Yasaklar

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Yağmur her zamanki gibi çiseliyordu. Gökyüzünde çakan şimşekler, ağaçların uğultusu ve her zamanki sinsi düşünceler sarmıştı dört bir yanını. Bacakları kıpırdanıyor, hareket etmek istiyordu bedeni. Bu havada dışarı çıkmak mümkün gibi gözükmüyordu o anlık Prudéncia için. Ancak içinden bir ses dürtüklüyor, adımları sürüklüyordu Yasak Ormana. Orada mutlaka karşılaşacağı şeyler olmalıydı. Soluk aldı, yatağına attı tüm yorgunluğuyla bedenini. Ansızın bir ses işitti. Penceresine doğru attı adımlarını. Dışarıda gezinen bir süliet. İhtişam Prudéncia'nın gözlerini alıyordu. Şimşekler o bedenin üzerinde çakıyor, sülietin adımları ise Yasak Orman'a yöneliyordu. Macera kokusu burnunun derinliklerine değin ulaşmaştı. Anlaşılan o ki gitme vaktiydi ya da biraz aksiyon zamanıydı. Cübbesini geçirdi üstüne, asasını aldı yanına. Ormanın bu saatlerde tehlikeli olma şansı çok yüksekti. Gerçi orman Prudencia'nın mekanı, onun bedenini kıpraştıran yerdi. Oradaki her bir hayvanı derinlemesine tanıyordu. Eh tabi onları incitmemenin tek sırrı da buydu. Adımlarını hızlandırdı, cübbesinin arkasından şapkasını çıkardı. Yağmur artık çiselemiyor, adeta delirmişcesine düşüyordu gökyüzünden yer yüzüne. Yağmur yağmasına karşın hava soğuk değil, aksine ılıktı. Gerçekten büyüleyici bir günün içerisinde bulmuştu bir anda kendini Prudencia.

Koridorların nihayet sonu gelmişti. Son basamakları da inmesiyle beraber Hogwarts'ın ihtişamlı Şatosundan biraz uzaklaşacaktı kuralların dışında olsa bile. O karanlık silüeti görebilmek, tanımak ufacık bir cezadan kesinlikle önemliydi. Maceracı ruhu dürtüklemişti bir kere içindeki haylaz Prudencia'yı. Adımları ormanın derinliklerine çekiyordu benliğini. Merak duygusu her adımda artıyor, soluğu hızlanıyordu. Bir an duraksadı çünkü ileride belirgin şekilde duran silüette duraksamıştı. Bir meşe ağacının ardında. Aynı şekilde Prudéncia da başka bir meşe ağacının ardına gizlendi. Kimdi bu? Nereden geliyordu? Ya da bu saatte burada ne işi vardı? Tüm kuşkulu sorular kurcalıyordu zihnini Prudéncia'nın...

Dipnot: Dalmayın Beklenen Var.

Banned

Karanlık gökyüzünden inen birkaç damla yağmurun verdiği serinlik kokusunun hissettirdiği ferahlık hissine hasta oluyordu. Sessizlik etrafa hakimken sadece yürüyor ayağının altında ezilen çalıların sesi geliyordu kulağına. Çocukluğunu tutsak bakışlar arasında. tahta kaplı, siyah beyaz bir kutu; içinde gözlerinin aktığı. Yorgan altı korkuları olan, reklam izlerini taşımıyordu. Ama öyle olmasını isterdi, geçmişinin sırlarını kendine bile açmamışken başkasına açmayı düşünmemişti hiç. Belki de böyle içinde tutmak en iyisiydi, kimsenin onun hakkında bir şey bilmemesi en iyisiydi, Evet..

Siyah, pürüzsün ve ince yağmur taneleri görünen gökyüzüne bakmaya devam ederken göz kapaklarının altında ki gözleri hiç yorulmaksızın etrafa bakmaya devam ediyordu. Işıkların parlaklığını yükseltip azalmasıyla etrafını daha ayrıntılı incelemesi bir oluyordu. Tedirginliği son dereceye gelmişti neredeyse. Okuldaki görevine başlamak için dönemin bitmesini bekliyordu, buda yarın akşam son bulacaktı. Hayallerini süsleyen küçük düşüncelerin denizinde boğulmak istemiyordu; artık kazanmaya alışmalıydı. Profesörlükten sonra hayatında daha çok başarılı yerlere geleceğinden ve her zaman için üstlerde yer alacağını biliyordu.

Büyük köklü ağaçların atına geçip yağmur tanelerinden kaçmak istercesine saklandı. Bacağını diğer bacağının üstüne koyarak gözlerini yan tarafında duran çalılara baktı. Şimşeklerin ardı sıra çakmaya devam ettiğini fark edince, derin bir nefes aldı ve kocaman bir esnemeyle etrafına bakınmaya devam etti. Cüppesinin cebinden çıkarttığı asasının eliyle sıkıca kavrayarak ağırca ayağa kalktı. Belki de eve gidip diğer dönem için iyi bir uyku çekmesi gerekiyordu. Diğer döneme bunların hiç birini bulamayacaktı belki de.. Hışımlı kalkışından sonra bir ses duyduğunu fark edip olduğu yerde çakıldı.

Sesin nereden geldiğine bakmak için asasını kaldırıp diğer ağacın olduğu yere baktığında; genç bir kız gördü. Kuşku içinde ki bakışlarını rahatlatmak amacıyla sürekli kıza bakıp duruyordu. Daha önce görmediğinden emindi. Neden burada yalnız oturuyordu ki? Belki de yalnız değildi, sevgilisi de yanındaydı. Okul açıldığında da böyle şeyler olacak mıydı acaba? Zamanında ceza odasını kullanmak istemişti hep, bu hevesini çok güzel bir şekilde yerine getireceğinden şüphesi yoktu. Yavaşça kıza doğru giderken saçlarının tekrar ıslanmaya başladığını; ağacın korumasından çıktığını fark etti. Gözleri kızın üzerinden kalkmadan sözcükleri ile boğmaya başlarken hafiften sinsi bir sırıtış belirdi pürüzsüz yüzünde;

‘’-Burada Olmaman Gerek, Bebeğim. Ne İşiniz Var Anlamıyorum Yasak Orman'da?’’

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Ağacın arkasına gizlediği bitkin bedenini daha fazla bu şekilde tutamayacaktı. Ayakları ağrıyor, başı dönüyor ve en kötüsü midesi bulanıyordu. Ne yapacağını bilemez şekilde sağa sola bakınıyor, ileriden gelecek ayak seslerini duymak için kulak kabartıyordu. Bir profesör olması öyle şanssızlık olurdu ki! Soluk alışını bile gizlemeye çalışıyordu. Fakat başarılı olamıyordu elbette. Sonunda ileriden gelen ayak seslerini işitebiliyordu. Gittikçe yakınlaşıyor, şiddeti artıyordu. Elleri titreyen Prudéncia burada olması için bir bahane ararken ne yazık ki oyunun sonuna geldiğini fark etmişti. O ihtişamlı süliet tam karşısında duruyordu. Hem de profesör olarak! Prudéncia ne diyeceğini bilemezken profesöre bakmaktan alamıyordu gözlerini. Camda gördüğü ışıltıyı iki metre ötesinde de alıyordu. Saçamlıyordu! Sonuçta bir profesördü ve kendisine emirler yağdırmaktan başka hiçbir şey bilmeyen bir profesördü.

‘’-Burada Olmaman Gerek, Bebeğim. Ne İşiniz Var Anlamıyorum Yasak Orman'da?’’

Gerçekten orada olmamalıydı ve dahası ceza almanın çok yakınındaydı. Soluğu kesilmiş, rengi atmıştı. Utanıyordu; çünkü profesörün cazibesine kapılarak buralara kadar gelmişti gecenin yarısında. Açıklayacak bir sebebi yoktu. Sesi korkak bir tavuktan çok daha kötü çıkacaktı, rezil olacaktı. Gözlerini kaçırmaya çalıştı yeşil gözlerden. Alıkoymak istiyordu kendine; ancak büyülenmişti adeta. Yapma Prudéncia! O profesör, o profesör, o profesör..." beyninde yankılanıyordu bu sesler. Bir yandan kaçmak istiyor, bir yandan da bu gecenin devamında neler olacağını bilmek, görmek, yaşamak istiyordu. Çaresiz geveledi.

" Hiçbir şey. Dolanmak istedim ve çıktım. Ceza ne olacak merakla bekliyorum, Profesör!"

Profesörü vurgulayarak ve biraz duraksadıktan sonra söylemişti. Neden, neden bu kadar çelişkiye düşürüyordu bu adam kararlılığı ile bilinen Prudéncia'yı? Neyi etkiliyor, neden dili tutuluyordu? Kıvranıyordu resmen. Kaçmak ya da burada kalıp cezasını çekmek... Prudéncia için gecenin devamını beklemek daha heyecan vericiydi. Hele maceracı ruhunun çıktığı bu saatlerde...

Banned

Tekrar yağmurun altına girdiğinde ıslanmış saçlarına söz geçiremiyordu, aşağı sarkmasına gönülsüz izin veriyordu. Karanlık, hakimliğini sürdürürken kuru boğazının hafif bir sızıntıyla acıdığını hissetti. Yüzünü buruşturmaya yeltense de hiçbir şey değilmiş gibi bunu bir kenara bırakarak gözlerini tekrar kıza çevirdi. Yağmurun kokusu bütün ormanı sarmış, yerlerde kuru bir alan bırakmamıştı. Sağ elinde ki asayı cüppesinin içine yerleştirerek kızın yanına geldi. Şimdi hiçbir yerine su deymiyordu. Gözlerini kızdan ayırmadan onun konuşmasını bitirmesini bekledi.

Bittiğinde ise yüzünde beliren hafif sırıtma biraz sonra kısık bir kahkahayla son buldu. Ceza? Hmm böyle bir şey yapacağından emin değildi. Aslında zorlasalar bile yapmazdı. Derin bir nefes aldı. Konuşmak için kendini hazırlıyor gibiydi. Bu sırada kızın dimdik karşıda durduğunu fark etti. Dışarıdan ciddi ve sert biri olarak görünüyordu. Ama öyle değildi işte. Daha içten şeyler hissediyordu ona karşı. Belki de bu yüzden düşüncelerini değiştirmişti. Geceyi aydınlatan, kalbine ışık tutan bir duyguydu bu. Hayal gücünü doruğa çıkartan bir şey.. Gözlerini alamadığı bir şey..

Dili kelepçelenmişti, belini büktürmüştü. Ne oluyordu ona, hayatında birkaç kere böyle bir şey yaşamıştı. Bittiğinde ise toparlanması çok zor olmuştu. Hele ki şu duyguları ikinci defa oluyordu. Neden öğrencilere ilgi duyduğunu anlamak istiyordu. Aslında öğrenciler değil, Prudéncia.. Derin birkaç nefesin ardından tekrar konuşmak istercesine ağzını açıp kapattı; fakat bir türlü istediği sonucu, konuşmayı alamıyordu. Bunu bir daha deneyecekti. Bu denemesinde ağzından başarıyla çıkacak kelimeleri izlemek istiyordu.. Gözlerini kızın gözlerine kaldırarak sonunda konuşmaya başladı;

‘’-Neden Sana Ceza Vereyim?’’

Dudaklarından yavaşça dökülen sözcüklerin ardında gizli sinsi sırıtışın anlamını kendisi bile çıkaramamıştı, başkasına anlatsın. Gözleri kızdan kaçırarak ormanın her santimi ıslak olan toprağına çevirdi. Duygularında kesinlik mi vardı yoksa sadece bir eğlence miydi bilmiyordu. Ama kalbinden gelen sesleri dinlemeye kalkarsa kendini kaybedebilirdi. Ama okulda bir profesör olarak görev alıyordu. Öğrenci ve ya başka bir şey değildi diğerleri gibi okulda dilediğini yapsın. Ama o kadar isterdi ki bunu yapmayı belki de hayatında duyduğu en büyük arzuydu..

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Anlamsız ve boş bakışmalar sürerken ormanı bir uğultu sarmıştı. Dolunay aklına gelen ilk seçenekti ancak gözünü hafifçe gökyüzüne doğrulttuğunda yanıldığını anlamıştı. Yüzünde kararlılık ifadesi göstermek zordu Eragon'un karşısında. İçinden bir ses buradan uzaklaşmasını söylüyordu hala. Ama ondan, Eragon'dan bir zarar geleceğini düşünmüyordu. Herkes tarafından acımasız, sert ve ön yargılı olarak değerlendirilse de kalbinde bir meleğin yattığına neredeyse emindi. Af duygusu, yani merhamet Tanrı'nın herkese bağışladığı bir şeydi. Ve elbette onda da büyük bir parça vardı derinliklerde bir yerde. Hesaba çekilmiş gibi kıvranıp duran Prudencia hareket etmek için bile korkuyordu belki de. Neden ve niçin ceza alacağını düşünüyordu? Bahanesi ne olacaktı? Gerçi bu saatlerde burada olmak da bir bahane sayılsa gerekti. Gözlerini bir kaç kere kırpıp açtı. Gördüklerinin bir hayalden ibaret olabileceğini düşünmüştü bir anlık boşlukla. Ama gerçekti, karşısında bir profesör ile ormandaydı.

‘’-Neden Sana Ceza Vereyim?’’

Neden mi ceza verecekti? Bu adamda tuhaflıklar ardı sıra geliyordu. Burada olması, gecenin bir yarısı bir ceza vermesi için yeterli değil miydi? Tanrı kalbindeki merhameti çıkartıyor olmalıydı. Dalga mı geçiyordu; yoksa amaçları mı vardı? Çevresine kaçamak bakışlar attı. Cübbesinin arkasındaki asaya ulaşmaya çalıştı. Bir kaç büyü öğrenmişti on beş yaşında kadar elbette. Ya bir Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Profesörü -saygı değer- insana yani Eragon'a karşı nasıl kullancaktı? Nasıl doğrultacaktı? Sözler yetecek miydi merhametinden yoksun bırakılmaya? Asasını geri koydu; ancak unuttuğu bir konu iyice sıkıştırmaktı. Koymaya çalışırken yere düştü asası. Fark ettirmeden almaya çalışssa yapamayacağını bildiği için denemeye bile gerek duymadı. Giderken alacaktı yanına. Dili kurmuş, boğazında sanki bir parça takılı kalmış gibiydi.

" Bi-bir çok nedenden dolayı olabilir mi? Ya da vermeyecek olmanın nedeni ne?

Gerçekler su yüzeyine çıkmalıydı artık. Daha fazla saklanmamlıydı. Dersten çıkarken de yakalıyordu o bakışları üstünde Prudéncia. Neydi, nedendi bu merhamet?...

Banned

İliklerinde hissetmeye devam ettiği soğuk hiç durmadan vücudunu kaplamaya devam ediyordu. Saçlarının arasında dolanmaya devam eden sinsi soğuk kalbinde ki ısıyı asla değiştiremeyecekti. Vücuduna girmeyi asla beceremeyecekti. Yüzünde ki belirsizlik ifadesi her an daha da artmaya başlıyordu. Gecenin soğu cildini ele geçirmeyi başarmıştı, yüzünde ki gerilme hissedilmeyecek gibi değildi. Elini bir an için yüzüne götürüp yanağına sürdü birkaç defa. Sonra indirerek gözlerini hiç ayıramadığı kıza bakmaya devam etti.

Uyku, bedenine sahip olmak istercesine kendisine çekiyordu onu. Göz kapaklarında ki ağırlığın gitmesini istercesine etrafına bakınmaya başladı. Sol tarafına çevirmişti kafasını, çalıların orada bir şeylerin kıpırdadığını görebiliyordu; fakat yağmurun sesinden duymamıştı. Ne olduğunu görmek ya da bilmek istemiyordu şuan için. Biraz hafiflemiş yağmurun üzerinden kalktığını hissedebiliyordu. Hala saçları ıslaktı ama hiç olmazsa biraz önce kulakları sağır edecek olan yağmur yoktu. Biraz daha hafiflemişti; incelmişti taneleri..

Elini, saçlarının arasında gezdirmeye başlamıştı. Bir yandan kıza bakıyor, bir yandan da hissettiği duyguları dışa vuracak mıydı onu düşünüyordu. Ya, karşılıksız bir şeyse hissettikleri? Kendince iyi anlaştığı birini kaybedebilirdi. Kızın birkaç harfi kekeleyerek okumasının neden olduğunu düşünürken bir soru sormuştu ona, daha fark etmemişti bile. Her şey sarpa sarıyordu, konuştuklarının hepsi birbirine girmişti resmen. Her şeyi daha fazla karıştırmak istercesine yine saçma sorularından sormak için dudaklarının ucunda ki kelimeleri dışarıya itti sertçe;

‘’-Sence?’’

Söylemeli miydi duygularını? Bilmiyordu, hiçbir şeyden emin değildi. Kararsızlık en nefret ettiği şeylerdendir ama şuanda çok çaresiz ve duygusal görünüyordu. Aşk’ın onu ele geçirmesine izin vermiş gibi bir hâli vardı. Evet, zaten öyleydi. Aşk.. geniş bir kavram ama her zaman ruhunu ona satabilirdi. Düşüncelerine her zaman onun hakim olmasına izin verebilirdi. Derin bir nefes alarak bakışlarını tekrar Prudéncia’ya çevirerek ne diyeceğini dinlemeye başladı.

Şu an Muggle'sınız. Lütfen bir rütbe edinin.

Herşey ve herkes üzerine doğru geliyordu sanki. Nefesi kesiliyor, cümlelerini tamamlayacak güç bulamıyordu bedeninde. Neden oluyordu tüm bunlar? Neden sadece Eragon'u gördüğünde oluyordu? Aşk pençelerini mi saplamıştı tenine acımasızca? Tüm bunları kendine neden sorduğunu bilmiyordu ama canı acıyordu. Onun bakışlarında kendi vücudunu, ruhunu ve izlerini arıyordu. Belki tam karşısında, belki de derinliklerdeydi. Ama bir parça olduğuna kesinlikle emindi. Bu gece neden burada olduğunu bilemiyordu, ürküyordu. Eragon onun hissettiklerinden çok daha azını hissediyor, ya da onunla dalga geçiyordu. Emin değildi; ancak taşların yerine oturması için bir şeyler yapmalıydı. Sessizliği bozmalı ve etkileyici bir biçimde cevabını verebilmeliydi. Kelimeler arıyordu derdini anlatmaya. Ama aşktı... Kelimelerle ifade edilemeyecek bir kavramdı; soyuttu. Herşeyden koparıyordu insanı. Bir boşluğa doğru sürüklüyordu.

Gözlerini gözlerinde buldu Prudéncia. Ona yaklaşmakta tereddüt ediyordu; ancak iç güdüsü dürdüklüyordu onu. Bir adım attı. O da yaklaşmalıydı. Ürkek adımlar onu Eragon'a ulaştıramazdı. Mümkün değildi. Alacakaranlık çökmüştü üzerlerine. Sorusuna cevap bulmak imkansızdı. Ayrıca sesini inandırıcı çıkarabilmesi zor gözüküyordu. Acıyordu bedeni; ayrılamıyordu gözleri. Boğazında düğümlenmişti aşk sözcükleri. Çıkmayacaktı, dökülmeyecekti dudaklarından biliyordu.

- Bi-bil-e-miyorum. Ama beni çekici buluyorsun.Biliyorum!

Nasıl söyleyebilmişti bunu? Neden yapmıştı bu işkenceyi kendine? Pişman oluşu hiç bir şeye yardımcı olmayacaktı. Belki de bir kuruntuydu yeşil gözlerin üzerinde gezmesi. Ya da bir sevgilisi vardı; ancak olamayacağını düşünüyordu Prudéncia. En kötü ihtimal ise her öğrenciye baktığı sıradan bakışlarla bakıyordu belki de Prudéncia'ya. Kafasında rüzgarlar, fırtınalar esiyordu; kavuruyordu dört bir yanını. Aşk çıkmazı ya da bir başka değişle aşk kapanına sıkılmıştı. Kurtuluş yoktu...

Banned

Çekici bulmak mı? Belki ona karşı hissettiği sadece küçük bir his; Çünkü daha fazlasını hissediyordu. Kalbinin derinliklerine inildikçe ne hissettiği hakkında yorumlar azalıyor, bilindik şeyler kayboluyordu. Aslında oralara ulaşan fazla insan tanımıyordu hayatında, belki bir kişi belki iki kişi. Ama hepsi sayılı. Kalbinin anahtarını verdiği kişilerden biri de Norah’tı Sadece ona izin vermek istiyordu; kalbinin derinliklerine inilmesi için. Ondan başkası yapamazdı, yaptırmazdı bunu.

Hisleri belirginleşmeye, kalbinin sesi yükselmeye başlamıştı. Artık çekilmez bir hâl alan duygularına engel olmak yerine bir kere olsun onlarla beraber yürümek, onların arkasında durmak istiyordu. Düşüncelerinde ki coşkunluk git gide artarken kıza iyice yaklaştığını görebiliyordu. O, anın çok yakında olduğunu biliyordu. Gözleri hafiften ağırlaşmış, kafasını biraz yan çevirmişti.

‘’-Çekici Mi? Dahası Var’’

İyice yaklaşmış, dudaklarına yapışmıştı. O, ince dudakları öpmek; gerçekten büyük bir zevk uyandırıyordu. Sağ tarafa dönük kafası hâlâ kızı öpmeye devam ediyordu. Gözleri tamamen kapanmış hiçbir şeyi umursayacak durumda değildi. Sadece aşk ve bir tutan umut. Kalbinde ki derin yaradan akmaya devam eden ince kan damlalarına bir son vermek, onlara ‘dur’ emirini vermek istiyordu. Çare aramak istercesine hızını arttırıyor ve kıza biraz daha yaklaşıyordu. Eli onun belinde gezinmeye başlamışken iyice birbirlerine yapışmışlardı. Sanki çekilmelerini engelleyecek bir şey vardı. Gözleri hala kapalıydı; fakat ne olduğunu görebiliyordu resmen. Her şeyi hissedebiliyordu.