginliğiyle kıyaslandığında tıpkı bir yer cücesinin, bir dev ile karşılaştırılmasına benziyordu. Ama bu kadar şeyi düşünürken konuşmasına bir şeyi eklemeyi unuttuğunu fark ederek telaşla devam etti. "Aslında tekrar görüşüp, görüşmeyeceğimizden bile emin değilim."

Bedeninde oluşan yorgunluğa daha fazla dayanamayacağını anlayıp göz kapaklarını kapadı. Göz kapaklarını kapamasıyla beraber ,zihninde bir yolculuğa çıkıyordu . Ama bunun farkında değildi. Zihninin derinliklerine inen Steve kendini bir anda okul yıllarında buldu. Üstündeki kırışmış cüppeyi düzeltiyordu. Göl kıyısındaydı. Sessizlik onun bulunduğu her ortamda bulunuyormuş gibi sessiz bir ortamdaydı. Asasıyla bir kaç büyü çalışıyor , gölün orta kısımlarına bir kaç taş yuvarlıyordu. Gecenin belirtileri yavaş yavaş çıkmaya başlarken Steve toprak olan cüppesini temizlemeye çalıştı. Ve arkada soğuk ve ince bir ses geldi.

"Vay vay prens hazretlerimiz de burdaymış . Ne oldu Steve korktun mu"

"Kes sesini Robin "

"Bir şey mi yapacaksın yoksa ,Steve"

Steve'in vücuduna yayılan sinir dalgası göl kenarın da da kendini hissettirmeye başlamıştı. Sanki Steve ile uyumlu olan havada da sert bir rüzgar çıkmıştı. Bir kaç arkadaşıyla gelen Robin sessizce elini asasına götürdü. Ve Steve'in beklemediği anda büyülü sözcükleri homurdandı.

"Expelliarmus"

Robin'in büyüsüyle beraber Steve'in elinden asası gitmiş ,savunmasız kalmıştı. Zihni aniden berrakleşmış Robin'in yapacağı saldırma büyüsünden nasıl kaçacağını düşünüyordu. Robin titreyen eliyle asasını kaldırdıktan sonra hızlı hızlı homurdandı ve büyülü sözcükleri hızlıca mırıldanmaya başladı.

"Everta....."
"Expelliarmus"

Robin daha Steve 'e büyüsünü yapmadan uzun sarı saçlı bir kız bir büyü yapmış Robin'in asasını elinden uçurmuştu. Gözlerini elleriyle örten Steve büyünün hızıyla nereye gideceğini beklerken bu sesi duymuş şaşkınlığını gizlememek için göz kapaklarını aralamıştı. Ve sadece bir söz mırıldanabildi

"Cymone sen misin"

Steve bundan sonrasını hç hatırlayamadan eskimiş penceresinin kapanmasıyla uyandı. Yüzünde bir yandan yılışık rüzgarı hissederken bir yandan da zihnini zorluyordu. Rüyayı yarım bırakmış olamazdı. Ama gerçek, rüyayı bırakmıştı. Hızlıca yerinden kalktı. Ve kafasını biraz da olsun dinlendirmek için odasından ayrılarak Old Gween Park' a doğru adımlarına atmaya başladı.

OLd Gween Park'a gelir gelmez içindeki garip duygular harekete geçmişti. Anlamsız bir şekilde bu duyguların ne anlama geldiğini düşünürken bir yandan ciğerini temiz havayla dolduruyordu. Her zamanki gibi sessiz bir yer ararken ileride gördüğü birini anımsadı. Eğer gerçekse bu steve'in duygularının ne anlama geldiğini anlayacaktı. Steve kadının yanına gitti. Ve boğazında tıkanan kelimeleri hızlıca bırakmak istercesine konuşmaya başladı.

"Cymone bu sen misin"

Şaşkınlığı artarken yüzüne yayılan tebessüm vücudundada hissediliyordu. Bu oydu kaç yıldır görmediği Cymone tam karşısındaydı. Yüzünde hem şaşkınlık hem de sevinç varken bir yandan da hzur buluyordu. Soğuk havayla bütünleşen saçlarını geriye attıktan sonra oun gibi heyecanlanan Cymone 'de konuşmaya başladı.

"Steve? Aman Tanrım. Görüşmeyeli ne kadar oldu ?"
"Nasıl tandın beni ?"

"Seni bakışlarından tanıdım Cymone, çok uzun zaman oldu görüşmeyeli, aslında senin bu kadar değişeceğini hiç anlamamışım.Sen burda ne yapıyordun"

Steve dudaklarından dökülen kelimelere anlam veremeden konuşmaya başladı. Şimdi göz kapakları daha fazla açıp kapanıyor, kalbi daha hızlı çarpıyordu. İçinden ona sarılmak geliyordu ama yapamamıştı. Sadece göz teması kurmuş bu eski dostuyla hasret gidermek istiyordu.

"Ah evet .. Bakışlarım bunca yıl hiç değişmedi Steve , ama sen değişmisşin. Evet , evet en az benim kadar hemde. Sanırım büyüdük"

"Kesinlikle Cymone,evet büyüdük"

Steve 'in heyecanı yavaş yavaş giderken kalbinin atışları da düzene giriyordu. Bu dondurucu soğuk havada içini ısıtacak bir şey bulduğuna sevinen Steve gözlerini Cymone'dan alamıyordu. Öğrencilik yıllarını anımsayan Steve bu küçük kızın bu kadar büyümüş olmasına ve kendisinin bu kadar değişmesinin sebep veremeden Cymone'u dinlemeye başlamıştı.

"Burda ne mi yapıyordum ? Aslında Bakanlık'tan biraz önce çıktım ve biraz kafamı dinleyebiliceğimi umarak geldim. Peki ya sen ? Bu soğukta burda ne yapıyorsun?"

"Bakanlıkta mı e bende bakanlıkta çalışıyorum ben bir Seherbaz'ım ya sen"

Şaşkınlık dalgası yüzüne yayılırken bir yandan bu koyulaşan sohbet giderken Steve bunun nereye gideceğini gerçekten de
merak ediyordu. Aynı bakanlıkta çalıştığı birini nasıl görememişti. Neden bu başına gelmişti şimdi. Bu ilginç konuşmayı bölmemek için sessizce durdu ve göz kamaştırıcı bir bakış attıktan sonra Cymone'a dönüp cevabı bekledi