Sırlar

Gezgin

''Ryan , benimle yarım saat sonra saat kulesinde buluşur musun ? Sana anlatmam gerekenler var.

Grace Lucy

Kağıdı derin bir 'of' çekerek katladı. Annesi ve babasından bütün bir yaz nefret etmesine sebep olan sırı artık Ryan'a anlatması lazımdı. Öğrenmek , boşa giden yıllarını telafi etmek ikisininde hakkıydı. Kağıdı birinci sınıf Hufflepufflı bir kıza vererek ''Bunu Ryan'a yani sınıf başkanımıza verir misin ? '' dedi. Ondan umulmayacak şekilde kibarlıkla söylemişti. Moralinin bozuk olması nedense bir kibarlığa sebep olmuştu herhalde. Ufaklık sadece gülümseyerek kafa sallamıştı. Lucy az önceki kibarlığından iz bırakmayarak kıza hızlı sırtını dönüp ters yönde bahçeye doğru hızlı adımlarla yürümeye başladı.Temmuzda ondan yıllardır sakladıkları günü yeniden hafızasında canlandırmaya başladı.

23 Temmuz

Annesinin yokluğundan yararlanarak en sevdiği kolyesini almak için annesiyle babasının yatak odasına girip her yerde kolyeyi aramaya başlamıştı. Annesinin takı kutusuna bakıp bulamayınca çekmecelerini aramaya koyulmuştu. '' Ah , anne bir kere de yerinde bırak . '' diye sızlanıp dururken eline ufak bir büyücü resmi geçmişti. Annesi , babası , kendisinin bir yaşındaki hali ve en fazla dört-beş yaşlarında bir oğlan çocuğunun olduğu resimde herkes kahkaha atıyordu. Lucy kendi haline bakıp gülümseyerek bu resmi daha önce neden hiç görmediğini düşünmüştü. Daha sonra resimdeki oğlan çocuğuna bakışlarını yoğunlaştırmıştı. Lucy yatağa oturup oğlanın kime benzediğini düşünürken resmin arkasında yazanları farketmişti.

'' 2002 , Carrow Ailesi , Minik kızımız Grace Lucy , biricik oğlumuz Edward Ryan . ''

Bugün

Edward Ryan ?! İki yıldır aynı binada kaldığı , her gün konuştuğu , aynı yandan olduğu binadaşı abisi çıkmıştı. Annesi ve babası ona o gece herşeyi anlatmışlardı. Abisini o yıl başka bir aileye vermişlerdi ama nedenini söylemeye tenezzül bile etmemişlerdi ki zaten Lucy onların suratını görmek istemediği için anında yanlarından çekip gitmişti. Ağustosun sonuna kadar suratlarını da görmemişti , annesi ondan kaçıyor , Lucy onunla aynı oda içinde bile bulunmamıştı. Sadece en son bir hafa önce okula gelmeden önce görmüştü onları o da yıllık harçlığı ve o resmi almak için.

Saat kulesinin merdivenlerini çıkarken bir saat arayla çalan devasa çan yine çalmıştı. Kulaklarını elleriyle kapayıp haykırarak lanet okudu. Ryan'a herşeyi anlatıp , ailesine olan nefretini abisiyle paylaşmak istiyordu.

Banned

Kütüphane de ki yoğunlun içinde çalışmak hiçte kolay olmuyordu, sıcak hava bütün vücuduna hakim gibiydi. Alnından aşağı kayan birkaç damla terin hissettirdiği yorgunluğun bitmesini umut ederek ortak salona gelmişti. Ortak salonda ki insanlar o kadar kalabalık yapmamışlardı hiç olmazsa biraz kafa dinleyip ders çalışabilecekti. Sihir Tarihinde ezberlemesi gereken tarihler vardı ve çok önemliydi. Çalışma masasına yönelmiş, kitaplarını ve diğer araç-gereçlerini masaya koymuştu ki yanına gelen küçük kızın ayakları titriyor gibiydi. Tek kaşını kaldırıp, ders çalışırken onu rahatsız eden kişiyi süzdü ve kıza sert bir bakış attı. Kız elinde özenle tuttuğu kağıdı Ryan’a uzattı. Kız korkmuş gibi görünüyordu, bacakları titriyor derin derin nefes alıyordu. Kızın elin de ki kağıdı sert bir hamleyle alarak okumaya başladı;

+ Ryan , benimle yarım saat sonra saat kulesinde buluşur musun ? Sana anlatmam gerekenler var.

Grace Lucy +

Olamaz.. Tam derse konsantre olmuşken neden böyle şeyler olur ki sanki? Bu kızı hatırlıyordu, ama pek sıkı konuşmuşluğu yoktu. Derin bir nefes aldı küçük kızın gitmesini sağlamak için suratına canice bakması ve yukarıyı göstermesi yeterli olmuştu. Kağıdı cüppesinin cebine sokuşturduğu küçük kağıtta yazan şeyleri tekrar gözünün önüne getirmişti. Şimdi bütün düşüncelerini bir kenara bırakarak, oraya çabuk gidip gelmekle uğraşmaya başladı. Asasını cüppesinin cebine koydu ve hızlı adımlarla ortak salondan ayrıldı.

FYBS.. Hayatının en önemli sınavı. Hayatı bu sınava bağlı gibi bir şeydi. Çok çalışması gerekiyordu. Ailesinin onu tekrar eve almasını istemiyordu. Alsalar bile kabul etmezdi zaten. Ama en azından güçlü olduğunu ve nerelere geleceğini onlara göstermek istiyordu. Elini sarı saçlarının arasında gezdirirken ela gözlerini karşıya dikmişti. Neredeyse koşar adımlarla ilerliyordu. Etrafında ona bakanlara aldırmadan ilerlemeye devam etti. Havanın bunaltıcı sıcaklığını azaltmak için bu koşu ona biraz olsun iyi gelmiş gibiydi. Neredeyse kulelerde olacaktı, orası daha serin olmalıdır.

Sonunda ona katı tırmanıp saat kulesine ulaşmıştı. İçeriye yavaşça girdiğinde kuzey duvarının tamamı saatle kaplı olduğunu gördü. Kulakları sağır eden bir ses ve karşısında olduğunu fark ettiği kız. Derin bir nefes alarak saatin sesinin onlardan uzaklaşmasını bekledi. Bittiğinde ise boş kuleyi süzdü baştan aşağı. Sarı, uzun saçlı kızın yanına gelerek sırtını duvara yaslayarak bakışlarını kıza çevirdi ve neler olduğunu anlamak istercesine kıza dik dik bakmayı sürdürürken dudaklarından dökülen sözcüklerle beraber gözlerini sabitledi;

‘’-Evet, Dinliyorum.’’

Gezgin

' Ah , işte abim. ' Bunu kendine demesi ne kadar da kolaydı ama Ryan'a söylemek hiç kolay olmayacaktı. Duvara sırtını dayamış , ona bakmakta olan Ryan'a sıkıntı ile bakarak kulaklarının acısının dinmesini bekledi. Ryan sanki ondan hemen kurtulmak ister gibi duruyordu aslında Lucy'de bir an önce söyleyip kurtulmak istiyordu. Nasıl söylenirdi ki ? ' Ryan , sen benim abimsin. ' Ah , kesinlikle saçmalık , böyle söylenmezdi ki ! Aslında gerçeğin kendisi saçmaydı , ailesinin yaptıkları... İçinde ailesine karşı parça parça yükselen nefret yine tüm vücudunu sarmaya başlamıştı.

Ryan da kendisi de hala sessiz durmayı tercih ediyorlardı. Abisi olan kişi sabırsızlanmaya başlıyordu sanki. Evet , artık söylemesi lazımdı. Ya da göstermesi ? Ah , kesinlikle söylemekten daha etkin bir yoldu , en azından kendini görür ve tanırsa inanması kolay olurdu. Ryan'ın sabırsızlığına karşı ona sıcak ve saçma bir gülücük atıp yere attığı sırt çantasına uzandı. Annesinden aldığı resmi abisine göstermek için kalın bir iksir kitabının arasından çıkardı. Hemen hemen her gün baktığı ve nefretine sebep olan resim... Ryan'ın gözlerinde meraklı bakışlar görmüştü ona bakınca. Birbirlerine benzediklerini onu süzünce anlamıştı. Gözleri benziyordu en çok abisine. Halen sırtını duvara dayamış olan Ryan'a resmi uzatarak , kelimelerin ağzından ne kadar kolay döküldüğüne şaştı.

'' Resme bak ve arkasını oku. Sen de Carrow'sun. Yani , yani abimsin. ''

Abim demek kolay olmuştu ama saçma kelimeler aynı cümlelerde
toplanmıştı sanki. Ryan'ın yüzündeki anlamamış ifadeyi görüp tekrar saçmalamaya başladı. Aslında ailesinin saçmalığını devam ettirmeye.

'' Biliyorum , çok saçma. Bir kız çıkıyor , abimsin diyor ama öyleymiş. Annemlerin odasında resmi bulunca... ''
Resme sağ elinin kırmızı ojeli işaret parmağını uzatarak salakça gülümsedi. '' ...gerçeği söylediler. Senle olan son resim oymuş. O resmin çekildiği günde seni 'Howard'lara vermişler. Ama nedenini bilmiyorum sorma. ''

Daha fazla konuşacağını düşünemiyordu. Nefret kanına işlerken sinirden elleri titremeye başlamıştı. Ryan gibi sırtını kulenin duvarına dayayıp nefes aldı. Söylemişti , sadece inandırmak kalmıştı. Belki de abisi inanmıştı bile.

Banned

Bu uzun sessizlik neyin habercisiydi? Kızın gözlerinde ki bakışlar öyle samimi öyle içtendi ki insanın ister istemez kanı kaynıyordu. Böyle küçük kızların hepsini tatlı bulmuştur. Üstelik düşünce bütünlüğü içindeydi onunla. Taraflarının aynı olması olumlu birkaç elektrik veriyordu. İleride güzel, çekici ve başarılı bir ölüm yiyen olabilirdi. Yüzünde belirmesi gereken tebessüm hiç olmamıştı. Yüzünde ki gergin hatlar olduğu gibi duruyordu.

Kızla uzun süre birbirlerine bakmaya devam ettiler. Aslında sıkıcı bir hâl alıyordu bu. Kızın bir şey söyleyeceğini anlamıştı. Önemli ya da önemsiz, sonuçta Ryan’ı ilgilendiriyor gibiydi. Bu yüzden kızın dili dolanmıştı. En sonunda hareketsiz kalmak yerine kalın bir kitap çıkarttı ve sayfalarının arasına gizlenmiş gerçekleri gün yüzüne çıkartmak istercesine bir fotoğraf aldı eline fazla bekletmeden Ryan’a uzattı. Gözlerini önemsiz bir şeymiş gibi diktiği resimde su yüzüne çıkmış gerçekler onu şaşırtmaya yetmişti. Gözlerini büyüterek baktığında ise hala aynıydı; bir çift kucaklarında küçük bir kız ve yanlarında ayakta duran küçük, sarışın bir çocuk. Yüz hatları Ryan’ı hatırlatıyordu. Aslında gerçekten Ryan’dı acele ederek arkasını çevirdi. ‘Biricik oğlumuz, Ryan?’ Çıldırmış gibiydi. Canına susamış gibi şaka mı yapmıştı yoksa.. Gerisini düşünmek bile istemiyordu.

‘Sen, Carrow'sun, Ağabeyimsin!’ Ona neden ağabey demişti ki? Gözlerini kıza çevirmişti. Resmi gördüğü zaman ki kadar çılgın ve sinirli bakmıyordu şimdi. Biraz daha yumuşamış ve sert tavırlarından arınmış bir şekilde bakıyordu. Bu olay onu neden bu kadar etkilemişti ki? Şimdi kız ona şaka olduğunu söyleyecekti ve Ryan’da onu bir güzel dövecekti. Ama böyle bir şey olmamıştı; aksine kız olayı anlatmaya başlamıştı. İnanmıyordu ona, neden bunu yapıyordu? Neden kafasını karıştırıyordu ki? Tam ders çalışırken bir kızın gelip bunları söylemesi kadar anormal bir şey var mıydı? Gözlerinde ki sinir tekrar oluşmaya başlamıştı. Bunu istemese de dışa vuruyordu, atmak istercesine kafasını diğer tarafa döndürdü. Ona doğru yaklaşan bir baykuşu fark edince gözlerini kıstı. Fonso! Ailesinin baykuşuydu altı senedir onlardan hiç mektup almamıştı belki bunun heyecanı vardı. Belki de gerçekleri onlara sorma zamanı geldiği için bu kadar heyecanlıydı.

Baykuşun kafasını okşayarak ayağına bağlanmış küçük parşömen parçasını eline alıp okumaya başladı; ‘Ryan, lütfen bizi anlamaya çalış. Seni gerçek oğlumuz gibi sevdik. Hala da seviyoruz. Baban senin eve gelmeni yasakladığında çok karışı çıktım ama nafile, hiçbir yararı olmadı. Bilmen gereken bir şey var; artık senden bunu saklamanın anlamı yok. Biz.. Senin gerçek ailen değiliz, Ryan. Carrow’lar.. Seni onlardan evlatlık aldık. Gerçek annenle çok uzun zamandır tanışıyoruz. Onun hayatını kurtardım. Ne olduğunu bilmene gerek yok. Seninle tanıştığımız zaman seni çok beğenmiştim. Gerçekten çok tatlıydın ve kurnazdın. Seni evlatlık edinmek istedik. Başta karşı çıksalar da sonunda onları ikna ettik aslında bir tür lanet yaptık. Lanetin etkisi hiç geçmez, ikna laneti. Babanın özel yapımı. Yani kendi aileni bul.. Seni Seviyorum, Annen.’ Sol gözünden inen bir damla yaşın sorumlusu mektubu parşömen parçasını sertçe, hıncını almak istercesine buruşturdu ve kayıtsızca fırlattı. Gözleri karşıya dikilmişti.

Yavaşça yere doğru kayıyordu; hiçbir şey umurunda değildi. Yanında duran sarışın kıza bakmayı istedi ama yapamadı. Derin bir nefes almak istercesine ağzını açtı uzun bir süre öyle bekleyip gecikmeli olarak aldı nefesini. Gözleri yavaş yavaş boşluğa kayarken dudaklarında ki sözcükler daha fazla sabredemeden fırlayıp gitmişti, odanın her santimine yayılarak; ‘’-Haklısın.’’ Sadece bir kelime etmişti. Başka söyleyecek bir şey bulamıyordu. Ne söylenebilirdi ki bu durumda. Alışması zor olacaktı. Ailesi sandığı insanlar aslında onun can düşmanıymış. Ne kadar ölüm yiyen olsa da hepsi aptalmış. Gözleri yavaştan kırmızı mı olmaya başlıyordu, gözünün beyaz bölümünde ki damarlar coşmuş, kendini belli etme çabası içindeydi..

Gezgin

Ryan'ın resme olan bakışındaki sinir Lucy'nin bir anlık korkmasına neden olmuştu. Onun yerinde olmak , aile kavramının koca bir hiç olması... Dayanılmazdı en azından Lucy için. Ailesinden nefret etse bile onlarsız hiç olacağı konusunda emindi. Resimden bakışlarını ona çeviren Ryan'ın siniri azalmış gibi gözüküyordu. Hala ona bakan Ryan daha şefkatli gözüküyordu ama kesinlikle bu duruma inanmış gibi değildi. Hala şaşkın , kafasında binlerce soru işareti geziyormuş gibiydi. Kafasını tekrar diğer tarafa çevirmişti , sanki Lucy'e bakmamak onun bu gerçekten sıyıracakmış gibiydi.

Lucy de onun baktığı yöne bakınca onlara doğru kanatlarını açmış olan bir baykuş gördü. Baykuşun minik ayağındaki kağıt parçasını çıkaran Ryan'a bakarken yüzünde oluşan merak ifadesinin kendisinde de oluştuğunu hissediyordu. Ryan'ın her hareketini idrak edebilmek için dikkatini tümüyle ona yoğunlaştırırken onun dikkatle yazanları okuduğunu farketti. Mektupta yazanlar hakkında merakı gitgide artan Lucy bir an çocukla beraber mektubu okumak istedi ama merakını ve isteğini bastırarak asasını cüppesinin cebinden çıkarıp döndürmeye başladı. Asasını hızla döndürmeye çalışırken sinir bozucu bir sesle yere düşürmüştü. Düşen asasını almak için yere eğildiğinde Ryan'ın ağladığını farketti. Asasını alıp konuşmamak için kendini zor tuttu. Ryan az önceki kağıdı buruşturup bir köşeye atmıştı. Herşeyin suçlusu gibi...

Ryan'a acıyarak baktı ; hayatından nefret ediyor gibi. Ona destek olmak isterken ; ondan gelen tek ses '' Haklısın. '' olmuştu. Ne yani hiçbirşey demeden ; inkar etmeden kabul mu ediyordu ? Lucy iyice çökmüş görünen Ryan'a doğru adım atarak çekingen bir sesle merakını gidermek için düşündüklerini söylemeye başladı. '' Yani , inkar etmiyorsun ya da başka bir tepki vermiyor musun ? Özel belki ama mektupta yazanlar neydi ? Çok kötü oldun da sonradan... '' Mektubun özel olduğunu bilse bile abisi olduğunu bildiğinden aralarında sır olmasını istemiyordu. Biraz çekinerek Ryan'ın elini tutup ''Üzülme lütfen. Ne çektiğini anlamaya çalışıyorum , çok zor olmalı. '' dedi. Neden gidip elini tuttuğunu bilmiyordu , belki de sadece ona daha yakın olmak için. Anlamsız bir sevgi her yanını sarmaya başlamıştı.

Banned

Acınacak durumdaydı, duygularını dışa vurmaması gerektiğini kaç kere kendisine söyleyecekti acaba? Hayatında o kadar değişiklikler oldu ki artık takip edemez olmuştu kendini. Karşısına çıkan, ona benzeyen bir kız ve ailesi sandığı kişilerden gelen bir mektup. Üzerine basınç yapan sıcak havanın etrafında dolanıp durmasından sıkılmış bir edayla hafiften doğrulmak istedi; ama yapamadı. Hala acı çekiyordu, duygularında ki karmaşıklık giderilecek türden değildi.

Gözlerinden inen damlaları elinin tersiyle sildi, bu yaşına kadar ağladığını hatırlamıyordu. Belki de ilk.. Yanında ki kızın söylediklerinin bir kısmını duymuştu, ama anlamakta güçlük çekmişti. Kulağının içinden geçmesi bir olduğu için kafasının içinde kalanlarla idare edecekti. Derin bir nefes alarak bakışlarını kıza çevirdi. Kız, bu sırada ona acıyormuş gibi görünüyordu ki onun elini tuttu. Ama öyle görünmek istemiyordu. Kimsenin ona acıması gerekmiyordu. Asla acınacak bir durumda olmamıştı çünkü. Belki de fazla abartıya kaçırmıştı olayı. Kızın sorduğu soruya cevap vermek istercesine biraz doğruldu ama kızın elini tutmuş olmasına bir tepki vermemişti.

‘’-Ne yazdığını merak ediyorsan al ve oku. Ve gerçekten çektiklerim çok zor.’’

İstifini bozmadan bakışlarını kızdan kaçırarak yere çevirdi. Neler olduğunu anlaması için kızında kağıtta ne yazdığını okuması gerekiyordu. Bunun için biraz beklemek istedi. Kıza istese de sert davranamıyordu. Neden böyle bir duyguya kapıldığını da anlamamıştı hala. Biraz önce gözlerinden anlaşılan sinirin yerinde daha şefkâtli biri duruyordu. Belki de aralarında ki gerçek kan bağından kaynaklanan bir şeydi. Aile meselelerine asla karışmak istemese de artık tam ortasındaydı o nefret ettiği konunun.

Belki de kızgınlığı bu yüzdendi. Onu da işin içine kattıkları için. Tam 6 yıldır zaten ailesinden uzaktaydı. Onların yüzünü bile görmemişti, görmek istemiyordu. Bu birkaç sene daha devam etse belki onları unutacaktı; çünkü kendi hayatına başlamış olacaktı. Ağır ağır doğrularak sırtını duvara tam olarak dayadı ve içinden küfürler sayarak gözlerini birkaç kere açıp kapattı bunların hepsinin bir rüya olmasını umut ederek.

Gezgin

Tepkisizliği ve onun iyice çöküşünden dolayı suratı daha da asılan Lucy ondan biraz daha uzaklaştı. Köşeye buruşturulup atılmış kağıdı Ryan'ın izniyle alıp okumaya başladı. '' Ryan, lütfen bizi anlamaya çalış. Seni gerçek oğlumuz gibi sevdik. Hala da seviyoruz. Baban senin eve gelmeni yasakladığında çok karışı çıktım ama nafile, hiçbir yararı olmadı. Bilmen gereken bir şey var; artık senden bunu saklamanın anlamı yok. Biz.. Senin gerçek ailen değiliz, Ryan. Carrow’lar.. Seni onlardan evlatlık aldık. Gerçek annenle çok uzun zamandır tanışıyoruz. Onun hayatını kurtardım. Ne olduğunu bilmene gerek yok. Seninle tanıştığımız zaman seni çok beğenmiştim. Gerçekten çok tatlıydın ve kurnazdın. Seni evlatlık edinmek istedik. Başta karşı çıksalar da sonunda onları ikna ettik aslında bir tür lanet yaptık. Lanetin etkisi hiç geçmez, ikna laneti. Babanın özel yapımı. Yani kendi aileni bul.. Seni Seviyorum, Annen.''

Annesi mi ?! O onun annesi değildi ki , Ryan'ın annesi Lucy'nin annesiydi. Zorla çocuğu elinden alınmış kadındı Ryan'ın annesi. Mektubun gelmesiyle kendi konuşmasının zamanlamasına ayrı bir şaşırmıştı. Büyük ihtimal annesi Howard'lara Lucy'nin öğrenmiş olduğu gerçeğini o okula geldikten sonra anlatmışlardı. Onlar da Ryan'ın daha önceden öğrenmesi için mektubu yollamışlardı ama geç kalınmıştı. Ryan'ın neden bu hale geldiğini daha da iyi anlayarak mektubu ortadan ikiye yırttı. Böyle bir mektubun Ryan'da kalmasına gerek olduğunu düşünmüyordu. Bu mektup sadece Ryan'ı üzerdi o kadar.

'' Neden bu kadar inatçı olmuşlardı ?! İkna laneti yapacak kadar çok mu seviyorlarmış seni !? ''

Ses tonuna hakim olmayarak Ryan'a eski ailesine olan nefretini belli eden birkaç şey söyledikten sonra onun kızabileceğini düşünüp sustu. Öyle bir aileye laf dediği için kızması olasılığı azdı ama ne yapacağı belli olmazdı. Burada daha fazla durmanın saçma olduğunu düşünüyordu ; burada daha fazla kalırlarsa Ryan daha fazla üzülebilirdi. İçinden adını daha koyamadığı bir duygu onun üzülmesini istemiyordu. Çekingenliğini belli etmemeye çalışarak sordu.

'' Ortak Salon'a dönmek ister misin ?''

Ryan'ın ona biraz boş boş baktıktan sonra sadece tamam anlamında başını ileri geri sallamasından sonra onun peşi sıra okula doğru yöneldiler. Lucy'nin umduğu tek şey Ryan'ın bu durumu unutması ve kendilerini bildiklerinden beri kardeş olduklarını düşünmesiydi. İçindeki sevginin büyümesini istiyordu.